Bramy Światłości: Tom 1

Dla fanów Daimona oraz serii obowiązkowa pozycja. Bardzo intrygujący wątek o przyjaźni i zaufaniu.

Dla fanów Daimona oraz serii obowiązkowa pozycja. Bardzo intrygujący wątek o przyjaźni i zaufaniu.

Pokaż mimo to

Podziwiam autorkę za wyobraźnię i wiedzę oraz pomysł poszukiwania Boga pokazanego poprzez wyprawę pełną przygód. Niestety nie czytało mi się szybko, wręcz przeciwnie, ciągnęło jak flaki z olejem. Ale ostatecznie oceniam ten tom jako dobry.
Zaczynam następny.

Podziwiam autorkę za wyobraźnię i wiedzę oraz pomysł poszukiwania Boga pokazanego poprzez wyprawę pełną przygód. Niestety nie czytało mi się szybko, wręcz przeciwnie, ciągnęło jak flaki z olejem. Ale ostatecznie oceniam ten tom jako dobry.
Zaczynam następny.

Pokaż mimo to

Od tej książki zaczęła się moja przygoda z twórczością pani Kossakowskiej, także w momencie w którym to piszę, nie jestem w stanie porównać „Bram Światłości” do żadnego z poprzednich tomów tego anielskiego cyklu. Co nie zmienia faktu, że czytanie tego sprawiło mi ogromną radość.
Serio, od naprawdę dawna nie spotkałem się z pozycją którą czytało mi się tak… płynie? Przejrzyście? Autentycznie, sprawiało mi to radość i chciałem dowiedzieć się, co będzie na kolejnej stronie. Myślę że stoi za tym naprawdę ładny styl i pisanie z takim delikatnym przymrużeniem oka. Niby wydarzenia przedstawione w fabule są poważne dla biorących w niej udział postaci, ale nie przeszkadza im to w okazywaniu wyjątkowo śmiesznych humorów, co tylko nabiera kolorów gdy zdamy sobie sprawę że wciąż mówimy o uosobionych elementach religii dla niektórych.
Pierwszym co mnie w tym wszystkim urzekło, była Otchłań. Nie mówię tu o uroczej postaci Lampki, o irytującym ale słodkim kocie Asmodeusza. Mówię tu o świecie, generalnie postrzeganym za najgorsze możliwe miejsce, zaś tutaj przedstawionym jako swoista Warszawa z tą różnicą względem oryginalnej, że każda jej dzielnica jest Pragą.
„Bramy Światłości” to również dobry przykład tego, że Polska fantastyka nie musi opierać się tylko na „przeklinaniu i chędożeniu”. Wszystko da się ładniej ubrać w słowa, pozostawiając czytelnikowi własne pole do interpretacji i jest to piękne.
Postacie są naprawdę ciekawe i mają charaktery, co cenie najbardziej. Inną rzeczą o której naprawdę lubię czytać jest główny bohater który nie jest totalnym słabeuszem. Daimon Frey zaś, na pewno nim nie jest. Chwała Światłości, nie jest to ten typ przekokszonego bohatera jak na przykład Dora Wilk (proszę mi wybaczyć że odważyłem się nazywać ja bohaterem), choć może Abbadonowi zdarzają się momenty w których musi powtórzyć kim jest i do czego jest zdolny. Tyle, że mają one fabularne uzasadnienie i rzeczywiście, on jest zdolny do tego co obiecuje.
Mimo, że nie przepadam za końmi to jednak Piołun mnie kupił. Boska Bestia nie ma jakiejś niesamowitej osobowości, ale potrafi pokonać każdą przeszkodę jaka wynika z fabuły.
O kontekście mitologicznym nie mam co gadać. Tom ten, opiera się przeważnie na wierzeniach hinduistycznych, te zaś są mi zupełnie obce. Za to „mitologia anielska”, oraz wszelkie nawiązania do dzieł dawnych twórców pokroju Pilinusza albo Paracelusa są bardzo trafne.
Pora na wady. Wiem, że pomijanie opisów scen walki jest wyjątkowo wygodne i autorka unika ich za wszelką cenę. Jednak to tylko taka pomniejsza uwaga. Większą jest błahość dialogów w niektórych momentach. Gdy jest śmiesznie, idzie się uśmiechnąć. Gdy przeinaczamy postacie o stereotypicznie innych charakterach, idzie się uśmiechnąć. Gdy trzeba być poważnym… bywa różnie. Najgorsze jak dla mnie są dialogi Piołuna i Daimona. Głównie polegają na tym, że nazywają się przyjaciółmi i jeden bez drugiego by nie przeżył ani chwili. Denerwuje mnie też Matarświn (mam nadzieję że dobrze to napisałem) aczkolwiek myślę, że on po prostu ma taki być.
Ps. Właśnie przeczytałem, że "Bramy Światłości" stały się finalistą w konkursie na książkę roku z dziedziny fantasy. Moje gratulacje, tylko wyjątkowo bawi mnie fakt że zostały pokonane przez książkę z cyklu Szeptucha... O Jadowskiej już nie wspominając.

