The Great Gatsby

Z uwagi na popularność książki, wiele pochlebnych opinii określających ją jako dzieło życia Autora oraz ekranizacje (których jeszcze nie oglądałam) miałam wygórowane oczekiwania. Rozczarowałam się. Gdybym miała krótko podsumować, o czym jest "Wielki Gatsby", powiedziałabym, że o niczym. No, może o imprezowaniu i jego skutkach.
Spodziewałam się barwnego świata sprzed stu lat, a tego brakuje, tak jakby sam Autor nie mógł się zdecydować, o czym pisać. Ciekawy jest sam zabieg przedstawienia tytułowego bohatera przez inną postać (ale znam lepsze wykonania), a także wyrazistość bohaterów i pasujące do tej konwencji przerysowanie ich cech. Ta książka ma potencjał, sam pomysł jest dobry i gdyby pewne wątki były dokładniej opisane, mogłoby być rewelacyjnie. Rozumiem też inspirację dla filmów, które może obejrzę, ponieważ, jeśli wydobyły z pierwowzoru to, co najlepsze, mogą być całkiem niezłe.
W książce niestety zabrakło klimatu ówczesnego Nowego Jorku, a bohaterów widzimy tylko w okolicznościach przyjęć. Wiemy o postaciach za mało, a książka jest za krótka (choć dzięki temu niekończące się balangi nie zdążyły mnie znudzić). Wielkiej miłości jest jak na lekarstwo, podobnie jak przedsiębiorczości głównego bohatera przeistaczającego się z biedaka w bogacza.
Jeżeli chodzi o język, wielokrotnie miałam wrażenie przerostu formy nad treścią. Nie mam ochoty sprawdzać w oryginale, czy to wina tłumaczenia.
Nie wiem, komu mogę polecić tę książkę. Może wielbiciele amerykańskiej literatury będą bardziej zadowoleni ode mnie.

Z uwagi na popularność książki, wiele pochlebnych opinii określających ją jako dzieło życia Autora oraz ekranizacje (których jeszcze nie oglądałam) miałam wygórowane oczekiwania. Rozczarowałam się. Gdybym miała krótko podsumować, o czym jest "Wielki Gatsby", powiedziałabym, że o niczym. No, może o imprezowaniu i jego skutkach.
Spodziewałam się barwnego świata sprzed stu...

<3

<3

Klasyka. Wejście w świat niemal nieskończonego bogactwa zawsze robi wrażenie. Tylko, coś tu nie gra... Wyłącznie samo przejście przez fabułę odpowiada na pytanie, co dokładnie...

Klasyka. Wejście w świat niemal nieskończonego bogactwa zawsze robi wrażenie. Tylko, coś tu nie gra... Wyłącznie samo przejście przez fabułę odpowiada na pytanie, co dokładnie...

Świat bogaczy, taki odległy od rzeczywistości przeciętnego człowieka, ze swoją "niemoralną" moralnością. Fatalne zauroczenie, wzgardzone uczucie i ludzkie nieszczęście. Żal głównego bohatera i chwili kiedy pozbawiony zastaje wszelkich złudzeń.

Świat bogaczy, taki odległy od rzeczywistości przeciętnego człowieka, ze swoją "niemoralną" moralnością. Fatalne zauroczenie, wzgardzone uczucie i ludzkie nieszczęście. Żal głównego bohatera i chwili kiedy pozbawiony zastaje wszelkich złudzeń.

Najlepszą i jedyną akceptowaną przeze mnie interpretację "Wielkiego Gatsby'ego" zrobił Andy Kaufman, gdy podczas jednego ze swoich spektakli po prostu przeczytał całą książkę Fitzgeralda. Sam przeczytałem w jeden wieczór, ale to kompletnie nie mój klimat.

Opowieść o wkurzającej klasie nuworyszów, którzy nie znają problemów prawdziwego świata, skupiają się na sobie, tworząc jakieś błahe problemiki. Autor dobrze oddaje klimat tamtych czasów i zepsucie amerykańskiej tkanki społecznej w momencie jej największego ekonomicznego rozkwitu.

