Dead Until Dark
- Kategoria:
- fantasy, science fiction
- Cykl:
- Sookie Stackhouse (tom 1)
- Wydawnictwo:
- Ace Books
- Data wydania:
- 2008-09-03
- Data 1. wydania:
- 2008-09-03
- Liczba stron:
- 304
- Czas czytania
- 5 godz. 4 min.
- Język:
- angielski
- ISBN:
- 9780441016990
I attempted reading Dead Until Dark (Sookie Stackhouse #1) on vacation last summer, but I began feeling nauseous after the first 10 pages. And it wasn’t because of airplane turbulence. Sookie just seemed so in love with herself and, after reading about how attractive the bar owner, Sam, was and how irresistible her brother, Jason, was to women, I almost needed a barf bag. I tossed the book aside, figuring I’d rather listen to someone clipping their fingernails than read another page.
But I’ve really been into fun chick mystery novels lately and I saw, over and over again, people recommending Sookie, and I needed a vampire book for January’s paranormal reading challenge. Not being a huge fan of vampires and not wanting a serious book, I figured this would be an opportunity to see what I was (or was not) missing.
I’m not sure if it’s the fact that I went into it thinking reading this book was going to be about as enjoyable as snowshoeing through the Alaskan tundra without chapstick, but it wasn’t as bad as I thought it would be. In fact, I’d say it really tried to be good. Except there was one thing sort of major thing holding it back: the writing.
I try not to nag on authors for their writing skills, because, guess what, Charlaine Harris has an extremely successful book franchise that’s even inspired an HBO series. I have a blog and I doubt I could publish anything worthy of inspiring as much as a SlapChop commercial.
But...
It was almost like Harris wrote Dead Until Dark as a homework assignment. It didn’t feel like she had any passion for her characters – they were so cookie cutter, one-dimensional, and void of any kind of emotional depth, that it seemed like they were made up to tell the story rather than being the story.
For example, there was Sookie, who I liked (or at least liked the concept of). She’s a waitress in the small town of Bon Temps, Louisiana with the ability (or, as she sees it, disability) to hear peoples’ thoughts. Having to hear the mundane and TMI details of everyone’s lives hasn’t been easy on Sookie, which she makes clear through the frequent mentions of how it’s kept her from doing well in school or having relationships.
Then, in walks Bill the Vampire (it’s okay to LOL at that. As Sookie points out, what kind of vampire is named Bill). Sookie is enthralled that a real live (er, dead) vampire has come to Bon Temps and is sitting in her section of the bar. Sure, she thinks he’s cute and giggles like a schoolgirl when she serves him his red wine (since they didn’t have any synthetic blood),but what would you do if you were a small-town girl serving your first supernatural being? I’ve read books where female characters throw themselves at the Bad Boy Love Interest against all sense and logic. Hell, in some of the books I’ve read, she’d be humping him in the walk-in freezer as soon as they locked eyes. I hate those books. For having a crush, Sookie actually handled herself pretty well. She was in awe of Bill, but she didn’t go over the top.
As I said, I liked the concept of Sookie, I just couldn't understand her because there wasn't really anything to understand. She told you how she felt or what was going on as if she were an observer in her how life. Throughout the book, she experiences several emotional situations, but she fails to react to them.
This is a mild spoiler, but I figured I’d hide it nonetheless
[spoiler title="Click to read a few details about the plot" open="0" style="1"]When her grandmother dies, Sookie exhibits the emotional range of a tuna. She says she’s sad, but she doesn’t act like it. This is the woman who raised her and her brother since they were kids. But when her cat dies later in the book, she’s more distraught. And I say that because she tells us she’s more distraught. She still doesn’t act any different. When it becomes apparent someone is murdering women fitting her description and it is likely her grandmother was murdered because the killer expected Sookie to be home, she doesn’t seem to react. It’s like she put “worry about being murdered” on her to-do list, but she just hadn’t got around to it yet.[/spoiler]
I would have liked to hear more about growing up in a small town with the ability to read minds. She says everyone refers to her as “crazy” (If I had a dollar for every time she used that word...) because of her telepathy, but it doesn’t seem like anyone really treats her all that different (unless she listens in and reacts to what they’re saying).
