Dusza cesarza

Najsłabsze dotąd dzieło Sandersona z którym się spotkałem. Nie jestem do końca pewien co powiedzieć o tej noweli - sam pomysł był ciekawy, egzekucja dobra, ale jednak czułem, że czegoś mi tu brakuje.

Najsłabsze dotąd dzieło Sandersona z którym się spotkałem. Nie jestem do końca pewien co powiedzieć o tej noweli - sam pomysł był ciekawy, egzekucja dobra, ale jednak czułem, że czegoś mi tu brakuje.

Znowu zabrałam się za czytanie książki nie zważając na kolejność tomów. Ale zaintrygowała mnie okładka i zaciekawiła ilość stron, bo twórczość Brandona Sandersona zawsze kojarzyła mi się z bardziej obszernymi powieściami.
Historia bardzo mi się spodobała, a najbardziej sam pomysł przewodni - koncept fałszerstwa i Fałszerzy wydaje mi się bardzo interesujący. Książka pomimo, że niezbyt długa okazała się bardzo zajmująca. Trochę się bałam, że z racji tego, że "Dusza cesarza" nie jest pierwszym tomem będzie mi ciężko odnaleźć się w świecie stworzonym przez autora. Na szczęście z łatwością odnalazłam się w historii i chętnie sięgnę po poprzedni tom.

"Dusza cesarza" okazała się bardzo wciągającą historią z super wykreowanymi postaciami.

Znowu zabrałam się za czytanie książki nie zważając na kolejność tomów. Ale zaintrygowała mnie okładka i zaciekawiła ilość stron, bo twórczość Brandona Sandersona zawsze kojarzyła mi się z bardziej obszernymi powieściami.
Historia bardzo mi się spodobała, a najbardziej sam pomysł przewodni - koncept fałszerstwa i Fałszerzy wydaje mi się bardzo interesujący. Książka pomimo,...

Sam koncept Fałszerzy i fałszerstw bardzo mi się spodobał, ale historia mogłaby być jednak trochę bardziej wartka, zaskakująca. Zakończenie było do przewidzenia, postępowanie bohaterów mnie też jakoś nie zaskoczyło. Brandon ma świetne pomysły na motywy przewodnie, koncept historii i za to go przede wszystkim cenię, ale życzyłabym sobie czegoś więcej.

Sam koncept Fałszerzy i fałszerstw bardzo mi się spodobał, ale historia mogłaby być jednak trochę bardziej wartka, zaskakująca. Zakończenie było do przewidzenia, postępowanie bohaterów mnie też jakoś nie zaskoczyło. Brandon ma świetne pomysły na motywy przewodnie, koncept historii i za to go przede wszystkim cenię, ale życzyłabym sobie czegoś więcej.

Książka może nie od razu wciąga, ale szybko odnajdujemy się w świecie. Informacje o tym, jak wszystko działa, są nam stopniowo udostępniane, bez przesytu informacjami. Wątki są celowo niejasne, zostawione do naszej interpretacji i dopowiedzenia sobie zakończeń. Mistrzostwo na 128 stronach. Ani nie za długa, ani nie za krótka. Fakt, że większość wydarzeń odbywa się w jednym zamkniętym pomieszczeniu, a mimo tego nie możemy oderwać się od czytania, pokazuje tylko kunszt Sandersona. Zdecydowanie polecam! Jedyna uwaga, jaką mam, to brak oczywistych feminatywów (form żeńskich) w polskim tłumaczeniu. Shai jest więc myśliwym, Fałszerzem, malarzem i mistrzem. Czyżby łumaczka (może powinnam raczej powiedzieć tłumacz, zgodnie z umysłowością Anny Studniarek?) nie zdawała sobie sprawy z istnienia słów takich jak "myśliwa", "fałszerka", "malarka", czy "mistrzyni"? Zapraszam panią tłumaczkę do słownika Doroszewskiego z 1958, już wtedy istniało nawet słowo "fałszerka". Z innymi rzeczownikami Studniarek nie ma takiego problemu: Shai jest złodziejką i żebraczką. Gdzie tu konsekwencja w doborze form? Jedynie dlatego książka nie zyskała u mnie 10 gwiazdek, a jedynie 7.

Książka może nie od razu wciąga, ale szybko odnajdujemy się w świecie. Informacje o tym, jak wszystko działa, są nam stopniowo udostępniane, bez przesytu informacjami. Wątki są celowo niejasne, zostawione do naszej interpretacji i dopowiedzenia sobie zakończeń. Mistrzostwo na 128 stronach. Ani nie za długa, ani nie za krótka. Fakt, że większość wydarzeń odbywa się w jednym...

Ciekawy kawałek świata Cosmere, na pewno do niej wrócę. Tłumaczenia Shai, jak tworzyć, wyjaśniają też, jak budować postaci w książkach lub filmach.

Ciekawy kawałek świata Cosmere, na pewno do niej wrócę. Tłumaczenia Shai, jak tworzyć, wyjaśniają też, jak budować postaci w książkach lub filmach.

Zanim powiem cokolwiek innego, powinienem powiedzieć, że srednio podobała mi sie ta książka ...

... ale frustrowało mnie to jak szalone. To był niesamowity pomysł z tak dużym potencjałem, ale naprawdę nie spełnił się.

