Oliwier i Tosia towarzyszą swoim mamom w podróży do Szwecji. Biznesowa wyprawa do Sztokholmu przyniesie dzieciom przygodę życia oraz wspaniałe przyjaźnie, także na całe życie.

Przypadek zrządza, że zatrzymują się oni w pewnym biznesowym hotelu, gdzie nie ma 13 piętra. Wiedzione ciekawością dzieci odkrywają tajemnicę przeciekających sufitów, istnienia nieistniejącego piętra, a także niezwykłych istnień, które roboczo nazwijmy trollomopami.

Inwencja, serdeczność i chęć pomocy jaką wykazują się dzieci, nie tylko odkryją tajemnice hotelu, ale także przywrócą radość życia niektórym bohaterom, by zdemaskować też czarne charaktery, które koniecznie błąkają się po stronach powieści, by urozmaicić treść, nadać jej tempa i potrzebnego kolorytu.

Ta pełna humoru przygodowa opowieść o przyjaźni i oddaniu jest idealna do czytania z dziećmi. Zagadki, tropienie tajemnic, przygody i nutka niebezpieczeństwa, zapewnią dobrą zabawę dla całej rodziny.

Oliwier i Tosia towarzyszą swoim mamom w podróży do Szwecji. Biznesowa wyprawa do Sztokholmu przyniesie dzieciom przygodę życia oraz wspaniałe przyjaźnie, także na całe życie.

Przypadek zrządza, że zatrzymują się oni w pewnym biznesowym hotelu, gdzie nie ma 13 piętra. Wiedzione ciekawością dzieci odkrywają tajemnicę przeciekających sufitów, istnienia nieistniejącego...

Zabierając się za tę nie najobszerniejszą książeczkę, nie wiedziałam czego się spodziewać. Liczyłam jednak na ciekawą lekturę i może odrobinę zabawnych sytuacji. Znalazłam jedno i drugie. Tajemnica trzynastego piętra zaczyna się być może niepozornie, ale im dalej, tym robi się coraz ciekawiej. Szczególnie gdy w tle pojawiają się nawiązania do skandynawskich wierzeń – a jak wiecie, kocham takie klimaty.

Książeczkę czyta się szybko. Myślę, że już ośmioletnie dziecko poradzi sobie z tekstem Joanny Kmieć i będzie usatysfakcjonowane lekturą. Chociaż drobnym mankamentem może okazać się wielkość czcionki – osobiście wolałabym, by była odrobinę większa, coby nie obciążać wzroku. Niemniej skupiając się na treści... fabuła jest dynamiczna, co rusz coś się dzieje, nie ma więc mowy o nudzie. Autorka postawiła również na krótkie rozdziały, co dla dzieci ma niebagatelne znaczenie.

Opisy są barwne i przemawiają do wyobraźni. Nikt nie będzie miał kłopotów ze zwizualizowaniem sobie postaci i miejsc. Autorce udało się zbilansować ilość opisów względem dialogów, co dodaje historii lekkości i wpływa na szybkość czytania – niezależnie od wieku. :)
Do tego dochodzą ilustracje autorstwa samej Joanny Kmieć, które idealnie uzupełniają tekst.

Bohaterowie wykreowani przez autorkę zachwycą młodszych czytelników. Będą bowiem mogli się z nimi utożsamić. Siedmioletni Oliwier i jedenastoletnia Tosia to para sympatycznego kuzynostwa, które lubi sobie od czasu do czasu podogryzać, ale przede wszystkim mogą liczyć na siebie nawzajem. A to najistotniejsze. :)

Joanna Kmieć na ich przykładzie pokazuje, jak ważne są więzi między młodymi ludźmi, a szczególnie przyjaźń i zaufanie oraz to, że można na siebie liczyć w każdej sytuacji. Przygody tej dwójki to także idealny przykład na to, że grupa może dokonać więcej niż działanie w pojedynkę.

Chociaż Tajemnica trzynastego piętra skierowana jest dla dzieci 8+, to idealnie spełni się jako bajka przed snem. Wraz z moim pięciolatkiem testowaliśmy takie rozwiązanie, które zapewniło nam dwie noce z fajną, zabawną historią.

Jeśli więc szukacie wartościowych książek dla swoich dzieci, które zapewnią im kilka miło spędzonych godzin i którymi będą się mogli z Wami podzielić, to...
… rozważcie historie pióra Joanny Kmieć. Myślę, że się polubicie. :)

Zabierając się za tę nie najobszerniejszą książeczkę, nie wiedziałam czego się spodziewać. Liczyłam jednak na ciekawą lekturę i może odrobinę zabawnych sytuacji. Znalazłam jedno i drugie. Tajemnica trzynastego piętra zaczyna się być może niepozornie, ale im dalej, tym robi się coraz ciekawiej. Szczególnie gdy w tle pojawiają się nawiązania do skandynawskich wierzeń – a jak...