It’s a fair criticism that Sookie is so hot and cold when it comes to Bill – one minute it is “I love you” and the next minute it’s “We need to break up” – but they do have some serious issues to deal with in their relationship. For examples, The residents of Bon Temps don’t trust vampires. Bill’s friends are vampires (and not all should be trusted). There is a killer murdering women who have been clearly bitten by a vampire (so, of course, he’s a suspect). Sookie has to deal with the fact that Bill needs to occasionally feed on willing humans (fangbangers),which is a fairly intimate experience... just to name a few. That's why I didn’t have a problem with Sookie’s flip flopping so much; it was the fact that she did it without reason. I mean, she would literally be “I love you” and, without anything serious happening or a though popping into her head, tell him she needed space. And that is the author’s fault.
I didn’t mind Bill. I’d even go as far as to say I liked him. Like Sookie, he was one-dimensional and lacked emotion, but that kind of works for a vampire. He even had some great deadpan comedic moments (it can’t be easy being a 140 years old vampire trying to date in the 21st century). I had that urge to protect Sookie, but I never felt like he was pulling the "I must leave you because I know what's best for you" crap (like a certain other famous book-to-picture vampire we all know and love hate).
I loved the idea of vampires “coming out of the closet” and trying to live among humans (while balancing the rules and hierarchy they’ve practiced for centuries). I liked how Harris even managed to touch on topics such as AIDS and its effect on blood-drinking beings. I found the whole “virus” explanation of vampirism interesting and I wonder if it is a strategic move by vampires to gain power over the humans.
The murder/mystery plot in Dead Until Dark was barely present – and that was probably a good thing since the best way to describe it was like the Barney Fife version of CSI. It was one of those situations where you knew the only way for the killer to be caught was by the main character, which was a little strange because Sookie, in no way, was trying to catch him (or her).
Of course, I can’t do this review without mentioning HBO’s True Blood. It seemed a lot of reviews I read, right off the bat, wanted to compare the book and the show, and I think most of those people were True Blood fans first, and then decided to read the book.
Big mistake. It's not really fair to compare the book and the show. Dead Until Dark had barely 300 pages to fit in a plot and True Blood had an entire season. The show had time to integrate some new characters (Tara, Sookie’s best friend) and expand on others (Lafayette, the gay black cook at Merllote’s) and wasn’t limited to Sookie’s perspective. With that said, I do like the show much better.
Reading the book then starting True Blood (which is what I did) is actually a pretty good idea. It’s helped me to have some understanding of the characters to go on, so I feel like I notice little things that the show is expanding on or see foreshadowing to future events better than I would’ve had I not read the book.
I'm continuing on to Dead in Dallas (Sookie Stackhouse #2),not so much because I felt compelled to find out what happens next (it really isn't that much of a cliffhanger),but the writing seemed to improve as the book went on and I'd like to see if, as readers have said, the books get better. So far, I'm not totally sold on the series and don't feel the burning desire to read all the books in a row (1. There's a lot of them and 2. I have other books I need to read...and 3. I really really really am trying to break my habit of only reading series books).
Porównaj ceny
W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni.
Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie:
• online
• przelewem
• kartą płatniczą
• Blikiem
• podczas odbioru
W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę.
Mogą Cię zainteresować
Książka na półkach
- 7 231
- 2 048
- 1 488
- 263
- 107
- 71
- 61
- 60
- 41
- 39
OPINIE i DYSKUSJE
Włączyłam sobie tego audiobooka zgodnie z zasadą: znacie, to posłuchajcie. Gdyby nie to, że oglądałam serial o Sooki Steckhouse, to za nic bym za taką książkę się nie wzięła. I stwierdzam po raz pierwszy w życiu, że serial był lepszy niż książka.
