Egipt: haram halal

Lekturą grudnia 2021 Dyskusyjnego Klubu Książki w Rawie Mazowieckiej, do którego szczęśliwie należę, był reportaż Egipt: haram halal, którego autorem jest Polak-muzułmanin, dziennikarz, mieszkaniec Aleksandrii, Piotr Ibrahim Kalwas. Do książki podszedłem z pewnym dystansem, gdyż poprzednia klubowa pozycja z tego gatunku, Osobisty przewodnik po Pradze Szczygła, choć bardzo interesujący i w sumie mi się podobał, to jednak nie do końca mnie zachwycił.

Polacy i katolicy chyba w ogóle niewiele widzą o islamie i muzułmanach, o ich wersji egipskiej nie wspominając. Informacje w mediach, jeśli już się pojawiają, to wygładzone lub wręcz ewidentnie zakłamane. Nic dziwnego – to temat tabu chroniony przez poprawność polityczną, a ta niedługo zabroni powiedzieć, że Murzyn jest czarny, no bo skoro jest taki sam, jak biały, to nie może być czarny. Haram halal okazał się mieć z tradycyjnym drętwym reportażem niewiele wspólnego. Dotknął niezwykle istotnego i trudnego tematu, a raczej pakietu problemów, jeszcze bardziej bezpośrednio niż zwykli to czynić najwięksi polscy mistrzowie reportażu, na przykład Kapuściński i Szejnert, którzy choć prezentowali całkowicie różną metodologię, to nigdy nie spoglądali na temat aż tak od środka, a nawet od dołu, posuwając się nawet do prowokacji i przywdziewania różnych tożsamości. A ten temat…

W książce znajdziemy sporo klimatów, szczegółów, zaskakujących i szokujących wręcz informacji o islamie, muzułmanach, Egipcie i Egipcjanach. Wiedzy, której nie znajdziemy w informatorach turystycznych, mediach masowego przekazu, ani nawet w trakcie wycieczki nad Nil. Ewentualne wykopanie ich w literaturze wymagałoby nie tylko ogromu pracy, ale przede wszystkim świadomości, czego szukać. A skąd wiedzieć, czego szukać, skoro się praktycznie niczego nie wie?

Piotr Ibrahim Kalwas zbudował ten reportaż jako opis swego życia codziennego w Aleksandrii. Lat, w trakcie których chłonął Egipt. Nie ten wycinek Egiptu wypozowany pod turystów i zagraniczne kamery, ale ten prawdziwy, muzułmański i koptyjski, z poziomu balkonu czy ulicy, a czasami nawet z podziemia. Dzięki szczególnemu talentowi interpersonalnemu, wyczuciu i odwadze, wewnętrznej uczciwości i potrzebie poznania prawdy, udało się autorowi dotrzeć do informacji, których wierni nie zdradzają nie tylko obcym, ale niejednokrotnie nawet współwyznawcom, a nawet nie dopuszczają ich do siebie samych.

W trakcie lektury wypisywałem sobie co bardziej szokujące i zaskakujące wątki, wydarzenia i refleksje. Kiedy teraz na to spojrzałem, postanowiłem nie sięgać do tych zapisków. Jest tego za dużo!!! (Są nawet powiązania z polskimi powstaniami i Mein Kampf!!!) A każda rzecz ważna, interesująca, i trudno się zdecydować co wybrać, a co odrzucić, by ten tekst zanadto się nie rozrósł. Powiem więc tylko, że mamy w książce jakby dwie warstwy. Jedna to konkretne wydarzenia, fakty, obserwacje i informacje. Druga to próba analizy przyczyn takiego a nie innego stanu rzeczy i prawdopodobnych konsekwencji na przyszłość. A wszystko wiąże się z islamem, choć oczywiście nie tylko.

