Dalsze losy rodu Narwojszów. Akcja rozpoczyna się w roku 1748 w Wilnie i skupia się wokół życia Piotra Antoniego Narwojsza (męża i ojca trójki dzieci),syna Jana Izydora
z rodu Narwojszów Dzięki swojej pracowitości i zdolnościom Piotr Antoni odbudował majątek rodzinny i jest wsparciem dla starszej siostry i młodszych braci. Jest lojalnym sługą, gotowy na każde wezwanie księcia Michała Kazimierza Radziwiłła.
W tej części tetralogii autorka skupiła się przede wszystkim na pokazaniu mniej znanych stosunków
rodzinnych Radziwiłłów, relacji w rodzinie Narwojszów, obyczajów i moralności opisywanej epoki. Ważnym i ciekawym wątkiem powieści są zależności między katolikami i wyznawcami judaizmu, manipulacje i prowokacje jakie są codziennością w ich wspólnym życiu w Wilnie. Wielki pożar Wilna odsłania konflikty, wrogość między tymi różnymi społecznościami.
Osobiście bardzo mi się podoba wątek Marcina Mikołaja Radziwiłła, który w buntowniczy, niekonwencjonalny i kontrowersyjny sposób żył, myślał i postępował, co jak należy się spodziewać nie podobało się ówczesnej szlachcie i księżom katolickim.
Jest to bardzo ciekawa, wciągająca historia, choć czyta się wolno ze względu na styl pisania autorki. Jest mało dialogów i są bardzo długie zdania. Mimo tych niedogodności wkrótce sięgnę po czwartą część tej sagi.

Dalsze losy rodu Narwojszów. Akcja rozpoczyna się w roku 1748 w Wilnie i skupia się wokół życia Piotra Antoniego Narwojsza (męża i ojca trójki dzieci),syna Jana Izydora
z rodu Narwojszów Dzięki swojej pracowitości i zdolnościom Piotr Antoni odbudował majątek rodzinny i jest wsparciem dla starszej siostry i młodszych braci. Jest lojalnym sługą, gotowy na każde wezwanie...

Trzeci tom sagi rodu Narwojszów, pióra najpopularniejszej litewskiej pisarki. Tym razem akcja rozgrywa się w latach 1748-49 z przeskokiem do ostatniego rozdziału, dziejącego się już pod panowaniem nowego króla.
Tym razem trzecioosobowy narrator towarzyszy jednemu bohaterowi – Piotrowi Antoniemu Narwojszowi, najstarszemu synowi Jana Izydora, wnukowi Kazimierza i prawnukowi Jana Macieja. W odróżnieniu od ojca i dziadka jest on ekonomem Radziwiłłów i ich zaufanym człowiekiem. A trzeba przyznać, że w tym pokoleniu familia ta zaowocowała wykwitem zaiste ciekawych postaci, jak hetman Michał Kazimierz ”Rybeńko” i słynny później syn Karol Stanisław „Panie Kochanku”, jego brat Hieronim Florian, kuzyni Marcin Mikołaj i Jerzy oraz pierwsza małżonka Rybeńki – Franciszka Urszula z Wiśniowieckich, dramatopisarka i tłumaczka, poetka, animatorka teatru, ważna postać w książce.
Wielu czytelnikom trzecia część podoba się najmniej. Z jednej strony w tle - poza pożarami Wilna – nie ma bowiem żadnych wielkich wydarzeń, wojen, bitew, traktatów, z drugiej zaś brak typowego wątku romansowego, w tradycyjnym stylu.
Ale takie to były czasy i na tym polega talent Kristiny Sabaliauskaite, że wraz z każdym pokoleniem Narwojszów pokazuje ich prawdziwy świat, z całym jego kolorytem. W dziejach Rzeczpospolitej Obojga Narodów okres późnego baroku i rokoka nie zaowocował wojnami i traktatami. To czas inwestycji w budowę pałaców i kościołów (słynny barok wileński),teatrów i podobnych spektakli, jak opisane w powieści uroczyste obchodzenie ostatków, bale maskowe czy pompa funebris – teatralne, reżyserowane uroczystości pogrzebowe. Wszystko przy użyciu dużych środków z dekoracjami i nierzadko muzyką, teatrem i baletem. I brawa dla autorki, że to pokazała. W życiu prywatnym warstw zamożnych to okres pełnej swobody obyczajowej, która pozwoliła przetrwać na papierze wielu rodom magnackim. Okres poszukiwań literackich, jak w przypadku Franciszki Urszuli, żony Rybeńki, mistyczno-filozoficznych i kabalistycznych – jak u Marcina Mikołaja, najciekawszej postaci tomu, czy militarystycznych, jak u Hieronima Floriana, niedoszłego króla. To także czasy słabej władzy centralnej, band – często szlacheckich – napadających podróżnych na gościńcach, swobody lokalnych (Barbara) i przyjezdnych (jej mąż) oszustów oraz cudzoziemców bogacących się na tym, czego naród szlachecki robić nie chciał, czyli architekturze (Jan Krzysztof Glaubitz),handlu, usługach i medycynie (przede wszystkim Żydzi),sztuce figuratywnej (Włosi). To także czas zdrad przedstawicieli obojga płci, romansów i poszukiwań w miłości, co książka świetnie pokazuje, daleki od konserwatywnej wizji sarmatyzmu.
Autorka świetnie pokazała świat Żydów Wielkiego Księstwa Litewskiego, protoplastów późniejszych litwaków (nie mylić z chasydami). Wspomniana jest nawet postać Gaona Wileńskiego oraz spory wewnątrz tej grupy.
No i clue programu – przemyślenia Marcina Mikołaja Radziwiłła, niezwykle celne i ciekawe, dotyczące teologii, filozofii, psychologii a nawet socjologii. Syna swojej epoki, który jednocześnie ją przerósł.
Znakomita kontynuacja poprzednich tomów, oddająca ducha czasów, w których się rozgrywa.