Po pierwsze zabrakło mi w książce czarnoskórej przyjaciółki Sooki - Tary. Również w filmie bar dla wampirów nazywał się wpijalnia, a miłośniczki kłów - wampofilki. No i wiele innych szczegółów w filmie tak zabawnych, tu w ogóle się nie pojawiło.
Ale oczywiście sięgnę po tom drugi.
Włączyłam sobie tego audiobooka zgodnie z zasadą: znacie, to posłuchajcie. Gdyby nie to, że oglądałam serial o Sooki Steckhouse, to za nic bym za taką książkę się nie wzięła. I stwierdzam po raz pierwszy w życiu, że serial był lepszy niż książka.
więcej Pokaż mimo toPo pierwsze zabrakło mi w książce czarnoskórej przyjaciółki Sooki - Tary. Również w filmie bar dla wampirów nazywał się...
Czytałem wieki temu, bardzo dobrze się bawiłem.
Czytałem wieki temu, bardzo dobrze się bawiłem.
Pokaż mimo toMoże gdybym to czytała jako nastolatka, niedługo po premierze, to by mi się to spodobało. Teraz jednak tak nie było. Większość bohaterów podejmuje naprawdę głupie i nieprzemyślane decyzje. A mi jako czytelnikowi najwięcej towarzyszyło uczucie zażenowania. Fabuła mało skupia się na tych wszystkich śmierciach i tajemnicach, a głównie na romansie. Do tego mało kogo można polubić. Główna bohaterka irytuje, jej brat jest największym śmieciem, jakiego ktokolwiek widział, a wampiry są mocno stereotypowe.
Ogólnie, to tylko ta fabuła w tle mi się podobała. Gdyby było jej więcej, to może wtedy by mnie to wciągnęło.
Może gdybym to czytała jako nastolatka, niedługo po premierze, to by mi się to spodobało. Teraz jednak tak nie było. Większość bohaterów podejmuje naprawdę głupie i nieprzemyślane decyzje. A mi jako czytelnikowi najwięcej towarzyszyło uczucie zażenowania. Fabuła mało skupia się na tych wszystkich śmierciach i tajemnicach, a głównie na romansie. Do tego mało kogo można...
więcej Pokaż mimo toPo przeczytaniu tego dzieła naprawdę cieszę się, że przez ostatnie lata książkowe trendy tak bardzo się zmieniły. Nawet nie wiem od czego zacząć.. bo to co tam się działo było tak głupie, że aż ciężko obrać mi to w słowa.
Główna bohaterka Sookie jest totalna, pustą kretynką. Nie było sprecyzowane ile ma lat ale biorąc pod uwagę jej tok myślenia dałabym jej góra 15. Jej obiekt westchnień Bill, mimo rzucania żenujących tekstów do pewnego momentu był jeszcze ok. Jednak gdzieś od połowy książki, zmienił się w rasowego stulejarza, który myśli tym co ma w spodniach. A skoro już o tym mowa, tam dosłownie KAZDY jest jakiś niezdrowo napalony. Do czyjej głowy Sookie by nie weszła ( a ma dar czytania w myślach) to myśli każdej osoby ograniczają się tylko do seksu. Jeśli chodzi o wampiry to są one.. a jakże by inaczej wulgarne, kuszące, zdzirowate i każdy chciałby je wyr... przespać się z nimi. Ani trochę nie dadzą się lubić.
Jednak najgorsza postacią ze wszystkich jest brat Sookie, Jason. Facet jest tak okropny i toksyczny że na jego temat mogłabym długo rozpisywać.
I UWAGA SPOJLERY !!!
Już samo to że podczas pogrzebu babci uderza swoją siostrę w twarz bo stwierdza, iż niesprawiedliwe jest, że tylko ona dostała po niej spadek jest okropne. Jednak szczytem wszystkiego było to kiedy wściekł się na Sookie za to, że nie opłakiwała smierci wujka, KTORY JĄ MOLESTOWAL W DZIECINSTWIE o czym Jason doskonale wiedział bo nawet w którymś momencie padł tekst "ale on molestował tylko ciebie". I za co ja mam go niby lubić ?
