Gdziekolwiek mnie rzucisz. Wyspa Man i Polacy. Historia splątania

Man to bardzo ciekawy zakątek szeroko rozumianych Wysp Brytyjskich. Położona pomiędzy Walią, Anglią, Szkocją i Irlandią wyspa ma status dependencji korony brytyjskiej, nigdy nie należała do Unii Europejskiej, ma własny parlament (najstarszy w Europie), herb, flagę, znaczki pocztowe, walutę i oznaczenie przynależności samochodów (GBM). Od niedawna nasi rodacy stali się tam główną mniejszością narodową. Ale związki Polaków z górzystą wyspą na Morzu Irlandzkim są nawet starsze, co ciekawie opisał w swoim reportażu Dionisios Sturis.
Może zresztą słowo „reportaż” nie oddaje istoty tej książki. Są to bowiem również bardzo osobiste wspomnienia autora, który na Man mieszkał, pracował i … nie ma co dalej spoilerować. Na szczęście nie zmarnował tego czasu, albowiem swoje pozytywne emocje związane z wyspą potrafił uporządkować i przekazać w sposób zachęcający dla czytelników. Książka zawiera wreszcie także elementy historyczno-kulturowo-społecznego przewodnika po wyspie Man. Poznamy zatem fragment historii wyspy, zarówno legendarnej, średniowiecznej jak i współczesnej, z elementami wiedzy o raju podatkowym, a także codzienność wyspy i to, jak tam radzą sobie nasi rodacy. A także, jak na nią trafili m.in. prawie 70 lat wcześniej.
Może najbliższe zawartości działa określenie to wspomnieniowy-autobiograficzny reportaż społeczno-historyczny? Nieważne, grunt że czyta się bardzo dobrze, proporcje poszczególnych elementów sąd dobrze dobrane a konstrukcja jest przemyślana i nieprzypadkowa. W czytelniku budzi się chęć poznania tej wyspy, lub – jak w przypadku piszącego te słowa – powtórnej podróży, a to oznacza, że autor spisał się na medal.

Man to bardzo ciekawy zakątek szeroko rozumianych Wysp Brytyjskich. Położona pomiędzy Walią, Anglią, Szkocją i Irlandią wyspa ma status dependencji korony brytyjskiej, nigdy nie należała do Unii Europejskiej, ma własny parlament (najstarszy w Europie), herb, flagę, znaczki pocztowe, walutę i oznaczenie przynależności samochodów (GBM). Od niedawna nasi rodacy stali się tam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Z założenia miała to być książka o Polakach na wyspie. Nawet autor dał ogłoszenie w miejscowej prasie, aby się zgłaszali; niestety odzew był niewielki, być może dlatego, że Dionisios musiał zamiesić tekst po angielsku, aby nie dyskryminować miejscowych.
Opisał więc historię wyspy, trochę krajobrazów i zwyczajów miejscowej ludności. Mnie najbardziej "urzekła" postawa młodego rozpasanego pokolenia, gdzie najlepiej zrobić dziecko, jeszcze lepiej dwoje, a najlepiej troje, wtedy nie trzeba w ogóle pracować, bo państwo zapewnia mieszkanie i kasę - jesteśmy na dobrej drodze ;-) A szczytem marzeń, by mieć te dzieci z różnymi ojcami, wtedy możne wywalczyć dodatkowo potrójne alimenty.
Wyspa Man jak wiadomo została rajem podatkowym, czy cieszyli się z tego miejscowi ? - i jak poradzili sobie z napływowymi milionerami ? Te i inne informacje znajdziemy w tej książce.

Z założenia miała to być książka o Polakach na wyspie. Nawet autor dał ogłoszenie w miejscowej prasie, aby się zgłaszali; niestety odzew był niewielki, być może dlatego, że Dionisios musiał zamiesić tekst po angielsku, aby nie dyskryminować miejscowych.
Opisał więc historię wyspy, trochę krajobrazów i zwyczajów miejscowej ludności. Mnie najbardziej "urzekła" postawa młodego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciepła, ciekawie opisana historia wyspy i ludzi, którzy tam się pojawiali i pojawiają. Dobrze się czyta.

Ciepła, ciekawie opisana historia wyspy i ludzi, którzy tam się pojawiali i pojawiają. Dobrze się czyta.

Pokaż mimo to

Nie czytało mi się tej książki dobrze. Głownie przez styl autora, który oceniłbym jako miks drętwych opowieści i usilnego utrzymywania lekko luzackiego tonu, którym opowiadane są historie podnoszone jednocześnie do miana ważnych. Owszem, po lekturze mam ochotę odwiedzić w przyszłości wyspę Man, o której przeczytałem, poznać dwóch, może trzech bohaterów przedstawionych w kolejnych rozdziałach, ale po inne dzieła tego Pana sięgał już raczej nie będę.