W trakcie lektury książki Kalwasa co chwilę przypominało mi się trudne do przecenienia, fascynujące dzieło Diany West Wielkie kłamstwa Ameryki. W tym ostatnim znajdujemy logiczny wywód poprowadzony „od góry”, od teorii, historii i polityki, z którego wynika, że w dzisiejszych konkretnych realiach nie ma i nie będzie szans na współistnienie islamu i świata zachodniego, a ten pierwszy zrobi wszystko, co będzie mógł, by nas zniszczyć. Egipt Kalwasa, być może nawet bez zamiaru autora, idzie w tym samym rozumowaniu „od dołu”. Z konkretnych, choć niekoniecznie jednostkowych, bo nieraz wręcz powszechnych, wypowiedzi, przekonań, wierzeń, zachowań, rytuałów i działań, wyłania się obraz spójny z wynikami naukowego dzieła Diany West. Ba, gdy weźmiemy pod uwagę, że w bratobójczych zamachach i innych działaniach określanych ogólnie mianem świętej wojny ginie więcej wyznawców islamu niż chrześcijan, to mam wrażenie, że chrześcijaństwo wcale nie jest muzułmanom do permanentnej rzezi konieczne – wystarczą im współwyznawcy, którzy w czymś się różnią, choćby w interpretacji Koranu. No, ale póki są jeszcze jacyś żywi chrześcijanie....

Interesującą sprawą jest też różnica w ocenach książki Kalwasa pomiędzy polsko i rosyjsko języcznymi odbiorcami. Oceny tych ostatnich są przeciętnie o 20% wyższe. Być może wynika to z tego, że jednak Rosjanie mieli z islamem więcej do czynienia niż my, no i nie mają mózgów skażonych propagandą w stylu Jana Pawła II. W moim przekonaniu jego teza, iż muzułmanie i chrześcijanie to bracia w wierze, jest politycznie być może największym błędem w historii Kościoła, gdyż jego konsekwencje dotykają nie tylko wiernych, ale całego Zachodu. Przy okazji był to najlepszy prezent, jakiego demagogowie z kręgu islamskich fundamentalistów mogli oczekiwać od losu. To tak, jakby swego czasu prezydent USA, zamiast wiekopomnych słów o IMPERIUM ZŁA, powiedział o ZSRR, że to nasi bracia w ludzkości.

W Klubie oceny Egiptu rozłożyły się równomiernie pomiędzy „podobało mi się” i „bardzo mi się podobało”. Dla mnie jednak książka Piotra Ibrahima Kalwasa zasługuje na ocenę wyżej, a więc na maksa, który słownie brzmi w mojej skali (zapożyczonej z goodreads.com) – „it was amazing”. To jedna z tych lektur, które zmieniają sposób widzenia świata i patrzenia na rzeczywistość oraz na innych ludzi. A przy tym wszystkim, choć temat ciężki, a momentami nawet bardzo, to napisany z jajem; w sposób, który sprawia, iż książka, poza momentami drastycznymi i przerwami na refleksję, jest wciągającą, świetną rozrywką.

Gorąco polecam i zapraszam do lektury

źródło:
https://klub-aa.blogspot.com/2022/01/prawdziwe-oblicze-islamu-piotr-ibrahim.html

Lekturą grudnia 2021 Dyskusyjnego Klubu Książki w Rawie Mazowieckiej, do którego szczęśliwie należę, był reportaż Egipt: haram halal, którego autorem jest Polak-muzułmanin, dziennikarz, mieszkaniec Aleksandrii, Piotr Ibrahim Kalwas. Do książki podszedłem z pewnym dystansem, gdyż poprzednia klubowa pozycja z tego gatunku, Osobisty przewodnik po Pradze Szczygła, choć bardzo...

przeczytałam zszokowana. Egipt, Kair wydawał mi się bardziej cywilizowanym, otwartym krajem, aniżeli inne z kręgu arabskich. Cóż, myliłam się. Dziękuję za rewelacyjny reportaż

przeczytałam zszokowana. Egipt, Kair wydawał mi się bardziej cywilizowanym, otwartym krajem, aniżeli inne z kręgu arabskich. Cóż, myliłam się. Dziękuję za rewelacyjny reportaż

Bardzo dobry reportaż, pokazujący inne oblicze Egiptu.
Wielu Polakom ten kraj kojarzy się z hotelami all inclusive i piramidami w Gizie. Prawda jest dużo bardziej drastyczna: powszechne obrzezanie kobiet, ubój rytualny, zacofanie i nienawiść wobec jakiejkolwiek odmienności.
Warto przeczytać, choćby po to, by przekonać się do jakich dramatów prowadzi religijny fanatyzm i niechęć zmian.