Podsumowując książka jest okropna i gdybym miała ocenić sama jej treść dałabym 1, góra 2 gwiazdki. Jednak mimo wszystko bawiłam się przy niej dobrze i przez swoją głupotę nie raz doprowadziła mnie do śmiechu dlatego daje 4
Po przeczytaniu tego dzieła naprawdę cieszę się, że przez ostatnie lata książkowe trendy tak bardzo się zmieniły. Nawet nie wiem od czego zacząć.. bo to co tam się działo było tak głupie, że aż ciężko obrać mi to w słowa.
więcej Pokaż mimo toGłówna bohaterka Sookie jest totalna, pustą kretynką. Nie było sprecyzowane ile ma lat ale biorąc pod uwagę jej tok myślenia dałabym jej góra 15. Jej...
Wkraczając w świat "Martwy aż do zmroku", czekałam na oryginalną mieszankę tajemnicy, humoru i elementów paranormalnych, za które Charlaine Harris jest znana. Choć historia nie spełniła w pełni moich oczekiwań, dostarczyła wystarczająco dużo rozrywki, aby umilić kilka wieczorów.
Akcja rozgrywa się w małym miasteczku, gdzie główna bohaterka, Sookie Stackhouse, żyje w świecie pełnym wampirów, wilkołaków i innych nadprzyrodzonych istot. Przyznam, że Harris stworzyła interesujący i dobrze rozwinięty świat paranormalny, którym łatwo było się zainteresować. Również sama Sookie jako narrator była zabawnym i oryginalnym głosem, który wprowadzał odrobinę świeżości do fabuły.
Jednakże niektóre elementy powieści nie trzymały mnie nw napięciu przez cały czas. Wątki poboczne czasami wydawały się niepotrzebne i rozpraszały uwagę od głównego wątku. Akcja wydłużała się zbyt mocno, a tempo narracji spowalniało, co wpływało na ogólne wrażenie czytelnicze.
Co do samej autorki, Charlaine Harris ma znaczące doświadczenie w pisaniu powieści urban fantasy i paranormal romance. Jej talent do tworzenia interesujących światów i niekonwencjonalnych postaci jest widoczny w "Martwym aż do zmroku".
Podsumowując, "Martwy aż do zmroku" jest lekturą przyjemną, choć nie bez wad. Choć niektóre fragmenty mogą rozpraszać uwagę czytelnika, Harris stworzyła fascynujący świat paranormalny, a Sookie Stackhouse jako główna bohaterka przyciąga uwagę swoim charakterem. Z tego powodu przyznaję książce ocenę 6/10. Jeśli lubisz powieści z elementami nadprzyrodzonymi i szukasz lekkiej rozrywki, ta książka może być dla ciebie.
Wkraczając w świat "Martwy aż do zmroku", czekałam na oryginalną mieszankę tajemnicy, humoru i elementów paranormalnych, za które Charlaine Harris jest znana. Choć historia nie spełniła w pełni moich oczekiwań, dostarczyła wystarczająco dużo rozrywki, aby umilić kilka wieczorów.
więcej Pokaż mimo toAkcja rozgrywa się w małym miasteczku, gdzie główna bohaterka, Sookie Stackhouse, żyje w...
Czyta się tę książkę jak coś napisanego w międzynarodowej fazie miłości do wampirów, jak coś toczącego się ścieżką przetartą przez "Zmierzch", w końcu jak coś z 2009 roku w stylu fanfictions, które się wówczas pisywało. Czytając to, po trochu umierałam każdą komórką ciała, a jednocześnie wyrywałam się w tamtym kierunku przez sentyment.
Czy polecam?
Jeśli pragniecie wrócić do przeszłości, przenieść się w czasie i znowu poczuć jak za dawnych lat, kiedy wszystko było prostsze a wampiry stanowiły smakowity kąsek dla nastoletnich dziewczyn - śmiało! Ubawicie się. Ta książka to wehikuł czasu, ale nie każda przeszłość jest warta, żeby do niej wracać.
