Bramy Światłości: Tom 3

Strasznie mi smutno, że to już koniec. Ostatnia część miała swoje wady. Podróż w jedną stronę trwała prawie trzy tomy, powrót natomiast kilka stron. Ale mimo to, warto. W porównaniu do początku cyklu - postaci mocno się rozwinęły, nabrały kształtów i stały się moimi towarzyszami. A teraz? No cóż, koniec. Szczerze wzruszyłam się na końcu i nie wiedziałam co ze sobą zrobić po zamknięciu tej książki.

Strasznie mi smutno, że to już koniec. Ostatnia część miała swoje wady. Podróż w jedną stronę trwała prawie trzy tomy, powrót natomiast kilka stron. Ale mimo to, warto. W porównaniu do początku cyklu - postaci mocno się rozwinęły, nabrały kształtów i stały się moimi towarzyszami. A teraz? No cóż, koniec. Szczerze wzruszyłam się na końcu i nie wiedziałam co ze sobą zrobić po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Długo się zastanawiałam nad tym, dlaczego czuję taki okropny dysonans pomiędzy pierwszym a ostatnim tomem i chyba wreszcie wiem czemu tak się wydarzyło...
Nie wiem czy któryś z was też odniósł takie wrażenie, ale postaci drugoplanowe nie licząc Raziela, Beliala i Algiwiusa im dalej w las tym bardziej dziecinnieją. Być może jest to moje osobiste spodtrzeżenie, być może znów się czepiam, ale w pierwszym tomie postać np Asmodeusza czy Gabriela była wyrazistrza. Ich zachowania były logiczniejsze względem tego co teraz się dzieje, a charaktery bardziej twarde i nieustępliwe. Nawet kochliwość Asmodeusza była jakoś mniej wyzywająca, podszyta nutą pewnej lekkości i gracji.
Zachowanie Gabriela- dziwne, zważywszy na to że Raziel jest dla niego jak Brat i autorka raczej nie chce kreować Gabrysia i Raziela jako parę.
Ogólnie Bromans jest tutaj bardzo silny. Tak silny że w niektórych momentach zastanawiam się czy czasami nie jest tak, że bohaterowie Pani Kossakowskiej lecą na siebie, ale o tym nie wiedzą.
Co do fabuły. Hmmm... Ciekawa. Jest to powiew świeżości, bo jeszcze nie spotkałam się z żadną książką poruszającą w swojej fabule akurat te wątki mitologiczne. Po raz kolejny mój ogromny podziw budzi fakt, że wszystkie te mitologiczne stwory, o których wspomina autorka istnieją naprawdę w mitologii.
Ogólnie książka jest lekka, idealna na leniwe wieczory po pracy lub czas kwarantanny spowodowanej koronowirusem.

Długo się zastanawiałam nad tym, dlaczego czuję taki okropny dysonans pomiędzy pierwszym a ostatnim tomem i chyba wreszcie wiem czemu tak się wydarzyło...
Nie wiem czy któryś z was też odniósł takie wrażenie, ale postaci drugoplanowe nie licząc Raziela, Beliala i Algiwiusa im dalej w las tym bardziej dziecinnieją. Być może jest to moje osobiste spodtrzeżenie, być może znów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To się nie mogło skończyć inaczej! Cudowna opowieść.

To się nie mogło skończyć inaczej! Cudowna opowieść.

Pokaż mimo to

Zdążyłem już bardzo polubić perypetie Frey'a, Razjela i reszty niebiańsko-głębiańskiego folkloru. W tym tomie jednak jedno słówko bardzo spodobało się autorce....do przesady: ZDETONOWANY :D może w trakcie pisania rozmawiała z autorem Cyfraka? :) Niemniej jednak saga naprawdę świetna. Miałem poczucie że dopiero od Bram Światłości tchnęła prawdziwego ducha w te uniwersum. Warto przeczytać :)

Zdążyłem już bardzo polubić perypetie Frey'a, Razjela i reszty niebiańsko-głębiańskiego folkloru. W tym tomie jednak jedno słówko bardzo spodobało się autorce....do przesady: ZDETONOWANY :D może w trakcie pisania rozmawiała z autorem Cyfraka? :) Niemniej jednak saga naprawdę świetna. Miałem poczucie że dopiero od Bram Światłości tchnęła prawdziwego ducha w te uniwersum....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najbardziej zaskakująca książka z serii.