Ironia tej książki polega na tym, że główna bohaterka jest mistrzem artystycznym, który decyduje się wykorzystać swoje talenty do tworzenia fałszerstw. Jedna z pozostałych postaci wciąż pyta ją, dlaczego nie wykorzystuje w pełni swoich talentów. Dla mnie na to pytanie nigdy nie udzielono adekwatnej odpowiedzi, a cała rozmowa stała się metaforą całej książki.

Miało to być arcydzieło, jedno z największych dzieł fikcji spekulatywnej od lat. Była pełna wspaniałych pomysłów, wielkiego potencjału, możliwości prawdziwego zbadania znaczenia tożsamości, złożoności relacji i głębi duszy, ale zamiast tego została uznana za ogólnie zabawną, czasami skłaniającą do myślenia opowieść, która wyprzedała się na zakończenie dużej sceny akcji.

Sanderson mógł stworzyć coś całkowicie zmieniającego życie, a tego nie zrobił.

Zanim powiem cokolwiek innego, powinienem powiedzieć, że srednio podobała mi sie ta książka ...

... ale frustrowało mnie to jak szalone. To był niesamowity pomysł z tak dużym potencjałem, ale naprawdę nie spełnił się.

Ironia tej książki polega na tym, że główna bohaterka jest mistrzem artystycznym, który decyduje się wykorzystać swoje talenty do tworzenia fałszerstw....

Nowelka, którą szybko się czyta. Zacny pomysł, a autor sam w post scriptum genezę fabuły wyjaśnia. Można nawet od tego zacząć.

Nowelka, którą szybko się czyta. Zacny pomysł, a autor sam w post scriptum genezę fabuły wyjaśnia. Można nawet od tego zacząć.

Króciutka, ale fajna. Dobry pomysł, szybka akcja, unikatowa bohaterka. Przyjemnie spędzone dwa wieczory.

Króciutka, ale fajna. Dobry pomysł, szybka akcja, unikatowa bohaterka. Przyjemnie spędzone dwa wieczory.

Dusza Cesarza to kolejna już bardzo udana książką Sandersona, którą przeczytałem. Zarówno sam autor, jak i główna bohaterka bardzo dobrze znają się na psychologii, co nadało dziełu literackiemu niewątpliwą głębię.

Drugim powodem, dla którego lubię Duszę Cesarza, jest kolejny już dobrze przemyślany i interesujący system magii. Dodatkowym plusem jest to, iż przeczytawszy Duszę, lepiej rozumiem pewne rzeczy, o których czytałem kiedyś na wiki Cosmere, to jest podział świata na sferę materialną, umysłową i duchową.

Nie ma chyba fana fantasy, któremu mógłbym nie polecić tej książki. Jestem nią po prostu zachwycony.

Popełniłem także recenzję na moim blogu książkowym. LINK: https://libridisimone.wordpress.com/2021/03/04/8-dusza-cesarza-brandon-sanderson-recenzja/

Dusza Cesarza to kolejna już bardzo udana książką Sandersona, którą przeczytałem. Zarówno sam autor, jak i główna bohaterka bardzo dobrze znają się na psychologii, co nadało dziełu literackiemu niewątpliwą głębię.

Drugim powodem, dla którego lubię Duszę Cesarza, jest kolejny już dobrze przemyślany i interesujący system magii. Dodatkowym plusem jest to, iż przeczytawszy...

Chciałbym opisać, że to opowiadanie można było napisać w 20 stron, ale to nie byłby prawda, ponieważ tutaj nie ma treści nawet na jedną stronę. Proszę tego nie potraktować jak spojler, tylko jako ostrzeżenie: baba, postać zupełnie jednowymiarowa, robi duszę cesarza i koniec. Nie ma tu absolutnie nic więcej. Brak zwrotów akcji. No nic.
Sam koncept robienie duszy autor przedstawił bardzo pobieżnie i powtarza co dwie strony, że bohaterka rzeźbi i rzeźbi i że to skomplikowane jak rzeźbi, bo rzeźbi duszę człowieka, a człowiek jest skomplikowany do rzeźbienia jak się go rzeźbi, toteż rzeźba to iście skomplikowana!
Na ironie zakrawa też fakt, że autor ustami bohaterki zauważa, że umysł człowieka jest wielowymiarowy, że człowiek nigdy nie posiada jednej motywacji i targają nim sprzeczne potrzeby i emocje, a potem... opisuje postać, która ma tylko jeden cel: dokończyć duszę cesarza. Brak innych pragnień, brak uzasadnienia jej motywacji czy jakiegoś kontekstu.
Podobnież jest to cykl ELANTRIS. Oto wszystkie powiązania: pada nazwa Teod i raz ktoś wpada na ambasadora w czerwonej zbroi. Koniec powiązań.
Inne dzieła tego autora:
Elantris 5/10 (choć przy tym to arcydzieło)
Migawka 7/10

Chciałbym opisać, że to opowiadanie można było napisać w 20 stron, ale to nie byłby prawda, ponieważ tutaj nie ma treści nawet na jedną stronę. Proszę tego nie potraktować jak spojler, tylko jako ostrzeżenie: baba, postać zupełnie jednowymiarowa, robi duszę cesarza i koniec. Nie ma tu absolutnie nic więcej. Brak zwrotów akcji. No nic.
Sam koncept robienie duszy autor...