Ciekawa pozycja. Traktuje o relacjach międzyludzkich z wydźwiękiem na egocentryzm matki i ojca. Może się wydawać, że z kart powieści bije nudą, monotonią, ale uwzględniwszy, że autorka na co dzień pisze scenariusze do sztuk teatralnych, to powieść nabiera charakteru. Doskwierał mi chaos myśli głównej bohaterki i powtórzenia. Interesujący był za to wątek namiętności, przyjaźni względnej oraz wszelkich zawiłości w związku z nieetyczną postawą firmy farmaceutycznej. W końcu arcyciekawe było wykorzystanie symboliki dla kształtu utworu: mleko, meduza, co podkreśliło feministyczny charakter utworu.

Powieść nie dla wszystkich, na pewno. Raczej dla tych, którzy preferują dogłębną analizę utworu. Dla zwykłych "pożeraczy książek" utwór może być niezrozumiały.

Ciekawa pozycja. Traktuje o relacjach międzyludzkich z wydźwiękiem na egocentryzm matki i ojca. Może się wydawać, że z kart powieści bije nudą, monotonią, ale uwzględniwszy, że autorka na co dzień pisze scenariusze do sztuk teatralnych, to powieść nabiera charakteru. Doskwierał mi chaos myśli głównej bohaterki i powtórzenia. Interesujący był za to wątek namiętności,...

'Gorace mleko' to jedna z dobrych książek obyczajowych. A ja lubię książki obyczajowe, tylko nie te napisane melodramatycznym, szkolnym językiem. Ta jest taka jak lubię, ale to nie jest książka dla każdego fana obyczajówek. Nawet jak się coś dzieje można mieć wrażenie że akcja toczy się leniwie, co niektórych może znudzić. Zakończenie mi osobiście się podobało.

'Gorace mleko' to jedna z dobrych książek obyczajowych. A ja lubię książki obyczajowe, tylko nie te napisane melodramatycznym, szkolnym językiem. Ta jest taka jak lubię, ale to nie jest książka dla każdego fana obyczajówek. Nawet jak się coś dzieje można mieć wrażenie że akcja toczy się leniwie, co niektórych może znudzić. Zakończenie mi osobiście się podobało.

Ciekawe studium toksycznej relacji matki i córki. Levy podjęła karkołomną decyzję opisania owego osobliwego związku zależności w sposób niespieszny, pozbawiony dramatyzmu i rozmyty w codzienności - co jak widzę, jest źródłem rozczarowania wielu czytelników. W moim subiektywnym odczuciu takie ujęcie tematu jest bardziej przekonujące. Ileż dookoła nas jest podobnych tandemów - nie takich uciekających się do przemocy i szokujących brutalnością, lecz właśnie sączących truciznę powoli, przez całe życie?
Minusem jest niestaranna redakcja, niestety...

Ciekawe studium toksycznej relacji matki i córki. Levy podjęła karkołomną decyzję opisania owego osobliwego związku zależności w sposób niespieszny, pozbawiony dramatyzmu i rozmyty w codzienności - co jak widzę, jest źródłem rozczarowania wielu czytelników. W moim subiektywnym odczuciu takie ujęcie tematu jest bardziej przekonujące. Ileż dookoła nas jest podobnych tandemów...

Już dawno nie zdarzyło mi się czytać czegoś równie słabego. Dałam autorce szansę i przeczytałam ten kicz do końca, liczac że zakończenie wynagrodzi te męki. Jakże się rozczarowałam, kiedy zamiast puenty pojawił się gwóźdź do trumny.

Już dawno nie zdarzyło mi się czytać czegoś równie słabego. Dałam autorce szansę i przeczytałam ten kicz do końca, liczac że zakończenie wynagrodzi te męki. Jakże się rozczarowałam, kiedy zamiast puenty pojawił się gwóźdź do trumny.

Bardzo słaba książka. Anemiczna, bez polotu. Zupełnie nie rozumiem zachwytów nad tą pozycją. Dodatkowo fatalne tłumaczenie, masa literówek, błędów ortograficznych i dużo przypadkowych wyrazów, pojawiających się w środku zdania znikąd, co przy mizerności tej książki, irytowało jeszcze bardziej.

