Złoto Maorysów

O książce można napisać, że gloryfikuje kobiety. Są silne, dażą do obranego celu nie poddając się przeciwnościami. A mężczyźni - to zależy od okoliczności. Jeden z nich - Michael - z wiekiem wcale nie nabiera rozumu.
Na pewno sięgnę po drugi tom, gdyż chcę dowiedzieć się jak potoczą się losy następnego pokolenia.

O książce można napisać, że gloryfikuje kobiety. Są silne, dażą do obranego celu nie poddając się przeciwnościami. A mężczyźni - to zależy od okoliczności. Jeden z nich - Michael - z wiekiem wcale nie nabiera rozumu.
Na pewno sięgnę po drugi tom, gdyż chcę dowiedzieć się jak potoczą się losy następnego pokolenia.

Pokaż mimo to

Spodobała mi się od pierwszej strony. Piękna powiesc o silnych kobietach pelna przygód i ciekawych zwrotów akcji. Polecam

Spodobała mi się od pierwszej strony. Piękna powiesc o silnych kobietach pelna przygód i ciekawych zwrotów akcji. Polecam

Pokaż mimo to

Michael od samego początku wydaje się ze śni i marzy na jawie. Jego decyzje od samego początku są złe i nieprzemyślane. Od samego początku denerwuje mnie jego stosunek do Lizzie, generalnie to ona jest mózgiem każdej operacji. Każda jej decyzja, pomysł jest przemyślany. Natomiast Michael to jakaś porażka- chciał uciec z Australii, nie znając morza i zasad nawigacji. Wszystko co robi w życiu jest nieprzemyślane a decyzje podejmuje pochopnie. Gdy po latach spotyka Kathleen mysli, ze kobieta rzuci wszystko aby podążać za jego marzeniami. Na szczęście Kathleen żyje swoim życiem i nie wraca do przeszłości. W książce poznajemy życie i trud pierwszych osadników. Ksiazka pokazuje nam życie i zwyczaje Maorysow. Jak zwykle Sarah Lark mnie nie zawiodła. Polecam

Michael od samego początku wydaje się ze śni i marzy na jawie. Jego decyzje od samego początku są złe i nieprzemyślane. Od samego początku denerwuje mnie jego stosunek do Lizzie, generalnie to ona jest mózgiem każdej operacji. Każda jej decyzja, pomysł jest przemyślany. Natomiast Michael to jakaś porażka- chciał uciec z Australii, nie znając morza i zasad nawigacji....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sarah Lark to pseudonim niemieckiej pisarki o imieniu Christiane Gohl. Pisarka jest także podróżniczką, którą zafascynowała Nowa Zelandia. Patrząc na bibliografię autorki tę fascynację widać; całkiem sporo poświęciła Maorysom i krainie jako takiej. Patrząc na rozmiar “Złota Maorysów” widać także, że kobieta ma gadane; to z pewnością nie jest rzecz na jedno popołudnie.

Powieść rozpoczyna się w Irlandii pod panowaniem królowej Wiktorii. Obserwujemy czasy, w których głód był tak dokuczliwy, że ludność miała do wyboru albo kradzieże albo emigrację, jeśli ktoś miał szczęście zdobyć pieniądze na podróż. Bohaterów poznajemy w momencie, gdy albo trafiają na statek do Australii jako przestępcy albo z własnej woli poszukują lepszego życia daleko od domu rodziców, w świecie, gdzie teoretycznie można zacząć wszystko od nowa.

Powiedzieć, że “Złoto Maorysów” zwaliło mnie z nóg, to jakby nie powiedzieć nic. Książka odhacza wszystkie możliwe, wszystkie jakie przyszły mi do głowy kratki na liście powieści idealnej: doskonale zarysowani bohaterowie, zero papierowych postaci, niezłe tło historyczne, walor edukacyjny, romans, miłość, dramaty codzienności, ważne wybory, poszukiwanie szczęścia i swojego miejsca w życiu.