Najbardziej zaskakująca książka z serii.

Pokaż mimo to

Napiszę krótko... Lucek "kradnie" cały 3 tom Bram Światłości. :)

Napiszę krótko... Lucek "kradnie" cały 3 tom Bram Światłości. :)

Pokaż mimo to

Trzeci tom czytało mi się najciężej. Cały watek o podróży, poszukiwaniu Boga bardzo mnie wciągnął, ale intryga w piekl już nie, można było przewidzieć co się wydarzy . Zakończenie bardzo mi się podobało - daje dużo do przemyślenia. Polecam .

Trzeci tom czytało mi się najciężej. Cały watek o podróży, poszukiwaniu Boga bardzo mnie wciągnął, ale intryga w piekl już nie, można było przewidzieć co się wydarzy . Zakończenie bardzo mi się podobało - daje dużo do przemyślenia. Polecam .

Pokaż mimo to

3 tom "Bram Światłości" był zdecydowanie lepszy niż tom 2. Spodobało mi się zakończenie - o dużym ładunku moralnym, na pozór zupełnie oczywiste, lecz nie do końca, bardzo w stylu poprzednich tomów cyklu tj. "Siewcy Wiatru" i "Zbieracza Burz".
„Bramy Światłości” byłyby świetną lekturą, gdyby zredukować je do 1 tomu – opisać skrótowo wędrówkę do Ergu, bardziej zaznaczyć teologiczną koncepcję Światłości i jej braku, a przede wszystkim skupić się na intrygach, Królestwie i Głębi.

Perypetie Razjela w Otchłani były zdecydowanie najlepszym fragmentem 3 tomu. :D I to nie tylko dlatego, że uwielbiam Pana Tajemnic (razem z Dżibrilem to dwójka moich ulubieńców z całości serii). Razjel na szczęście powrócił do formy – znowu stał się opanowanym Księciem Magów, a nie wystraszonym dzieciakiem z poprzedniego tomu.
Tutaj czuć było starą Kossakowską, jeszcze z czasów moich uwielbianych „Obrońców Królestwa” i „Siewcy Wiatru”.
Natomiast na usta uparcie cisnęło mi się pytanie: Gdzie się podział Dżibril?! Mój ukochany, kapryśny i dumny Regent?
Michała i Rafała nie było prawie wcale. Akurat za nimi średnio przepadam, a Michałek przejadł mi się wystarczająco w „Zbieraczu Burz”.
Sereda się Kossakowskiej niezbyt udała, ale! I tak była znacznie lepsza niż Hija, jedyny mankament na jasnym firmamencie „Siewcy Wiatru”. :P

Reasumując, w mojej ocenie Kossakowska popełniła kilka błędów podczas pisania „Bram Światłości”:
- stanowczo niepotrzebne opisy krain i zwierzaków w Sferach Poza Czasem! Wybitnie niżące, najgorszy był pod tym względem 1 tom. Autorka niestety postawiła na motyw wędrówki, a to zwykle nie jest dobry pomysł. Wyświechtany. Oczywiście w stronę Ergu droga musiała trwać aż 3 tomy (!), a powrót… pfff… raptem kilka stron. Po co tyle niepotrzebnie rozwlekać książkę? Dla kasy?
- skupienie się na cholernym Abbaddonie. Nigdy nie zaliczał się do moich faworytów, a tutaj był kompletnym idiotą.
- brak Gabriela! A jeśli już się pojawiał, to jako rozhisteryzowany szczeniak. Smutne. Zupełnie poza charakterem. Dżibril zawsze był dosyć nerwowy i arogancki, ale tutaj Kossakowska przesadziła.
- narracja w 2 osobie liczby pojedynczej. Grrr! I to nie tylko w przypadku Freya, ale także, o zgrozo, Gabriela i Razjela.
- Głupota Lucka i Asmodeusza. Choć to im jestem w stanie wybaczyć, bo bez ich wybryków nie byłoby Razjela w Głębi. :P
- powierzenie Aspaniaszowi tak poważnej misji. Nie wierzę, że Zofiel nie dysponował bardziej doświadczonymi szpiegami...