Czyta się tę książkę jak coś napisanego w międzynarodowej fazie miłości do wampirów, jak coś toczącego się ścieżką przetartą przez "Zmierzch", w końcu jak coś z 2009 roku w stylu fanfictions, które się wówczas pisywało. Czytając to, po trochu umierałam każdą komórką ciała, a jednocześnie wyrywałam się w tamtym kierunku przez sentyment.
więcej Pokaż mimo toCzy polecam?
Jeśli pragniecie wrócić...
Przeczytałam cały cykl o Sookie Stackhouse i szczerze mówiąc nie zawiodłam się , książka nie jest wymagająca pod względem interpretacyjnym.
Jest to po prostu dobry kryminał połączony z nutą romansu który szczerze mogę polecić
Przeczytałam cały cykl o Sookie Stackhouse i szczerze mówiąc nie zawiodłam się , książka nie jest wymagająca pod względem interpretacyjnym.
Pokaż mimo toJest to po prostu dobry kryminał połączony z nutą romansu który szczerze mogę polecić
Rzadko się zdarza, aby film lub serial był lepszy od książki. W tym wypadku muszę stwierdzić, że wersja ekranowa wygrywa.
Boli mnie jednak porównywanie Sookie do Edwarda Cullena - jest odwrotnie, to Edward jest na niej wzorowany. Zresztą nie tylko on, widzę wiele inspiracji zaczęrpniętych od Charlaine Harris przez Stephenie Meyer.
Generalnie cały cykl bardzo mi się podoba, spełnia swoją funkcję.
Rzadko się zdarza, aby film lub serial był lepszy od książki. W tym wypadku muszę stwierdzić, że wersja ekranowa wygrywa.
więcej Pokaż mimo toBoli mnie jednak porównywanie Sookie do Edwarda Cullena - jest odwrotnie, to Edward jest na niej wzorowany. Zresztą nie tylko on, widzę wiele inspiracji zaczęrpniętych od Charlaine Harris przez Stephenie Meyer.
Generalnie cały cykl bardzo mi się...
Nie będę ukrywać, że nie sięgnęłabym po przygody naiwnej blondynki Sookie Stackhouse w krainie wampirów, gdyby nie serial "Czysta krew". Dziś tytuł nieco zapomniany był prawdziwym fenomenem kiedy zaczynałam studia filmoznawcze - uwielbialiśmy analizować to ciekawe zjawisko kulturowe: jak tak kiczowaty serial rozpalał miliony widzów, i czy była to jedynie zasługa ponętnego wampira-wikinga i sporej dawki golizny. To był rok 2009 i od tego czasu do serialu nie wracałam (zresztą w pamięci zachowało mi się to, że z każdym odcinkiem stawał się coraz bardziej absurdalny (wróżki i panterołaki!). Coś mnie jednak podkusiło, żeby odpalić audiobook "Martwy aż do zmroku"...i wcale nie żałuję. Tak jak można się spodziewać powieść jest kiczowata - ale jednocześnie nie ma ambicji by być czymś więcej. Ma być czytadełkiem dla znudzonych kobiet, którym marzy się romans z ostateczną formą złego chłopca: wampirem. Oczywiście w tym świecie wampiry nie tylko wysysają krew, ale są obiektami erotycznymi. Przez to męska populacja małego miasteczka ich nienawidzi, a damska pożąda - bo stosunek z nimi to gwarancja rozkoszy.
