Dasza Wasiljewa to bohaterka rosyjskiej komedii kryminalnej, jej przygody są opisane w wielu tomach - "Kłamstwo na kłamstwie" stanowi któryś z nich. Mimo tego czytelnik nie czuje, że coś przegapił, ponieważ każda historia jest jakby odrębną częścią.

Podczas lektury nasuwały mi się porównania do naszej Joanny Chmielewskiej, wrażenia wcale nie dziwne, ale czy w pełni słuszne? Niekoniecznie. U Doncowej jakby tych bohaterów było mniej, jakby łatwiej było się połapać w dynamicznej akcji, a jednak całość trochę mniej przypadła mi do gustu. Po prostu perypetie pani "detektyw" mnie tak nie wciągnęły, ale i tak czytało się przyjemnie.

Za każdym razem jak czytam taki gatunek, to zastanawiam się czy te pomysły nigdy się nie kończą? Ja nie dałabym rady. :D

Dasza Wasiljewa to bohaterka rosyjskiej komedii kryminalnej, jej przygody są opisane w wielu tomach - "Kłamstwo na kłamstwie" stanowi któryś z nich. Mimo tego czytelnik nie czuje, że coś przegapił, ponieważ każda historia jest jakby odrębną częścią.

Podczas lektury nasuwały mi się porównania do naszej Joanny Chmielewskiej, wrażenia wcale nie dziwne, ale czy w pełni...

Po kilku przeczytanych książkach z serii o Lampce, w ręce mi wpadło to dziełko, z inną bohaterką w roli detektywa-amatora. Trochę inna sceneria - zamiast komunałki mamy willę, zamiast gospodyni domowej mamy posesjonatkę, zamiast stada psów, kotów i ropuchy mamy jakieś pojedyncze zwierzaki. A poza tym właściwie nie ma specjalnie różnic. Jak zwykle czyta się sympatycznie i na jeden wieczór jest to przyjemna lektura. Nie rozwijająca specjalnie umysłowo, czysta rozrywka i nic więcej.

Po kilku przeczytanych książkach z serii o Lampce, w ręce mi wpadło to dziełko, z inną bohaterką w roli detektywa-amatora. Trochę inna sceneria - zamiast komunałki mamy willę, zamiast gospodyni domowej mamy posesjonatkę, zamiast stada psów, kotów i ropuchy mamy jakieś pojedyncze zwierzaki. A poza tym właściwie nie ma specjalnie różnic. Jak zwykle czyta się sympatycznie i na...

Daria Doncowa, jak nasza polska Joanna Chmielewska, znów wprowadziła w moje życie trochę humoru. "Kłamstwo na kłamstwie" to kolejna część serii kryminalnej, w której główną bohaterką jest Daria Wasiljewna, detektyw-amator, która zawsze wpakuje się w jakąś kabałę. Tym razem nie było inaczej.
Darię spotykamy w chwili dla niej bardzo trudnej. Właśnie zmarła córka jej bliskiej przyjaciółki Niny - Pola, aktualnie mieszkającej w USA. W związku z tym to Wasiljewa musi zająć się pochówkiem młodej, bo zaledwie dwudziestotrzyletniej, dziewczyny. Kiedy udaje się do szpitala, by załatwić wszystkie formalności związane z pogrzebem, zamiast do kostnicy zostaje zaprowadzona do sali, gdzie leży jak najbardziej żywa... Polina! Okazało się, że dziewczyna była w śpiączce, a orzeczenie zgonu było błędem lekarzy. Oburzona Daria zabiera Polę do siebie, do Łożkina. W domu jednak wcale nie jest spokojnie. Okazuje się, że Kicia, synowa Darii, zaprosiła do ich domku filmowców. W zamian za rolę zgodziła się, by ich dom był planem filmowym, a rodzina i zwierzaki - aktorami. Daria, uwielbiająca ciszę i spokój, jest zdruzgotana tłumem obcych ludzi we własnym mieszkaniu, a do tego reżyser Borys zaczyna ją bezczelnie podrywać... Tymczasem światem Darii wstrząśnie kolejna tragedia. Po kilku zagadkowych zamachach na Polinę, dziewczyna nagle ginie w wypadku samochodowym. Daria nie może wprost uwierzyć, że na co dzień ostrożna za kierownicą dziewczyna, rozbija się na słupie, jadąc z nadmierną prędkością. Postanawia zbadać sprawę i rozpoczyna prywatne śledztwo...
Książkę czyta się szybko. Dialogi są pełne dowcipnych ripost, tylko jakoś nie mogę się przyzwyczaić do tego mnóstwa odmian imion rosyjskich.

