Beletryzowana biografia matki naszej królowej Bony.

Beletryzowana biografia matki naszej królowej Bony.

Zaciekawiła mnie i czytało mi się bardzo przyjemnie. Choć nie jest to mój ulubiony gatunek, chętnie sięgnę po kolejną część.

Zaciekawiła mnie i czytało mi się bardzo przyjemnie. Choć nie jest to mój ulubiony gatunek, chętnie sięgnę po kolejną część.

Trochę infantylna i jakby na siłę ułagodzona przez co w postępowaniu postaci czasem brak logiki. Liczyłam na większą zgodność historyczną.

Trochę infantylna i jakby na siłę ułagodzona przez co w postępowaniu postaci czasem brak logiki. Liczyłam na większą zgodność historyczną.

Bardzo ciekawie i interesująco przedstawiona bibliografia oraz dzieje matki Bony Sforzy.

Bardzo ciekawie i interesująco przedstawiona bibliografia oraz dzieje matki Bony Sforzy.

„Księżna Mediolanu” jest to powieść o losach Izabeli Aragońskiej, matki królowej Bony – żony władcy Polski Zygmunta I Starego. Córka króla Neapolu dowiaduje się, że zostanie wydana za mąż za księcia Mediolanu Giana Galeazzo Sforzę. Izabela wierzy, że młody królewicz obdarzy ją miłością, jednakże ich małżeństwo nie okazuje się szczęśliwe. Książę zbytnio nie interesuje się swoją małżonką, a także oddaje się polowaniom i zabawom. W dodatku jest zbyt uległy wobec swojego wuja (a jednocześnie regenta) Ludwika Moro, który sam marzy o przejęciu władzy. Izabela dostrzegając jego zamiary próbuje przekonać Giana Galeazzo, by przestał ufać krewnemu, który knuje przeciwko niemu intrygi, lecz na próżno.

Jest to pierwsza powieść Renaty Czarneckiej, jaką miałem okazję przeczytać. Jej akcja rozgrywa się w Italii pod koniec XV w.. Izabela Aragońska ukazana jest tutaj jako kobieta pragnąca bliskości swojego męża i dbająca o swoich bliskich, a jednocześnie jako księżna silna, odważna i nie bojąca podejmować się trudnych wyzwań księżna. Jest gotowa bronić swojej rodziny i Medalionu. Autorka umiejętnie odtwarza realia epoki renesansu i życia dworskiego przesiąkniętego intrygami, spiskami oraz walką między różnymi koteriami.

Dużą zaletą tej książki obok tematyki jest również styl, w jakim została ona napisana. Wciągnęła mnie od pierwszej do ostatniej strony. Czytając ją byłem ciekaw, co dalej się wydarzy. Jest tu mnóstwo ciekawych momentów i można dowiedzieć się z tej powieści informacji o sytuacji państw włoskich u schyłku XV w. Książka ta bardzo mi przypadła do gustu i mam nadzieję, że drugi tom będzie tak samo dobry jak pierwszy.

„Księżna Mediolanu” jest to powieść o losach Izabeli Aragońskiej, matki królowej Bony – żony władcy Polski Zygmunta I Starego. Córka króla Neapolu dowiaduje się, że zostanie wydana za mąż za księcia Mediolanu Giana Galeazzo Sforzę. Izabela wierzy, że młody królewicz obdarzy ją miłością, jednakże ich małżeństwo nie okazuje się szczęśliwe. Książę zbytnio nie interesuje się...

Zdecydowanie pięknie napisana powieść historyczna i popieram opinie, iż mamy w autorce - naszą polską Philippę Gregory. Opowieść, z punktu widzenia polskiego czytelnika traktuje o życiu i niezłomnym charakterze matki królowej Bony. Książka jest ucztą dla czytelników lubujących się w historycznych klimatach. Dla mnie poświęcony czas na przeczytanie, nie był czasem straconym. Polecam

Zdecydowanie pięknie napisana powieść historyczna i popieram opinie, iż mamy w autorce - naszą polską Philippę Gregory. Opowieść, z punktu widzenia polskiego czytelnika traktuje o życiu i niezłomnym charakterze matki królowej Bony. Książka jest ucztą dla czytelników lubujących się w historycznych klimatach. Dla mnie poświęcony czas na przeczytanie, nie był czasem...

