Bułgarski bloczek

Akurat książki Chmielewskiej z wątkami filatelistycznymi mniej mnie ujęły, ale dla jej niepowtarzalnego stylu i humoru, warto.

Akurat książki Chmielewskiej z wątkami filatelistycznymi mniej mnie ujęły, ale dla jej niepowtarzalnego stylu i humoru, warto.

Takie czytadełko. Ani to śmieszne, ani wciągające ot po prostu sprawa kryminalna potraktowana bardzo lekko. Czyta się szybko, ale nie ma się wrażenia pochłonięcia przez fabułę. Nudne też nie było, to taka historia na plażę albo hamak, gdy chce się odpocząć i nie do końca ma się ochotę na porywającą opowieść, bo mózg też potrzebuje relaksu. Polecam gdy macie chęć na coś luźnego, nie wymagającego zaangażowania.

Takie czytadełko. Ani to śmieszne, ani wciągające ot po prostu sprawa kryminalna potraktowana bardzo lekko. Czyta się szybko, ale nie ma się wrażenia pochłonięcia przez fabułę. Nudne też nie było, to taka historia na plażę albo hamak, gdy chce się odpocząć i nie do końca ma się ochotę na porywającą opowieść, bo mózg też potrzebuje relaksu. Polecam gdy macie chęć na coś...

Klasyczny dla Chmielewskiej towarzyski miszmasz z trupem w tle. A skoro tak, to kto z tego stadka podejrzanych zabił?
Wesołego czytania.

Klasyczny dla Chmielewskiej towarzyski miszmasz z trupem w tle. A skoro tak, to kto z tego stadka podejrzanych zabił?
Wesołego czytania.

Chyba tylko Chmielewska potrafi z tym właściwym sobie wdziękiem, lekkością i poczuciem humoru połączyć w powieści swoją osobistą namiętność z przypadkową i nagłą zbrodnią. Odnaleziony trup podczas jej ukochanych konnych wyścigów? Proszę bardzo. Trup na plaży ściele się gęsto podczas gdy ona wydobywa uwielbiany maniakalnie przez siebie bursztyn? Nie ma sprawy. Zbrodnia podczas nielegalnie organizowanej ruletki? Owszem, również było i tak. Tym razem szerokie kręgi zbrodni zahaczają o kolejną miłość Chmielewskiej jaką była filatelistyka.

Dla autorki było to o tyle bezpieczne i wygodne, że pisała o tym czym się żywo interesowała i na czym się świetnie znała co też widać podczas lektury. Aczkolwiek z tą różnicą w „Bułgarskim bloczku”, że nie zanudza szczegółami jak to potrafiła robić podczas powieści związanymi z wyścigami konnymi czyli w „Wyścigach” czy „Florencji, córce Diabła”. Nie ma bowiem dla laika nic gorszego jak czytać nudne szczegóły o czymś, o czym zielonego pojęcia się nie ma i raczej mieć nie będzie chciało.

„Bułgarski bloczek” to całkiem udane połączenie kryminału i czarnej komedii. Jest trup, jest zatrzęsienie podejrzanych, są różnego rodzaju perturbacje uczuciowe i życiowe, jest cała plejada barwnych osobowości a w środku wszystkiego tradycyjnie Joanna, przypadkiem zupełnym wplątana w zbrodnię, wplątaną – a jakże – przez kolejną swoją namiętność jaką są znaczki, bowiem Chmielewska prywatnie, jak też jej książkowe alter ego, filatelistyce się oddawała z lubością i namiętnością.

Jest zabawnie, jest rozrywkowo, może szczytom jakie Chmielewska osiągała wcześniej „Bułgarski bloczek” nie sięga ale czytało się to całkiem przyjemnie.

Chyba tylko Chmielewska potrafi z tym właściwym sobie wdziękiem, lekkością i poczuciem humoru połączyć w powieści swoją osobistą namiętność z przypadkową i nagłą zbrodnią. Odnaleziony trup podczas jej ukochanych konnych wyścigów? Proszę bardzo. Trup na plaży ściele się gęsto podczas gdy ona wydobywa uwielbiany maniakalnie przez siebie bursztyn? Nie ma sprawy. Zbrodnia...

