Skalp: Tom pierwszy

Początek nawet dobry, ale im dalej, tym gorzej. Historyjka zmienia się w miałką, sztampową opowieść. Graficznie poniżej przeciętnej.

Początek nawet dobry, ale im dalej, tym gorzej. Historyjka zmienia się w miałką, sztampową opowieść. Graficznie poniżej przeciętnej.

Pokaż mimo to

W piękny słoneczny niedzielny poranek, „Skalp” jest tym, czego prawdziwy miłośnik „noir” najbardziej potrzebuje. Zabójstwo i zdrada, krew, pot, seks i łzy, nunczaku i metamfetamina: witamy w świecie Rezerwatu Prairie Rose. Czytanie tego komiksu sprawia niezmierną, perwersyjną przyjemność, nawet nie zauważyłem, że wydawca zrezygnował z numerowania stron. Gdybym był nieco młodszy, powiedziałbym, że się zakochałem. Teraz po prostu powiem banalnie: to bagno jest takie piękne. Jason Aaron napisał skomplikowaną, wciągającą historię kilku mieszkańców indiańskiego rezu, rozgrywającą się w paru płaszczyznach czasowych, powoli odsłaniającą swoje tajemnice. Ścieżki naszych bohaterów nie są proste i oczywiste; wszyscy chowają w duszach brudne sekrety. Aaron do maksimum wykorzystał możliwości gatunku „noir”, na własny, niepowtarzalny sposób go interpretując. Tu i ówdzie puszcza oko do czytelnika, a to nadając jednemu z głównych bohaterów imię Dashiell, a to jego ukochaną z młodzieńczych lat obdarzając nazwiskiem Ellroy. Miód na serce każdego „noirysty”. Nie sposób nie wspomnieć o doskonałych rysunkach R.M. Guery, robią właściwy klimat. Wielka szkoda, że telewizyjna produkcja z 2017 roku zakończyła swój żywot jedynie na pilocie całej serii. Może kiedyś Netflix, czy inna płatna stacja, skusi się i zekranizuje tę niezwykłą krwawą operę. A tymczasem będę musiał poszukać drugiego tomu „Skalpu” – na wypadek, gdyby znowu nadeszły piękne słoneczne dni.
(Na marginesie: jeśli ktoś po przeczytaniu „Skalpu” twierdzi, że Jason Aaron znęca się nad „upodlonymi Indianami”, powinien chyba jednak zmienić czytanie na hobby wymagające nieco mniejszego intelektualnego zaangażowania.)

W piękny słoneczny niedzielny poranek, „Skalp” jest tym, czego prawdziwy miłośnik „noir” najbardziej potrzebuje. Zabójstwo i zdrada, krew, pot, seks i łzy, nunczaku i metamfetamina: witamy w świecie Rezerwatu Prairie Rose. Czytanie tego komiksu sprawia niezmierną, perwersyjną przyjemność, nawet nie zauważyłem, że wydawca zrezygnował z numerowania stron. Gdybym był nieco...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Denna, paskudna wizualnie historyjka. Cieżko się to czyta i ogląda, miałkie teksty, podli bohaterowie i brzydka gruba kreska z hektolitrami czarnego tuszu która pozbawia uroku cały komiks. Tutaj nawet słoneczna pustynia jest brzydka i odstręczająca. Samo wmieszanie indian do tej historii jest ciosem poniżej pasa dla tych rdzennych mieszkańców którzy w popkulturze są tylko marionetkami. Wielkie nacje nie liczą się z maluczkimi tak dzieje się na całym świecie. Choćby Rosjanie którzy do tej pory krwawo rozprawiają się ze "swoimi naridami";Osetia, Dagestan, Czeczenia, Abchazja nie wspomnę o nękaniu niepodległych krajów jak Gruzja czy Ukraina a wszystko to okraszone własną prawdą nadawaną przez zastępy dziennikarskie Putina. Tutaj mam podobny przykład zza oceanu. Amerykanie w swej arogancji i bucie nie dość że prawie wyrżnęli indian w pień to teraz się jeszcze nad nimi znęcają, robiąc z nich morderców, pijaków, nieudaczników i mafiosów a kobiety to dziwki i ladacznice. Wszystko na swoją modłę z braku historii znęcają się na upodlonych indianach którzy zostali przyrównani do podludzi najgorszego sortu. Czyż nie dobija się koni? I takie produkcje idą w świat a ludzie to czytają i duże gro czytelników, szczególnie młodych, wypacza sobie światopogląd. GORĄCO NIE POLECAM.