Podobno to jedna z najbardziej znienawidzonych lektur w amerykańskich liceach. Cóż, jak widać, każdy kraj ma swoje "Nad Niemnem".

Najlepszą i jedyną akceptowaną przeze mnie interpretację "Wielkiego Gatsby'ego" zrobił Andy Kaufman, gdy podczas jednego ze swoich spektakli po prostu przeczytał całą książkę Fitzgeralda. Sam przeczytałem w jeden wieczór, ale to kompletnie nie mój klimat.

Opowieść o wkurzającej klasie nuworyszów, którzy nie znają problemów prawdziwego świata, skupiają się na sobie, tworząc...

Bardzo dobrze, pała.

Bardzo dobrze, pała.

Tragiczna, aczkolwiek piękna historia o ideałach, które istnieją w naszych głowach. I o tym, że straconego czasu nie da się nadgonić, a zderzenie z rzeczywistością jest bolesne i rozczarowujące i prowadzi do zatracenia.
Ponadczasowa, zdecydowanie warta przeczytania.

Tragiczna, aczkolwiek piękna historia o ideałach, które istnieją w naszych głowach. I o tym, że straconego czasu nie da się nadgonić, a zderzenie z rzeczywistością jest bolesne i rozczarowujące i prowadzi do zatracenia.
Ponadczasowa, zdecydowanie warta przeczytania.

Jedna z ważniejszych książek mojego żyćka, bardzo bardzo mi się podobała, propsuje, polecam, wielkie serduszko!

No i dorwałem się do biblioteczki domowej gdzie mamy tysiące książek...
Moja rodzicielka wysłała mi fotki książeczek które tam są i zacząłem spisywał do Lubimyczytać te które czytałem w latach 2000-2020... Pustka w głowie jeśli chodzi o tą książke, ale nie była to wielka literatura...
No i dorwałem się do biblioteczki domowej gdzie mamy tysiące książek...
Moja rodzicielka wysłała mi fotki książeczek które tam są i zacząłem spisywał do Lubimyczytać te które czytałem w latach 2000-2020...

Jedna z ważniejszych książek mojego żyćka, bardzo bardzo mi się podobała, propsuje, polecam, wielkie serduszko!

No i dorwałem się do biblioteczki domowej gdzie mamy tysiące książek...
Moja rodzicielka wysłała mi fotki książeczek które tam są i zacząłem spisywał do Lubimyczytać te które czytałem w latach 2000-2020... Pustka w głowie jeśli chodzi o tą książke, ale nie była...

Niesamowita książka, przez cały czas czułam atmosferę tych lat 20. i to jakbym ja opisywała Gatsby 'ego. Ten przepych, przyjęcia i opisy pięknych wnętrz kontrastują z tragiczną historią bohatera. To wszystko jest tylko tłem dla marzenia, które ściga Gatsby. Ma wszystko, a wciąż patrzy na zielone światło. Zaczynamy poznawać tego bogacza, który wydaje się potężny, a jest kruchy i traci panowanie nad sobą. Bardzo podobało mi się, jak narrator zakończył swoje opowiadanie i zaczął zupełnie nowe życie, bez tej płytkiej wizji bogactwa i bez tej bezdusznej śmietanki towarzyskiej.

Niesamowita książka, przez cały czas czułam atmosferę tych lat 20. i to jakbym ja opisywała Gatsby 'ego. Ten przepych, przyjęcia i opisy pięknych wnętrz kontrastują z tragiczną historią bohatera. To wszystko jest tylko tłem dla marzenia, które ściga Gatsby. Ma wszystko, a wciąż patrzy na zielone światło. Zaczynamy poznawać tego bogacza, który wydaje się potężny, a jest...