3 tom "Bram Światłości" był zdecydowanie lepszy niż tom 2. Spodobało mi się zakończenie - o dużym ładunku moralnym, na pozór zupełnie oczywiste, lecz nie do końca, bardzo w stylu poprzednich tomów cyklu tj. "Siewcy Wiatru" i "Zbieracza Burz".
„Bramy Światłości” byłyby świetną lekturą, gdyby zredukować je do 1 tomu – opisać skrótowo wędrówkę do Ergu, bardziej zaznaczyć...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo bardzo bardzo pozytywna książka.

Anioł Zagłady, Świetlista i Mroczny szukają Jasności w Strefach Poza Czasem. Ich tropem podąża Asmodeusz na bojowych smokach. W Królestwie świruje Gabriel a Pan Tajemnic stara się nie zdradzić swojej prawdziwej tożsamości w Głębi. Sieć intryg, masa przygód, dużo pozytywnych i negatywnych emocji pomiędzy bohaterami.
Mnie urzekło połączenie świata baśni, mitów i religii chrześcijańskiej.
W tak zwariowanym uniwersum ukryte jest poszukiwanie Pana, własnej ścieżki i próba słuchania serca. Wśród mordów, brutalnych decyzji oraz kłamstw kryją się szlachetność, miłość i przebaczenie. W dialogach między postaciami można znaleźć krytykę roszczeniowego podejścia do Boga, w wydarzeniach próbę zrozumienia natury Pańskiej jednocześnie wskazując, że wszystko w co wierzy człowiek ma prawo zaistnieć.Czasem nie jest ważne w co wierzysz tylko jak to robisz.
I to zakończenie. Niespodziewane ale satysfakcjonujące.

Bardzo bardzo bardzo pozytywna książka.

Anioł Zagłady, Świetlista i Mroczny szukają Jasności w Strefach Poza Czasem. Ich tropem podąża Asmodeusz na bojowych smokach. W Królestwie świruje Gabriel a Pan Tajemnic stara się nie zdradzić swojej prawdziwej tożsamości w Głębi. Sieć intryg, masa przygód, dużo pozytywnych i negatywnych emocji pomiędzy bohaterami.
Mnie urzekło...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gdzieś tam jest... Jestem tego pewien. Gdzieś tam w oddali. Gdzieś za wodospadem, który szepcze Ci do ucha, który sprawia, że przestajesz walczyć i po prostu puszczasz skałę, bo tak trzeba, bo dusze Cię potrzebują. Mówię Wam, gdzieś tam jest. Gdzieś za dżunglą otoczoną ostrzami, gdzie myśleć nie można, gdzie trzeba wyrzec się samego siebie. Jeszcze tylko trochę i dotrzemy. Jeszcze tylko rzeka. Wielka i potężna rzeka, ale jak się nie wychylimy, to ją pokonamy. Obiecuję, że to już niedaleko. Jeszcze tylko kilka małych przeszkód, które na pewno pokonamy. Przyrzekam Wam! Tylko ta pustynia. Ta jedna pustynia i będziemy u celu. Dotrzemy i poczujemy to. On tam jest! On tam musi być! A co jeśli to jednak nie On?