Denna, paskudna wizualnie historyjka. Cieżko się to czyta i ogląda, miałkie teksty, podli bohaterowie i brzydka gruba kreska z hektolitrami czarnego tuszu która pozbawia uroku cały komiks. Tutaj nawet słoneczna pustynia jest brzydka i odstręczająca. Samo wmieszanie indian do tej historii jest ciosem poniżej pasa dla tych rdzennych mieszkańców którzy w popkulturze są tylko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mocny komiks bez upiększeń, pokazujący beznadziejność rezerwatów, los Indian, brak odpowiednich warunków, perspektyw, brud, nędzę, nałogi, upadek ideałów. Przerażający w każdym kadrze i rewelacyjnie oddający psychologię bohaterów - dla nich nie ma przyszłości, jest tylko tu i teraz.

Mocny komiks bez upiększeń, pokazujący beznadziejność rezerwatów, los Indian, brak odpowiednich warunków, perspektyw, brud, nędzę, nałogi, upadek ideałów. Przerażający w każdym kadrze i rewelacyjnie oddający psychologię bohaterów - dla nich nie ma przyszłości, jest tylko tu i teraz.

Pokaż mimo to

Bang! Błyskotliwy i wielowątkowy komiks. Przed lekturą miałem pewne obawy, nie sądziłem, że mi podejdzie (myślałem, że jest zbyt zakorzeniony w amerykańskiej historii), a tu proszę bardzo, jaka niespodzianka...
Jest to tytuł brutalny, hipnotyzujący i niesamowicie duszny, a przy tym świetnie napisany, zaludniony przez intrygujących bohaterów i skrupulatnie rozplanowany przez Aarona.
Jedyne do czego mogę się nieco przyczepić to ilustracje, które w momentach szybkiej akcji bywały dla mnie niekiedy nieco nieczytelne. Ale to szczegół.
Oby kolejne tomy trzymały równie wysoki poziom.

Bang! Błyskotliwy i wielowątkowy komiks. Przed lekturą miałem pewne obawy, nie sądziłem, że mi podejdzie (myślałem, że jest zbyt zakorzeniony w amerykańskiej historii), a tu proszę bardzo, jaka niespodzianka...
Jest to tytuł brutalny, hipnotyzujący i niesamowicie duszny, a przy tym świetnie napisany, zaludniony przez intrygujących bohaterów i skrupulatnie rozplanowany przez...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To jest pozycja, która z czasem będzie coraz częściej okupowała czołowe miejsca na komiksowych listach wszech czasów. Aaron jest niesamowity. Fabuła mimo tak wielu wątków nie pozostawia luk i niedopowiedzeń, wszystko się tu jakimś cudem spina i dopełnia. Czyta się z zapartym tchem, choć to ciężka, przytłaczająca i obfitująca w brutalne sceny lektura. Również ciężka kreska i kolorystyka idealnie wpasowują się w klimat. Wszelkie zachwyty i nagrody zasłużone.

(opinia dotyczy całego cyklu)

To jest pozycja, która z czasem będzie coraz częściej okupowała czołowe miejsca na komiksowych listach wszech czasów. Aaron jest niesamowity. Fabuła mimo tak wielu wątków nie pozostawia luk i niedopowiedzeń, wszystko się tu jakimś cudem spina i dopełnia. Czyta się z zapartym tchem, choć to ciężka, przytłaczająca i obfitująca w brutalne sceny lektura. Również ciężka kreska i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zamówiłam pierwszy tom, licząc że tylko zobaczę, co to jest. Magnesem był temat - Indianie - wiadomo. Ale już kreska - niekoniecznie. No i skończyłam. I niestety trzeba wyskakiwać z drobniaków (dobre sobie, cała seria to kilka stówek). Jest brutalnie, ostro i męsko do bólu - czyli to, co feministka lubi najbardziej. Na szczęście są i kobiety, i wcale nie tak schematycznie "narysowane". I ważne dla akcji. Czyli "męsko" tylko z pozoru. Przede wszystkim jednak jest diabelnie wciągająca historia współczesnych Indian, żyjących w cieniu własnej historii i mitologii. Na zasiłku, przed telewizorem, z puszką piwa lub bonem żywnościowym w ręku, a jednak z orłem za plecami. Polecam, warto!