Kusi mnie porównać powieść do innej, faktycznie wybitnej. To rzecz jasna będzie pewna przesada, ale moje zaangażowanie w śledzenie losów Mary Kathleen, Lizzie i Michaela Drury’ego nieznacznie tylko ustępowało zaangażowaniu, które pamiętam z genialnego dzieła Wilbura Smitha o tytule “Gdy poluje lew”. Obie powieści przejmują całkowitą kontrolę nad czytelnikiem, i w sumie nie wiadomo czy sprawia to historia przedstawionych postaci, czy egzotyczne z naszego punktu widzenia tło, czy swobodna narracja idealnie łącząca oba te elementy. I choć żaden bohater nie ma tak potężnej charyzmy jak Sean Courteney, to wewnętrzna siła Kathleen i Lizzie (mana, jak opisują to Maorysi) oraz prostolinijność i pewna poczciwa głupota Michaela są świetnymi motywami do przedstawienia znacznie większej historii w bardzo ciekawym miejscu z faktycznie interesującą kulturą.

Cieszy mnie, że autorka popełniła więcej powieści, a samo “Złoto Maorysów” (tytuł niestety w ogóle nie oddaje tego, co powieść oferuje) jest kontynuowany, mam nadzieję przedstawiając dalsze losy postaci i ich potomstwa. Gdyby to był debiut autorki, odczuwałbym obawę; czasem miewamy zbyt duże oczekiwania po doskonałym początku, wspomniany Wilbur Smith napisał dziesiątki dobrych książek, ale “Gdy poluje lew” był tylko jeden… Na szczęście Sarah Lark pisząc “Złoto Maorysów” miała prawie dwadzieścia lat doświadczenia w pracy pisarza, patrzę na kolejne dwa tomy z optymizmem.

Sarah Lark to pseudonim niemieckiej pisarki o imieniu Christiane Gohl. Pisarka jest także podróżniczką, którą zafascynowała Nowa Zelandia. Patrząc na bibliografię autorki tę fascynację widać; całkiem sporo poświęciła Maorysom i krainie jako takiej. Patrząc na rozmiar “Złota Maorysów” widać także, że kobieta ma gadane; to z pewnością nie jest rzecz na jedno...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

,,Złoto Maorysów" to początek kolejnej trylogii nowozelandzkiej. Nowi bohaterowie pokazują zupełnie nową odsłonę Nowej Zelandii w okresie jej kolonizacji.

Bohaterowie tej trylogii nie wybrali z własnej woli Nowej Zelandii jako miejsca gdzie chcieliby żyć. Micheal jak i Lizzie zostali skazani i wysiedleni na drugi koniec świata, do Australii, skąd udaje im się dosyć szybko uciec. Zdesperowana ciężarna Kathleen wybiera drastyczne rozwiązanie jakim jest małżeństwo z okrutnym i bezwzględnym mężczyzną by podążyć śladami Michaela. Żadne z nich nie zdaje sobie sprawy, że przed nimi trudne, naznaczone wieloma trudnymi decyzjami, bolesnymi wydarzeniami oraz skomplikowane życie. Wszyscy krok po kroku będą musieli się odnaleźć w zupełnie innym świecie. Jedni dorosną, zmądrzeją, nauczą się walczyć o siebie i nie poddawać przeciwnością losu, jednym będzie łatwiej, inni będą mieli pod górkę. Ale jedno jest pewne, los jaki ich czeka jest przewrotny i nie zważa na nic.

Mimo, że autorka oparła akcje na trójce głównych bohaterów: Michaelu, Kathleen i Lizzie, nie sposób nie zauważyć, że to kobiety wiodą prym. Są silniejsze, bardziej pomysłowe, myślą racjonalniej, twardo stąpając po ziemi, szukają lepszych rozwiązań oraz łatwiej się dostosowują. Przy takim zestawieniu mężczyźni wypadają blado. Fakt, są nieodłącznym elementem, bez ich wsparcia wiele rzeczy może się nie udać ale brakuje im, a szczególnie Michaelowi, tego czegoś. Michael płynie z prądem wydarzeń, niespecjalnie próbując się z nim mierzyć. W przeciwieństwie do Kathleen a szczególnie Lizzie, które wiedzą co chcą i dążą do tego.

Sarah Lark po raz kolejny mnie zaczarowana. Stworzyła porywającą, wielowątkową opowieść o ludziach, w baśniowej scenerii Nowej Zelandii. Trudne, brutalne życie osadników zestawiła z egzotyczną kulturą Maorysów, pełną szacunku dla natury i przepełnioną duchami. ,,Złoto Maorysów" zapiera dech w piersiach, fascynuje i zachwyca szczegółami. Niezwykły obraz, od którego trudno się oderwać.