Polska Philippa Gregory, nie mam złudzeń. Bardzo podobny styl pisania. Duży plus dla autorki za rzetelne przygotowywanie się do pisania książki. Autorka sam pisze, że dokładnie analizuję daną postać i stara się to ukazać na kartach powieści. Jak dla mnie to duży plus, że książki Pani Renaty są bardziej historyczne niż fikcyjne. Ogólne, polecam cały cykl. Czytać, zawsze to warto dowiedzieć się kilka informacji o matce Bony.

Polska Philippa Gregory, nie mam złudzeń. Bardzo podobny styl pisania. Duży plus dla autorki za rzetelne przygotowywanie się do pisania książki. Autorka sam pisze, że dokładnie analizuję daną postać i stara się to ukazać na kartach powieści. Jak dla mnie to duży plus, że książki Pani Renaty są bardziej historyczne niż fikcyjne. Ogólne, polecam cały cykl. Czytać, zawsze to...

Mało dialogów, dużo opisów...Zdecydowanie nie jest to preferowany przeze mnie styl pisarski. Historia jest ciekawa, ale napisana w formie wypracowania, więc czyta się jak dopust boży. W dodatku opisy są tak naiwne, że aż śmieszne. Kobieta jest albo piękna tak, że wszyscy mają nieskrywaną zazdrość wypisaną na twarzy, albo brzydkie, co powoduje nieskrywaną radość na twarzach itp. Najbardziej jednak rozśmieszyło mnie, że autorka choć widać, że dwoi się i troi, żeby opisy były ładne i profesjonalne to wkłada w usta Izabeli słowa: "ogarnę się", a wystarczyłoby nie kombinować i napisać o przygotowaniu.

Mało dialogów, dużo opisów...Zdecydowanie nie jest to preferowany przeze mnie styl pisarski. Historia jest ciekawa, ale napisana w formie wypracowania, więc czyta się jak dopust boży. W dodatku opisy są tak naiwne, że aż śmieszne. Kobieta jest albo piękna tak, że wszyscy mają nieskrywaną zazdrość wypisaną na twarzy, albo brzydkie, co powoduje nieskrywaną radość na twarzach...

Izabelę poznajemy jako 19-latkę, podczas jej morskiej podróży do kraju jej przyszłego męża. Dodajmy męża narzuconego, wybranego przez innych, a jednocześnie darzonego przez nią miłością, podziwem. Budzącego zainteresowanie. Jaka przyszłość ją czeka? Czy wybranek odwzajemni jej uczucia? Czy okaże się godny zaufania? Z jakimi demonami przyjdzie się zmierzyć młodej księżnej? Kto okaże się jej sprzymierzeńcem/przyjacielem/zaufaną osobą, a kto zdrajcą/wrogiem/intrygantem?
Poznajemy Izabelę jako kobietę świadomą przynależnej jej i jej dziecku pozycji. Gotową do walki o dobro swej rodziny. Samotną w tej walce. Kobietę, którą targają skrajne emocje.
Autorka zadbała o właściwe ukazanie ówczesnej obyczajowości, wydarzeń, spisków, sojuszy.

Izabelę poznajemy jako 19-latkę, podczas jej morskiej podróży do kraju jej przyszłego męża. Dodajmy męża narzuconego, wybranego przez innych, a jednocześnie darzonego przez nią miłością, podziwem. Budzącego zainteresowanie. Jaka przyszłość ją czeka? Czy wybranek odwzajemni jej uczucia? Czy okaże się godny zaufania? Z jakimi demonami przyjdzie się zmierzyć młodej księżnej?...

