Przysięga złota zaczyna się dość dramatycznie. W trzecim tomie czynów Paksenarrion towarzyszymy jej w ostatecznym, desperackim czynie. Bohaterka wiedziona przypadkiem trafia do Miasta Piwowarów, w którym kiedyś wykonywała jedno zadanie. Miała tam samych przyjaciół, a jednak w tym stanie ducha nie chciała od nich pomocy.

Jedynym przyjacielem, któremu była w stanie zaufać jest Mistrz Oakhollow, potężny mag związany z niepokojącymi siłami natury. Zawsze się wzruszam, gdy Paksenarrion do niego dociera. Dziewczyna jest wyczerpana, a kuakganin zaczyna ją leczyć, zarówno fizycznie, jak i psychicznie.

🥇 Czym jest odwaga

Magowi „od drew” udaje się dotrzeć do emocji młodej wojowniczki i przepracować z nią traumy i lęki. Dzięki temu dziewczyna trafia do drużyny łowców pilnujących lasów przed fizycznymi emanacjami demonów magicznych puszcz. Współpraca z nimi przekonuje ją ostatecznie, że choć już nigdy nie będzie taka jak kiedyś, znów jest w stanie skutecznie stawiać czoła światu. Paksenarrion staje się też super paladynką i dostaje swoje pierwsze wezwanie do walki z potężnym złem…

Przysięga złota to opowieść o odwadze i emocjach, o zwykłych ludziach, o dumie i poniżeniu, pokonywaniu siebie i przekraczaniu granic lęku. To także historia o mądrych ludziach, którzy umieją zadawać właściwe pytania i słuchać odpowiedzi, o zaufaniu, żeby przyjąć od nich pomoc. Cały cykl jest historią o poznawaniu siebie i braniu odpowiedzialności za decyzje i słabości, a także o akceptacji siebie, bez “tarzania się w poczuciu winy”.

🥇 Odwaga by marzyć

Te trzy tomy cyklu pt. Czyny Paksenarrion są piękną opowieścią o córce prostego hodowcy owiec z małej wsi, jaką jeszcze można czasem spotkać. Dziewczyna ta miała odwagę marzyć, ale podjęła też próbę spełnienia tych marzeń. Jeśli użyjemy współczesnego języka, to jest to także książka o walce z impostor syndrome oraz o strachu przed nieznanym i niepewnością.

Po lekturze tej książki zawsze mam naładowane baterie i przez pewien czas silnie wierzę, że ciężka praca przynosi sukcesy. Nieco szczęścia albo życzliwości bogów też się przyda. W końcu siły nadprzyrodzone czasem przesyłały Paksenarrion fizyczne znaki ostrzegające przed niebezpieczeństwem, ratowały od kuszy, dawały odporność na magię, czy umiejętność leczenia.

🥇 Comfort story

Przysięga złota to kulminacja wspaniałej opowieści, która jest moim comfort story – czuję się w niej absolutnie bezpiecznie. Nie jest to jakoś wybitnie oryginalna książka. Są w niej ślady biblii, Szninkla, uniwersum Narnii, czy Tolkiena. Siłą tej książki jest ładna historia, język oraz ciekawie zarysowane postacie. Nie jest to dzieło wybitne, raczej odprężająca przygodówka dla młodzieży. A jednak zaliczam ją do moich ulubionych książek, które mam ochotę czytać raz za razem.

🥇🥇🥇
Tytuł recenzji: Paladyni, dobro i zło
Subiektywna ocena: 8/10
Tytuł: Przysięga złota
Tytuł oryginału: Oath of gold
Autor: Elizabeth Moon
Tłumaczenie: Jerzy Marcinkowski
Wydawnictwo: ISA
Data wydania: 2004 (pierwsze wydanie: 1989)
ISBN: 9788388916700
Liczba stron: 512

Przysięga złota zaczyna się dość dramatycznie. W trzecim tomie czynów Paksenarrion towarzyszymy jej w ostatecznym, desperackim czynie. Bohaterka wiedziona przypadkiem trafia do Miasta Piwowarów, w którym kiedyś wykonywała jedno zadanie. Miała tam samych przyjaciół, a jednak w tym stanie ducha nie chciała od nich pomocy.

Jedynym przyjacielem, któremu była w stanie zaufać...