Zamówiłam pierwszy tom, licząc że tylko zobaczę, co to jest. Magnesem był temat - Indianie - wiadomo. Ale już kreska - niekoniecznie. No i skończyłam. I niestety trzeba wyskakiwać z drobniaków (dobre sobie, cała seria to kilka stówek). Jest brutalnie, ostro i męsko do bólu - czyli to, co feministka lubi najbardziej. Na szczęście są i kobiety, i wcale nie tak schematycznie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Męczyłem się. Przyznaję bez bicia - nie skończyłem. Nie dałem rady. Wulgarne słownictwo zaczęło przytłaczać gdzieś koło pięćdziesiątej strony. Językowo - porażka. Jason Aaron maniakalnie korzysta z cliffhangerów oraz zmiany czasowej (skacze po wydarzeniach jak oszalały). Nie ma ani jednej pozytywnej postaci! Nie czuję do nikogo przywiązania - nie odnalazłem się wśród fikcyjnych towarzyszy. Nie mogę przejąć się historią, w której nie mam bohatera, gdzie nie ma komu kibicować. Za dużo nowomowy i beztroskiej przemocy (dopadła znieczulica). Dwie gwiazdki za to, że podejmuje ważki temat o współczesnych Indianach w Ameryce. Takie opowieści zasługują na lepszą formę i dojrzalszego scenarzysty, jak Jeff Lemire albo Enki Bilal.

Męczyłem się. Przyznaję bez bicia - nie skończyłem. Nie dałem rady. Wulgarne słownictwo zaczęło przytłaczać gdzieś koło pięćdziesiątej strony. Językowo - porażka. Jason Aaron maniakalnie korzysta z cliffhangerów oraz zmiany czasowej (skacze po wydarzeniach jak oszalały). Nie ma ani jednej pozytywnej postaci! Nie czuję do nikogo przywiązania - nie odnalazłem się wśród...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Skalp” na tyle mnie wciągnął i zaintrygował, aby sądzić, że współczesny kryminał w komiksie to niemal czysta karta, która odświeży ten gatunek i pchnie go na nowe tory.
„Skalp” wydało Wydawnictwo Egmont. Z gatunku kryminał/sensacja ma tam jeszcze kilka pozycji, ale wszystko to wydane jeszcze przed 2009 roku. Tylko „Skalp” jest w miarę nowy. Natomiast wyjątkowo intrygująco zapowiada się pod tym względem wydawnictwo Non Stop Comics, które w swojej ofercie ma naprawdę ciekawe zagraniczne pozycje z tego gatunku. Sęk w tym, że w oryginale. Dopiero w tym roku mają coś przetłumaczyć na polski i w związku z tym jaram się na to jak flota Stannisa. Ale ci, którzy siedzą w tym gatunku (albo wystarczy, że go lubią), a którym w tym temacie ufam (Robert Ziębiński, Wojciech Chmielarz), już dają nam znaki, że idzie moc.
„Skalp” dzieje się, rzecz niespotykana jak na kryminał, w rezerwacie współczesnych Indian w USA. Już samo to zapaliło w moim mózgu lampkę podekscytowania, bo ja - w młodości miłośnik książkowych westernów; Karola Maya, Wiesława Wernica, Maxa Branda, czy Sławomira Brala (Yackta-Oya) - kompletnie nie miałem pojęcia jak wygląda współczesne życie amerykańskich Indian.
No i się dowiedziałem. Dostałem nieźle obuchem tomahawka między oczy. Równowagę złapałem dopiero tak po połowie książki, ale i wtedy nie było łatwo. „Skalp” pokazuje rezerwat Indian jako miejsce patologii społecznej, gdzie Indianie zapijają się na śmierć, żyją w nieludzkiej biedzie, żywność mają na kartki, a ci, którzy w jakiś sposób się wybili ponad przeciętność przejmują władzę nad wszystkimi jako zwykli mafiosi.
Jednym z takich wybitych jest Czerwony Kruk – prezydent Rady Plemienia Oglala, szeryf policji plemiennej, prezes komitetu planistycznego, skarbnik programu bezpieczeństwa na autostradzie i dyrektor zarządzający niedługo otwieranego kasyna. Jednym słowem kanalia jakich mało, ale… tu rzecz znamienna dla tego komiksu, nie ma tam charakterów czarno-białych; wszystko ma głębszy i niespotykany wymiar; każdym kierują motywy nie tak oczywiste, jakby na pierwszy rzut oka mogło się wydawać.
Czerwonym Krukiem interesuje się FBI. Uważają, i słusznie, że swoją pozycję osiągnął przez korupcję, morderstwa i terror. Próbują go mieć cały czas na oku i znaleźć na niego haka.
I w końcu na arenę tego rezerwatu wkracza główny bohater Dashiell Zły Koń, łysy Indianiec. Uciekł z rezu mając 13 lat. Po powrocie zaczyna tam nieźle mieszać.
Komiks ten podziałał na mnie swoją mocą, poprzez różnorodność i niejednoznaczność pokazanych ludzkich postaci i sytuacji. Jest brutalny, ale taki był jego zamiar, aby poprzez kryminał i sensację pokazać tę beznadziejność, zwątpienie, bezsilność i frustrację pierwotnego ludu Ameryki. Lecz nawet abstrahując od wymiaru społecznego tego komiksu, broni się jako współczesny rasowy kryminał noir, gdzie nie ma błękitnego nieba, bohater nigdy się nie uśmiecha, wszystko jest totalną beznadziejnością i wkurwieniem, kobiety to ćpające dziwki, matki są wyrodne, a ojcowie zapijaczeni śpią obrzygani w rowie. Gdzie nawet przy dobrej woli i chęciach najlepiej sprawę załatwiać z bronią w ręku. Wobec tego wszystkiego trzeba prowadzić śledztwo niemal na siłę, bo być może, ale to tylko bardzo małe być może, dzięki jej rozwiązaniu naprawi się ciut tego złego świata.
Rysunki są specyficzne, ale już po paru planszach wzięły mnie na całego. Autor potrafi jedną kreską, jednym ujęciem oddać bardzo dużo emocji i zachować specyficzny klimat. Jestem pod wrażeniem.