To czwarta książka Renaty Czarneckiej, którą przeczytałam. Poprzednie podobały mi się, ale bez szczególnego zachwytu. Nie do końca podpasował mi styl autorki i jej sposób kreacji świata. Denerwowało mnie szczególnie przedstawianie postaci kobiecych jako biernych i czekających na mężczyznę, który uratuje je z opałów. Postanowiłam więc spróbować z czymś innym, z książkami o Bonie Sforzy, jej matce i córkach, kobietach, którym ciężko zarzucić bierność.

Izabela Aragońska, wnuczka króla Neapolu, w dzieciństwie zostaje zaręczona z Gianem Galeazzo Sforzą, księciem Mediolanu. Gdy dziewczyna dorasta zostaje mu poślubiona per procura i wysłana do Mediolanu. Tam jednak czeka ją szereg rozczarowań. Jej mąż jest biernym i bezwolnym człowiekiem, całkowicie poddanym manipulacji swojego wuja Ludwika, który wykorzystuje swoją pozycję przeciwko Izabeli. Co więcej, młody małżonek wydaje się całkowicie obojętny wobec swojej żony, nie chce konsumować związku, a wkrótce okazuje się, że nad towarzystwo kobiet przekłada męskie. Izabela postanawia jednak zawalczyć o miłość męża oraz własną pozycję.

,,Księżnę Mediolanu” czytało mi się zdecydowanie najlepiej ze wszystkich książek Czarneckiej, może ze względu na odpowiadający mi klimat renesansu. Autorka szczegółowo opisała życie i intrygi na mediolańskim dworze, prowadząc fabułę w taki sposób, że chociaż znałam przebieg dziejów Izabeli, cały czas czułam napięcie i zaciekawienie. Czarnecka wytworzyła nastrój pewnej tajemnicy, związanej z niepewnością bohaterki wobec własnego losu. Bardzo dobrze oddała też uczucia Izabeli, która czuje się zagubiona w brutalnym dworskim świecie, pozbawiona oparcia bliskich i miłości męża. Nawet gdy próbuje coś robić, jej działania są niszczone i ignorowane, bo jest kobietą i znajduje się na obcym dworze.

Jednak tutaj również nie wszystko było idealne. Zabrakło mi trochę większego nakreślenia epoki, polityki oraz postaci niezwiązanych z mediolańskim dworem. Autorka wspomina tu trochę o Leonardo da Vinci oraz rodzinie Borgiów z którą połączyła się małżeństwem Sancha, przyrodnia siostra Izabeli. Irytowało mnie także przedstawienie miłości w małżeństwie. Wszystkie kobiety w powieści od razu zakochują się w swoich narzuconych mężach i są gotowe na wszystko w imię tej miłości. Oczywiście, z pewnością wielu ludzi w tamtych czasach starało się pokochać swoich małżonków, ale nie sądzę, by za każdym razem rodziła się tak namiętna miłość. Szczególnie uderza to w przypadku Izabeli, która zakochuje się w Gianie po zobaczeniu jego portretu i umiera z miłości po spotkaniu go, chociaż nawet ze sobą nie rozmawiali. I ta miłość w żaden sposób się nie zmienia i nie rozwija, Izabela cały czas myśli o mężu tak samo, chociaż ten odtrąca jej towarzystwo i zdradza ją. Rezygnuje też z możliwości związku z człowiekiem, który dobrze ją znał i rozumiał.

Renata Czarnecka jest dobrą, zdolną autorką, ale do mnie jakoś jej twórczość szczególnie nie przemawia, nie ma tu czegoś, co mogłoby mnie poruszyć. Mimo to na pewno przeczytam inne książki z serii o Jagiellonach.

,, (…) przeklinam własną płeć, która wiąże mi ręce i czyni ze mnie niewolnicę mężczyzn!”

To czwarta książka Renaty Czarneckiej, którą przeczytałam. Poprzednie podobały mi się, ale bez szczególnego zachwytu. Nie do końca podpasował mi styl autorki i jej sposób kreacji świata. Denerwowało mnie szczególnie przedstawianie postaci kobiecych jako biernych i czekających na mężczyznę, który uratuje je z opałów. Postanowiłam więc spróbować z czymś innym, z książkami o...