Egipt: haram halal

“Irracjonalizm.
Nieprzekładalne na myślenie europejskie, alogiczne podejście do życia”.
“W turkusowym morzu kąpią się kobiety w ubraniach, a w knajpach Zamalku homoseksualiści robią oko do przechodzących chłopaków. Do bezalkoholowego piwa dyskretnie wlewa się “małpki” ouzo, a słodki zapach najlepszego haszyszu miesza się w powietrzu z wersetami Koranu, które płyną z głośników”.
Autor mieszka w Egipcie, przeszedł na islam, wie, co pisze. Nie daje łatwych odpowiedzi, nie stawia biało-czarnych diagnoz. U niego jak w tytule: haram (zakaz) miesza się z “halal” (przyzwolenie).
Autor cytuje wypowiedź młodego chłopaka, która brzmi jak krzyczący apel do człowieka Zachodu, by się opamiętał i porzucił swoje stereotypy: “Armia spuściła porządny wpierdol brodatym, którzy tylko marzą, żebyście tam w Europie pozdychali albo nawrócili się na islam. Europa zawdzięcza wiele egipskiej armii, wam, na Zachodzie, trudno to zrozumieć. Obama cofnął pomoc dla wojskowych za to, że obaliła fundamentalistyczne Bractwo Muzułmańskie, wroga Ameryki numer jeden. Czy wy tam jesteście aby normalni?”.
Książka dla ludzi o mocnych nerwach - czytamy o obrzezaniu dziewczynek i oblewaniu kobiet kwasem, obserwujemy plastycznie opisane rytualne zarzynanie krów, widzimy fundamentalizm, nienawiść, skrajną niesprawiedliwość i przemoc.

“Irracjonalizm.
Nieprzekładalne na myślenie europejskie, alogiczne podejście do życia”.
“W turkusowym morzu kąpią się kobiety w ubraniach, a w knajpach Zamalku homoseksualiści robią oko do przechodzących chłopaków. Do bezalkoholowego piwa dyskretnie wlewa się “małpki” ouzo, a słodki zapach najlepszego haszyszu miesza się w powietrzu z wersetami Koranu, które płyną z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Autor nie pisze zachowawczo ani nie gryzie się w język. Wulgarna ekspresja z początku nieco mnie odstraszała. Można się zastanawiać, czy jest ona konieczna, czy nie dało się inaczej, ale może po prostu lepiej się pogodzić i skupić na warstwie merytorycznej. Tekst zdecydowanie nie daje kompleksowego spojrzenia na Egipt. Po lekturze dalej nie wiemy nic o wielu fundamentalnych kwestiach. Nie można mieć tego autorowi za złe. To jego subiektywny wybór tematów. W ten sposób tekst nie uderza dydaktyzmem, a mimo wszystko w prezentowanych zdarzeniach i scenach znajdujemy wiele subtelności, które odsłaniają przed nami interesujące wątki niejako poboczne.

Książkę poleciłbym jednak przede wszystkim osobom, które o kulturze arabskiej, muzułmańskiej i egipskiej coś wiedzą. Wtedy lektura ta jest spojrzeniem na niewidoczne z wierzchu kwestie. W przeciwnym wypadku może to być opis kilku kuriozalnych obyczajów i tradycji, które tylko zwiększą nasze zdziwienie i niezrozumienie względem tej kultury.

Autor nie pisze zachowawczo ani nie gryzie się w język. Wulgarna ekspresja z początku nieco mnie odstraszała. Można się zastanawiać, czy jest ona konieczna, czy nie dało się inaczej, ale może po prostu lepiej się pogodzić i skupić na warstwie merytorycznej. Tekst zdecydowanie nie daje kompleksowego spojrzenia na Egipt. Po lekturze dalej nie wiemy nic o wielu fundamentalnych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

egipt - kraj tak pełen sprzeczności jak ludzie w nim mieszkający

wyznawcy różnych odłamów islamu, obrzezane kobiety, chrześcijanie, bogacze, biedacy, obrońcy zwierząt i obcy - wszyscy towrzą taki tygiel, że zwykłemu europejczykowi w głowie się to nie mieści

ta książka poruszyła mnie swoim realizmem i brakiem cukierkowości
niestety zauważyłam w niej, że fanatyzm religijny i zapatrzenie oraz brak otwartości na nowoczesność może doprowadzić do zacofania - co powoli można zauważyć i w naszym kraju

egipt - kraj tak pełen sprzeczności jak ludzie w nim mieszkający

wyznawcy różnych odłamów islamu, obrzezane kobiety, chrześcijanie, bogacze, biedacy, obrońcy zwierząt i obcy - wszyscy towrzą taki tygiel, że zwykłemu europejczykowi w głowie się to nie mieści

ta książka poruszyła mnie swoim realizmem i brakiem cukierkowości
niestety zauważyłam w niej, że fanatyzm religijny...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Piękny opis rozmów feministy i człowieka zachodu (zakochanego w Egipcie) z Egipcjanami i Arabami, co daje dobry podgląd na tamtejsze tradycje, kultury i przekonania, politykę i historię.

