Kolejna książka, która miała być teoretycznie dla mnie, a taka nie jest. Próbowałem znaleźć w niej to coś, co wprowadzi mnie w klimat okresu nastoletniego buntu, a zaserwowałem sobie mdłą historię, o zresztą takim samym bohaterze, którego przemyślania bardziej mnie nużyły niż skłaniały do jakiejkolwiek refleksji. Z czasem miałem już dość czytania tego ciągłego użalania się o tym jaki to świat i ludzie są źli. Myślałem, że się poddam i rzucę ją w kąt, ale nie chciałem przerywać z uwagi na to jaką popularność jaką sobie przysporzyła. Teraz przynajmniej mogę już ze stuprocentową pewnością stwierdzić, że niezasłużenie. Zwłaszcza z uwagi na brak rozwoju protagonisty, tkwiącego w wiecznym marazmie. Także nic nie wyminęło z tego buszowania w zbożu, zarówno dla niego, jak i dla mnie.

Całość jest opowiedziana z perspektywy zbyt aroganckiego w moim mniemaniu chłopaka – Holdena Caulfieida – który ze względu na niepoważny stosunek do edukacji zostaje wyrzucony z 'Pencey', kolejnej już szkoły średniej. W obawie przed gniewem rodziców na wieść o tym ucieka do Nowego Jorku, gdzie postanawia spędzić kilka dni, snując marzenia, kłamiąc i stanowczo zbyt mocno krytykując swoje otoczenie. Ogólnie to nic specjalnego. Nie poczułem nawet atmosfery NYC. Najbardziej rzuca w oczy rzuca się wspomniana już arogancja i wynikająca z niej bufonowatość. Może i jest w tym nuta młodzieńczego buntu, ale w tym wydaniu negatywne cechy chłopaka aż zanadto przyćmiewają jakiejkolwiek pozytywy (choć wątpię by te zaistniały) i ze względu na to zakrywa on o śmieszność. Nie dałem rady za nic polubić postaci, dla której dorosłość to wysoki wzrost i picie alkoholu. Już dawno nie spotkałem się z tak źle poprowadzonym charakterem. Potencjał był wysoki, ale chyba coś po drodze nie wyszło.

Rozumiem, że autor chciał stworzyć książkę o młodym człowieku, który ma problem z odnalezieniem się w otaczającej go rzeczywistości, ale wyszła z tego szmira o bogatym nastolatku, mającym się ponad innych. Nie dzieje się nic, co mogłoby pozwolić mu dojrzeć. Zarówno jego środowisko nie daje mu do tego bodźców ani widocznie jego umysł nie potrafił dojść do pewnych wniosków. Myślałem, że chociaż na końcu pojawi się jakiś plot twist, przez który zrozumie, że problem tkwi tak naprawdę w nim samym. Jednak chyba wymagałem zbyt wiele. Nie potrafię zrozumieć, jak taka książka mogła zostać ogłoszona jedną z najlepszych powieści XX wieku. Po prostu niepojęte. Nic innego do dodania już chyba nie mam.

Kolejna książka, która miała być teoretycznie dla mnie, a taka nie jest. Próbowałem znaleźć w niej to coś, co wprowadzi mnie w klimat okresu nastoletniego buntu, a zaserwowałem sobie mdłą historię, o zresztą takim samym bohaterze, którego przemyślania bardziej mnie nużyły niż skłaniały do jakiejkolwiek refleksji. Z czasem miałem już dość czytania tego ciągłego użalania się...