Trzeci tom sagi rodu Narwojszów, pióra najpopularniejszej litewskiej pisarki. Tym razem akcja rozgrywa się w latach 1748-49 z przeskokiem do ostatniego rozdziału, dziejącego się już pod panowaniem nowego króla.
Tym razem trzecioosobowy narrator towarzyszy jednemu bohaterowi – Piotrowi Antoniemu Narwojszowi, najstarszemu synowi Jana Izydora, wnukowi Kazimierza i prawnukowi...

Po dłuższej przerwie sięgnęłam po trzeci tom "Silva Rerum" - litewskiej sagi opowiadającej losy rodziny Narwojszów. Trochę już zatarły mi się w pamięci przygody bohaterów z poprzednich dwóch książek, ale w niczym to nie przeszkadzało w lekturze, bo akcja dzieje się już później, a wydarzenia skupiają się na kolejnym pokoleniu. Trochę brakowało mi tamtych bohaterów, różnorodności ich charakterów, brakowało mi tej XVII-wiecznej Rzeczpospolitej Obojga Narodów, przeżywającej swoje lata triumfu i klęski. Tym razem Sabaliauskaitė przeniosła nas w połowę XVIII wieku, a głównym bohaterem jest Piotr Antoni, pracujący dla księcia Michała Kazimierza Radziwiłła. I choć nie zaprzeczę, że różne afery w rodzie Radziwiłłów, pożar Wilna, to wszystko naprawdę stanowiło ciekawe tło akcji, ale tęskniłam za przygodami samych Narwojszów. W trzecim tomie rodzina stanowi tło Piotra Antoniego, a on sam nie jest postacią, którą chciałoby się polubić lub jej kibicować. Czytałam i myślałam sobie, że bardziej interesują mnie losy Radziwiłłów, niż główny bohater - tak różne wrażenie od tego, które pozostawiły we mnie poprzednie tomy. Niestety "Silva Rerum III" nie dorównuje jedynce i dwójce, choć wciąż uważam, że była to całkiem fajna lektura. Lubię styl Sabaliauskaitė, chociaż zdania na kilka stron szybko zaczęły mnie męczyć. Miło było jednak po przerwie wrócić do litewskiej sagi, choć jakoś czuję, że na trzeciej części skończę swoją przygodę z "Silva Rerum". Bohaterowie, których lubiłam, już nie żyją, czasy, które mnie najbardziej interesują, minęły. Sentymentu na czwarty tom chyba nie wystarczy ;)

Po dłuższej przerwie sięgnęłam po trzeci tom "Silva Rerum" - litewskiej sagi opowiadającej losy rodziny Narwojszów. Trochę już zatarły mi się w pamięci przygody bohaterów z poprzednich dwóch książek, ale w niczym to nie przeszkadzało w lekturze, bo akcja dzieje się już później, a wydarzenia skupiają się na kolejnym pokoleniu. Trochę brakowało mi tamtych bohaterów,...

