Naprawdę fajne zakończenie całej serii.

Naprawdę fajne zakończenie całej serii.

.

.

Gorsza niż 2 i 3 tom xdd niczego mi nie urwało zakończenie, mega przewidywalne i niedokończone

Gorsza niż 2 i 3 tom xdd niczego mi nie urwało zakończenie, mega przewidywalne i niedokończone

Ostatni, finałowy tom serii! Moim zdaniem najlepszy!
Astrid samotnie musi stawić czoła najgroźniejszemu wrogowi w dziejach podwodnego świata. Ale któż inny byłby w stanie walczyć z mitycznym Orfeo jak nie sama jego przodkini? W tym czasie Searfina z przyjaciółmi na czele Czarnych Płetw wyrusza do walki przeciwko swojemu wujowi. Kto zwycięży w tym starciu? Czy Astrid oprze się pokusom i pułapkom, które przygotuje Orfeo? Jak zakończy się wielka bitwa? I co z Abbadonem, który tylko czeka na odpowiedni moment, żeby wydostać się z więzienia?
Ten tom czyta się jednym tchem. W akcji nie ma czasu na nudę. Tak jak myślałam Astrid w tym tomie gra bardzo ważną rolę więc pojawia się dużo częściej. Jak dla mnie to ogromny plus. W dodatku wątek romantyczny między nią a Desideriem był strzałem w dziesiątkę. Pokazało to jej łagodniejszą stroną. A Desiderio był ekstra! ;) Autorka też, całe szczęście, w końcu zmienia trochę postać Serafiny. Nie była to już przestraszona nastolatka tylko odważna i gotowa do walki przywódczyni i królowa.
Uważam, że "Pomyślne wiatry" jest udanym finałem. Mimo, że byłam sceptycznie nastawiona do całej sagi to jestem zadowolona, że się jednak na nią zdecydowałam. Dodatkowo powiem, że cała saga ma naprawdę świetne okładki i, o czym warto wspomnieć, wydana jest fajną, trochę większą czcionką dzięki czemu czyta się te książki naprawdę błyskawicznie.
Całą sagę polecam.

Ostatni, finałowy tom serii! Moim zdaniem najlepszy!
Astrid samotnie musi stawić czoła najgroźniejszemu wrogowi w dziejach podwodnego świata. Ale któż inny byłby w stanie walczyć z mitycznym Orfeo jak nie sama jego przodkini? W tym czasie Searfina z przyjaciółmi na czele Czarnych Płetw wyrusza do walki przeciwko swojemu wujowi. Kto zwycięży w tym starciu? Czy Astrid oprze...

Recenzja, 4 tomów!
Syreny! Kto, w dzieciństwie nie oglądał Arielki? Chyba, nie ma takiej, osoby, która by o niej nie słyszała. Właśnie, to wspomnienie o niej, podkusiło mnie, by wyruszyć w inną podróż, tym razem książkową, w której głównymi bohaterkami są właśnie syreny! Na początku, strasznie się obawiałam, że to będzie taka bajeczka, dla dzieci, ale nie! Mnie, mimo iż, nie jestem już dzieckiem, to ta historia, wzbudziła u mnie wzruszenie, które pojawiło się w momencie, zamknięcia 4 i tym samym, ostatniego tomu tej sagi.



W tej historii, nie ma głównej syrenki! Choć na początku, naszej przygody, lepiej możemy poznać Serafinę i Neelę, to potem poznajemy, również: Ling, Ave, Beccę i Astrid. Sześć uroczych, zadziornych i niesamowitych dziewczyn, których od wieków jest zadanie pokonanie, bestii - Abbadona, który zagraża Atlantydzie, do tego pojawiają się w królestwach załamania, ataki, zdrady i śmierć, za którymi stoi postać z przed wielu wieków. Od samego początku Atlantydy. Do pomocy syreną, wyruszają nie tylko syreni, stworzenia wody, ale i sami ludzie, którzy rozumieją, iż ta wojna może doprowadzić nie tylko, do końca Atlantydy, ale i całego świata! By do tego nie doprowadzić, dziewczyny muszą przede wszystkim uwierzyć w swoją siłę i jedność zespołu. W swoją miłość i wiarę, w swoje siostry przymierza. Jednakże, czy to będzie takie proste? Jasne, że nie!



Z początku autorka, nie dawała odczuć, że ta historia zamieni się w taką torpedę, w której akcja, będzie ciągle się rozwijać, i nieprzerwanie zaskakując! Choć sposób, w jaki została przedstawiona, ta historia w 1 tomie, tak do mnie nie przemówiła, do czasu, aż nie zaczęłam 2 tom, i było po mnie! Autorka, przeniosła nas do krainy, pełnego podwodnego piękna, oraz mitologii, która czasem się tam pojawiała, była naprawdę przyjemną ciekawostką - nowym wyobrażeniem, samej Atlantydy i jej mieszkańców. To był przyjemny skok, do głębiny syren i ich podwodnego świata.



Możecie, na pewno, spodziewać się lektury, która tak łatwo nie da o sobie zapomnieć, to jest idealna historia, dla dzieciaków, ale i dla młodzieży, która na pewno rozbuduje ich wyobraźnie. Ja sama, pochłaniałam tą historię z zapartym tchem, kiedy nasze syrenki spotykało coś złego, albo dobrego. Zaskakujące momenty, i więź między syrenkami, były tym, co najbardziej podobało mi się w tej historii, bo tylko w jedności kryje się prawdziwa siła!