"Martwy aż do zmroku" to nie tylko randki z wampirami: dochodzą do tego tajemnicze umiejętności Sookie, która potrafi czytać w myślach, zamieniający się w psa kolega (czego w ogóle się nie kwestionuje - skoro wampiry są wśród nas to czemu nie zmiennokształtni),który pocieszy liżąc po twarzy i przerażające morderstwa kobiet. Gdy o wszystko zostaje oskarżony rozwiązły brat Sookie, który nie tylko zaliczył pół miasta (tą kobiecą połowę),dziewczyna musi zacząć działać. A to wcale nie oznacza racjonalnego działania - wszak można pójść do baru dla wampirów i zwrócić na siebie uwagę nieodpowiednich odwiecznych czy też pobiegać samotnie po cmentarzu. Wisienką na torcie jest wampirzy Elvis Presley, którego przemiana nie przebiegła zbyt dobrze... Całość lektorka czyta w taki sposób, jakby sama miała bekę z historii - i to się naprawdę sprawdza! Bo jeśli podejdziemy do tej książki z przymrużeniem oka, to możemy się dobrze bawić. To jak z kinem klasy z (już nawet nie klasy b) - tak złym, że aż dobrym. Najlepiej czytać po obejrzeniu choć pierwszego sezonu serialu - aktorzy dodali życia postaciom, które są raczej płaskie w powieści.
Należy przyznać, że autorka miała kilka ciekawych pomysłów, ale zabrakło jej umiejętności do przekucia ich w interesującą i spójną historię bez fabularnych dziur wielkości krateru po uderzeniu meteorytu. Sam pomysł wyjściowy jest bardzo ciekawy - a gdyby wampiry przestały się ukrywać dzięki wynalezieniu syntetycznej krwi? Z tego wyłania się ciekawy konflikt między ludźmi akceptującymi "wampry pośród nas" i tymi, którzy wampirów się obawiają - w dużej mierze mężczyzn czujących zagrożenie nie z tego powodu, że wampiry pozbawią ich krwi, ale że odbiorą im partnerki. Z tym wiąże się przedstawiony w powieści wątek seryjnego mordercy z tego wątek seryjnego mordercy, który może być albo wampirem, albo mężczyzną nienawidzącym wampirów - ofiarami padają kobiety, które gustowały w bladych krwiopijcach. Niestety nic z tego potencjału nie zostało w pełni wykorzystane, jakby ostatecznym celem miały być miłosne schadzki Sookie i wampira Billa. Dużo lepiej radzi sobie z tym serial, inaczej rozkładając akcenty - co tylko pokazuje, że był tu potencjał, zakopany pod grafomańskim fanfikiem o niewinnej dziewicy i stuletnim wampirze - będący nomen omen gwoździem do trumny tej powieści.
Mimo to, całość przyjemnie mi się słuchało w czasie długich spacerów z psem; kiedy można wyłączyć myślenie i nie przejmować się tym, że jakiś fragment zagłuszy szczekanie. Najlepsze w tym wszystkim jest to, że już nie mogę doczekać się odpalenia kolejnego tomu, wiedziona ciekawością, co jeszcze autorka wymyśli. Odrobina kiczu w życiu nie szkodzi, a czasem trzeba sobie zresetować głowę :)
Nie będę ukrywać, że nie sięgnęłabym po przygody naiwnej blondynki Sookie Stackhouse w krainie wampirów, gdyby nie serial "Czysta krew". Dziś tytuł nieco zapomniany był prawdziwym fenomenem kiedy zaczynałam studia filmoznawcze - uwielbialiśmy analizować to ciekawe zjawisko kulturowe: jak tak kiczowaty serial rozpalał miliony widzów, i czy była to jedynie zasługa ponętnego...
więcej Pokaż mimo toKilka lat temu oglądałam serial, ale kompletnie nic z niego nie pamiętałam 🤣 Nawet tego, że Sookie jest ludzką wersją Edwarda Cullena.
Ilość zwrotu 'Mój wampir' powodował u mnie odruch wymiotny, sorry 🤡
Kilka lat temu oglądałam serial, ale kompletnie nic z niego nie pamiętałam 🤣 Nawet tego, że Sookie jest ludzką wersją Edwarda Cullena.
Pokaż mimo toIlość zwrotu 'Mój wampir' powodował u mnie odruch wymiotny, sorry 🤡