Bardzo dobry reportaż, pokazujący inne oblicze Egiptu.
Wielu Polakom ten kraj kojarzy się z hotelami all inclusive i piramidami w Gizie. Prawda jest dużo bardziej drastyczna: powszechne obrzezanie kobiet, ubój rytualny, zacofanie i nienawiść wobec jakiejkolwiek odmienności.
Warto przeczytać, choćby po to, by przekonać się do jakich dramatów prowadzi religijny fanatyzm i...

Kilka lat temu przeczytałam autobiograficzną książkę Piotra Kalwasa pt."Salam" w której opisywał swoje życie od czasów wczesnego dzieciństwa u schyłku PRL-u do roku 2000,w którym prozaik i podróżnik przeszedł na islam i przybrał imię Ibrahim.Następnie autor wyprowadził się do Egiptu i napisał książkę o swoim nowym domu pt."Egipt:Haram Halal"
Jest to bardzo ciekawy reportaż Polaka-muzułmanina,który próbuje zgłębić arabską mentalność.Pokazał Egipt zupełnie inny od tego jaki pokazuje się cudzoziemcom.Otwiera przed nami świat haram i hallal,czyli to,co dozwolone i zabronione w świetle szariatu.Wprowadza nas w zaułki ulic miasta i odsłania przed nami chaos mentalności arabskiej.
Z perspektywy Polaka-muzułmanina ukazuje nam kulturę religię,obyczaje i zakłamanie w kraju,w którym fundamentalizm jest mocno zakorzeniony.
Mimo krytycznej oceny wielu dziedzin życia w Egipcie widać,że autor jest zafascynowany nową ojczyzną.
Polecam, nie tylko tym którzy wybierają się do Egiptu.

Kilka lat temu przeczytałam autobiograficzną książkę Piotra Kalwasa pt."Salam" w której opisywał swoje życie od czasów wczesnego dzieciństwa u schyłku PRL-u do roku 2000,w którym prozaik i podróżnik przeszedł na islam i przybrał imię Ibrahim.Następnie autor wyprowadził się do Egiptu i napisał książkę o swoim nowym domu pt."Egipt:Haram Halal"
Jest to bardzo ciekawy reportaż...

Świetna! Pokazująca prawdziwe życie w Egipcie. Co ważne, nie tylko w Kairze, ale przede wszystkim w Aleksandrii. Ważna i potrzebna. Gdzie każde słowo jest ważne i wyważone. To nie jest książka dla turystów i napisana przez turystę. To książka napisana przez kogoś kto tam mieszka od lat, kto Egipt zna. Włączając w to także jego kulturę, historię i wszelkie inne niuanse. Piotr Ibrahim Kalwas zagląda za kurtynę, odsłania kuluary i wyciąga na wierzch to co najbardziej skrywane.

Polecam. Bez dwóch zdań.

Świetna! Pokazująca prawdziwe życie w Egipcie. Co ważne, nie tylko w Kairze, ale przede wszystkim w Aleksandrii. Ważna i potrzebna. Gdzie każde słowo jest ważne i wyważone. To nie jest książka dla turystów i napisana przez turystę. To książka napisana przez kogoś kto tam mieszka od lat, kto Egipt zna. Włączając w to także jego kulturę, historię i wszelkie inne niuanse....

Byłam w Egipcie kilka razy, mimo to jestem w szoku.

Byłam w Egipcie kilka razy, mimo to jestem w szoku.

"- A my jesteśmy zabitą dechami wsią świata, rządzoną od półtora tysiąca lat przez ciemnych kleryków." (str. 138)