Ciężko jest mi się zgodzić z opiniami, które widzę na temat tej książki. Sięgnęłam po nią pewnie jak większość z jej czytelników, przez wszechobecne zachwalające opinie, jej renomę i obietnicę otworzenia oczu na szersze problemy.
Jednak zawiodłam się.
Czego nie można jej zaprzeczyć, to dobrego przedstawienia społeczeństwa Ameryki w latach dwudziestych. Ludzi, dla których najważniejsze w życiu są pieniądze, praca, oceniają każdego na tych właśnie podstawach, widzimy wypływ przypadkowych lub podejrzanych milionerów, żyjących amerykańskim snem, próbujących swoich sił w tym tajemniczym kraju. Jednak to jeden z nielicznych plusów jakie widzę, które mogłyby przechylić tą książkę w stronę dobrych lub wartych przeczytania.
Moim prawdopodobnie największym problemem z nią jest to, że większość z bohaterów jest tak okropnie jednowymiarowa. Rozumiem, że to odczucie jest najprawdopodobniej spowodowane przez maniery jakie były wyznawane przez klasy wyższe Ameryki w tamtych czasach. Uważanie, aby nie być niegrzecznym, skąpym, kogoś przypadkowo nie urazić, każde interakcje społeczne były całkiem ściśle dyktowane, wiedziano co jest taktowne, co nie, jak powinno się zachowywać. Jednak przez tą perspektywę ciężko mi dostrzec co w niej może być odkrywczego, zadziwiającego lub szokującego.
Jedyna postać, która mną poruszyła, to postać Wilsona. Jest to człowiek z krwi i kości, widzimy jego wartości, ideały, tragedia jaka go spotyka jest ważna, warta uwagi, jego szaleństwo dziwnie zrozumiałe, wiemy dlaczego tak postąpił, wyzywa nas do ocenienia, przemyślenia, postawienia się w jego sytuacji.
Scena, która rzeczywiście rzucała bohaterom problem zmierzenia się z głębszymi, poważniejszymi rozmowami i odczuciami zdecydowanie stała się scena w hotelu. Tam można było poczuć, że mają w sobie jakiś wewnętrzny konflikt, zaczynaliśmy pojmować pewien tragizm, jaki ich spotkał, zaczynaliśmy być ciekawi co się stanie dalej, w końcu skończyli udawanie, ukrywanie się, zmierzyli się z ich przeszłością, mogli dostrzec pustkę jaka nimi kierowała, niespełnione marzenia w kontraście do tego, co działo się właśnie tam.
Jednak w jakiś sposób od tego momentu prawie aż do końca książki na nikogo specjalnie nie wpłynęły te wydarzenia. Jest to w pewien sposób wartościowe. Jeśli uświadomimy sobie te rzeczy, popatrzymy na morał całej historii jako ludzkiej pogoni za spokojem, za beztroską, rozpustnym życiem bez wartości, jeśli w ten sposób spróbujemy przeanalizować nasze własne życia, rzeczywiście to coś co warto przemyśleć. Jak daleko można uciekać. Uciekać od przeszłości, od własnych decyzji, od swoich błędów.
Jednak przez większość lektury nie czułam, że to jest jej przekaz. Czytanie tego dzieła dawało dziwne poczucie niedosytu, podjęcia przez autora rzeczywiście ważnych i potrzebnych problemów (o których mówiłam wyżej), jednak skupienie się na czymś innym. Owicie tego w historię miłosną bez względu na to jak tragiczną moim zdaniem rujnuje morały jakie można z niej wyciągnąć. Bo przy zakończeniu, jakkolwiek ujmujące było, to słowa, które podsuwała to: pieniądze to nie wszystko, miłość zawodzi, nie szaty zdobią człowieka. A to niestety są banalne wnioski, które wyciągniemy z większości dzieł literackich.

Ciężko jest mi się zgodzić z opiniami, które widzę na temat tej książki. Sięgnęłam po nią pewnie jak większość z jej czytelników, przez wszechobecne zachwalające opinie, jej renomę i obietnicę otworzenia oczu na szersze problemy.
Jednak zawiodłam się.
Czego nie można jej zaprzeczyć, to dobrego przedstawienia społeczeństwa Ameryki w latach dwudziestych. Ludzi, dla których...