Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Leszkowi nie można odmówić pomysłowości - najpierw epic fantasy pisane dwunastozgłoskowcem, teraz portal fantasy o przeniesieniu się do świata retro gier - wzbogacone albumem rapsów pod 8-bitowe bity.

Pomysł fantastyczny, fabuła dość prosta, ale poprowadzona nawet zgrabnie, dużo nostalgii. Warsztat autora wymaga jednak jeszcze nieco pracy.

Pierwszym problemem jaki zauważyłem był język używany przez bohaterów. Zwroty jak 'gitówa' czy 'odzobaczyć' kompletnie nie pasują do Polski '94 - do slangu młodzieżowego weszły dobrą dekadę później (czego sam byłem świadkiem - może dlatego zwróciłem na to uwagę). Każdy taki przypadek kompletnie wybijał mnie z opowieści. To trochę, jakby w książce fantasy bohaterowie nazywali rycerzy 'gigachadami' - zwyczajnie się nie spina.
Osadzając fabułę w konkretnym miejscu i czasie, dobrze jednak dopilnować, by słowa bohaterów pasowały do tego miejsca i czasu. Mam wrażenie, że w tym przypadku mogła nieco zawalić redakcja.

Moim drugim problemem był nieco siermiężny rozwój postaci. Z jednej strony, fajnie, że bohaterowie mają zdolność autorefleksji i jakoś się rozwijają - bo chyba wciąż nie jest to oczywiste u naszych rodzimych autorów. Z drugiej, byłoby jeszcze fajniej gdyby zrobić to trochę subtelniej niż w formie 3-4 wewnętrznych monologów / wyliczanki traum i kłótni.

Tak czy inaczej, wciąż bawiłem się całkiem nieźle i mam nadzieję, że z wraz z kolejnymi książkami Leszek się dotrze - bo ze swoją pomysłowością zdecydowanie ma potencjał.

Leszkowi nie można odmówić pomysłowości - najpierw epic fantasy pisane dwunastozgłoskowcem, teraz portal fantasy o przeniesieniu się do świata retro gier - wzbogacone albumem rapsów pod 8-bitowe bity.

Pomysł fantastyczny, fabuła dość prosta, ale poprowadzona nawet zgrabnie, dużo nostalgi...

Rozwiń

Zwiń

Im później w twórczość Barksa, tym mniej historii które pamiętam z dzieciństwa. Z jednej strony szkoda, bo brakuje trochę tego efektu nostalgii. Z drugiej spoko, bo mogę uzupełnić braki.

Niestety, komiksy z początku lat '60 wypadają raczej średnio. Mało tu tego co najlepsze, czyli długich opowieści przygodowych, za to masa głupiutkich 'pamiętniczków Daisy' i sielanek z życia farmy Babci Kaczki.

Na plus wychodzą na szczęście historie o szalonych wynalazkach Diodaka, zwłaszcza "Nowy Wspaniały Kaczogród". W erze coraz większej automatyzacji, smart-wszystkiego i generatywnej AI tworzącej - jak mawiał klasyk - kopie kopii (nie wspominając już o klepaniu recenzji dla książkowych influencerów), to znudzenie ciągłym ułatwianiem życia i tęsknota za robieniem czegoś samodzielnie uderza jak chyba nigdy wcześniej. Tylko za tą historię należy się oczko w górę.

Im później w twórczość Barksa, tym mniej historii które pamiętam z dzieciństwa. Z jednej strony szkoda, bo brakuje trochę tego efektu nostalgii. Z drugiej spoko, bo mogę uzupełnić braki.

Niestety, komiksy z początku lat '60 wypadają raczej średnio. Mało tu tego co najlepsze, czyli długich...

Rozwiń

Zwiń

Zauważyłem, że większość twórczości Gaimana, z jaką miałem styczność (poza Mitologią Nordycką, ale to trochę inna para kaloszy) wywołuje we mnie mnie podobną reakcję:

"Fajny pomysł, jest w tym jakiś urok. Gdyby tylko nie było tak cholernie przegadane."