Piotr Ibrahim Kalwas przeszedł na islam i od kilkunastu lat mieszka w Aleksandrii w Egipcie. Jako pisarz i reporter chciał przedstawić obraz Araba XXI wieku. Pokazał czytelnikowi obraz Egiptu z bardzo wielu stron, przybierając różne tony i postawy, zatem raz jest jego krytykiem, innym razem satyrykiem, który zaśmiewa się z przywar Egipcjan. Jest też wielbicielem i ciekawskim obserwatorem kultury, tradycji i obyczajów tego kraju i arabskości w ogóle. Oświadcza "...kocham tę cywilizację. Kocham ją jednak miłością występną." (str. 193), czyli patrzy na nią szeroko otwartymi oczami, którym nic nie umyka. W książce pokazuje tytułowe haram i halal (czyli zakazane, dozwolone), paradoksy, zabobony, zwyczaje, które od setek lat się nie zmieniły, podejście do innych, naczelne miejsce dla religii głównej i tych drugorzędnych, opisuje sprawy głupie, okrutne, podłe, wstrętne, niegodziwe, mściwe, absurdalne. Rozmawia z różnymi osobami, które przeprowadzają go przez zawiłe ścieżki tradycji egipskiej, ciemnoty, rasizmu, nietolerancji, zakłamania, biedy i bogactwa. Współczesny, przeciętny Arab to według Al-Azma (profesor filozofii Uniwersytet w Damaszku) to fahlawi , czyli "Cwaniaczek klaun z wąsikiem, fantasta fatalista, wyolbrzymiający wszystko, oskarżający cały świat o swoją biedę umysłową i materialną, człowiek, który rzuca się realizować wszystko, najbardziej szalone projekty, i niczego nie kończy albo kończy źle, niedokładnie, fahlawi to ostoja niedbalstwa w każdym wymiarze, to antymyśliciel." (str. 41) To zbiór reportaży odarty z upiększeń, dodatków, blichtru folderów turystycznych. Z książki wyłania się obraz kraju w którym od setek lat nic się nie zmieniło, mimo kilku dodatków technologicznych z zachodu, typu internet, telefony komórkowe, cały czas kwitnie w nim brak poszanowania kogokolwiek i czegokolwiek. W centrum jest Bóg i wyznawanie wiary względem niego, to on daje i zabiera, on ma na wszystko wpływ, człowiek jest tylko narzędziem: "- Egipcjanie są niewiarygodnymi nacjonalistami i co gorsza nacjonalistami religijnymi. Wszystko, co najpiękniejsze na świecie, musi być nasze i "z łaski Bożej", a tak naprawdę pod tą idolatrią religijnego patriotyzmu, martyrologii i naszości kryje się straszny kompleks wobec zachodniej nowoczesności, i skrywany wstyd z cywilizacyjnego zapóźnienia. Im większe zapóźnienie, tym więcej nacjonalizmu, im więcej nacjonalizmu, im więcej religijnego zabobonu, tym więcej dumy z naszości." (str. 138) W tym kraju "Jest autorytaryzm, oligarchia, bieda i brak edukacji dla mas, a im biedniej tym głupiej, tym owocniej żerują na takim gruncie islamiści. ... naszym przekleństwem jest zaskorupiały, religijny tradycjonalizm." (str. 164) Tradycja wydaje się być silniejsza niż wszystko inne, nakazuje twarde "normy", nakazy, zakazy, narzuca obyczajowość, itd. W Egipcie cały czas kwitnie średniowiecze, to co zostało zapisane wiele wieków temu cały czas jest kultywowane, bez refleksji, bez przemyśleń, odniesień do współczesnych standardów, "Tutaj nie było renesansu, oświecenia ani żadnej rewolucji myślowej. Rządzi nami potęga mitu, strachu i genetycznie zakodowanego już zabobonu." (str. 210)

We współczesnym Egipcie wciąż:
- popularne są rządy twardej ręki, czyli armii,
- aranżowane są małżeństwa,
- kobiety muszą się zakrywać nikabem,
- seks przedmałżeński jest zakazany, ale mężczyźni mogą się onanizować
- obrzezanie dziewczynek dotyczy 98% z nich,
- kobiety ulegają wszelkim formom przemocy, w domu i poza nim, za strony mężczyzn i kobiet,
- ulice spływają krwią zwierząt mordowanych z okazji święta Ofiarowania (Al-Adha),
- zakazane jest bycie ateistą, ale wiara w inne odłamy islamu też jest napiętnowana, nie mówiąc o chrześcijanach,
- osoby o innej orientacji oficjalnie nie istnieją,
- dojście do prawdy jest ciężkie albo niemożliwe, ginie w gąszczu półprawd,
- popularny jest "Main Kampf"
- naturalna jest obowiązująca kastowość,
- nienawidzą pouczania przez Zachód.