,,Złoto Maorysów" to początek kolejnej trylogii nowozelandzkiej. Nowi bohaterowie pokazują zupełnie nową odsłonę Nowej Zelandii w okresie jej kolonizacji.

Bohaterowie tej trylogii nie wybrali z własnej woli Nowej Zelandii jako miejsca gdzie chcieliby żyć. Micheal jak i Lizzie zostali skazani i wysiedleni na drugi koniec świata, do Australii, skąd udaje im się dosyć szybko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niesamowita opowieść o pierwszych osadnikach Nowej Zelandii. W większości byli to skazańcy, uciekinierzy lub ci, którzy w tym dalekim kraju postanowili szukać lepszego życia. Wiele namiętności tutaj się splata: miłość, nienawiść , zemsta, chciwość i wielka determinacja by w końcu normalnie żyć. Wszystko to sprawia, że książka jest wciągająca i czyta się bardzo dobrze. Serdecznie polecam!!!

Niesamowita opowieść o pierwszych osadnikach Nowej Zelandii. W większości byli to skazańcy, uciekinierzy lub ci, którzy w tym dalekim kraju postanowili szukać lepszego życia. Wiele namiętności tutaj się splata: miłość, nienawiść , zemsta, chciwość i wielka determinacja by w końcu normalnie żyć. Wszystko to sprawia, że książka jest wciągająca i czyta się bardzo dobrze....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przyznaję, że ta część aspiruje do godnej następczyni "Mody na sukces". Zawiłe historie miłosne i nie tylko w mniej lub bardziej zaskakujący sposób łączą się ze sobą, tworzą konflikty, a wszystko dąży do pewnego rozwiązania i finału. Czekałam z niecierpliwością na to, jak autorka rozwiąże te problemy, czy pójdzie w tandetę i banał? Czy wniknie głębiej w psychologię bohaterów?

Świetna książka mimo dość powolnego rozwoju akcji i dziwnego splotu wątków. Saga Nowozelandzką w mojej ocenie zawsze się broni.

Przyznaję, że ta część aspiruje do godnej następczyni "Mody na sukces". Zawiłe historie miłosne i nie tylko w mniej lub bardziej zaskakujący sposób łączą się ze sobą, tworzą konflikty, a wszystko dąży do pewnego rozwiązania i finału. Czekałam z niecierpliwością na to, jak autorka rozwiąże te problemy, czy pójdzie w tandetę i banał? Czy wniknie głębiej w psychologię...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wspaniała powieść, absolutnie wspaniała. Pochłonęłam ją w trzy dni. Razem z Lizzie, Michaelem, Claire i Kathleen przemierzałam Australię i Nową Zelandię wzdłuż i wszerz. Autorka opisała realia XIXwiecznego świata, który nie jest nam, Europejczykom, powszechnie znany. Bohaterowie przebywali w kraju handlarzy bydła, wielorybników, poszukiwaczy zlota, prostytutek, hodowców owiec, farmerów, winiarzy i wreszcie Maorysów i ich kultury. Bardzo podoba mi się styl pani Lark, to z jakim rozmachem tworzy swoje powieści. Nie chce mi się opuszczać bohaterów, których bardzo polubiłam, dlatego od razu sięgam po kolejny tom Sagi Kauri pt: "Kobiety Maorysów".

Wspaniała powieść, absolutnie wspaniała. Pochłonęłam ją w trzy dni. Razem z Lizzie, Michaelem, Claire i Kathleen przemierzałam Australię i Nową Zelandię wzdłuż i wszerz. Autorka opisała realia XIXwiecznego świata, który nie jest nam, Europejczykom, powszechnie znany. Bohaterowie przebywali w kraju handlarzy bydła, wielorybników, poszukiwaczy zlota, prostytutek, hodowców...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książkę czyta się bardzo dobrze i trudno się od niej oderwać. Jednak da się łatwo przewidzieć niektóre zdarzenia, które później się dzieją. Postacie ,zwłaszcza mężczyzn, przedstawione są dosyć schematycznie - Michel jawi się jako lekkoduch, czy naiwniak i mąż Kthleen - pozbawiony wszelkich zasad brutal. Myślę, że autorka potraktowała męskich bohaterów trochę z kobiecego punktu widzenia, zwłaszcza, że to kobiety w tej powieści maja męskie cechy. Niemniej jednak warto tę książkę przeczytać ze względu na to, że realia życia pierwszych osadników oparto na badaniach.

