Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie?

Justyna Kopińska t bardzo dobra polska reporterka. Porusza bardzo trudne tematy i opisuje je w wyśmienity sposób.

Justyna Kopińska t bardzo dobra polska reporterka. Porusza bardzo trudne tematy i opisuje je w wyśmienity sposób.

Pokaż mimo to

Mówiąc kolokwialnie - kawał znakomitej reporterskiej roboty. Justyna Kopińska to marka sama w sobie, zaś sprawy, które wnikliwie, z odpowiednim rozpoznaniem, dystansem ale też empatią opisuje... one nie tyle poruszają co wywołują mentalne istne trzęsienia ziemi. Kopińską powinno się multiplikować i wysyłać jej powielone egzemplarze w Polskę, by następnie usadzić je do reporterskiej roboty w celu obnażania kolejnych drzazg tkwiących w tej polskiej rachitycznej meblościance. Pani Justyno, czapki z głów. Szczerze podziwiam.

Mówiąc kolokwialnie - kawał znakomitej reporterskiej roboty. Justyna Kopińska to marka sama w sobie, zaś sprawy, które wnikliwie, z odpowiednim rozpoznaniem, dystansem ale też empatią opisuje... one nie tyle poruszają co wywołują mentalne istne trzęsienia ziemi. Kopińską powinno się multiplikować i wysyłać jej powielone egzemplarze w Polskę, by następnie usadzić je do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Potwornie ciężka książka. Bardzo obrazowa przez dialogi i opisy sytuacji. Musiałam odkładać ją co chwilę, bo nie byłam w stanie znieść informacji w niej zawartych. Podziwiam autorkę za zaangażowanie w pracę nad książką, bo widać, że poświęciła jej mnóstwo czasu i energii. To tak okrutny temat, tak emocjonalnie wykańczający, że ciężko przestać o niej myśleć. Nie wyobrażam sobie co przeżywała autorka podczas pracy nad nią, zapewne ją odchorowała. Ja czuję, że ściska mnie w dołku, że boli mnie serce, mózg, dusza...boli mnie to co boleć nie powinno - taka reakcja organizmu na wiedzę jaką przekazała autorka książki. Do tego ogromne przerażenie, że to co przeżyły dzieci w tym ośrodku działo się pod nosem tylu prawych by się wydawało dorosłych. I to wszystko wcale nie tak dawno... aż strach pomyśleć co dzieje się w innych ośrodkach na terenie całego kraju.

Potwornie ciężka książka. Bardzo obrazowa przez dialogi i opisy sytuacji. Musiałam odkładać ją co chwilę, bo nie byłam w stanie znieść informacji w niej zawartych. Podziwiam autorkę za zaangażowanie w pracę nad książką, bo widać, że poświęciła jej mnóstwo czasu i energii. To tak okrutny temat, tak emocjonalnie wykańczający, że ciężko przestać o niej myśleć. Nie wyobrażam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

wstrząsający reportaż o brutalności, przemocy i zimnej obojętności ukrytej na ścianą budynku zarządzenego przez siostrzane habity. Z każdą kolejną stroną zastanawiałam się jak to możliwe, żeby człowiek człowiekowi taką krzywdę robił, do tego twierdząc, że nic się nie dzieje, bo te dzieci to niepełnosprawny pomiot diabła?
Do tego najbardziej chyba uderzył mnie fakt, że to dla mnie zbrodnia zza ściany, bowiem pochodzę właśnie z Zabrza i wielokrotnie przejeżdżając obok budynków zakonu zastanawiałam się nad tym jak tam cicho, nieświadoma dziejącej się za murami tragedii.
Justyna Kopińska po raz kolejny pokazała na czym polega dobry reportaż. Przedstawiła temat tak szczegółowo i neutralnie, że czytanie całości reportażu, pomijając ciężar tematu było dużą przyjemnością

wstrząsający reportaż o brutalności, przemocy i zimnej obojętności ukrytej na ścianą budynku zarządzenego przez siostrzane habity. Z każdą kolejną stroną zastanawiałam się jak to możliwe, żeby człowiek człowiekowi taką krzywdę robił, do tego twierdząc, że nic się nie dzieje, bo te dzieci to niepełnosprawny pomiot diabła?
Do tego najbardziej chyba uderzył mnie fakt, że to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To już trzeci reportaż Kopińskiej, jaki przeczytałam. Wątek "pracy" tytułowej postaci był już pokrótce opisany w książce pt.:"Polska odwraca oczy". Tutaj jest bardzo rozbudowany. Jak będę teraz mijała siostrę zakonną na ulicy,to od razu będę miała skojarzenia z książką. Polecam tę pozycję, aczkolwiek pamiętajmy, że nie każda zakonnica, to Bernadetta.