Daria Doncowa, jak nasza polska Joanna Chmielewska, znów wprowadziła w moje życie trochę humoru. "Kłamstwo na kłamstwie" to kolejna część serii kryminalnej, w której główną bohaterką jest Daria Wasiljewna, detektyw-amator, która zawsze wpakuje się w jakąś kabałę. Tym razem nie było inaczej.
Darię spotykamy w chwili dla niej bardzo trudnej. Właśnie zmarła córka jej bliskiej...

Lekka i przyjemna lektura. Inteligentnie dowcipny kryminałek z chaotyczną Moskwą w tle, napisany z typową dla Rosjan ciepłą ironią. Uwielbiam taki styl, więc nie będę się czepiała intrygi;) Moim zdaniem "rosyska Chmielewska" nie jest tak irytująca jak rodzima, bohaterka sympatyczniejsza a akcja bardziej logiczna. W Chmielewskiej zaczytywałam się 25 lat temu i raczej do niej nie wrócę, po Doncową pewnie kiedyś sięgnę ponownie.

Lekka i przyjemna lektura. Inteligentnie dowcipny kryminałek z chaotyczną Moskwą w tle, napisany z typową dla Rosjan ciepłą ironią. Uwielbiam taki styl, więc nie będę się czepiała intrygi;) Moim zdaniem "rosyska Chmielewska" nie jest tak irytująca jak rodzima, bohaterka sympatyczniejsza a akcja bardziej logiczna. W Chmielewskiej zaczytywałam się 25 lat temu i raczej do niej...

Moje pierwsze spotkanie z autorką i chyba czwarta książka z cyklu o Daszy, detektywie - amatorze. Powieść miała być zabawnym kryminałem. Czy jest kryminałem, nie mam pewności (Marinina bije autorkę co najmniej o głowę),ale zabawna - tak, rozśmieszyła mnie, przy scenach kręcenia filmu ze zwierzętami śmiałam się już w głos.
Bohaterka była lektorką języka francuskiego (rys częściowo wspólny z autorką). Pracę rzuciła z wielką ulgą, kiedy w bajkowy sposób - obdarowana przez przyjaciółkę;) oraz ... dzięki kotu - zyskała wielką fortunę, niemniej ma lekkie wyrzuty sumienia z powodu "rozpróżniaczonego" trybu życia (ach, te wychowanie). Posiada wielki dom pełen ludzi i zwierząt, odżegnuje się od "nowych Rosjan", a lekkie poczucie nudy (?!) znika, kiedy na własną rękę zaczyna dochodzić przyczyn śmierci córki przyjaciółki. (Rozwiązanie było łatwo przewidywalne, ale że pewności nie miałam do końca, czy autorka mnie nie zaskoczy, napięcie było).
Przede wszystkim powieść jest ciepła, sympatyczna i z ciekawością poznawałam szczegóły obyczajowe, jak np. damskie marzenia o futrach i pierścionkach, do tego kapcie i całkowicie niespodziewane ataki zimy w grudniu (jak u nas),stalowe drzwi wejściowe do mieszkania, wszechobecne dolary itd. itp. itd. Powieść u nas została wydana dziesięć lat temu, daty wydania w kraju autorki nie znalazłam. Nie ma tu ani wojującego feminizmu, ani wzdychania do któregoś Onego, z biedy może uratować ślub, ewentualnie - jak pisałam wcześniej - przyjaciółka i kot:)

Po namyśle, nie tyle za walory "sensacji", a za pomysły i ciepło, uzupełniam ocenę o siódmą gwiazdkę.

