Świat baśniowych postaci, które opuściły swe rodzinne krainy i schroniły się gdzieś w naszym świecie. I tu ze sobą rywalizują, walczą o przetrwanie oraz wspominają swoje dawne dzieje. Mnie przede wszystkim zainteresowały te baśniowe historie, które odsłaniają prawdziwie traumatyczne doświadczenia znanych z dzieciństwa bohaterów (a właściwie bohaterek). Być może dlatego, że ich współczesne losy są dla mnie pozbawione kontekstu całego cyklu. Duży plus za grafikę, która wspaniale łączy baśń ze współczesnością.

Świat baśniowych postaci, które opuściły swe rodzinne krainy i schroniły się gdzieś w naszym świecie. I tu ze sobą rywalizują, walczą o przetrwanie oraz wspominają swoje dawne dzieje. Mnie przede wszystkim zainteresowały te baśniowe historie, które odsłaniają prawdziwie traumatyczne doświadczenia znanych z dzieciństwa bohaterów (a właściwie bohaterek). Być może dlatego, że...

Jak pamiętamy Róża Czerwona po odejściu Niebieskiego jest pogrążona w wielkiej depresji. Praktycznie nie opuszcza swojego pokoju. Farma potrzebuje przywódcy, który przygotuje mieszkańców na wojnę. Na stanowisko Róży jest wielu chętnych, a wśród nich Dżepetto - temu dziadowi to jednak nie można ufać. Na szczęście Róża budzi się na nowo do życia i dzielnie pozbywa się konkurentów.


https://salomonik.eu/blog/przeczytane/2277-basnie-tom-15-roza-czerwona

Jak pamiętamy Róża Czerwona po odejściu Niebieskiego jest pogrążona w wielkiej depresji. Praktycznie nie opuszcza swojego pokoju. Farma potrzebuje przywódcy, który przygotuje mieszkańców na wojnę. Na stanowisko Róży jest wielu chętnych, a wśród nich Dżepetto - temu dziadowi to jednak nie można ufać. Na szczęście Róża budzi się na nowo do życia i dzielnie pozbywa się...

To bez wątpienia najlepszy tom z wątku Pana Mrocznego. Wreszcie w pełni ujawnia się jedna z moich ulubionych postaci czyli Frau Totenkider. Jej decydujący pojedynek ma w sobie wszystko co najlepsze w serii, ale niestety ujawnia też problem z Panem Mrocznym. Ten bohater jest po prostu do bólu nudny. Zakończenie bardzo dobre.

To bez wątpienia najlepszy tom z wątku Pana Mrocznego. Wreszcie w pełni ujawnia się jedna z moich ulubionych postaci czyli Frau Totenkider. Jej decydujący pojedynek ma w sobie wszystko co najlepsze w serii, ale niestety ujawnia też problem z Panem Mrocznym. Ten bohater jest po prostu do bólu nudny. Zakończenie bardzo dobre.

No dobry był ten tom, dobry, choć wydaje mi się, że te wspominki Róży i Śnieżki powinien był Willingham umieścić gdzieś na początku serii, najlepiej w Folwarku Zwierzęcym - wtedy ta historia zrobiłaby na mnie ogromne wrażenie, bo konflikt między siostrami wciąż był świeży; w tomie piętnastym natomiast, gdy rany po tym konflikcie są już dawno zagojone, a błędy przeszłości wybaczone - flashback pełni już wyłącznie funkcję informacyjną i nie niesie ze sobą takiego ładunku emocjonalnego, jak nieść powinien. Poza tym - na plus świetny pojedynek Frau z Panem Mrocznym, choć popełnił tu Willingham ten sam błąd, co w wypadku tomu "Dobry Książę": oto znowu jeden z bohaterów dostał nagle power-upa bez ugruntowania fabularnego w poprzednich tomach, w wyniku czego lektura albumu pozostawia czytelnika z pytaniem: "skoro Frau od początku była tak potężna, dlaczego swego czasu sama w pojedynkę nie rozwaliła Adwersarza?". / Tak czy owak: polecam, bo mimo drobnych wpadek, to naprawdę godna seria jest.

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

No dobry był ten tom, dobry, choć wydaje mi się, że te wspominki Róży i Śnieżki powinien był Willingham umieścić gdzieś na początku serii, najlepiej w Folwarku Zwierzęcym - wtedy ta historia zrobiłaby na mnie ogromne wrażenie, bo konflikt między siostrami wciąż był świeży; w tomie piętnastym natomiast, gdy rany po tym konflikcie są już dawno zagojone, a błędy przeszłości...

Ech... nudzi mi się już te ciągłe zachwycanie, no bo ile można? Ile można pisać tak świetne historie, panie Willingham? Co ja niby mam teraz zrobić, przecież nic odkrywczego nie napiszę, powtarzając się już po raz piętnasty, prawda?

Róża, tytułowa bohaterka, siostra Śnieżki a także zarządczyni Farmy, nie jest ostatnio w najlepszej formie. Po śmierci Niebieskiego Chłopca popadła w delikatnie powiedziawszy depresję i od wielu dni nie podnosi się z łóżka, nie je i nie rozmawia z innymi. Ale Farmie, powoli niszczonej przez strach przed nadchodzącym zagrożeniem i wewnętrzne konflikty jak nigdy przyda się przywódca. Czego będzie trzeba, żeby Róża się ogarnęła? I czy zdąży na czas?

