Książka ma swój zimny, północny rytm. Momentami jest nieco chaotyczna, poszczególne tematy pojawiają się, znikają i ponownie wracają. Historie mieszkańców zimnej wyspy są wstrząsające, nudne, ale i śmieszne, radosne. Nie mieszka tam wielu ludzi, ale przenikające się kultury i charaktery fascynują.

Dobra książka. Warto przeczytać. Jednak nie na raz. Rytm północy rządzi tą książką.

Książka ma swój zimny, północny rytm. Momentami jest nieco chaotyczna, poszczególne tematy pojawiają się, znikają i ponownie wracają. Historie mieszkańców zimnej wyspy są wstrząsające, nudne, ale i śmieszne, radosne. Nie mieszka tam wielu ludzi, ale przenikające się kultury i charaktery fascynują.

Dobra książka. Warto przeczytać. Jednak nie na raz. Rytm północy rządzi tą...

Krótki zbiór historii ludzi z całego świata ubrany w dosyć chaotyczny styl. Książka dobrze utrzymuje w ponurym, zimnym klimacie wyspy. Patrząc na to co przeczytałem oczami wyobraźni wszystko było biało-czarno-szare z kolorowymi elementami niektórych bohaterów. Osobiście wciągnęło mnie to, jak została przestawiona wyspa w kontekście tego, jak traktują ją przyjezdni z całego świata. Często jako miejsca ucieczki, odskoczni a czasem finalnie jako domu czy miejsca, do którego niektórzy wracają co zimę.

Krótki zbiór historii ludzi z całego świata ubrany w dosyć chaotyczny styl. Książka dobrze utrzymuje w ponurym, zimnym klimacie wyspy. Patrząc na to co przeczytałem oczami wyobraźni wszystko było biało-czarno-szare z kolorowymi elementami niektórych bohaterów. Osobiście wciągnęło mnie to, jak została przestawiona wyspa w kontekście tego, jak traktują ją przyjezdni z całego...

Do książki podchodziłem dwa razy. Za pierwszym jakoś nieszczególnie mnie zafascynowala. Za drugim było już lepiej. W gruncie rzeczy przyswoiłem ten spokojny tryb opisu. Beznamiętny przekaz.
Myślę, że jak się to już ogarnie, wtedy poszczególne rozdziały dadzą jakieś rozeznanie o skali tematu. O potędze przyrody i małości człowieka.
Mimo, że skończyłem w całości, to uczciwie mówiąc nie potrafię ocenić tej pozycji ponad przeciętność. Coś mi w niej brakuje. I chyba chodzi o kwestie związane z autorką. Która jest trochę dziwna,

Do książki podchodziłem dwa razy. Za pierwszym jakoś nieszczególnie mnie zafascynowala. Za drugim było już lepiej. W gruncie rzeczy przyswoiłem ten spokojny tryb opisu. Beznamiętny przekaz.
Myślę, że jak się to już ogarnie, wtedy poszczególne rozdziały dadzą jakieś rozeznanie o skali tematu. O potędze przyrody i małości człowieka.
Mimo, że skończyłem w całości, to...

„Ciemność nie jest problemem. Problemem jest samotność w ciemności”.

„Białe. Zimna wyspa Spitsbergen” to kolejny reportaż Ilony Wiśniewskiej, który wciągnął mnie już od pierwszych stron, a fotografie ukazujące piękno arktycznej wyspy były świetnym uzupełnieniem snutych opowieści.

Podczas lektury poznacie m.in. historię Galiny – kelnerki na statku wycieczkowym, która wyskoczyła za burtę, gdy do brzegu pozostawało kilkaset metrów. Nie utonęła w lodowatej wodzie Morza Arktycznego. Przeżyła i zniknęła. Jeśli chcecie wiedzieć dlaczego, sięgnijcie po „Białe”.