I w zasadzie to może być TL;DR tej recenzji. "American Gods" ma fantastyczne założenia i masę uroku - zwłaszcza dla kogoś, kto lubi fantastykę wrzucającą postacie z mitów do współczesnego świata od czasów przeczytania pierwszego "Kłamcy" prawie 20 lat temu.

Starzy bogowie znikający z powodu braku wiernych. Nowi bogowie będący personifikacją telewizji, technologii czy teorii spiskowych. I przygotowania do ich zmagań, obserwowane w trakcie road-tripu po Stanach. Jak mówię - założenia były fantastyczne.

Niestety, wszystko to zanika gdzieś w niekończącej się gadaninie o niczym. Na każdą interesującą scenę, w której możemy zobaczyć bogów, starych i nowych, w akcji, przypadają dwie sceny, w których główny bohater siedzi na jakimś zadupiu i ćwiczy sztuczki z monetami - podczas, gdy Wednesday, najciekawszy z bohaterów, załatwia coś poza kadrem.

Wciąż dostajemy co prawda całkiem ciekawą historię, ale mogłoby być znacznie, znacznie lepiej.

Na pochwałę zasługuje za to audiobook z pełną obsadą, przygotowany na 10-tą rocznicę książki - zwłaszcza Ron McLarty, który wcielając się w Wednesday'a wykreował tą postać równie dobrze, co Ian McShane w serialu.

Zauważyłem, że większość twórczości Gaimana, z jaką miałem styczność (poza Mitologią Nordycką, ale to trochę inna para kaloszy) wywołuje we mnie mnie podobną reakcję:

"Fajny pomysł, jest w tym jakiś urok. Gdyby tylko nie było tak cholernie przegadane."

I w zasadzie to może być ...

Rozwiń

Zwiń

Książki motywacyjne i self-helpowe, a w zasadzie większość bełkotu domorosłych guru rozwoju to zazwyczaj świetny sposób, by wywołać u mnie odruch wymiotny.

Dlatego też byłem mocno zaskoczony tym, jak bardzo spodobała mi się ostatnia książka Arniego. Jasne, mam do człowieka sentyment odkąd jako kilkulatek raz za razem oglądałem "Prawdziwe Kłamstwa" na kasecie, ale jest tu coś więcej.

Nie chodzi też o same porady, bo mimo, że są dobre, zdroworozsądkowe i konkretne, bez zbędnego pierdololo, to w zasadzie nie ma tu nic, czego nie słyszałbym wcześniej. Część, gdyby odrzeć je z szerszego kontekstu przywołanego przez autora, można by nawet nazwać banałami.

Nie, myślę że chodzi przede wszystkim o autentyczność - Arnie przeżył i osiągnął więcej niż wszystkie Wieczorki, Grzesiaki, Kasie Nast i domorośli eksperci (czyt. farmazoniarze) z youtube razem wzięci - startując przy tym z biednej wioseczki gdzieś w Austrii. I ta autentyczność, doświadczenie i determinacja są wyczuwalne w tekście.

Wszystko poparte jest osobistymi - czasami trudnymi - doświadczeniami. Ostatnie strony nie są poświęcone reklamom kursów "Podryw z Arnoldem", "Medytacja z Arnoldem", "Sekret Arnolda" czy gówno-suplementów, ale podziękowaniu dziesiątkom ludzi, którzy pomogli mu stać się Schwarzeneggerem, jakiego znamy. Chyba nie czytałem jeszcze książki tak dobrze ilustrującej maksymę "Żaden człowiek nie jest samotną wyspą.".

Książki motywacyjne i self-helpowe, a w zasadzie większość bełkotu domorosłych guru rozwoju to zazwyczaj świetny sposób, by wywołać u mnie odruch wymiotny.

Dlatego też byłem mocno zaskoczony tym, jak bardzo spodobała mi się ostatnia książka Arniego. Jasne, mam do człowieka sentyment odkąd...

Rozwiń

Zwiń