<tu wstaw wszystkie zalety Baśni wypisane przeze mnie w poprzednich opiniach>. A co poza tym? Bardzo zręcznie przedstawiona historia Róży i Śnieżki, ogółem szanująca oryginalną genezę, ale od czasu do czasu podrzucająca coś nowego, co nie tylko "unormalnia" i "wydorośla" historię, ale również bardzo dobrze pozwala poznać motywy obu sióstr i umacnia ich więź i relację. Konkretnie dobry jest też drugi wątek dotyczący starcia Totenkinder z panem Mrocznym. Jest naprawdę efektownie, pomysłowo i emocjonalnie, ale czy aby na pewno skutecznie? Rezultaty finałowego starcia są nie tylko zaskakujące, ale też ekscytujące i, jak zwykle zresztą, dające mnóstwo pola do popisu scenarzyście w następnych numerach. Całość tomu mocno wciąga, fabuła nabiera rozpędu, wszystko wciąż się rozwija, podrzucając wątki w różnych miejscach i nadając im ważność, następnie łącząc je w potężnej kulminacji. Komiksowa klasa.

Skończę typowo dla siebie - Baśnie najlepszą rzeczą stworzoną ludzkimi rękami.

Ech... nudzi mi się już te ciągłe zachwycanie, no bo ile można? Ile można pisać tak świetne historie, panie Willingham? Co ja niby mam teraz zrobić, przecież nic odkrywczego nie napiszę, powtarzając się już po raz piętnasty, prawda?

Róża, tytułowa bohaterka, siostra Śnieżki a także zarządczyni Farmy, nie jest ostatnio w najlepszej formie. Po śmierci Niebieskiego Chłopca...

(...) Patrząc na okładkę nie trudno się domyślić, że będziemy mieli do czynienia z cudownym powrotem „do zdrowia” Róży Czerwonej. I trzeba przyznać, że jest to powrót w wielkim stylu. Jak pamiętamy, po śmierci Niebieskiego Chłopca tytułowa bohaterka przeszła załamanie nerwowe, które skończyło się chroniczną depresją. Dziewczyna ukryła się w swoim pokoju i właściwie od wielu numerów nie wychodzi z łóżka: nie je, nie myje się, nie przyjmuje żadnych gości, olewa dobre rady. Porzuciła obowiązki zarządcy Farmy, chociaż wszyscy Baśniowcy na nią liczą. Nawet udany seks z Jasiem (tym od magicznej fasoli),który mieliśmy okazję podglądać we Wielkim baśniowym crossoverze, nie wybił jej z apatii.

Nie jest z nią dobrze. Właściwie z dnia na dzień jest gorzej. Zdają sobie z tego sprawę osoby należące onegdaj do władz Baśnigrodu, które planują bezkrwawy przewrót. Czas najwyższy, aby siostra Śnieżki przejrzała na oczy, otrząsnęła się i stanęła twardo na ziemi. Właśnie zdroworozsądkowe podejście do sprawowania władzy, zawsze był głównym atutem Róży. W aktualnej sytuacji, w jakiej znajdują się jej pobratymcy, silna ręka i konsekwencja z jaką zwykła zarządzać jest bardzo potrzebna.

Śnieżka i Róża są siostrami, ale ich wzajemna relacja naładowana jest nieskrywanym żalem, a chwilami wręcz wrogością. W bieżącym albumie scenarzysta odsłania przed czytelnikami wiele nieznanych faktów z ich wspólnej przeszłości. Konstrukcja opowiadania jest sprytna: okazuje się, że nieznajomość dawnych zdarzeń ma druzgocący wpływ na osobowość Róży. Opowiadanie jest dość długie i obfituje w zaskakujące elementy i zwroty akcji. W końcu jednak bohaterka będzie musiała zmierzyć się z nową rzeczywistością na Farmie, wyjdzie ze swej samotni z podniesionym czołem.

Drugi, znaczący wątek, który został przedstawiony w omawianym tomie, dotyczy finałowej konfrontacji z Panem Mrocznym rezydującym w dawnym Baśniogrodzie. Do walki staje największa i najpotężniejsza z wiedźm – Frau Totenkinder, której przemiana w piękną i powabną Kampanulę jest niespodziewana. Wydawać by się mogło, że starcie kończy się dla Baśniowców nadspodziewanie dobrze, ale czy rzeczywiście? Intrygującą rolę do odegrania scenarzysta rozpisał dla Wiatru Północnego.

(...) Dawno nie mieliśmy okazji czytać tak zajmującej fabuły. Scenarzysta przypomniał sobie, jak pisać, aby było ciekawie, różnorodnie i trochę strasznie”. Nie inaczej jest w wypadku Róży czerwonej. Rzecz trzyma dobry poziom wypracowany we Wiedźmach. Nic tylko udać się do księgarni, aby kupić Superdrużynę – najnowszy album – bo właśnie się ukazał!

- - -
cały tekst można przeczytać tu:
https://dybuk.wordpress.com/2016/01/25/basnie-15-roza-czerwona/

(...) Patrząc na okładkę nie trudno się domyślić, że będziemy mieli do czynienia z cudownym powrotem „do zdrowia” Róży Czerwonej. I trzeba przyznać, że jest to powrót w wielkim stylu. Jak pamiętamy, po śmierci Niebieskiego Chłopca tytułowa bohaterka przeszła załamanie nerwowe, które skończyło się chroniczną depresją. Dziewczyna ukryła się w swoim pokoju i właściwie od wielu...

Kiedy już myślę, że seria powinna się zakończyć (bo brakuje jej polotu i zaczyna nużyć) oni wymyślają coś nowego, ciekawego, intrygującego. Godna seria.

Kiedy już myślę, że seria powinna się zakończyć (bo brakuje jej polotu i zaczyna nużyć) oni wymyślają coś nowego, ciekawego, intrygującego. Godna seria.

Seria jest bardzo ciekawa i potrafi zaskoczyć. Autor ma fajne pomysły.

Seria jest bardzo ciekawa i potrafi zaskoczyć. Autor ma fajne pomysły.