Reportaże dziennikarki lubię ale eseje osobiste mało pomocne jak dla mnie. Przeczytałam bez większego wczuwania się.Coś niecoś przyswoiłam i tyle.Nie odradzam ale też i szczególnie nie polecam.

Reportaże dziennikarki lubię ale eseje osobiste mało pomocne jak dla mnie. Przeczytałam bez większego wczuwania się.Coś niecoś przyswoiłam i tyle.Nie odradzam ale też i szczególnie nie polecam.

W moim osobistym odczuciu książka jest względem oceny na LC po prostu dobra. Czyta się dobrze, odbiera się dobrze, ale z pewnością nic nie wniesie w Wasze życie. Czasem pozwala na niektóre sprawy spojrzeć w inny sposób, ale czy właściwy? To już pozostawiam ocenie Wam.

W moim osobistym odczuciu książka jest względem oceny na LC po prostu dobra. Czyta się dobrze, odbiera się dobrze, ale z pewnością nic nie wniesie w Wasze życie. Czasem pozwala na niektóre sprawy spojrzeć w inny sposób, ale czy właściwy? To już pozostawiam ocenie Wam.

Tym razem byłam nieco rozczarowana i nawet znudzona. Po wstępie spodziewałam się reportaży, które miałyby być lekarstwem dla duszy, miodkiem na serce. Szukałam pozytywnych historii, a tutaj pojawiły się szybkie wspominki na temat istniejących już reportaży. Miałam wrażenie, że czytam odgrzewany kotlet i szybkie urywki z czegoś, co już kiedyś czytałam. Nie było w tym nic nowego ani fascynującego. Jako fanka Kopińskiej, jestem w temacie jeśli chodzi o wszystkie jej reportaże wydane w formie książek. Nie satysfakcjonuje mnie czytanie skrótów. NIE POLECAM

Tym razem byłam nieco rozczarowana i nawet znudzona. Po wstępie spodziewałam się reportaży, które miałyby być lekarstwem dla duszy, miodkiem na serce. Szukałam pozytywnych historii, a tutaj pojawiły się szybkie wspominki na temat istniejących już reportaży. Miałam wrażenie, że czytam odgrzewany kotlet i szybkie urywki z czegoś, co już kiedyś czytałam. Nie było w tym nic...

Poruszające teksty na długo zapadające w pamięć. Mądre słowa do rozważenia we własnym sercu, chwila zatrzymania w pędzie życia codziennego i spojrzenie na życie innych ludzi przez pryzmat ich bolesnych historii, przecież "Wszyscy stoimy na krawędzi rozpaczy. Możemy tylko dotrzymywać sobie towarzystwa." Bardzo polecam.

Poruszające teksty na długo zapadające w pamięć. Mądre słowa do rozważenia we własnym sercu, chwila zatrzymania w pędzie życia codziennego i spojrzenie na życie innych ludzi przez pryzmat ich bolesnych historii, przecież "Wszyscy stoimy na krawędzi rozpaczy. Możemy tylko dotrzymywać sobie towarzystwa." Bardzo polecam.

Po teksty Kopińskiej mogę sięgać z zamkniętymi oczami. Ten zbiór felietonów porusza tak, jak jej książki. Ale to nie same książki poruszają, a tematy w nich przedstawione. Prawdziwe, polskie, wciąż aktualne, niestety.

Po teksty Kopińskiej mogę sięgać z zamkniętymi oczami. Ten zbiór felietonów porusza tak, jak jej książki. Ale to nie same książki poruszają, a tematy w nich przedstawione. Prawdziwe, polskie, wciąż aktualne, niestety.

Ta książka zakończyła mój kilkumiesięczny zastój czytelniczy, przypadkiem, co prawda, ale jednak. Wracałam z galerii, zaczęło lać i usiadłam sobie przy stacji benzynowej pod przykryciem by nie zmoknąć i wzięłam się za czytanie. Przeczytałam ponad połowę i tego samego dnia wieczorem dokończyłam czytanie. Lekko napisane, mimo trudnych tematów, jednakże w pewnym momencie zaczęły mnie irytować te ciągłe cytaty, mimo że myśl była rozwijana, no i nie jest to do końca mój typ książki, ale i tak całkiem spoko się czytało :>

Ta książka zakończyła mój kilkumiesięczny zastój czytelniczy, przypadkiem, co prawda, ale jednak. Wracałam z galerii, zaczęło lać i usiadłam sobie przy stacji benzynowej pod przykryciem by nie zmoknąć i wzięłam się za czytanie. Przeczytałam ponad połowę i tego samego dnia wieczorem dokończyłam czytanie. Lekko napisane, mimo trudnych tematów, jednakże w pewnym momencie...

cytat: "Nie płyńcie z prądem. Wszyscy mamy wielką potrzebę akceptacji. Ale musicie wierzyć, że wasze przekonania są wyjątkowe, wasze własne, nawet jeśli nie cieszą się popularnością. Szczególnie gdy stado powie, że to bez sensu."
Ta książka w mym odczuciu, to dekalog żywota ludzkiego. Gorąco polecam poszukującym siebie.

cytat: "Nie płyńcie z prądem. Wszyscy mamy wielką potrzebę akceptacji. Ale musicie wierzyć, że wasze przekonania są wyjątkowe, wasze własne, nawet jeśli nie cieszą się popularnością. Szczególnie gdy stado powie, że to bez sensu."
Ta książka w mym odczuciu, to dekalog żywota ludzkiego. Gorąco polecam poszukującym siebie.