Najspokojniejsza część, ale to nie oznacza wcale, że jest nudna. Początek to kontynuacja wydarzeń z poprzedniego tomu i dość długi powrót do "formy" bohaterki. Później znaczna część to za długie poszukiwania, podpowiedzi i wskazówki wylewają się wręcz z książki w taki sposób, że czytelnik wie, o co chodzi już po pierwszy zdaniach, a ci wszyscy przenikliwi bohaterowie, stratedzy wojenni, nie są w stanie zorientować się aż do ostatniej chwili. Bardzo to kłuło mnie w oczy, tym bardziej że ten wątek jest dość długi, zbyt długi.
Kolejną rzeczą, która mi się nie podobała, czy może sam sposób, w jaki poprowadziła to autorka, to "spotkanie" z wyznawcami. Uważam, że to, co tam było opisane było po prostu zbędne.
Samo zakończenie natomiast było zbyt szybkie, w zasadzie wyglądało to tak, jakby autorka zorientowała się, że osiągnęła limit stron i zamknęła całość na ostatniej stronie. Co prawda wiem, że istnieje bodajże pięciotomowa kontynuacja tej opowieści, lecz niestety nie została ona przetłumaczona, więc być może tam znajduje się cała reszta, której mi tu brakowało.
Mimo wszystko jest to ciekawa historia, podobnie jak przedstawiony świat, którego potencjał na pewno nie został wykorzystany i w dalszym ciągu pozostało bardzo wiele możliwości na kontynuacje wielu niewykorzystanych i niedokończonych wątków. Z tego co wyczytałem, to w 2019r. wytwórnia WarnerBros wykupiła prawa do ekranizacji, więc może zostanie ta historia przeniesiona na ekrany.

Najspokojniejsza część, ale to nie oznacza wcale, że jest nudna. Początek to kontynuacja wydarzeń z poprzedniego tomu i dość długi powrót do "formy" bohaterki. Później znaczna część to za długie poszukiwania, podpowiedzi i wskazówki wylewają się wręcz z książki w taki sposób, że czytelnik wie, o co chodzi już po pierwszy zdaniach, a ci wszyscy przenikliwi bohaterowie,...

Dobre zwieńczenie fajnej trylogii, choć ja najbardziej polubiłem jednak pierwszy tom za te wielkie bitwy i militarny klimacik, którego w kolejnych tomach jest jakby trochę mniej. Ale ogólnie to czytało się fajnie.

Dobre zwieńczenie fajnej trylogii, choć ja najbardziej polubiłem jednak pierwszy tom za te wielkie bitwy i militarny klimacik, którego w kolejnych tomach jest jakby trochę mniej. Ale ogólnie to czytało się fajnie.

Ach, po drugim tomie niemal natychmiast sięgnęłam po kolejny i ostatni tom. Od samego początku trzymałam kciuki za Paks, aby jej się powiodło, aby się uleczyła, aby poszła do przodu. I jak zawsze zaskoczyła mnie jej niezwykłość. To naprawdę pozytywna postać. Dodatkowo wielokrotnie porównywałam ją sobie, jaka była w pierwszym tomie - dziecinna i infantylna. Przez te trzy tomy niesamowicie dojrzała. Jak zwykle dużo akcji, dużo się dzieje. Zagadka, tajemnica, którą próbowała odkryć - w zasadzie od początku wiedziałam, o kogo chodzi, dlatego główni bohaterowie trochę za długo się nad tym zastanawiali. Natomiast przy wątku z torturami serce mi zamarło i byłam szczerze ciekawa, jak autorka z tego wybrnie. Sama końcówka - troszkę za szybko. Po cichu liczyłam na jakiś wątek pt. Paks i Phelan ew. myślałam, że okaże się, że Paks jest zaginioną córką Phelana. A tu takie szybkie rozwiązanie, jakaś wspominka o ślubie, o dzieciach i tyle.
Ale cała seria wypadła znakomicie, szczerze polecam, do poduszki, do autobusu, do obiadu ;)

Ach, po drugim tomie niemal natychmiast sięgnęłam po kolejny i ostatni tom. Od samego początku trzymałam kciuki za Paks, aby jej się powiodło, aby się uleczyła, aby poszła do przodu. I jak zawsze zaskoczyła mnie jej niezwykłość. To naprawdę pozytywna postać. Dodatkowo wielokrotnie porównywałam ją sobie, jaka była w pierwszym tomie - dziecinna i infantylna. Przez te trzy...