W Egipcie zwyczajowo sprawy niewygodne, niemiłe "zamiata się pod dywan", aby o nich nie mówić, nie widzieć ich, wyprzeć je ze świadomości indywidualnej i zbiorowej. To kraj, w którym kobiety są najczęściej narzędziem, służącym mężczyźnie jako żony, matki ich dzieci, strażniczki domowego ogniska. Po rewolucji wzmogły się gwałty na kobietach, oblewanie ich kwasem lub inny rodzaj okrucieństwa i okaleczania, z zemsty, z frustracji, że nie można ich dotknąć, że nie można zaspokoić swoich potrzeb seksualnych, rozbudzonych przez internet w którym jest pełno wyuzdanych kobiet, które pokazują wszystko co do tej pory zakryto przed egipskimi mężczyznami. Dzisiejszy Egipt odrzuca Turcję i Tunezję jako zbyt demokratyczne i liberalne, ale broni się wyborem silnej armii przed radykalizmem religijnym, niby zazdrości zachodowi, ale boi się wszystkiego co może go wyrwać z okowów tradycji i dawnych przekazów. Trzymani w ryzach "Haram i Halal" tkwią w swoim dumnym z porażek, zaśmieconym z dumy, zastraszonym przez imamów świecie bojąc się i jednocześnie i zazdroszcząc innym, nie budując tylko niszcząc. Ile czasu potrzebują na zmiany, czy w ogóle ich chcą?

To ciekawa książka, pokazująca Egipt ten codzienny, nie ten z turystycznych hoteli i utartych szlaków, taki jakim jest poza wyspami dla turystów.

"- A my jesteśmy zabitą dechami wsią świata, rządzoną od półtora tysiąca lat przez ciemnych kleryków." (str. 138)

Piotr Ibrahim Kalwas przeszedł na islam i od kilkunastu lat mieszka w Aleksandrii w Egipcie. Jako pisarz i reporter chciał przedstawić obraz Araba XXI wieku. Pokazał czytelnikowi obraz Egiptu z bardzo wielu stron, przybierając różne tony i postawy, zatem raz...

Książka była dopełnieniem moich dwóch poprzednich lektur i literackiej wycieczki do kraju faraonów. Egipt starożytny („Egipcjanin Sinuhe”) oraz z połowy ubiegłego wieku „Hamida z Zaułka Midakk". Do kompletu zamarzyło mi się jeszcze coś współczesnego. Najlepiej reportaż. Nie miałam dobrych przeczuć związanych z książką, bo autor to przecież Polak. Nawet jeśli od kilku lat na stałe mieszka w Egipcie, nie może tak czuć kraju, jak np. noblista Nadżib Mahfuz (ten od Hamidy). A jednak!

Autor to urodzony w Polsce Egipcjanin z wyboru, przy okazji polski muzułmanin, zafascynowany Egiptem i to się czuje. Rozebrał swoją nową ojczyznę na czynniki pierwsze i pokazał nieprzyjazną, a często przerażającą, szczególnie dla Europejczyka, egipską rzeczywistość.
Rozmawiający z nim profesor zachęcał:
- Pisz o nas, krytykuj, wyciągaj brudy, kpij z naszych bzdur, ciemnoty, zabobonów, głupoty pustynnej, pisz o tym wszystkim! ...
- Ależ panie profesorze, ja kocham ten świat! Nie mogę bez Arabów żyć!
- I dlatego właśnie krytykuj. Z miłości!

I krytykował. Zacofanie, zakłamanie, fundamentalizm, nieludzkie procedery. Opisał nie tylko fakty i zdarzenia, ale przytoczył rozmowy z nowymi rodakami, którym najczęściej zadawał niewygodne pytania. Poruszał tematy tabu, starał się dociec co im w duszy gra i w głowie siedzi oraz co naprawdę myślą. Co faktycznie (a nie prawnie) jest dla nich halal, a co haram. Okazuje się, że wiele zjawisk wbrew logice to równocześnie i halal, i haram. Ot, taki egipski paradoks. Pokazał kraj, o jakim nam, sporadycznym przybyszom, czy turystom, dostrzegającym co najwyżej inną kulturę, czy mentalność, nawet się nie śniło. Czy jest wiarygodny? W moim odczuciu tak.

