Zbiór opowiadań pisarza powoli zapominanego, a, oczywiście, szkoda. Saroyan nie był gigantem literatury amerykańskiej, nie był też wyraźnie oryginalny (jego technika pisarska, sposób obrazowania podobne są do tego, co znajdujemy u innych autorów z tamtych lat, Salingera, Steinbecka, w jakimś stopniu Hemingwaya),miał jednak tę przewagę nad innymi, że wprowadzał do swojej prozy ciepłe uczucia wobec ludzi i wobec świata, nawet w historiach o ciężkich kolejach losu. Ta książka na pewno nie jest ani najważniejsza, ani najlepsza w jego dorobku, ale może być wstępem do jego twórczości, wstępem niedługim, łatwostrawnym, acz wyrazistym, prezentującym prócz talentu autora także pozytywne nastawienie do człowieka. Niby banał, a jakie to rzadkie w literaturze (nie tylko) amerykańskiej.

Zbiór opowiadań pisarza powoli zapominanego, a, oczywiście, szkoda. Saroyan nie był gigantem literatury amerykańskiej, nie był też wyraźnie oryginalny (jego technika pisarska, sposób obrazowania podobne są do tego, co znajdujemy u innych autorów z tamtych lat, Salingera, Steinbecka, w jakimś stopniu Hemingwaya),miał jednak tę przewagę nad innymi, że wprowadzał do swojej...

Dobry zbiór króciutkich opowiadań, traktujących o prozaicznych czynnościach, codziennych troskach, czasach dzieciństwa, blaskach i cieniach życia.
Opowiastka umierającego młodzieńca ( Chłopiec na lotnym trapezie),udany miks młodzieńczych psot połączony z uczuciem dyrektora szkoły do nauczycielki ( Śliczny staromodny romans z miłosnymi wierszami i w ogóle),komiczne przygody dwójki młodych przyjaciół werbowanych do chóru przez leciwą bigotkę ( Chłopcy z chóru prezbiteriańskiego),czy wspomnienia pobytu w sierocińcu, połączone z przekazem autora dla pisarzy ( Sieroty),te opowiadania mogę wyróżnić i zapewnić, że lektura usatysfakcjonuje każdego, kto nie potrzebuje nagłych zwrotów akcji i suspensu, lecz skłania się ku refleksji i opowieściom płynącym niespiesznie, niosącym wspomnienia i prawdę o życiu, choć bywa ona trudna i prozaiczna.

Dobry zbiór króciutkich opowiadań, traktujących o prozaicznych czynnościach, codziennych troskach, czasach dzieciństwa, blaskach i cieniach życia.
Opowiastka umierającego młodzieńca ( Chłopiec na lotnym trapezie),udany miks młodzieńczych psot połączony z uczuciem dyrektora szkoły do nauczycielki ( Śliczny staromodny romans z miłosnymi wierszami i w ogóle),komiczne...

Ten duch, klimat - pozostały ze mną. Moje dawne wrażenia.
Są takie powieści, czy - jak w tym przypadku - opowiadania, których atmosfera mnie oszałamia, wzrusza, wywołuje ekscytację, pochłania. W każdym razie jest ważniejsza niż treść, czy akcja, czy nawet bohaterowie. Chłonę i pamiętam tylko to.
W przypadku tytułowego opowiadania "Chłopiec na lotnym trapezie" moje odczucia są najsilniejsze. Czytając po raz pierwszy czułam się jakbym miała gorączkę - co? jak to można? tak prosto? smutno? dobitnie? z czułością? z lekkością?. Piorunujące wrażenie. Drugim, i kolejnym, i kolejnym, było podobnie, może już nie z piorunem (bo wiedziałam, a przede wszystkim czułam jak będzie),ale było rozgorączkowanie i chwila ekscytacji czytelniczej.
Jak to się dzieje, nie wiem. Czemu słowa jednego pisarza trafiają prosto, do głowy, serca, do trzewi. W zwyczajnym, kilkustronicowym opowiadaniu - na dodatek.
Pokochałam wtedy Saroyana. Chyba to będzie na całe życie. Efekt jest taki, że chce znów do niego wrócić.

Ten duch, klimat - pozostały ze mną. Moje dawne wrażenia.
Są takie powieści, czy - jak w tym przypadku - opowiadania, których atmosfera mnie oszałamia, wzrusza, wywołuje ekscytację, pochłania. W każdym razie jest ważniejsza niż treść, czy akcja, czy nawet bohaterowie. Chłonę i pamiętam tylko to.
W przypadku tytułowego opowiadania "Chłopiec na lotnym trapezie" moje odczucia...

Ten duch, klimat - pozostały ze mną. Moje dawne wrażenia.
Są takie powieści, czy - jak w tym przypadku - opowiadania, których atmosfera mnie oszałamia, wzrusza, wywołuje ekscytację, pochłania. W każdym razie jest ważniejsza niż treść, czy akcja, czy nawet bohaterowie. Chłonę i pamiętam tylko to.
W przypadku tytułowego opowiadania "Chłopiec na lotnym trapezie" moje odczucia są najsilniejsze. Czytając po raz pierwszy czułam się jakbym miała gorączkę - co? jak to można? tak prosto? smutno? dobitnie? z czułością? z lekkością?. Piorunujące wrażenie. Drugim, i kolejnym, i kolejnym, było podobnie, może już nie z piorunem (bo wiedziałam, a przede wszystkim czułam jak będzie),ale było rozgorączkowanie i chwila ekscytacji czytelniczej.
Jak to się dzieje, nie wiem. Czemu słowa jednego pisarza trafiają prosto, do głowy, serca, do trzewi. W zwyczajnym, kilkustronicowym opowiadaniu - na dodatek.
Pokochałam wtedy Saroyana. Chyba to będzie na całe życie. Efekt jest taki, że chce znów do niego wrócić.

Ten duch, klimat - pozostały ze mną. Moje dawne wrażenia.
Są takie powieści, czy - jak w tym przypadku - opowiadania, których atmosfera mnie oszałamia, wzrusza, wywołuje ekscytację, pochłania. W każdym razie jest ważniejsza niż treść, czy akcja, czy nawet bohaterowie. Chłonę i pamiętam tylko to.
W przypadku tytułowego opowiadania "Chłopiec na lotnym trapezie" moje...

Długo czytałam ten zbiór, ale to dlatego, ze trafiłam na egzemplarz, w którym brakowało kilku kartek, a tym samym końca jednego i początku następnego opowiadania. Musiałam dotrzeć do takiego bez braków.
Saroyan wydaje się w Polsce pisarzem zapomnianym sądząc po braku opinii i niewielu ocenach na LC. Zupełnie niesłusznie. Jego debiutanckie opowiadania są jednocześnie zabawne i smutne, skłaniają do refleksji, zadziwiają prostotą. Czytałam je po raz drugi, chyba z jeszcze większą przyjemnością.
Szkoda, że teraz wielu czytelników sięga tylko po absolutne nowości i hity jednego sezonu.
Ja polecam Saroyana nie tylko wielbicielom małych form literackich.
I pomyśleć, że tak pięknie posługiwał się słowem debiutant!

Długo czytałam ten zbiór, ale to dlatego, ze trafiłam na egzemplarz, w którym brakowało kilku kartek, a tym samym końca jednego i początku następnego opowiadania. Musiałam dotrzeć do takiego bez braków.
Saroyan wydaje się w Polsce pisarzem zapomnianym sądząc po braku opinii i niewielu ocenach na LC. Zupełnie niesłusznie. Jego debiutanckie opowiadania są jednocześnie zabawne...