„Lekarstwo dla duszy” to zbiór felietonów opisujących całe zło tego świata. Ich bohaterami są zwykli ludzie, których dotknęła ogromna znieczulica, niesprawiedliwość społeczna, a także krzywda ze strony systemu prawnego. Wiele spraw poruszonych przez Kopińską oburza, bulwersuje, wstrząsa. Świetnie, że autorka zwraca uwagę i chce mówić głośno o zupełnie wszystkim bez żadnych zahamowań, choć często naraża przez to również swoje życie. Autorka na kartach swej książki wielokrotnie zwraca uwagę na siłę sprawczą dobra. Zło bardzo łatwo jej wyzwolić, a znacznie trudniej jest się mu później przeciwstawić. Mnóstwo w niej rozważań dotyczących mowy nienawiści, powszechnej agresji, homofobii, nietolerancji, fałszu, a także o problemach w jakich tonie kościół katolicki, o „tchórzliwych” politykach i ich nieudolnych ustawach, o źle reformowanym systemie sądownictwa. Prze to wszystko prawdziwi mordercy, gwałciciele czują się bezkarni, a bezdomni trafiają za kratki za swą uczciwą pracę, za którą wynagradzani są żywnością. Żyjemy w XXI wieku, w kraju cywilizowanym, a często w naszym postępowaniu brakuje po pierwsze logicznego myślenia, po wtóre empatii. Naprawdę przykre jest to, że są wśród nas ludzie, którzy uwielbiają karmić się cudzymi łzami. Nie naprawimy świata w jeden dzień, ale super że są tacy wspaniali reporterzy, którym zależy na tym, żeby mimo wszystko nie odwracać oczu od spraw dotyczących nas wszystkich i żeby zawsze płynąć pod prąd. Należy stawiać czoło wszelkiemu złu, by każdy z nas mógł zaznać w życiu chociaż odrobiny szczęścia. Polecam wszystkim lekturę. Naprawdę daje dużo do myślenia i na długo nie pozwala o sobie zapomnieć.

„Lekarstwo dla duszy” to zbiór felietonów opisujących całe zło tego świata. Ich bohaterami są zwykli ludzie, których dotknęła ogromna znieczulica, niesprawiedliwość społeczna, a także krzywda ze strony systemu prawnego. Wiele spraw poruszonych przez Kopińską oburza, bulwersuje, wstrząsa. Świetnie, że autorka zwraca uwagę i chce mówić głośno o zupełnie wszystkim bez żadnych...

"To tak ważne, by chronić swoją energię od fałszu. Otaczać się mądrymi ludźmi. Szukać w oczach drugiej osoby - czy to jest mieszkaniec Zabrza, czy dziewczyna z grupy etnicznej Samburu - jakiejś prawdy, ciekawości świata, wrażliwości, odwagi. I pisać wyłącznie o tym, co ważne." (str. 205)

Sięgnęłam po kolejną książkę Justyny Kopińskiej, ponieważ cenię jej dociekliwość, wrażliwość i poruszanie trudnych i niewygodnych tematów mających się dobrze w przestrzeni publicznej. To autorka wyczulona na krzywdę i niesprawiedliwość, poszukująca wszelkich przejawów brutalnych zachowań względem słabszych i zależnych od innych. Tym razem zabrała czytelnika w swoje przemyślenia, obserwacje i doświadczenia zebrane podczas wyprawy w poszukiwaniu dobra i jej wszelkich przejawów i odmian. "Lekarstwo dla duszy" to zbiór felietonów, które mają być przeciwwagą dla zła, to opisy zdarzeń, które stanowią przykłady zaprzeczania naturze człowieka, który wyrządza krzywdę drugiemu, albo jest z jakichś powodów na tą krzywdę obojętnym. Autorka od lat pisze o zachowaniach ludzi czyniących krzywdę drugiemu, często bezbronnemu człowiekowi. Robią to pod różnymi płaszczykami, z różnych powodów, a autorka ciągle znajduje kolejne tematy do pokazania kolejnego wcielenia podłości. "Im więcej spraw badam, tym mocniej jestem przekonana, że socjopaci mają w Polsce jak w niebie." (str. 86) Niestety zło ma się nadal "dobrze", bo choć to straszne i tragiczne, jest, tolerowane, dopuszczane, zbywane milczeniem albo strachem innych, jest bagatelizowane, karmi się fobiami, ideologizacjami, wyimaginowanymi "świętościami", itp. 