Wiedzieliście, że na Spitsbergenie prawo zabrania posiadania kotów?
Albo że w 2008 roku otwarto tam Globalny Bank Nasion? Przy stałej temp. -18 stopni i ograniczonym dostępie tlenu przechowywane są tam zamrożone nasiona roślin jadalnych należących do krajów depozytariuszy z całego świata, a zebrane zasoby mogą pozwolić na odnowienie upraw po wojnie lub katastrofie klimatycznej.

„Migot. Z krańca Grenlandii”, „Hen. Na północy Norwegii”, „Lud. Z grenlandzkiej wyspy”, „Białe. Zimna wyspa Spitsbergen” - wszystkie te historie pozwoliły mi zwiedzić koniec świata, poznać ludzi, miejsca i tradycje tak odległe i odmienne od tych, których doświadczam na co dzień. „Migot” podobał mi się najbardziej, może dlatego, że to właśnie od niego zaczęłam poznawać daleką Północ, pod której urokiem, dzięki Ilonie Wiśniewskiej, jestem do dziś.

„Ciemność nie jest problemem. Problemem jest samotność w ciemności”.

„Białe. Zimna wyspa Spitsbergen” to kolejny reportaż Ilony Wiśniewskiej, który wciągnął mnie już od pierwszych stron, a fotografie ukazujące piękno arktycznej wyspy były świetnym uzupełnieniem snutych opowieści.

Podczas lektury poznacie m.in. historię Galiny – kelnerki na statku wycieczkowym, która...

Niesamowita aura podczas czytania. Obala mity i stereotypy o tym zakątku świata który niektórzy pokochali …

Niesamowita aura podczas czytania. Obala mity i stereotypy o tym zakątku świata który niektórzy pokochali …

Ilona Wiśniewska to ewidentna pasjonatka Dalekiej Północy. Czytając jej książki człowiek może na chwilę "przenieść się" w ten odległy zakątek świata jakim jest Spitsbergen. Można rzecz, że słowem maluje nam obrazy. Powróciłem do tej książki po wielu latach. Autorka jest naprawdę przemiłą i interesującą osobą. Miałem okazję poznać ją w tym roku na Plenerze czytelniczym w Parku Hestii w Sopocie, gdy parę minut ze mną porozmawiała i podpisała mi swoje wszystkie książki jakie mam w posiadaniu z pięknymi dedykacjami. A tak się pochwalę ;)

Ilona Wiśniewska to ewidentna pasjonatka Dalekiej Północy. Czytając jej książki człowiek może na chwilę "przenieść się" w ten odległy zakątek świata jakim jest Spitsbergen. Można rzecz, że słowem maluje nam obrazy. Powróciłem do tej książki po wielu latach. Autorka jest naprawdę przemiłą i interesującą osobą. Miałem okazję poznać ją w tym roku na Plenerze czytelniczym w...

Prawdę mówiąc to mnie nie porwała jakoś wyjątkowo ta książka, ale same treści były w miarę ciekawe.

Prawdę mówiąc to mnie nie porwała jakoś wyjątkowo ta książka, ale same treści były w miarę ciekawe.

Przeczytałem i wiem jedno nigdy tam nie byłem ale chciałbym być !

Przeczytałem i wiem jedno nigdy tam nie byłem ale chciałbym być !

jak dla mnie troche za malo spitsbergen w spitsbergen a za duzo nieszczegolnie ciekawych historii z zycia jakichs randomowych osob, porzucilam na 200 stronie

jak dla mnie troche za malo spitsbergen w spitsbergen a za duzo nieszczegolnie ciekawych historii z zycia jakichs randomowych osob, porzucilam na 200 stronie

Spitsbergen, to moje ukochane miejsce gdzie lubię wracać niezależnie od pogody a ta książka sprawiła że moje myśli popłynęły do miejsc znajomych, polecam wszystkim a szczególnie fanom dalekiej północy

Spitsbergen, to moje ukochane miejsce gdzie lubię wracać niezależnie od pogody a ta książka sprawiła że moje myśli popłynęły do miejsc znajomych, polecam wszystkim a szczególnie fanom dalekiej północy