Moje pierwsze spotkanie z autorką i chyba czwarta książka z cyklu o Daszy, detektywie - amatorze. Powieść miała być zabawnym kryminałem. Czy jest kryminałem, nie mam pewności (Marinina bije autorkę co najmniej o głowę),ale zabawna - tak, rozśmieszyła mnie, przy scenach kręcenia filmu ze zwierzętami śmiałam się już w głos.
Bohaterka była lektorką języka francuskiego (rys...

Nie lubisz reklam? Chcesz pomóc BiblioNETce?
Zostañ naszym opiekunem!

Od razu na poczatku zastrzegam sobie, że "Kłamstwo..." jest moją pierwszą książką Doncowej (i chyba, niestety, ostatnią),więc mogłem trafić na jej najgorszą pozycję. Bo jest to książka po prostu zła. I jako kryminał, i jako powieść sama w sobie.

Nie wiem, kto nazwał Doncową rosyjską Chmielewską, ale zrobił tym porównaniem krzywdę tej ostatniej. "Mistrzyni zabawnych nieporozumień" nie potrafi sklecić bowiem sceny, która wywołałaby choć cień uśmiechu na mej twarzy, a sposób komponowania wątku sensacyjnego przypomina stare gry przygodowe, w których wybierało się drogę: "w prawo" albo "w lewo", przy czym główna bohaterka "Kłamstwa...", Daria Wasiljewa, zawsze wybiera tę właściwą.

No właśnie, główna bohaterka... Kobieta po przejściach, której los zsyła bajeczną fortunę, z nudów od czasu do czasu zabawiająca się w prywatnego detektywa. Jej metoda na sukces jest prosta. Wsiada w samochód i jeździ od osoby do osoby, a te, bez żadnych w zasadzie oporów, opowiadają jej dalszy ciąg historii. Żałosne to i o tyle żenujące, że uzupełnione komentarzami "światowej" osoby w stylu "krabów nie jada się w marcu", "nie tak się robi expresso", "a w Paryżu...", "służba...", co w mniemaniu Darii ma chyba udowodnić, że mimo tej obrzydliwie wielkiej kasy nie jest tzw. nową Ruską i na życiu na poziomie się po prostu zna.

Szyta grubymi nićmi intryga (wątku fabularnego nie opisuję, bo nie warto),jest do tego stopnia przewidywalna, że efektu finalnego domyśliłem się na ok. 50 stronie (książka ma ich 300),a samą powieść dokończyłem tylko dlatego, że wziąłem ją na wyjazd w góry i nic innego pod ręką nie było.

Nie lubisz reklam? Chcesz pomóc BiblioNETce?
Zostañ naszym opiekunem!

Od razu na poczatku zastrzegam sobie, że "Kłamstwo..." jest moją pierwszą książką Doncowej (i chyba, niestety, ostatnią),więc mogłem trafić na jej najgorszą pozycję. Bo jest to książka po prostu zła. I jako kryminał, i jako powieść sama w sobie.

Nie wiem, kto nazwał Doncową rosyjską Chmielewską, ale...

Rosyjska Chmielewska :) Bardzo miło się czyta, a bohaterowie wzbudzają sympatię.

Rosyjska Chmielewska :) Bardzo miło się czyta, a bohaterowie wzbudzają sympatię.

Super

Super

Lubię jej książki. Ale to nie Chmielewska .

Lubię jej książki. Ale to nie Chmielewska .

Przeczytałam w jeden dzień. Śmieszna, ciekawa intryga. Napisana bardzo lekko. Sięgam po resztę książek tej autorki.

Przeczytałam w jeden dzień. Śmieszna, ciekawa intryga. Napisana bardzo lekko. Sięgam po resztę książek tej autorki.