Wyprawa pod przywództwem Daimona porusza się wytrwale dalej. Przeżyli zbyt dużo, by pozwolić sobie na powrót. Teraz zostało tylko brnąć dalej w to szaleństwo i dotrzeć do celu, ukrywając przy tym wszystkie swoje tajemnice. W tym samym czasie kolejna wyprawa podąża za Aniołem Zagłady. Zgniły Chłopiec mimo zwątpienia wie, że tylko dogonienie wyprawy Daimona pozwoli mu na utrzymanie ładu w Głębi. Lucyfer musi koniecznie wrócić na tron. Inaczej cały porządek, który tyle lat utrzymali, przestanie istnieć. Czas kupuje mu Razjel, udając że jest Imperatorem Głębi. Ale jak długo Archanioł poradzi sobie w tej roli? Czy jest w ogóle w stanie przejrzeć brudne gry demonów? Czy te wszystkie wydarzenia razem prowadzą do katastrofy?

Po długiej przerwie wracam do jednej z moich ulubionych pisarek, czyli Mai Lidii Kossakowskiej. Z tego co pamiętam, nie miałam jeszcze Wam okazji opowiadać o moim oddaniu względem autorki. Mam za sobą pięć jej książek i każda w tak samo szalony sposób zawładnęła mną i sprawiła, że uwierzyłam w świat, gdzie anioły popełniają błędy, gdzie magia może być sposobem życia, a demon może być z natury dobry. To co robi Pani Kossakowska z wyobraźnią jest wprost nie do opisania. "Bramy Światłości. Tom 3" tylko to potwierdza i to w najbardziej dosadny sposób, jaki tylko można.

Pomysłem na całe uniwersum będę zawsze się zachwycać. W nieskończoność... Ponieważ każdy, kto kocha fantastykę i jest otwarty na nowe ujęcia, powinien go docenić! Motyw aniołów jest wyjątkowo częsty i to w najróżniejszych dziedzinach naszego świata. Wprowadziła go religia chrześcijańska, pozwalając na popisy malarzom, rzeźbiarzom, pisarzom, piosenkarzom i wszystkim możliwym artystom. Jednak przez wieki postrzeganie nieba i piekła poszło w bardzo odmienne strony. W "Zastępach Anielskich" mamy świat, który powstał na podstawie dobrze nam znanego motywu, ale zszokował swoją innowacyjnością, otwartością i przede wszystkim brakiem pokory. Możecie powiedzieć, że mimo to nadal jest to dość popularne w szczególności w fantastyce. Oczywiście, tylko to dalej uniwersum, które zaskakuje czymś niekonwencjonalnym, czymś, co pozornie nie powinno się tam znaleźć, a jednak jest idealnie wkomponowane. Cały tom "Bram Światłości", i mówię w tym momencie o trzech jego częściach, jest dla mnie niepodważalnie najlepszą powieścią o aniołach i demonach. Dlaczego tylko "Bramy Światłości", a nie całe "Zastępy Anielskie"? Jak część z Was wie, niekoniecznie trzymam kolejność tomów, więc tym razem ponownie zaczęłam od końca i będę brnęła do początku.

I teraz pora na kolejny olbrzymi plus całej książki – mowa tu o stylu pisarki. Nie będę udawać. Jest to dla mnie wprost arcydzieło. Język, jakim posługuje się autorka, ma w sobie dosłownie wszystko, co cenię. Pod każdym względem jest dopracowany i nie ma tu miejsca na błędy. Nie ogranicza się do zwykłej opowieści. Maja Kossakowska zadbała o cudowne opisy przyrody, dzięki którym można przenieść się do innej rzeczywistości i poznać miejsca, które na naszej Ziemi nigdy nie występowały i raczej nie będą. Tak naprawdę, gdy czytałam, to po prostu opuściłam nasz świat i przeniosłam się do Stref Poza Czasem. Jednak opisy przyrody same w sobie w pewnym momencie mogłyby zacząć się nudzić, dlatego przeplatają się z opisami psychologicznymi, które są niezwykłą analizą osobowości bohaterów. My nie tylko ich poznajemy, ale rozumiemy ich decyzje, poczynania, wiemy, co ich motywuje do podejmowanych działań, co sprawiło, że są tacy, jacy są... Myślę, że każdy czytelnik znalazłby kogoś, z kim mógłby się utożsamić. A to wszystko jest okryte lekkością pióra sprawiającą, że powieść czyta się bardzo przyjemnie.

