Bardzo dobry, lekki zbiorek opowiadań o wampirach.
Niektóre lepsze, niektóre średnie, jedno rewelacyjne;)

Polecam, to jak dobry deserek po soczystym steku.

Bardzo dobry, lekki zbiorek opowiadań o wampirach.
Niektóre lepsze, niektóre średnie, jedno rewelacyjne;)

Polecam, to jak dobry deserek po soczystym steku.

Plusy:
+szczypta humoru
+obecność innych stworów niż wampiry
+większość opowiadań lekko się czyta

Minusy:
-opowiadania to bardziej paranormal romnse, niż horrory
-tematyka antologii szybko się nudzi

Nie czytałem cyklu "Zmierzch", ale jestem pewny, że jego fankom na pewno się spodoba, osobiście nie lubię tego typu książek.

Plusy:
+szczypta humoru
+obecność innych stworów niż wampiry
+większość opowiadań lekko się czyta

Minusy:
-opowiadania to bardziej paranormal romnse, niż horrory
-tematyka antologii szybko się nudzi

Nie czytałem cyklu "Zmierzch", ale jestem pewny, że jego fankom na pewno się spodoba, osobiście nie lubię tego typu książek.

Kolejny dzień i kolejna książka przeczytana (dzięki czemu moja kupka wstydu maleje). Tym razem padło na książkę „Krwawe Powroty”, która jest zbiorem opowiadań o wampirach. Było to dość „niezwykłe przeżycie”.

Czytanie tej książki sprawiło, że przeżyłem pewne „doświadczenie duchowe”, ale o tym będzie pod koniec tej recenzji. Sięgnąłem po tą książkę z dwóch powodów, po pierwsze jakoś specjalnie nie reklamowała się jako zbiór opowiadań dla młodzieży (tak jak seria „… z piekła”) a po drugie jest to jedyna książka która ma opowiadanie Charlaine Harris w naszym ojczystym języku (w końcu kolekcja wampiryzmu do czegoś zobowiązuje). Wspomnę tylko o kilku opowiadaniach, ponieważ reszta nie jest warta jakiejś tam specjalnej uwagi:

Ktokolwiek postanowił wystawić Charlaine Harris jako „gwiazdę” zbioru miał dobry pomysł ponieważ jest ona popularna dzięki serialowi „Czysta Krew” opartego na jej książkach. Niestety ten pomysł jest również tragiczny ponieważ pomysły tej kobiety i jej umiejętności pisarskie pozostawiają wiele do życzenia. Opowiadanie „Noc Draculi” powinno was naprowadzić jakie tak naprawdę są jej książki. A i według Charlaine Harris książki dla dorosłych czyni seks i przemoc.

Nie rozumiem co robi tutaj opowiadanie Christophera Goldena. Nie ma ono nic wspólnego z wampirami bo opowiadanie jest o strzygach. Co zabawniejsze facet albo nie miał pojęcia co to jest strzyga, albo należał do tych co to dekonstuują a potem rekonstruują motywy na nowo (patrz w słowniku hasło: idiota),ponieważ ze strzygą miało to niewiele wspólnego. Podejrzewam, że jedynym haczykiem jaki pozwolił temu opowiadaniu zostać umieszczonym w tym zbiorze to fakt picia krwi.

Prawdopodobnie jednak najbardziej uroczym opowiadaniem jest dzieło popełnione przez panią Elaine Viets. Jest to opowiadanie w stylu „marzenia kury domowej”. Pani przechodząca menopauzę, niezbyt urodziwa, która nigdy nie pracowała (nawet nie ma wykształcenia) nagle zdziwiona, że mąż zaczął rozglądać się za młodszymi i chce ją pozbawić kasy, której nie zarobiła, ale całkiem dobrze wydawała. Może to byłaby to jakaś historia o sprawiedliwości, gdyby ów starsza pani sama nie zachowywała się jak typowa próżna tępa dzida, która chce zabijać wszystkich co nie zwracają na nią uwagi. No i oczywiście wampir, który wychwala ją, że nie zrobiła sobie operacji plastycznej. Marzenia bywają jednak dobrą rzeczą nieprawdaż?