Recenzja, 4 tomów!
Syreny! Kto, w dzieciństwie nie oglądał Arielki? Chyba, nie ma takiej, osoby, która by o niej nie słyszała. Właśnie, to wspomnienie o niej, podkusiło mnie, by wyruszyć w inną podróż, tym razem książkową, w której głównymi bohaterkami są właśnie syreny! Na początku, strasznie się obawiałam, że to będzie taka bajeczka, dla dzieci, ale nie! Mnie, mimo iż,...

Kolejna cudowna książka napisana przez Jennifer Donnelly. Astrid po spotkaniu z pozostałymi syrenami i ujawnieniu swojego sekretu udaje się prosto w ręce Orfea. Liczy, że dzięki temu dowie się jak pokonać Abbadona. Syrena jest moją ulubioną bohaterką i naprawdę silnie przeżywałam jej perypetie. Oczywiście pojawiają się też pozostałe bohaterki wraz z irytująca Serafina na czele. Zakończenie trochę zbyt szczęśliwe. Bardzo liczę na kontynuacje bo, choć oficjalnie jest to ostatnia część sagi to kilka wątków nie zostaje zamkniętych, a w jednym z wywiadów z autorka na pytanie czy to koniec odpowiada, że wciąż się nad tym zastanawie. Mam nadzieję że seria doczeka się większego rozgłosu czy ekranizacji, naprawdę na to zasługuje.

Kolejna cudowna książka napisana przez Jennifer Donnelly. Astrid po spotkaniu z pozostałymi syrenami i ujawnieniu swojego sekretu udaje się prosto w ręce Orfea. Liczy, że dzięki temu dowie się jak pokonać Abbadona. Syrena jest moją ulubioną bohaterką i naprawdę silnie przeżywałam jej perypetie. Oczywiście pojawiają się też pozostałe bohaterki wraz z irytująca Serafina na...

Jeśli czytało się poprzednie części sagi, tytuł może nieźle szokować. Wydaje się, że naszym bohaterkom wielką wszystkie wiatry, tylko nie pomyślne. Ledwo Sera zebrała na powrót niemal całą drużynę, już wszystko się wali. Ava gdzieś zniknęła, Astrid wyrusza na poszukiwania Orfea. Zdobycie jego talizmanu to jednak ,,ćwiczenia na palcówki w porównaniu z walcem na cztery ręce", jakim będzie pokonanie Abbadona. No i wciąż pozostaje kwestia Lucii, która zrobi wszystko, żeby tylko zdobyć Mahdiego na własność. A to może osiągnąć w jeden sposób-pozbywając się rywalki, czytaj Serafiny.
Czy w takich okolicznościach mogą zawiać jeszcze jakiekolwiek pomyślne wiatry?...
Okazuje się, że tak. A to za sprawą...nie, nie będę wam psuć zabawy.

Jeśli czytało się poprzednie części sagi, tytuł może nieźle szokować. Wydaje się, że naszym bohaterkom wielką wszystkie wiatry, tylko nie pomyślne. Ledwo Sera zebrała na powrót niemal całą drużynę, już wszystko się wali. Ava gdzieś zniknęła, Astrid wyrusza na poszukiwania Orfea. Zdobycie jego talizmanu to jednak ,,ćwiczenia na palcówki w porównaniu z walcem na cztery...

Bardzo dobre zakończenie całej serii. W tym tomie zdrajcami okazują się osoby z najbliższego otoczenia Serafiny, a sprzymierzeńcem okazuje się niespodziewana osoba.

Bardzo dobre zakończenie całej serii. W tym tomie zdrajcami okazują się osoby z najbliższego otoczenia Serafiny, a sprzymierzeńcem okazuje się niespodziewana osoba.

Świetne zakończenie świetnej sagi. Tyle.

Świetne zakończenie świetnej sagi. Tyle.

Nie, nie i jeszcze raz nie. "Pomyślne wiatry" nie są ani zaskakujące, ani intrygujące, ani zabawne. Nie są nawet przyzwoicie napisane. Nie są nawet jakieś.
W książkach zawsze ceniłam to, że są snującymi się rozsądnie opowieściami. Donnelly najwyraźniej nie potrafi snuć historii. Jej praca wygląda tak, jakby napisała sobie plan wydarzeń i pouzupełniała go drętwymi dialogami, zapaminając o potędze niedomówień, ciszy, opisów. Wielki finał jest kameralny, co zważywszy na rozbuchany początek serii boli niezmiernie. Bohaterki... Nie komentujmy ich kreacji. Wątki miłosne oczywiście są mnogie, ale żaden z nich, włącznie z głównym, nie mogą zadowolić czytelnika ze względu na swoją lakoniczność. A co najgorsze- nie wierzy się w nie. Autorka nie potrafi też zdobyć się na śmierć z prawdziwego zdarzenia, co skutkuje tym, że właściwie nie musimy wcale martwić się o bohaterów. Przerzuca się tylko oczami między kartkami, ot tak. Dodatkowo czuję się praktycznie obrażona przez autorkę jej podejściem do czytelnika- wyjaśnia każdą oczywistość po trzy razy, mając przeciętnego czytacza za przeciętnego idiotę.
Książkę czytać można bez emocji ani intelektu, bezmyślnie. Po co tylko? Oto jest problem z powieścidłami dla dwunastolatek.

Nie, nie i jeszcze raz nie. "Pomyślne wiatry" nie są ani zaskakujące, ani intrygujące, ani zabawne. Nie są nawet przyzwoicie napisane. Nie są nawet jakieś.
W książkach zawsze ceniłam to, że są snującymi się rozsądnie opowieściami. Donnelly najwyraźniej nie potrafi snuć historii. Jej praca wygląda tak, jakby napisała sobie plan wydarzeń i pouzupełniała go drętwymi dialogami,...