"Bramy Światłości" to nie jest taka sobie zwykła opowiastka fantasy, jakich jest wiele. To opowieść dająca wiele do myślenia. Ona w subtelny sposób zmusza nas do szczegółowej analizy własnych myśli, dążeń i pragnień. Nie daje możliwości do wymówek, ale nie pozwala też na rozpacz. Pokazuje prawdę o nas samych i wspiera nas w spotkaniu z nią. Poza tym jest pełna mocnych i bardzo zaskakujących zwrotów akcji, gdzie nie ma miejsca na przewidywalne wydarzenia. Należy się przygotować do wszystkiego, a na końcu i tak zostaniemy czymś zszokowani. Sprawi, że staniemy się studnią emocjonalną.

Kreacja bohaterów to kolejny aspekt, nad którym mogłabym się rozpływać przez następne setki zdań. To cała gama najróżniejszych charakterów, gdzie każdy jest inny i w stu procentach dopracowany. Tu nie ma miejsca na miałkie osobowości. Każda postać ma swoją własną historię, cechy osobowości, dążenia, pragnienia, wady i zalety. Na pewno na pierwszy plan idzie ubóstwiany przeze mnie Daimon. Anioł Zagłady jest tak bardzo dobitnie ludzki. Króluje w nim dobroć, ale przy tym bierze górę nad nim emocjonalność. Jak się cieszy, to na całego. Jak wścieka się, to również się nie ogranicza. Pozostaje sobą i nigdy nie stara się udawać kogoś innego. Mówi to, co myśli, robi to, co musi i przede wszystkim chce. Jednak jak miałabym wybrać postać, którą najbardziej lubię ze wszystkich, to stanowczo byłby to Lucyfer. Według mnie nie da się go nie lubić. On jest tak szalony, posiada tak wiele energii, że po prostu zaraża nią wszystkich wokół. Przy tym jest Imperatorem Głębi, czyli najpotężniejszym demonem w Otchłani, upadłym ulubieńcem Boga. Dlatego powinien być zły... Tymczasem posiada w sobie wiele ukrytej empatii. Same archanioły powinny brać z niego przykład. Pozostaje jeszcze Razjel, czyli dobry archanioł, który musiał się zmierzyć ze światem obłudy, grzechu i cierpienia. Zastanawiająco dobrze się przystosowuje, mimo to pozostaje nadal tym dobrym aniołkiem, który widzi dobro we wszystkich i jest w stanie walczyć z prawdziwym złem. A! I oczywiście pojawia się też widmokot, czyli kochany Nefer. W tym momencie schylam głowę do pisarki, ponieważ pomysł na tego bohatera i jego wykonanie są godne najwyższego, literackiego szacunku.

"Bramy Światłości" są genialną fantastyką, którą polecę każdemu fanowi tego gatunku z zapewnieniem, że się nie zawiedzie, ale również tym co jednak unikają magii i całej tej otoczki. To powieść z najwyższego szczebla literatury, która dogłębnie mnie poruszyła. Przywiązałam się całym sercem do bohaterów, dlatego bez zastanowienia sięgnę po pierwsze tomy "Zastępów Anielskich", by móc powrócić do mojego ukochanego świata. Nawet nie wiecie, jak w tej chwili się cieszę, że to nie koniec mojej przygody z Daimonem i innymi. Już nie mogę się doczekać, czym tym razem zostanę zaskoczona.

Gdzieś tam jest... Jestem tego pewien. Gdzieś tam w oddali. Gdzieś za wodospadem, który szepcze Ci do ucha, który sprawia, że przestajesz walczyć i po prostu puszczasz skałę, bo tak trzeba, bo dusze Cię potrzebują. Mówię Wam, gdzieś tam jest. Gdzieś za dżunglą otoczoną ostrzami, gdzie myśleć nie można, gdzie trzeba wyrzec się samego siebie. Jeszcze tylko trochę i dotrzemy....

więcej

mniej

Pokaż mimo to