Książkę czyta się bardzo dobrze i trudno się od niej oderwać. Jednak da się łatwo przewidzieć niektóre zdarzenia, które później się dzieją. Postacie ,zwłaszcza mężczyzn, przedstawione są dosyć schematycznie - Michel jawi się jako lekkoduch, czy naiwniak i mąż Kthleen - pozbawiony wszelkich zasad brutal. Myślę, że autorka potraktowała męskich bohaterów trochę z kobiecego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam mieszane uczucia po przeczytaniu całości. Podkreślam, że powieść oceniłam jako romansidło w otoczce historycznej. Jako powieść realistyczna – książka ta nie ma wartości.

Książki takie określam jako „romansidła z pretensjami”:). To taki kamuflaż – iluzja, że czytamy coś innego, niż zwykły romans.

Autorka ma przyjemny styl opowiadania i wciąga w losy bohaterów. Uważam, że powieść opowiada o romantycznym trójkącie, później czworokącie, później pięciokącie damsko-męskim.

W romansidłach dozwolone jest duże uproszczenie charakterów ludzkich. W tej powieści uderzył mnie podział na:
- wyjątkowo silne kobiety,
- wyjątkowo słabych mężczyzn.

Obrabowanie WSZYSTKICH mężczyzn z rozumu i uczynienie z nich słabeuszy, naiwniaków i głupców – to zbyt wiele – nawet jak na poziom romansidła. Dosłownie, żaden mężczyzna nie miał dobrych pomysłów i nic ciekawego w powieści nie zrobił.
1. Pierwszy główny bohater to słabeusz i naiwniak o rozumie wielkości orzeszka,
2. Drugi główny bohater to romantyk i marzyciel – co mogłabym zrozumieć, gdyby nie był maoryskim wojownikiem!,
3. Trzeci główny bohater – to facet o pozorach intelektualisty, który nic w powieści nie zrobił, a wygłaszał takie frazesy o Darwinie, że nawet się z tego nie śmiałam. (Może dlatego, że dla mnie Darwin stoi na poziomie tytana Prometeusza:),
4. Czwarty główny bohater – był energiczny, ale tak zły, że aż strach!:) że w sumie, był nudny.

Natomiast wszystkie kobiety – były ze stali! Długie podróże, prostytucja, gwałty, rodzenie dzieci, poronienia, znoszenie przemocy – wszystko to bohaterki znosiły jakby były robotami. I jeszcze, każda z nich miała świetne pomysły – od załatwienia ucieczki z więzienia, przez otwarcie sklepu z ubraniami aż do prowadzenia knajpy czy wydobywania złota. I wszystko to kończyło się WIELKIM sukcesem! I jeszcze, każda z kobiet zachowała swoją urodę:).

Na tle wielkich heroin tj. Lizzie i Kathleen, całkiem lubiłam Claire – wydawała się najnormalniejsza.

Raziły mnie – nawet jak na poziom romansidła - ciągłe zbiegi okoliczności i przypadkowe spotkania – zwłaszcza, kiedy uprzytomnimy sobie, że to połowa XIX wieku, a bohaterowie, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, przemierzali Nową Zelandię wzdłuż i wszerz:).

Na zakończenie - ja wiem, że osadnicy kojarzą się z ludźmi twardymi. Ale przecież realia były okrutne, a śmiertelność wśród osadników była ogromna. Choroby – zwłaszcza choroby weneryczne wśród prostytutek, istniały na porządku dziennym. A ludzie nie mieli dostępu do leków i opieki medycznej. Ale to mogłoby zostać odmalowane tylko w powieści realistycznej – a nie w romansidle.

PS. Kwestii Maorysów nie poruszam – bo to nie jest powieść historyczna – zatem fantazja autorki w kwestii kontaktów osadników i Maorysów mnie nie raziła.

Mam mieszane uczucia po przeczytaniu całości. Podkreślam, że powieść oceniłam jako romansidło w otoczce historycznej. Jako powieść realistyczna – książka ta nie ma wartości.

Książki takie określam jako „romansidła z pretensjami”:). To taki kamuflaż – iluzja, że czytamy coś innego, niż zwykły romans.

Autorka ma przyjemny styl opowiadania i wciąga w losy bohaterów. Uważam,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to