Tym razem historia ma tylko jednego bohatera i myślę, że książka trochę na tym traci w porównaniu z poprzednimi częściami. Wciąż jest to dobra książka.

Tym razem historia ma tylko jednego bohatera i myślę, że książka trochę na tym traci w porównaniu z poprzednimi częściami. Wciąż jest to dobra książka.

Bardzo duże rozczarowanie po poprzednich dwóch tomach. Największą wadą jest glowng bohater, którego losy mnie po prostu nie obchodzą.

Bardzo duże rozczarowanie po poprzednich dwóch tomach. Największą wadą jest glowng bohater, którego losy mnie po prostu nie obchodzą.

Idąc dalej z fabułą, bez poprzednich bohaterów, nowy protagonista musi być doskonale wykreowany, żeby udźwignąć ciężar poprzednich tomów. Dla mnie Piotr Antoni (czy raczej autorka) nie do końca temu sprostał.
No i za dużo Radziwiłłów.

Idąc dalej z fabułą, bez poprzednich bohaterów, nowy protagonista musi być doskonale wykreowany, żeby udźwignąć ciężar poprzednich tomów. Dla mnie Piotr Antoni (czy raczej autorka) nie do końca temu sprostał.
No i za dużo Radziwiłłów.

106/180/2022
Jaka szkoda, że to ostatni tom, a czwartego po polsku nie widać, oj, nie widać. I co teraz?
Jeżeli lubicie historie o niczym, czyli o jedzeniu, piciu, rozmowach, przemyśleniach, podróżach i całej reszcie zwyczajnego życia, to jest powieść dla was. Jeżeli do tego lubujecie się w kwiecistych zdaniach, tekście bez dialogów i z nielicznymi akapitami – to tym bardziej. A jeżeli podobają wam się wymarłe słowa w stylu „zdrożony”, „żupan” i, moje ukochane, „łapserdak”, to nie czekajcie ani chwili.
Jaki język piękny, częściowo zapomniany. Brawa dla tłumacza! Pewnie niełatwo było.
To jest opowieść o życiu, o tym, jak czas pędzi bezlitośnie. A także o tym, jak człowieka w wieku 37 lat już łupie w kościach bo się starzeje, a przy okazji przeżywa kryzys wieku średniego. Jak to w życiu…

106/180/2022
Jaka szkoda, że to ostatni tom, a czwartego po polsku nie widać, oj, nie widać. I co teraz?
Jeżeli lubicie historie o niczym, czyli o jedzeniu, piciu, rozmowach, przemyśleniach, podróżach i całej reszcie zwyczajnego życia, to jest powieść dla was. Jeżeli do tego lubujecie się w kwiecistych zdaniach, tekście bez dialogów i z nielicznymi akapitami – to tym...

To juz nie to.

To juz nie to.

Wspaniały język. Świetna znajomość czasów opisanych w książce. Pięknie opisane postacie i ich charakterystyki. W poprzednich częściach, smaku dodawała przewrotność losu. W tej części trochę tego zabrakło.

Wspaniały język. Świetna znajomość czasów opisanych w książce. Pięknie opisane postacie i ich charakterystyki. W poprzednich częściach, smaku dodawała przewrotność losu. W tej części trochę tego zabrakło.

Zachwycona dwoma pierwszymi tomami cyklu "Silva rerum", z ciekawością sięgnęłam po trzeci - tu jednak doznałam rozczarowania. Specyficzny, kunsztowny styl (cecha cyklu!) został wprawdzie zachowany, a nowy tłumacz na szczęście sprostał zadaniu, ale fabuła nie pociąga, nie wzbudziła we mnie większego zainteresowania, zwłaszcza pod koniec robi się po prostu nudno. Od któregoś momentu doczytywałam już na siłę. Główny bohater niesympatyczny i trudno z nim empatyzować, właściwie polubiłam chyba tylko Teofilę i księżną Franciszkę Urszulę, postacie drugoplanowe. Mimo to zamierzam dać szansę części czwartej, gdy ukaże się w Polsce; liczę na powrót do wcześniejszej świetności.

Zachwycona dwoma pierwszymi tomami cyklu "Silva rerum", z ciekawością sięgnęłam po trzeci - tu jednak doznałam rozczarowania. Specyficzny, kunsztowny styl (cecha cyklu!) został wprawdzie zachowany, a nowy tłumacz na szczęście sprostał zadaniu, ale fabuła nie pociąga, nie wzbudziła we mnie większego zainteresowania, zwłaszcza pod koniec robi się po prostu nudno. Od któregoś...