To już trzeci reportaż Kopińskiej, jaki przeczytałam. Wątek "pracy" tytułowej postaci był już pokrótce opisany w książce pt.:"Polska odwraca oczy". Tutaj jest bardzo rozbudowany. Jak będę teraz mijała siostrę zakonną na ulicy,to od razu będę miała skojarzenia z książką. Polecam tę pozycję, aczkolwiek pamiętajmy, że nie każda zakonnica, to Bernadetta.

Pokaż mimo to

Wstrząsająca. Aż trudno uwierzyć, że to było naprawdę.

Wstrząsająca. Aż trudno uwierzyć, że to było naprawdę.

Pokaż mimo to

Na początek roku nie wybrałam sobie najlżejszej lektury. To najtrudniejsza książka, jaką przeczytałam w ostatnich miesiącach. Zdecydowanie za długo czekała na swoją kolej na mojej półce.
Reportaż porusza temat okrutnego traktowania podopiecznych Ośrodka Wychowawczego w Zabrzu prowadzonego przez Zgromadzenie Sióstr Boromeuszek. Przez lata do ośrodka trafiały dzieci z trudnych rodzin, także z upośledzeniem umysłowym.
Nie potrafię słowami opisać ogromu zła, jakiego doznali podopieczni tego ośrodka. I nie mogę pogodzić się z tym, że ta historia wydarzyła się naprawdę. Dzieci (najmłodsi wychowankowie mieli trzy lata) już raz zostały porzucone przez najbliższych. Niejednokrotnie nie radziły sobie z własnym życiem. Potrzebowały pomocy, zrozumienia, okazania miłości. Tymczasem piekło jakie zgotowały im niektóre opiekunki było gorsze od tego czego doznały w rodzinnych domach. Wychowankowie byli bici, poniżani, karani za najdrobniejsze przewinienie. Najgorsze jednak było to, że opiekunki przyzwalały na wykorzystywanie seksualne młodszych wychowanków. Sygnały, które dawały dzieci mówiąc czasami wprost o nieludzkim traktowaniu ich w przez siostry boromeuszki przez lata były bagatelizowane przez nauczycieli czy lekarzy, którzy przecież stykali się ze śladami pobicia na ciele dzieci. Wychowankowie podejmowali próby samobójcze. Tymczasem ludziom spoza ośrodka wydawało się nie do pomyślenia, że pod szyldem placówki kierowanej przez instytucję kościelną może dochodzić do tak wielkich aktów przemocy i nie dawali wiary oskarżeniom.
Justyna Kopińska bardzo rzetelnie podeszła do tematu. Napisała bardzo szczegółowy, niezwykle ciekawy reportaż. Ukazała wielowątkowość problemu dając możliwość wypowiedzi praktycznie każdej stronie. Bo tak naprawdę w tej historii nie ma jednego winnego....

To niewątpliwie bardzo mocna książka. Jednak zdecydowanie warta przeczytania.

Na początek roku nie wybrałam sobie najlżejszej lektury. To najtrudniejsza książka, jaką przeczytałam w ostatnich miesiącach. Zdecydowanie za długo czekała na swoją kolej na mojej półce.
Reportaż porusza temat okrutnego traktowania podopiecznych Ośrodka Wychowawczego w Zabrzu prowadzonego przez Zgromadzenie Sióstr Boromeuszek. Przez lata do ośrodka trafiały dzieci z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobry reportaż, bo pokazuje wielowątkowość problemu. Autorka podejmuje próby odpowiedzi na każde pytanie, które pojawia się w sprawie więc widać, że książka była dopracowywana w nawet najmniejszych szczegółach. Najważniejsze jest to, że uświadamia czytelnikowi złożoność problemu i fakt, że nie zawiniła 1 osoba mimo, że kare otrzymała tylko dyrektor ośrodka

Bardzo dobry reportaż, bo pokazuje wielowątkowość problemu. Autorka podejmuje próby odpowiedzi na każde pytanie, które pojawia się w sprawie więc widać, że książka była dopracowywana w nawet najmniejszych szczegółach. Najważniejsze jest to, że uświadamia czytelnikowi złożoność problemu i fakt, że nie zawiniła 1 osoba mimo, że kare otrzymała tylko dyrektor ośrodka

Pokaż mimo to

mocny reportaż z delikatną analizą przyczyn rodzaju ludzkiego

mocny reportaż z delikatną analizą przyczyn rodzaju ludzkiego

Pokaż mimo to

Wstrząsająca historia... :(((

Wstrząsająca historia... :(((

Pokaż mimo to