Bardzo słaba książka. Anemiczna, bez polotu. Zupełnie nie rozumiem zachwytów nad tą pozycją. Dodatkowo fatalne tłumaczenie, masa literówek, błędów ortograficznych i dużo przypadkowych wyrazów, pojawiających się w środku zdania znikąd, co przy mizerności tej książki, irytowało jeszcze bardziej.

Ksiązka powiela schematy i problemy opisywane w wielu pozycjach książkowych, moim zdaniem jednak ma "to coś". Trudno opisać co wyróżnia ją spośród innych a jeszcze trudniej uzyskac odpowiedź po co ma się wyrózniać?!

Ksiązki takie jak ta nie mają się wyrózniać ponieważ maja smak! Każdego dnia pijemy kawę ale są dni kiedy smakuje inaczej. Ta książka jest własnie taką kawą, takim lekkim nienasyceniem po zjedzeniu podwieczorku.

Ksiązka powiela schematy i problemy opisywane w wielu pozycjach książkowych, moim zdaniem jednak ma "to coś". Trudno opisać co wyróżnia ją spośród innych a jeszcze trudniej uzyskac odpowiedź po co ma się wyrózniać?!

Ksiązki takie jak ta nie mają się wyrózniać ponieważ maja smak! Każdego dnia pijemy kawę ale są dni kiedy smakuje inaczej. Ta książka jest własnie taką kawą,...

1. Zapowiadali się bardzo dobrze, niestety autorka w pewnym momencie stała się chaotyczna, historia przestała płynąć.
2. Historia o samotności, odrzuceniu. O tym jak łatwo ukryć się w kimś innym zwalniając się z obowiązku bycia sobą.
3. Książka o zagubieni, źle rozumianej miłości, o symbiotycznej więzi rodzica z dzieckiem, która niszczy obydwie strony relacji.
4. Niestety młoda bohaterka jest nużąco niedojrzała, w pewnym momencie wręcz groteskowa. Matka natomiast wydaje się nie dopisana, trudno odkryć jej motywy, trudno dobrze zrozumieć jej perspektywę.
5. Szkoda czasu są inne lepsze książki o tej tematyce.

1. Zapowiadali się bardzo dobrze, niestety autorka w pewnym momencie stała się chaotyczna, historia przestała płynąć.
2. Historia o samotności, odrzuceniu. O tym jak łatwo ukryć się w kimś innym zwalniając się z obowiązku bycia sobą.
3. Książka o zagubieni, źle rozumianej miłości, o symbiotycznej więzi rodzica z dzieckiem, która niszczy obydwie strony relacji.
4....

Bardzo słaba książka. Co ona ma przekazywać? Wydaje mi się, że jest to po prostu kolejna pozycja z gatunku "relacja rodzic-dziecko". Tylko jeżeli takich książek powstała już pokaźna ilość, trzeba ciągle mieć coś nowego do powiedzenia, bądź nie zabierać się za ten temat. Tutaj bowiem, w mojej ocenie, autorka nie ma nic nowego ani mądrego do przekazania.

Bardzo słaba książka. Co ona ma przekazywać? Wydaje mi się, że jest to po prostu kolejna pozycja z gatunku "relacja rodzic-dziecko". Tylko jeżeli takich książek powstała już pokaźna ilość, trzeba ciągle mieć coś nowego do powiedzenia, bądź nie zabierać się za ten temat. Tutaj bowiem, w mojej ocenie, autorka nie ma nic nowego ani mądrego do przekazania.

25-letnia Sofia Papastergiadis ma dosyć własnego życia. Kobieta na co dzień opiekuje się swoją matką Rose, która twierdzi, że ma ciężki do zdiagnozowania paraliż.
Rodzicielka jest dla Sofii niczym kula u nogi, dziewczyna pragnie wolności i zacząć życie na własny rachunek. Niestety zaborczość Rose, uniemożliwia zrealizowanie jej marzeń.