Piękny opis rozmów feministy i człowieka zachodu (zakochanego w Egipcie) z Egipcjanami i Arabami, co daje dobry podgląd na tamtejsze tradycje, kultury i przekonania, politykę i historię.

Pokaż mimo to

Błękitne ,rozległe Morze Śródziemnomorskie, bezpańskie koty na ulicach, pyszne falafele, prażące słońce I wieczna kakofonia dźwięków na ulicach- oto znany przez wielu Egipt. Raj dla turystów a dla mieszkańców walka o życie. Piotr Kalwas w swoim reportażu, ukazał wiele nieznanych przeze mnie faktów dotyczących tego miejsca. W większości były to raczej ciemne strony Egiptu. Nie pojęte dla mnie, dziewczyny z Zachodu było to, że wszyscy żyją tam jeden na drugim, wyznawanie islamu jest największym obowiązkiem , popopierane są ideologie Hitlera a śmieci wyrzuca się normalnie do wody I na ulice I dla nikogo to nie problem. Jeśli ktoś wyznaje inną religie bądź jest ateistą to jest stygmatyzowany bądź skazany na więzienie I śmierć. Wszystko co nowe jest źle postrzegane. Jest na to jedno słowo : konserwatyzm. Oczywiscie mogłabym wymieniać więcej przerażających elementów z życia Egipcjanina ale nie chce odbierać przyjemności z czytania. Dlaczego? Poniewaz jest to naprawde wstrzącający I wciągający reportaż który daje do myślenia.

Błękitne ,rozległe Morze Śródziemnomorskie, bezpańskie koty na ulicach, pyszne falafele, prażące słońce I wieczna kakofonia dźwięków na ulicach- oto znany przez wielu Egipt. Raj dla turystów a dla mieszkańców walka o życie. Piotr Kalwas w swoim reportażu, ukazał wiele nieznanych przeze mnie faktów dotyczących tego miejsca. W większości były to raczej ciemne strony Egiptu....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

bardzo prawdziwa

bardzo prawdziwa

Pokaż mimo to

Na co dzień nie sięgam po reportaże - to nie jest typ literatury, który lubię. Mimo to ta pozycja mnie nie zawiodła. Miałam wrażenie, że siedzę przy herbacie z dobrym znajomym, który opowiada mi o Egipcie. A opowiada tak dobrze, że sama się tam przenoszę, widzę i czuję wszystko, o czym mówi.
Egipt: Haram Halal to według mnie pozycja obowiązkowa dla każdego, kto chciałby poznać ten kraj od środka, a nie tylko od strony turystycznej.

Na co dzień nie sięgam po reportaże - to nie jest typ literatury, który lubię. Mimo to ta pozycja mnie nie zawiodła. Miałam wrażenie, że siedzę przy herbacie z dobrym znajomym, który opowiada mi o Egipcie. A opowiada tak dobrze, że sama się tam przenoszę, widzę i czuję wszystko, o czym mówi.
Egipt: Haram Halal to według mnie pozycja obowiązkowa dla każdego, kto chciałby...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Egipt porządnie chwycony za kark i przetargany po śmieciach zalegających na ulicach tego nieokrzesanego kraju. Kraju, który nie wie co zrobić ze swoją potencjalną wolnością, tkwiący w zaścianku VI wieku a jednocześnie pragnący liczyć się w obecnym świecie. Nie do odczytania, ale schematyczny. Niemniej to piękna analiza społeczeństwa egipskiego z różnych perspektyw, a co najważniejsze - samokrytyczna. Po prostu bardzo solidna książka!

Egipt porządnie chwycony za kark i przetargany po śmieciach zalegających na ulicach tego nieokrzesanego kraju. Kraju, który nie wie co zrobić ze swoją potencjalną wolnością, tkwiący w zaścianku VI wieku a jednocześnie pragnący liczyć się w obecnym świecie. Nie do odczytania, ale schematyczny. Niemniej to piękna analiza społeczeństwa egipskiego z różnych perspektyw, a co...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W świetle będących ostatnio na czasie dyskusji o uchodźcach i islamie, reportaż ten stanowi świetny opis kraju muzułmańskiego z punktu widzenia przeciętnego mieszkańca. Książka ta to praktycznie sama krytyka islamu, lecz napisana przez osobę, która dobrowolnie przeszła na islam i jeszcze z własnej woli zamieszkała na stałe w Egipcie. Temat jest zatem naprawdę dobrze obadany przez autora - nie jest to materiał oparty na starannie wyselekcjonowanych filmikach z internetu.

Autor zarzeka się, że kocha Egipt, ale jego książka jakoś nie zaraziła mnie tą miłością. Na podstawie tej książki Egipt pukałby u mnie w dno listy miejsc, które chciałabym odwiedzić.