A wystarczyłoby, aby otoczenie było bardziej wyczulone na innych, mniej obojętne, nietolerancyjne dla niegodziwych zachowań. Niestety dlatego, że tak nie jest mamy coraz to nowe książki o okrutnościach człowieka względem człowieka. "Dlatego ludzie, którzy mają władzę nad innymi - sędziowie, politycy, dyrektorzy placówek zamkniętych - powinni być poddawani szczegółowym badaniom na empatię. Bez tej cechy ich rekwizyt władzy jest jedynie wydmuszką przyciągającą wzrok." (str. 174) A zło wyrządziło tak wiele krzywd tych małych i tych wielkich i ciągle jest produkowane, chociaż przeszłość pokazuje skutki, to przyszłość przyniesie kolejne: "...jak powstaje zło. Ono nigdy nie jest dopowiedziane. Hitler nie wspominał o wymordowaniu milionów Żydów. Mówił: "Należy rozwiązać kwestię żydowską". W naszej przestrzeni publicznej pojawia się wiele słów pogardy. Wynikają one z ogromnej potrzeby władzy nad nami. Naród, który czuje się słaby i skrzywdzony, potrzebuje zadać ból. Nie ma znaczenia, jakie ktoś ma poglądy polityczne czy wyznanie, ludzie podzielą się na próbujących zrozumieć innego człowieka i tych, którzy nieustannie ranią." (str 217) Tylko od nas zależy którą postawę wybierzemy. "Ryszard Kapuściński pisał: "Światu grożą trzy plagi, trzy zarazy. Pierwsza to plaga nacjonalizmu. Druga to plaga rasizmu. Trzecia to plaga religijnego fundamentalizmu. Te trzy plagi mają tę samą cechę, wspólny mianownik - jest nim agresywna, wszechwładna, totalna irracjonalność"." (str. 190)

Autorka jak sama pisze lubi spotykać się z czytelnikami, wtedy to stara się tłumaczyć to co widzi i pokazuje w swoich książkach: "Starałam się w ciekawy sposób odpowiedzieć na te pytania. Dać do myślenia. A przede wszystkim przekazać im, żeby nie bali się robić wielu rzeczy, doświadczać, odkrywać." (str. 88) Autorka swoimi felietonami pokazuje, że zło jest wszędzie, że może dotknąć człowieka w różnych okolicznościach. Byłoby cudownie, gdyby ludzie leczyli swoje frustracje i krzywdy wewnętrzne w gabinetach psychoterapeutów, a nie wyżywając się na innych. Jakże byłoby wspaniale, gdyby bardziej skupiali się na swoim życiu, swoich wyborach, swoich problemach zamiast wciskać nos w cudze sprawy. "Ludzie często wyśmiewają potrzeby innych - ojca, który zaczął chodzić na jogę, (...) matki małego dziecka, która ma potrzebę wyjechać sama w góry. Nigdy nie rozumiałam, dlaczego ludzie oceniają wybory innych. Przecież to, że nie wtrącamy się w życie innych, czyni nas naprawdę wolnymi." (str 209). Itd....
Może to nie jest książka, która tak jak niektóre autorstwa Justyny Kopińskiej powalały emocjonalnie, ale porusza wiele istotnych wątków, pokazuje ważne kwestie, a także jak zwykle pobudza do przemyśleń.

"To tak ważne, by chronić swoją energię od fałszu. Otaczać się mądrymi ludźmi. Szukać w oczach drugiej osoby - czy to jest mieszkaniec Zabrza, czy dziewczyna z grupy etnicznej Samburu - jakiejś prawdy, ciekawości świata, wrażliwości, odwagi. I pisać wyłącznie o tym, co ważne." (str. 205)

Sięgnęłam po kolejną książkę Justyny Kopińskiej, ponieważ cenię jej dociekliwość,...

Zbiór bardzo krótkich i bardzo banalnych tekstów. Często miałam poczucie, że akapity obliczone są na efekt dramatyczny - mnóstwo jest akapitów jednozdaniowych, które chyba miały uderzać czytelnika swą głębią/przekazem i zmuszać do refleksji. Brak ciekawej perspektywy, wniosków, rozważań, ot, pójście po linii najmniejszego oporu - psychopaci są źli, narcyzi są źli, ocenianie innych jest złe, chociaż autorka robi to przez całą książkę. Na dodatek spowite jak gdyby woalem poczucia moralnej wyższości. Z plusów: szybko się czyta.

Zbiór bardzo krótkich i bardzo banalnych tekstów. Często miałam poczucie, że akapity obliczone są na efekt dramatyczny - mnóstwo jest akapitów jednozdaniowych, które chyba miały uderzać czytelnika swą głębią/przekazem i zmuszać do refleksji. Brak ciekawej perspektywy, wniosków, rozważań, ot, pójście po linii najmniejszego oporu - psychopaci są źli, narcyzi są źli, ocenianie...