Pierwsze słowa jakie mi się nasuwają to: kicz, tandeta, papier toaletowy w ładnym opakowaniu.
Nie mam pojęcia czy trzeba być większym pomyleńcem wydając takie wypociny na rynek, czy może pisząc taki chłam, że graniczy to z torturą umysłową.
Przy tym bełkocie zanudzisz się tak bardzo, że powieki same będą ci się kleić.
Levy zamęcza nad lamentami matki hipochondryczki i użalaniem się nad sobą córki, która sama nie wie, czego chce.

Przy tym gniocie, (nie nazwę tego czegoś lekturą, bo to byłaby obraza dla innych książek),poczujesz taką irytację, że zastanowisz się czy sama Deborah Levy nie jest jakaś niedorozwinięta, że stworzyła bohaterów, którzy zachwycają się na każdym kroku oparzeniami meduz i osą uwikłaną w sieci pająka.

GORĄCE MLEKO to jedna wielka pomyłka, a nie historia, która jak pisze na okładce: „hipnotyzuje czytelnika”.
Jestem przekonana, że już lepszą opowieść napisałoby dziecko z podstawówki.
Mam propozycję dla Deborah Levy; jak nie umiesz kobieto pisać, to się do tego nie zabieraj, a literaturę zostaw profesjonalistom!

25-letnia Sofia Papastergiadis ma dosyć własnego życia. Kobieta na co dzień opiekuje się swoją matką Rose, która twierdzi, że ma ciężki do zdiagnozowania paraliż.
Rodzicielka jest dla Sofii niczym kula u nogi, dziewczyna pragnie wolności i zacząć życie na własny rachunek. Niestety zaborczość Rose, uniemożliwia zrealizowanie jej marzeń.

Pierwsze słowa jakie mi się nasuwają...

Jest coś dziwnego i niepokojącego w tej książce.

Jest coś takiego, co sprawiało, że kilka razy miałem wielką ochotę rzucić ją w kąt i nigdy już do niej nie wracać. A jednak nie uczyniłem tego, wytrwałem do końca i z każdą kolejną stroną coraz bardziej zaczęła mi się podobać.

Nie wiem, czy znajdę jednak odpowiednie słowa, by wyjątkowość Gorącego mleka oddać. Nie wiem, czy potrafię odnieść się do tych wszystkich myśli, emocji, uczuć i doznań, które towarzyszyły mi w trakcie podróży po urokliwej i pięknej Andaluzji, nie wiem, czy zdołam oddać tę swoistą relację matki i córki, w której jedna cierpi albo przynajmniej sprawia takie wrażenia, druga natomiast stara się nie tylko ulżyć w cierpieniu, ale też znaleźć swoją drogę, swoje być albo nie być. Rose obdarza cierpieniem, rzadko kiedy uśmiechem, Sofia stara się z szacunkiem nieść pomoc, podać dłoń, ale też otworzyć się na inne bodźce, poznać smak kobiecych ust na swej skórze, uporządkować mocno pogmatwane rodzinne sprawy, nawiązać kontakt z ojcem w odległej Grecji, żyć, jeśli tylko się da pełnią życia. Raz na jakiś czas zapomnieć o balaście, jakim jest matka. Obie dotarły do Hiszpanii, aby w Klinice Gomeza szukać ostatecznego lekarstwa na cierpienia matki. (...)

Pełny tekst recenzji książki dostępny w poniższym linku:
https://internetowacela.blogspot.com/2019/02/deborah-levy-gorace-mleko.html

Jest coś dziwnego i niepokojącego w tej książce.

Jest coś takiego, co sprawiało, że kilka razy miałem wielką ochotę rzucić ją w kąt i nigdy już do niej nie wracać. A jednak nie uczyniłem tego, wytrwałem do końca i z każdą kolejną stroną coraz bardziej zaczęła mi się podobać.

Nie wiem, czy znajdę jednak odpowiednie słowa, by wyjątkowość Gorącego mleka oddać. Nie wiem, czy...