Od tej książki zaczęła się moja przygoda z twórczością pani Kossakowskiej, także w momencie w którym to piszę, nie jestem w stanie porównać „Bram Światłości” do żadnego z poprzednich tomów tego anielskiego cyklu. Co nie zmienia faktu, że czytanie tego sprawiło mi ogromną radość.
Serio, od naprawdę dawna nie spotkałem się z pozycją którą czytało mi się tak… płynie?...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przyznam, że słabsza niż Siewca i Zbieracz, jednak nadal ma w sobie to coś. Dość wolno rozwija się fabuła, mam nadzieję, że niedługo wszystko się ruszy.
Świat przedstawiony jak zawsze bardzo wiarygodnie, jedyny taki w swoim rodzaju. Ciekawie zapowiadają się Strefy, pozostawiają Autorce wiele ciekawych wyjść, gdy fabuła nie zamyka się już w Królestwie i Głębi.
Jak zawsze pałam wielką miłością do Daimona i Razjela, Gabriel trochę męczy, swój urok ma Lucyfer, chociaż jego wątek nie jest do końca wiarygodny.
Czytam dalej!

Przyznam, że słabsza niż Siewca i Zbieracz, jednak nadal ma w sobie to coś. Dość wolno rozwija się fabuła, mam nadzieję, że niedługo wszystko się ruszy.
Świat przedstawiony jak zawsze bardzo wiarygodnie, jedyny taki w swoim rodzaju. Ciekawie zapowiadają się Strefy, pozostawiają Autorce wiele ciekawych wyjść, gdy fabuła nie zamyka się już w Królestwie i Głębi.
Jak zawsze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie jest to zła książka,ale cholernie nie pasują te zdrobnienia imion, zwłaszcza w dialogach. Druga sprawa jest taka, że te ilustracje według mnie różnią się zupełnie od tego, co jest w tekście.
Ktoś pomyśli, że to pierdoły, ale mi zepsuły ogólny efekt książki.

Nie jest to zła książka,ale cholernie nie pasują te zdrobnienia imion, zwłaszcza w dialogach. Druga sprawa jest taka, że te ilustracje według mnie różnią się zupełnie od tego, co jest w tekście.
Ktoś pomyśli, że to pierdoły, ale mi zepsuły ogólny efekt książki.

Pokaż mimo to

Autorka zdecydowanie rozwinęła swój warsztat i z przyjemnością podziwiam jej wyobraźnię do kreowania ciekawego świata poza królestwem. Cieszę się, że jest mniej zdrobnień imion aniołów bo w poprzednich częściach było to nie do zniesienia.

Autorka zdecydowanie rozwinęła swój warsztat i z przyjemnością podziwiam jej wyobraźnię do kreowania ciekawego świata poza królestwem. Cieszę się, że jest mniej zdrobnień imion aniołów bo w poprzednich częściach było to nie do zniesienia.

Pokaż mimo to

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Pani Kossakowskiej i będę się musiała głęboko zastanowić, czy podejmować się kolejnej próby. Czytając komentarze pod tą książką, mam wrażenie, że trafiłam na jakieś błędne wydanie, bo nie znalazłam tu tego, co inni.

Bohaterowie byli niesamowicie płascy, zlewali się, anioły wykazywały cechy demonów, a demony aniołów, może to celowy zabieg, mnie lekko nie przypadł do gustu, bo przez to utracili na wyrazistości. Właściwie w całej książce wieje nudą. Niby coś robią, podążają na kraniec Wszechświata, ale jak tylko wpadają w jakieś "tarapaty" rozwiązanie wydaje się banalne, a czasem ratunek zjawia się w formie przypadku, przez co brakuje mi pewnego poczucia, że naaaaprawdę jest źle i że naaaaprawdę może im się coś stać. A tutaj nie, ratunek to nagle zdobyte magiczne przedmioty, koń, demony zjawiające się cudem czy... musztarda (kto czytał, ten wie).

W dodatku okropnie denerwowały mnie fragmenty w drugoosobowej formie, z perspektywy Freya, jak dla mnie taka narracja sprawdza się tylko w listach, a w innych zamiast pomóc utożsamić się z bohaterem, wręcz to utrudnia. Zdarzały się także fragmenty w innym czasie (teraźniejszym), których też za bardzo nie rozumiem.