Podsumowując, gdy to czytałem przeżyłem pewne „doświadczenie duchowe” – otóż byłem przerażony tym jak bardzo te wszystkie opowiadania o wampirach były napisane w stylu młodzieżowym. Pomijam ich jakość bo niektóre były naprawdę głupie, ale sam fakt, że nie było tam żadnej historii dla dorosłych mnie przeraził. Jedynie jedno opowiadanie miało dorosłe wątki – kobiecie, która chciała zemścić się na śmierci za to, że ta odebrała jej dzieci i nie pozwoliła na dołączenie do nich w zaświatach. Czy naprawdę cały ten gatunek zszedł na lekkie młodzieżowe wątki o bzdurnych romansach gdzie klątwa wampiryzmu nie ma żadnych negatywnych skutków?

Kolejny dzień i kolejna książka przeczytana (dzięki czemu moja kupka wstydu maleje). Tym razem padło na książkę „Krwawe Powroty”, która jest zbiorem opowiadań o wampirach. Było to dość „niezwykłe przeżycie”.

Czytanie tej książki sprawiło, że przeżyłem pewne „doświadczenie duchowe”, ale o tym będzie pod koniec tej recenzji. Sięgnąłem po tą książkę z dwóch powodów, po...

Zbiór dwunastu takich sobie opowiadań o wampirach. Nie ziewałem w czasie lektury, ale i nie odpłynąłem daleko. Wielbicielom tematu zapewne będzie się podobać.

Zbiór dwunastu takich sobie opowiadań o wampirach. Nie ziewałem w czasie lektury, ale i nie odpłynąłem daleko. Wielbicielom tematu zapewne będzie się podobać.

Zbiór opowiadań pisanych na zamówienie autorek antologii. Elementem łączącym jest obecność wampirów oraz urodziny. Niestety w zbiorze nie znajdziemy ani jednego niezapomnianego tekstu, takiego, który zmusi do myślenia albo chociaż zaskoczy niecodziennym potraktowaniem tematu. Opowiadania z reguły napisane poprawnym stylem, niektóre zabawne, czyta się je znośnie, tylko że cały czas towarzyszy nam wrażenie déja vu, czyli gdzieś czytane. A największym zarzutem jest szczęśliwe zakończenie pojawiające się aż do bólu zębów, w każdym z nich. Ale po kolei. W „Nocy Drakuli” bohaterką jest telepatka mająca dobre stosunki z wilkołakami, panterołakami oraz wampirami. Podobne panie można spotkać w prozie Ilony Andrews czy Patricii Briggs. Postępowanie tej 26-latki, traktującej facetów jak ciastko z kremem, pozostaje nieuzasadnione do końca lektury. „Smutna pieśń sów” to dla odmiany tekst z klimatem. Wkrada się do niego trochę serbskiej kuchni, trochę wierzeń przywiezionych ze Starego Kontynentu. Wyróżnia się na tle zbioru. „Jak zostałem nastoletnim wampirem” to opowiadanie dedykowane dla gimnazjalistów. Zarówno ze względu na morał, jak i czysto fizjologiczne poczucie humoru. „Zmierzch” to opowieść o odchodzeniu. Trudny wybór wampirzycy, zmęczonej już swoim istnieniem, która aby przeżyć kolejny rok musi pozbawić życia jakiegoś człowieka. Opowiadanie przesycone nostalgią, filozoficznymi rozważaniami, ale całkiem dobrze się czyta. „Zemsta Drulindy” to opowieść o dwóch braciach. Jeden jest wampirem, a drugi czarodziejem. Opowiadanie a la bigos, trochę śmieszne, trochę straszne, trochę wzruszające, a trochę nudne i przewidywalne. „Fałszywe medium” przypomina stylem przygody detektywa Garetta opisane przez Glena Cook'a. Fabuła naśladująca powieść kryminalną, tylko zagadki do wyjaśnienia brak. „Pierwszy dzień reszty mojego życia” to jedna z ciekawszych pozycji antologii. Trzyma w napięciu, opisuje mroczny świat. Byłoby całkiem niezłe, gdyby nie cukierkowy koniec. „Czarownica i wampir” opiera się na kilku niespodziewanych zwrotach akcji. Napisane jest dość sprawnym piórem, tylko urywa się dość niespodziewanie. Może autorka nie miała pomysłu na kontynuację. Wyróżnia się na tle pozostałych. „Czerwony kalosz” opowiada o duecie wampir plus czarodziej, któremu udaje się (jakżeby nie!) odnaleźć porywaczy dziecka. „Życzenie” to historia smutnego życia samotnej kobiety. Dominuje w jej postawie przemożna chęć zrobienia na złość śmierci. Dobrze opisana, może aż za dobrze. „Pechowe urodziny” to trzymające w napięciu opowiadanie, z którego groza wycieka jak powietrze z przekłutego balonu, a zostaje, co za niespodzianka, happy end. „Pora wampirów” historia starzejącej się, samotnej w swoim małżeństwie kobiety, zdradzanej przez męża. Dobrze opisane od strony socjologicznej. „Jak Stella odzyskała swój grób” ma lekko detektywistyczny klimat. Stawia przed główną bohaterką ciekawe pytania - jakim dzieckiem byłam, jakim rodzicem jestem.

