Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W moim odczuciu obrazek, jakich wiele. Zbyt krótkie i powierzchowne, proste i w moim przypadku żadnej refleksji nie pozostawiające.

To kolejna pozycja kanonu z USA, której rzekomego geniuszu absolutnie nie czuję na żadnym etapie czytania.

Znać wypada, bo przynajmniej to krótkie. Ale na tym koniec.

W moim odczuciu obrazek, jakich wiele. Zbyt krótkie i powierzchowne, proste i w moim przypadku żadnej refleksji nie pozostawiające.

To kolejna pozycja kanonu z USA, której rzekomego geniuszu absolutnie nie czuję na żadnym etapie czytania.

Znać wypada, bo przynajmniej to krótkie. Ale na tym koniec.

Nie przypuszczałem, że kiedykolwiek dam Gaarderowi tak niską ocenę. A jednak. Dla mnie totalny zawód, odrobinę być może wynikający z faktu mocnego wplecienia tematu ewolucji, przy którym aż nadto widać, jak bardzo autor nie rozumie podstawowych jej mechanizmów.

Męczyłem. Niestety.

Nie przypuszczałem, że kiedykolwiek dam Gaarderowi tak niską ocenę. A jednak. Dla mnie totalny zawód, odrobinę być może wynikający z faktu mocnego wplecienia tematu ewolucji, przy którym aż nadto widać, jak bardzo autor nie rozumie podstawowych jej mechanizmów.

Męczyłem. Niestety.

W ramach styczniowego wyzwania - książki z motywem zimy - sięgnąłem właśnie po tę pozycję, tym bardziej, że ocena względnie wysoka i na jakiejś liście poleceń się znalazło, a i zabawa w odkrywanie przeszłości z zapisków odnalezionych zazwyczaj mnie interesowało.

I trzeba przyznać, że rzeczywiście było to wyzwanie. I to bardzo trudne wyzwanie. Tylko i wyłącznie dlatego, że ta powieść jest niemiłosiernie słaba, szczególnie w zestawieniu z oczekiwaniami wynikającymi z wysokiej średniej.

Głównych zarzutów mam całe dwa - mniejsze pominę, bo po cóż się pastwić.
Absolutnie podstawowym jest ekstremalna przewidywalność absolutnie każdego kolejnego fragmentu powieści. Po około 50 stronach (gdy już generalnie można się wczuć, o czym to, jak i którędy) czytanie nabiera formę najzwyklejszego w świecie potwierdzania wszystkiego, czego się można było spodziewać. Już życzenia świąteczne od dalekiej cioci bywają bardziej zaskakujące.
Nie jest tak, że się nic nie dzieje. Po prostu absolutnie wszystko, co się dzieje, średnio ogarnięty czytelnik przewidział kilka / kilkanaście stron wcześniej.

Drugi zarzut, równie ciężki, to główna bohaterka. Pani adwokat z okładek magazynów, opromieniana od lat licznymi sukcesami, jest najzwyczajniej w świecie najbardziej tępą postacią z jakiejkolwiek powieści, jaką miałem w ostatnich latach w rękach. Brak elementarnej, wręcz przedszkolnej praktyczności jej oraz jej męża to już cebulka na torcie tej głupoty (polecam fragment, gdy odnajdują drewno w szopie. Wrzuciłem zdjęcie tegoż na fejsa i śmiechom nie było końca).

Najbardziej niezrozumiałą dla mnie rzeczą jest jednak to, jakim cudem historia z przeszłości, choć do bólu przewidywalna, jest jednak całkiem zgrabnie i przyjemnie napisana (ba, nawet można w nią wsiąknąć bez reszty, a uczestnicy zdarzeń są niesamowicie dokładnie i interesująco przedstawiani), a jednocześnie wydarzenia ze współczesności wywołują fejspalm za fejspalmem.

Mimo sporej liczby pozytywnych tutaj opinii, ja jednak zdecydowanie odradzę.
Można sięgnąć tylko i wyłącznie wówczas, gdy metr śniegu, czy też śnieg po biodro, całkowicie zagrozi waszej egzystencji i zechcecie sobie tę egzystencję skutecznie skrócić.

W ramach styczniowego wyzwania - książki z motywem zimy - sięgnąłem właśnie po tę pozycję, tym bardziej, że ocena względnie wysoka i na jakiejś liście poleceń się znalazło, a i zabawa w odkrywanie przeszłości z zapisków odnalezionych zazwyczaj mnie interesowało.

I trzeba przyznać, że rzeczywiście było to wyzwanie. I to bardzo trudne wyzwanie. Tylko i wyłącznie dlatego, że...