Powyższe budzi we mnie BARDZO BARDZO dziwne uczucia. Po prostu nie rozumiem, jak można być zdrowym na umyśle i specjalnie związywać się z miejscem, w którym królują problemy, które jeśli u nas były, to od jakichś 500 lat są już rozwiązane, a tam takie oczywistości to wielki problem i konspiracja. Przychodzą mi do głowy dwa logiczne wytłumaczenia - albo jest coś nie tak z tym "zdrowym na umyśle", albo autor tak w rzeczywistości jedynie stworzył kreację pozwalającą na wnikliwą eksplorację Egiptu i arabskiej myśli. Nawet dam radę wytłumaczyć przyjęcie islamu jakąś chwilową fascynacją, a docelowo lepszym przyjęciem przez Egipcjan. Ale przynajmniej dla mnie, nawet pokusa obwieszczenia światu prawdziwego oblicza kraju muzułmańskiego nie może się mierzyć z zakładaniem tam rodziny. W nocie biograficznej przeczytałam, że syn autora nosi arabskie imię. Jak można swoje dziecko pakować w sam środek tego, co krytykuje się w książkach? Żeby syn był otoczony szkołami o żenującym poziomie edukacji, kolegami którym wpaja się brak szacunku do kobiet, wreszcie obrzezanymi kobietami? Ciekawe co to ma mu ułatwić i w jaki sposób dążyć do tego by dzieci miały lepiej od rodziców? Może właśnie przez irracjonalność myślenia autor poczuł, że w Egipcie trafił na swoich?

Jeśli ktoś ma jakieś wywiady z autorem czy inne dodatkowe materiały pomagające rozwiać moje wątpliwości, proszę o podesłanie w wiadomości na LubimyCzytac.

W świetle będących ostatnio na czasie dyskusji o uchodźcach i islamie, reportaż ten stanowi świetny opis kraju muzułmańskiego z punktu widzenia przeciętnego mieszkańca. Książka ta to praktycznie sama krytyka islamu, lecz napisana przez osobę, która dobrowolnie przeszła na islam i jeszcze z własnej woli zamieszkała na stałe w Egipcie. Temat jest zatem naprawdę dobrze obadany...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Piotr Ibrahim Kalwas jest muzułmaninem, który zakochał się w Egipcie i wybrał życie w Aleksandrii. Wciąż pozostaje tam dociekliwym obcym, który, choć wyznaje właściwą wiarę, nigdy nie pojmie natury i wyborów Egipcjan. Rozmówcy podchodzą doń z ciekawością, mniej lub bardziej chętnie zwierzając się ze swych przekonań, ale zawsze mają na uwadze zachodni (tak, świadomie używam tego określenia) świat, z którego tu przybył.
Kalwas opowiada jak pisze: nocą, siedząc na swym mikrobalkonie, skąd doskonale słychać: śpiewy kobiet, modlitwy mężczyzn (...), miauczenie kotów, nastawione na full telewizory z Koranem i przesyconymi seksem egipskimi przebojami (...), smród wyrzucanych z balkonów i okien śmieci, odurzające aromaty fantastycznego żarcia, (...), spasione szczury przemykające po plątanienie kabli i rurek od klimatyzatorów...
Mnogość bodźców, wielość znaczeń, moc sprzecznych, bardzo jaskrawych zachowań. Kalwas nie potrafi się im nadziwić, czytelnik zdecydowanie przyłączy się do osłupienia autora. Patrzenie na Egipt poprzez europejską perspektywę jest zupełnie bezcelowe i oddalające od sedna sprawy. By zrozumieć, trzeba poddać się narracji Kalwasa, choć ma on sam tyle wątpliwości, że trudno uchwycić tę ulutną prawdę o autochtonach.
Choć Kalwas wieloktornie zaznacza swoją miłość do Egiptu, ciężko znaleźć jej przyczynę. W zasadzie w każdym reportażu czuć jego złość, częściej nawet wściekłość na politykę, mentalność, przyzwyczajenia, brak postępu.
Bardzo ciekawa książka, reportaże odsłaniające prawdziwe (ale też niejedyne) oblicze Egiptu. Świat jest zadziwiający i coraz bardziej niepokojący. Ta książka to potwierdza.


Więcej na: buchbuchbicher.blogspot.com

Piotr Ibrahim Kalwas jest muzułmaninem, który zakochał się w Egipcie i wybrał życie w Aleksandrii. Wciąż pozostaje tam dociekliwym obcym, który, choć wyznaje właściwą wiarę, nigdy nie pojmie natury i wyborów Egipcjan. Rozmówcy podchodzą doń z ciekawością, mniej lub bardziej chętnie zwierzając się ze swych przekonań, ale zawsze mają na uwadze zachodni (tak, świadomie używam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to