Zbiór opowiadań pisanych na zamówienie autorek antologii. Elementem łączącym jest obecność wampirów oraz urodziny. Niestety w zbiorze nie znajdziemy ani jednego niezapomnianego tekstu, takiego, który zmusi do myślenia albo chociaż zaskoczy niecodziennym potraktowaniem tematu. Opowiadania z reguły napisane poprawnym stylem, niektóre zabawne, czyta się je znośnie, tylko że...

Temat wampirów wydaję się być już wyeksploatowany w każdy możliwy sposób. Filmy, seriale, gry, komiksy i rzecz jasna książki w szerokim zakresie: od powieści dla nastolatek i romansów, przez krwawe horrory w stylu gore, aż po kryminały czy też sztandarowe dla tego tematu urban fantasy. Czy da się zatem napisać w tym motywie coś nowego, nietypowego; coś, co dało by historiom o krwiopijcach choć niewielki powiew świeżości? Wydaje się, że tak: wystarczy wymieszać tematykę wampirów z czymś, co na pierwszy rzut oka zupełnie do nich nie pasuje. Ot, na przykład urodziny - taki właśnie pomysł był impulsem dla powstania antologii “Krwawe powroty”, w ramach której wielu autorów spróbowało swych sił i we własny sposób ukazało horrorowe upiory w roli jubilatów. Czy efekt takiego połączenia był zadowalający?

Cóż, odpowiedź na to pytanie nie jest prosta. Jak to w antologiach bywa, poziom tekstów okazał się bardzo zróżnicowany, zatem znaleźć tu można zarówno perełki, jak i opowiadania wątpliwej jakości. Do tej drugiej grupy zdecydowanie należy historia “Jak zostałem nastoletnim wampirem” - banalny, wręcz infantylny pomysł, w nieudolny sposób próbujący być zabawny, w dodatku ciąg wydarzeń jest przewidywalny i pozbawiony puenty. Z kolei “Zmierzch” oparty był na całkiem ciekawym koncepcie, jednak koniec końców okazał się być rozczarowujący. “Jak Stella odzyskała swój grób” była natomiast bardzo przyjemną historią, w pewien sposób nawet wzruszającą, problemem była jednak autorka tekstu - Toni L.P. Kelner to autorka romansów i wyraźnie widać to w tekście: liczba nic nie wnoszących scen miłosnych okazała się być przytłaczająca.

Sporo opowiadań okazało się być na przyzwoitym poziomie, a ich jedyną wadą było uczucie niedosytu, jakie po sobie pozostawiały. Wielu autorów stworzyło niesamowite kreacje światów, które z łatwością dałoby się eksploatować licznymi historiami, a jednak próżno szukać jakichkolwiek kontynuacji. Przykładowo “Smutna pieśń sów” - chyba najlepszy tekst w całej antologii, o naprawdę ciekawym, nieco baśniowym pomyśle, niestety jest on wyjątkowo krótki i, choć teoretycznie zawiera zamknięta historię, miałem po lekturze nieodparte wrażenie, że to tak naprawdę wstęp do o wiele większej rzeczywistości. Podobnie jest w przypadku “Pierwszego dnia mojego życia”, “Czarownicy i wampira” czy “Życzenia” - potencjał, jaki miały w sobie te teksty, starczyłby na całe serie książek, nie zaś na pojedyncze opowiadania…