Dodaję gwiazdki za ładne wydanie i pomysł, który zaczynał się ciekawie, ale okazał się (niestety) niewypałem.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Pani Kossakowskiej i będę się musiała głęboko zastanowić, czy podejmować się kolejnej próby. Czytając komentarze pod tą książką, mam wrażenie, że trafiłam na jakieś błędne wydanie, bo nie znalazłam tu tego, co inni.

Bohaterowie byli niesamowicie płascy, zlewali się, anioły wykazywały cechy demonów, a demony aniołów, może to celowy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niektórzy krytycy literaccy mówią, że Kossakowska skończyła się na "Siewcy wiatru", podobnie jak Metallica na "Kill 'em all'. Nie zgodzę się z tym, ale nie da się ukryć, że kolejne powieści pisarki są coraz słabsze. "Bramy światłości" przekroczyły już próg dobrej lektury i są zdecydowanie nudne. Autorka wzięła do ręki mitologię hinduską i przerzuciła na karty swojej powieści dzieje i bohaterów mitów, doprawiając przydługawymi opisami. Mimo grubości książkę czyta się bardzo szybko, bo wzrok przelatuje o stronach nie zaczepiwszy się na niczym ciekawym. Głównemu bohaterowi Daimonowi brakuje ikry. Główny jego czas ekranowy polega na kłótniach z najbardziej irytującą Skrzydlatą w dziejach, która najwyraźniej od wieków przechodzi okres buntu nastolatki. Serio, bardziej wkurzająca się nie dała być. Neguje wszystko wokół, a jej ulubiona mina to kwaśna. Pomimo tego i tak będziesz czekał z utęsknieniem na te dialogi, bo przynajmniej przerwą bezsensowne opisy i nudne akcje. Cała przygoda polega na kolejnym przebijaniu ściany. Bohaterom grozi niebezpieczeństwo tak wielkie, że już zaraz na pewno się położą do grobu, ale cudem im się udaje przetrwać. I za chwilę znów - olaboga! - wielkie niebezpieczeństwo, no teraz to już na pewno umrą... Tyle że dają radę. Tak przez całą książkę. Zero skomplikowanych intryg, zero rozwoju postaci czy chociaż relacji między nimi. Pomysłowością na fabułę to trąci telenowelą. Plus taki, że czyta się naprawdę szybko, bo czcionka jest ogromna. Czyżby rzeczywiście była potrzeba podziału na dwie części, czy to skok na kasę? Bardzo się zawiodłam tę częścią. Chciałabym sięgnąć po kolejne, ale raczej ich nie kupię, bo tę kupiłam w ciemno i teraz będzie wstydliwie zalegać na półce.

Niektórzy krytycy literaccy mówią, że Kossakowska skończyła się na "Siewcy wiatru", podobnie jak Metallica na "Kill 'em all'. Nie zgodzę się z tym, ale nie da się ukryć, że kolejne powieści pisarki są coraz słabsze. "Bramy światłości" przekroczyły już próg dobrej lektury i są zdecydowanie nudne. Autorka wzięła do ręki mitologię hinduską i przerzuciła na karty swojej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Całą serię uwielbiam.... cudowne dialogi, kreacje postaci... barwne opisy, do tego zawroty akcji w stylu Hollywood. Mimo to w tej części czegoś mi brakowało... sama nie wiem czego. Jednak i tak polecam całą serie, bo to jedna z lepszych w tej tematyce;)

Całą serię uwielbiam.... cudowne dialogi, kreacje postaci... barwne opisy, do tego zawroty akcji w stylu Hollywood. Mimo to w tej części czegoś mi brakowało... sama nie wiem czego. Jednak i tak polecam całą serie, bo to jedna z lepszych w tej tematyce;)

Pokaż mimo to

Wyprawa w Strefy Poza Czasem to wielkie wyzwanie. Jeszcze większym jest odnalezienie Jasności. Losy Królestwa i Głębi splatają się ze sobą. Cieszę się na samą myśl lepszego poznania Lucyfera. Daimon jak zwykle rzeczy niemożliwe robi od ręki ale na cuda trzeba poczekać. Ciekawe czy kolejny cud się uda? Bo Piołun jest w niebezpieczeństwie.

Wyprawa w Strefy Poza Czasem to wielkie wyzwanie. Jeszcze większym jest odnalezienie Jasności. Losy Królestwa i Głębi splatają się ze sobą. Cieszę się na samą myśl lepszego poznania Lucyfera. Daimon jak zwykle rzeczy niemożliwe robi od ręki ale na cuda trzeba poczekać. Ciekawe czy kolejny cud się uda? Bo Piołun jest w niebezpieczeństwie.

Pokaż mimo to