Przeczytałam, zadziwiłam się, miejscami zszokowałam (o matko! ten ostatni rozdział!!!), szeroko otworzyłam oczy. I przyjęłam do wiadomości, że zdaniem autora to „cudowny, nieodgadniony, pojebany świat”. Nie potrafię pojąć za co on ten Egipt tak kocha. Mnie obrzydł.

Książka była dopełnieniem moich dwóch poprzednich lektur i literackiej wycieczki do kraju faraonów. Egipt starożytny („Egipcjanin Sinuhe”) oraz z połowy ubiegłego wieku „Hamida z Zaułka Midakk". Do kompletu zamarzyło mi się jeszcze coś współczesnego. Najlepiej reportaż. Nie miałam dobrych przeczuć związanych z książką, bo autor to przecież Polak. Nawet jeśli od kilku lat na...

https://www.facebook.com/KsiazkiIlubCzasopisma

Zbiór reportaży zebranych w książce, o wiele mówiącym tytule Egipt: Haram halal, pozwala wczuć się w atmosferę kraju, w którym tradycja jest tak mocna, że przybiera karykaturalne formy. Kalwas, przez lata mieszkający w Aleksandrii, bez upiększania opisuje najbliższe otoczenie, odrapane, zaniedbane budynki, śmieci na ulicach, upał i smród oraz ludzi od wieków żyjących tak jakby to wszystko zupełnie dla nich nie miało znaczenia. Bohaterowie jego tekstów rozerwani między tym co wolno (halal), a zakazami wypływającymi z religii i tradycji (haram) brną przez swoje życie jedni próbując walczyć i zmieniać społeczeństwo na wzór demokracji Zachodu, drudzy godząc się nawet na najbardziej absurdalne zakazy i nakazy. Wszyscy tkwią w irracjonalnym tradycjonalizmie mającym różne, często okrutne oblicza. Sporo jest zatem o islamie, różnych jego odłamach i frakcjach wzajemnie się zwalczających, o przywiązaniu Egipcjan do rządów silnej ręki, ale i o sprzeciwie i rewolucjach jeśli przyjęte status quo jest niszczone. Autor nie oszczędza swoich rozmówców, prowokuje ich zmuszając do refleksji będącej często czymś niemożliwym do pojęcia, czymś od razu odrzucanym. Podejmowanie pewnych tematów jak chociażby obrzezania dziewczynek, aranżowanych małżeństw czy odstępstwa od uznawanych przez państwo religii zawsze budziło sporo kontrowersji.

Egipcjanie Kalwasa jego dociekania zawsze kwitowali stwierdzeniem, że nie powinien się wtrącać w ich wewnętrzne problemy, że jako Europejczyk nigdy tego nie pojmie. I w tym tkwi jakaś prawda, bo łatwo nam oceniać z punktu widzenia Europejczyka, że coś jest złe samemu będąc wychowanym w zupełnie innej tradycji często równie pełnej sprzeczności co ta Egipska. Zresztą widać to w Polsce, która uznaje wartości innych krajów Unii Europejskiej, jak prawa kobiet do decydowania o swoim ciele czy kwestii praw osób LGBT+ za obce naszej kulturze - co jest oczywistym nonsensem. Nie ulega jednak wątpliwości, że Egipt stoi na rozdrożu między zachodnimi aspiracjami a pustynną mentalnością zrośniętą z tradycją tak mocno, że jeszcze wiele pokoleń będzie musiało minąć nim coś naprawdę się zmieni. Na razie armia dba o porządek czuwając, aby radykalizm religijny nie zmienił Egiptu w kolejną republikę islamską.

https://ksiazkiilubczasopisma.blogspot.com/2021/10/egipt-peen-sprzecznosci.html

https://www.facebook.com/KsiazkiIlubCzasopisma

Zbiór reportaży zebranych w książce, o wiele mówiącym tytule Egipt: Haram halal, pozwala wczuć się w atmosferę kraju, w którym tradycja jest tak mocna, że przybiera karykaturalne formy. Kalwas, przez lata mieszkający w Aleksandrii, bez upiększania opisuje najbliższe otoczenie, odrapane, zaniedbane budynki, śmieci na ulicach,...

Słuchałem Audiobooka Swietny. Książka super głęboko wyjaśnia metalność Egipskich Arabów Polecam

Słuchałem Audiobooka Swietny. Książka super głęboko wyjaśnia metalność Egipskich Arabów Polecam