A to piwo z Indianinem do lektury jak znalazł:
https://bookbeergeek.wordpress.com/2017/06/14/jason-aaron-i-r-m-guera-skalp-tom-1/

„Skalp” na tyle mnie wciągnął i zaintrygował, aby sądzić, że współczesny kryminał w komiksie to niemal czysta karta, która odświeży ten gatunek i pchnie go na nowe tory.
„Skalp” wydało Wydawnictwo Egmont. Z gatunku kryminał/sensacja ma tam jeszcze kilka pozycji, ale wszystko to wydane jeszcze przed 2009 roku. Tylko „Skalp” jest w miarę nowy. Natomiast wyjątkowo intrygująco...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jason Aaron najbardziej znany z (jak mówią) najlepszych historii o Marvelowskim bogu piorunów pisanych od 2012. r. zasilał kiedyś szeregi Vertigo - imprintu DC Comics przeznaczonego dla dorosłych czytelników, a przy tym daje twórcom nie mniej wolności niż wydawnictwa niezależne. Wtedy powstał Skalp - historia o "Dashu" Złym Koniu powracającym po latach w znienawidzone rodzinne strony - do Rezerwatu Praise Rose w Dakocie Południowej. Dlaczego? Tego dowiadujemy się już pod koniec pierwszego zeszytu, podobnie jak tego czym jest ta historia - wciągającą mieszanką kryminału noir i westernu, z wielowątkową, wciągającą, pełną zwrotów akcji fabułą, gdzie nic nie jest czarno-białe, a interesująca tematyka to wisienka na przygnębiającym torcie. Przez cały tom historia potrafi zaskoczyć - przez pierwsze 2/3 zeszyty akcja skacze o parę tygodni, po czym kolejnych kilka przedstawia jeden wieczór z wielu różnych punktów widzenia, ujawniając nowe szczegóły i rozbudowując sylwetki bohaterów. Pozycja obowiązkowa.

Jason Aaron najbardziej znany z (jak mówią) najlepszych historii o Marvelowskim bogu piorunów pisanych od 2012. r. zasilał kiedyś szeregi Vertigo - imprintu DC Comics przeznaczonego dla dorosłych czytelników, a przy tym daje twórcom nie mniej wolności niż wydawnictwa niezależne. Wtedy powstał Skalp - historia o "Dashu" Złym Koniu powracającym po latach w znienawidzone...

więcej

mniej

Pokaż mimo to