Oliwier i Antonina, to bohaterowie książki Joanny Kmieć, którą wczoraj połknęłam w sposób prędki i przyjemnie niezobowiązujący. Ich przygoda rozpoczyna się dnia kiedy od deszczowego lata w Polsce ratuje ich podróż biznesowa mam do Szwecji. Szwecji, w której wbrew wszystkim oczekiwaniom jest słonecznie i przyjemnie ciepło. Oli jest bardzo podekscytowany nowym miejscem, biznesowym hotelem i atrakcjami, które czekają ich podczas tegorocznych wakacji. Jedyny szkopuł tkwi w wilgoci. Otóż pojawia się ona niespodziewanie, w miejscach, gdzie jej widok zupełnie pozbawiony jest logiki. Takimi jak winda, czy pluszowa maskotka. Podczas jednej z hotelowych wycieczek kuzynostwa mokra zagadka zostaje wytłumaczona. Dzieciaki dostają się na 13 piętro, które z powodu przesądów, którymi kierują się niektórzy właściciele noclegowni i ich goście, w większości hoteli jest po prostu wyłączone z użytku. Gdy winda się zacina, a pulpit ukazuje wcześniej nieobecny guzik z cyferkami jeden i trzy Oliwier już wie, że to nie może być przypadek. Wakacjowicze lądują w miejscu dziwnym, gdzie woda po kostki pokrywa cały korytarz, a drzwi do pokoi są zamknięte. Niedługo jednak okazuje się, że miejsce to zamieszkuje rodzina przesympatycznych trolli, które opowiadają dzieciom jak trafiły do tego niezwykle zwykłego miejsca, a z każdym słowem smutnej historii poziom wody wokół nich się podnosi. Nasi cudowni bohaterowie niewiele myśląc postanawiają pomóc nowo poznanym przyjaciołom i w jednej chwili zabierają się do pracy. Szkoda tylko, że nikt z dorosłych nie zdaje im się wierzyć. Trudno, muszą poradzić sobie sami!

Koniec z przybliżeniem fabuły, ale nie zapominajmy o tym, co tygryski, a w tym przypadku ja, lubią najbardziej, czyli sferze wizualnej książki. Te ilustracje! Minimalistyczne cudeńka, które we wspaniały, nienachalny sposób umilają lekturę. Podoba mi się ich kreska i forma zanikania kształtów. Zdradzę Wam też pewnego rodzaju sekret. Gotowi? Z doświadczenia, które dało mi przebywanie z dzieciakami mojego rodzeństwa i kuzynostwa wiem, że dzieci, które zaczynają czytać "prawdziwe książki", czyli chwytają za te nieco grubsze, które na stronie mają więcej niż dwa zdania cenią sobie ilość przeczytanych stron. Rozumiecie myk? Na początku przygody z książkami już nie dla maluchów dobrze jest zadbać też o to, by trochę ilustracji się pojawiło właśnie po to, by nasz mały czytelnik mógł się pochwalić, że przeczytał już 122 strony (sic!). Tak niewiele, a taka radocha! Gwarantuję!

Podsumowując: książkę serdecznie polecam wszystkim maluchom, które kochają przygody, niesamowite stwory i tajemnicze zagadki. Historia jest niebanalna, pełna humoru i takiego prawdziwego człowieczeństwa (nawet w stworach, które nazwałabym raczej "człekopodobnymi").

Oliwier i Antonina, to bohaterowie książki Joanny Kmieć, którą wczoraj połknęłam w sposób prędki i przyjemnie niezobowiązujący. Ich przygoda rozpoczyna się dnia kiedy od deszczowego lata w Polsce ratuje ich podróż biznesowa mam do Szwecji. Szwecji, w której wbrew wszystkim oczekiwaniom jest słonecznie i przyjemnie ciepło. Oli jest bardzo podekscytowany nowym miejscem,...

Od czasu przeczytania tej książki nigdy już mop łazienkowy nie będzie zwykłym mopem. Wchodząc do łazienki patrzę, czy czasami nie tańczył całą noc po ścianach i suficie. Musicie koniecznie przeczytać tę powieść, a przekonacie się dlaczego!

Książka opowiada o przygodach Oliwiera i Tosi, którzy wakacje spędzają w Szwecji. Z powodu interesów mamy i cioci zmuszeni są przebywać wiele godzin w pozornie zwyczajnym hotelu. W windzie jednak brak jest numeru 13. Kto by jednak zwracał na to uwagę? Na pewno nikt z dorosłych. Ale przecież to nie jest książka dla dorosłych, tylko dla dzieci, a one zwracają uwagę tylko na rzeczy tajemnicze i nietypowe.

Bohaterów czeka wiele zabawnych przygód i spraw do rozwiązania, a wszystko to dzieje się na piętrze hotelu, którego teoretycznie wcale nie powinno być...

"Już od progu naszego hotelowego pokoju poczułem, że coś musiało się stać. W łóżku zamiast Tośki znalazłem nasiąkniętego wodą Pana Goryla, a powiększająca się na suficie wilgotna plama tylko potwierdzała moje przypuszczenia. Nie zastanawiając się zbyt długo, postanowiłem rozpocząć poszukiwania siostry od wizyty na trzynastym piętrze".

Dużym plusem wydania są ilustracje samej autorki, rysunki idealnie harmonizują z treścią powieści. Są również zabawne, a przy tym delikatne.
Poza głównym wątkiem, uważam, że należałoby głębiej zastanowić się nad deszczowymi chmurami rodziny trolli. Czy i nam nie tworzą się nad głowami takie chmury? Jakim sposobem można je przepędzić, aby nie urosły do rangi burzowych potworów?

"Tajemnica trzynastego piętra" to śmieszna, pełna przygód książka dla dzieci w wieku 8+. Zarówno dla dziewczynek, jak i dla chłopców, przyznam, że i mnie się bardzo podobała, a lat mam trochę więcej. Aga

Recenzja publikowana na: www.zabookowane.pl

Od czasu przeczytania tej książki nigdy już mop łazienkowy nie będzie zwykłym mopem. Wchodząc do łazienki patrzę, czy czasami nie tańczył całą noc po ścianach i suficie. Musicie koniecznie przeczytać tę powieść, a przekonacie się dlaczego!

Książka opowiada o przygodach Oliwiera i Tosi, którzy wakacje spędzają w Szwecji. Z powodu interesów mamy i cioci zmuszeni są przebywać...