Jest poczucie humoru, które nie wszystkim przypada do gustu (no bo rozwiązująca zagadkę świeżej zbrodni filatelistka w średnim wieku, która ma podejście do życia jak nasza kochana ciotka Wiesia czy Jadzia i taki sam humor i styl wypowiedzi, może nie marzyć się wszystkim). Jest zbrodnia i skomplikowana intryga. Nie wiem, czy nie za bardzo rozdmuchana i przegadana, ale sprawnie napisana. W sam raz na czytanie do poduszki (scen drastycznych brak).

Jest poczucie humoru, które nie wszystkim przypada do gustu (no bo rozwiązująca zagadkę świeżej zbrodni filatelistka w średnim wieku, która ma podejście do życia jak nasza kochana ciotka Wiesia czy Jadzia i taki sam humor i styl wypowiedzi, może nie marzyć się wszystkim). Jest zbrodnia i skomplikowana intryga. Nie wiem, czy nie za bardzo rozdmuchana i przegadana, ale...

Bardzo przyjemny kryminał. Fajnie skonstruowany. Zabrakło mi wnikliwej i błyskotliwej dedukcji Joanny ale zrzucam to na karb wieku.

Bardzo przyjemny kryminał. Fajnie skonstruowany. Zabrakło mi wnikliwej i błyskotliwej dedukcji Joanny ale zrzucam to na karb wieku.

Dla mnie, kolejny świetnie spędzony czas...
Kocham!
Kocham przygody z Joanną...te kulinarne, te kryminalne...

Dla mnie, kolejny świetnie spędzony czas...
Kocham!
Kocham przygody z Joanną...te kulinarne, te kryminalne...

Uczciwie przyznaję się, że oceniam po ok. 70 stronach lektury. Więcej nie miałam siły ani ochoty czytać. Jednym z wątków jest praca narratorki nad własnym charakterem. A ten charakter jest tak męczący - również dla czytelnika - że porzuciłam fabułę.

Intryga nijaka, nie zdążyła się porządnie rozwinąć.

Uczciwie przyznaję się, że oceniam po ok. 70 stronach lektury. Więcej nie miałam siły ani ochoty czytać. Jednym z wątków jest praca narratorki nad własnym charakterem. A ten charakter jest tak męczący - również dla czytelnika - że porzuciłam fabułę.

Intryga nijaka, nie zdążyła się porządnie rozwinąć.

Ja kocham śp. Chmielewską, ale ta pozycja jej jest słaba dość, nudna po prostu bez owijania w bawełnę - za dużo monologów wewnętrznych, za dużo skupienia na przemieszczaniu się bohaterów i kto jest kim.

Ja kocham śp. Chmielewską, ale ta pozycja jej jest słaba dość, nudna po prostu bez owijania w bawełnę - za dużo monologów wewnętrznych, za dużo skupienia na przemieszczaniu się bohaterów i kto jest kim.

Wyobraź sobie mecz Górnik Łęczna - Groclin Dyskobolia Grodzisk Wielkopolski, zakończony remisem 0:0.
Wyobraź sobie, że ktoś spisał przebieg tego meczu sekunda po sekundzie:
Podanie, odbiór, podanie, aut.
Wyrzut z autu, gwizdek. Piłka wraca za linię. Piłkarz podbiega. Schyla się. Wiąże sznurówkę. Podnosi się, bierze piłkę, wyrzuca. Odbiór, podanie, aut.

I tak całe 90 minut.

Taki właśnie jest "Bułgarski bloczek" - najgorsza książka Chmielewskiej.
Nudy.
Brak akcji, ale serio brak akcji. Prawie wszystko dzieje się w mieszkaniu Chmielewskiej, gdzie przebieg intrygi opowiada jej konkubent. A opowiada zwykłą policyjną robotę, zeznania, zeznania, przemyślenia, zeznania.

Chmielewska za tę książkę powinna abdykować ze tronu królowej kryminału.

Ale następczyni brak, bo pretendentki są jeszcze gorsze...


NIE CZYTAJCIE TEJ KSIĄŻKI.

Wyobraź sobie mecz Górnik Łęczna - Groclin Dyskobolia Grodzisk Wielkopolski, zakończony remisem 0:0.
Wyobraź sobie, że ktoś spisał przebieg tego meczu sekunda po sekundzie:
Podanie, odbiór, podanie, aut.
Wyrzut z autu, gwizdek. Piłka wraca za linię. Piłkarz podbiega. Schyla się. Wiąże sznurówkę. Podnosi się, bierze piłkę, wyrzuca. Odbiór, podanie, aut.

I tak całe 90...