W powieściach historycznych uwielbiam to, że postacie, które dotąd był dla mnie tylko imieniem związanym z konkretną datą, czy wydarzeniem, stają się żywymi ludźmi, o określonych wadach i zaletach, osadzonych w konkretnych realiach.
Król szkocki Jakub I był dotąd dla mnie "tylko" ojcem Małgorzaty, kapryśnej pierwszej żony Ludwika XI z biografii Kendalla. Kojarzył mi się praktycznie tylko z intrygującym określeniem "król-poeta" – a już z całą pewnością nie wiedziałam, że miał tak burzliwy żywot i spędził wiele lat jako więzień angielskiego króla. Osiemnaście lat - bo tyle czasu trwało, zanim wreszcie mógł wrócić do ojczyzny i faktycznie objął koronę, którą nominalnie nosił od dwunastego roku życia... Osiemnaście lat, w czasie których mógł obserwować, jak dynastia Lancastrów wznosi się na szczyty potęgi i jak bardzo ta potęga jest krucha i niepewna, bo opiera się na sile i autorytecie jednego człowieka. Osiemnaście lat, w czasie których nauczył się, że król nie może być miękki. Bo miękkość to słabość.

W powieściach historycznych uwielbiam to, że postacie, które dotąd był dla mnie tylko imieniem związanym z konkretną datą, czy wydarzeniem, stają się żywymi ludźmi, o określonych wadach i zaletach, osadzonych w konkretnych realiach.
Król szkocki Jakub I był dotąd dla mnie "tylko" ojcem Małgorzaty, kapryśnej pierwszej żony Ludwika XI z biografii Kendalla. Kojarzył mi się...