Kilkoro pisarzy, których teksty znalazły się w antologii, to autorzy mniej lub bardziej znani, a w dodatku tworzący serie powieści z nurtu urban fantasy, nie jest więc dziwne, że postanowili osadzić zamieszczone w zbiorze opowiadania w światach już przez siebie wymyślonych. Taki zabieg okazał się mieć jednocześnie negatywny i pozytywny wydźwięk. Wadą był niewątpliwie fakt, że jako czytelnik byłem wrzucany w sam środek światów bogatych w historie i bohaterów - brak ich znajomości był momentami bardzo odczuwalny, a pewne relacje między postaciami - nie do zrozumienia bez znajomości szerszego kontekstu. Z kolei jako zaletę wskazałbym fakt, że opowiadania te bardzo zachęcały do sięgnięcia po powieści autorów. “Zemsta Drulindy” Jima Butchera w jasny sposób pokazała mi, że “Akta Harry’ego Dresdena”, które staram się zebrać od jakiegoś czasu, to zdecydowanie coś dla mnie i powinienem czym prędzej brać się za ich lekturę. Natomiast “Noc Draculi” ukazała mi w pozytywnym świetle Charlaine Harris - dotychczas byłem przekonany, że jej książki to literatura raczej dla kobiet, tymczasem teraz sądzę, że mogłyby mi się one spodobać.

“Krwawe powroty” to zdecydowanie antologia o cechach typowych dla zbiorów opowiadań różnych autorów. Część tekstów była wybitna, inne określiłbym jako przeciętne, a resztę - jako po prostu słabe. Dostałem jednak to, za co cenię sobie takie zbiory: miałem okazję w szybko sposób poznać styl i potencjał wielu pisarzy. Po raz kolejny poznałem kilka nazwisk, których będę wypatrywał na grzbietach książek, do twórczości jednej autorki mimo pewnych uprzedzeń mogłem się przekonać, a pewnych pisarzy będę się z pewnością wystrzegał. Jeśli więc tak jak ja lubicie poszerzać swoje horyzonty literackie i poznawać nowych twórców wartych waszej uwagi, rozważcie sięgnięcie po tę antologię.

------------------------------------------
http://czworgiem-oczu.blogspot.com/2015/12/krwawe-powroty.html

Temat wampirów wydaję się być już wyeksploatowany w każdy możliwy sposób. Filmy, seriale, gry, komiksy i rzecz jasna książki w szerokim zakresie: od powieści dla nastolatek i romansów, przez krwawe horrory w stylu gore, aż po kryminały czy też sztandarowe dla tego tematu urban fantasy. Czy da się zatem napisać w tym motywie coś nowego, nietypowego; coś, co dało by historiom...

Opowiadania w tej antologii są całkiem ciekawe, moim zdaniem żadne z nich nie jest złe, ale też większość z nich nie wzbudziło we mnie jakiegoś większego zainteresowania.

Opowiadania w tej antologii są całkiem ciekawe, moim zdaniem żadne z nich nie jest złe, ale też większość z nich nie wzbudziło we mnie jakiegoś większego zainteresowania.

Antologia opowiadań o tematyce łączącej wampiry i urodziny. Kilka naprawdę świetnych historii, ale też takie, które wcale mi się nie podobały.

Antologia opowiadań o tematyce łączącej wampiry i urodziny. Kilka naprawdę świetnych historii, ale też takie, które wcale mi się nie podobały.

Przyjemnie i szybko się ją czyta. Lektura dla osób z lekkim podejściem i nie szukających wielkich wrażeń.

Przyjemnie i szybko się ją czyta. Lektura dla osób z lekkim podejściem i nie szukających wielkich wrażeń.

Bardzo lekka i "milutka" lektura, treść trochę zbyt odstaje od okładki.

Bardzo lekka i "milutka" lektura, treść trochę zbyt odstaje od okładki.