Nie czytało mi się tej książki dobrze. Głownie przez styl autora, który oceniłbym jako miks drętwych opowieści i usilnego utrzymywania lekko luzackiego tonu, którym opowiadane są historie podnoszone jednocześnie do miana ważnych. Owszem, po lekturze mam ochotę odwiedzić w przyszłości wyspę Man, o której przeczytałem, poznać dwóch, może trzech bohaterów przedstawionych w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo, ale to bardzo wciągająca. Przynajmniej dla mnie. Naprawdę dobrze napisana, lekko się czyta. Fajne opowiadanie o wyspie, jej mieszkańcach i naszych oczywiście, Polakach na emigracji. Jedynie, co zauważyłam, to zbyt wiele wątków politycznych i historycznych, których ja nie jestem fanką. Ale do przeczytania. Książka godna polecenia, super się czyta. Naprawdę warto! Historie tych ludzi wciągają :)

Bardzo, ale to bardzo wciągająca. Przynajmniej dla mnie. Naprawdę dobrze napisana, lekko się czyta. Fajne opowiadanie o wyspie, jej mieszkańcach i naszych oczywiście, Polakach na emigracji. Jedynie, co zauważyłam, to zbyt wiele wątków politycznych i historycznych, których ja nie jestem fanką. Ale do przeczytania. Książka godna polecenia, super się czyta. Naprawdę warto!...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest ciekawie. Jednak tylko ciekawie. Można przerzucić, ale raczej pozycja nie do pokochania.

Jest ciekawie. Jednak tylko ciekawie. Można przerzucić, ale raczej pozycja nie do pokochania.

Pokaż mimo to

Wspaniała książka, nie do końca reportaż, nie ma tu przedstawionych suchych faktów , są wspomnienia , refleksje i przemyślenia autora.

W książce poznajemy Wyspę Man , jej historię , jej mieszkańców, młodych, starych, tych nowo przybyłych, tych mieszkających od zawsze,tych wracających, ... Polaków, Anglików, Manxów ,...ich losy i ich splątanie.

Bardzo pozytywna książka w porównaniu do reportażu E.Winnickiej "Angole".

Chciałabym się dowiedzieć czy Sian wyjechała w końcu na wakacje do ukochanej Grecji i czy oby na pewno udało jej się sprzedać dom?

Wspaniała książka, nie do końca reportaż, nie ma tu przedstawionych suchych faktów , są wspomnienia , refleksje i przemyślenia autora.

W książce poznajemy Wyspę Man , jej historię , jej mieszkańców, młodych, starych, tych nowo przybyłych, tych mieszkających od zawsze,tych wracających, ... Polaków, Anglików, Manxów ,...ich losy i ich splątanie.

Bardzo pozytywna książka w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po przeczytaniu tej książki, stałam się Manxem. :)

Po przeczytaniu tej książki, stałam się Manxem. :)

Pokaż mimo to

warto

warto

Pokaż mimo to

Dzis tylko jedna ksiazka, ktora chcialabym polecic a jednoczesnie porownac do Angoli, Ewy Winnickiej. Tak jeszcze mi *gega* w srodku ta sprawa;-). To literatura *emigracyjna*
Quocunque jeceris stabit (ang. "Whichever way you throw me, I stand" lub "Wherever you throw me, I will stand", pol. "Gdziekolwiek mnie rzucisz, będę stał"). To motto przewodnie wyspy Man. To takze haslo Polakow. Gdzie by nas nie rzucono, to ustoimy. Bedziemy pochyleni ale sie nie obalimy, przyklekniemy a sie nie damy. Dupe scisniemy a sie trzymamy.. Postawiamy sie, a sie nie damy. Takie my bohatery, orly, sokoly.


Gdziekolwiek mnie rzucisz. Wyspa Man i Polacy. Historia splatana. To ksiazka polskiego emigranta. Dionisa Sturisa. On to jako normalny Polak (choc rodem z hellady) wyjechal, hen w ciemno na ciemna wyspe - Wyspe Man. (Zawsze kojarzyla mi sie wyspa z wyscigami Tourist Trophy czyli TT na motocyklach i z tym, ze nie ma tam ograniczen predkosci na drogach). Teraz dochodzi to, ze to nastepna wyspa oblegana przez rodakow. Dionis jak sam przyznaje czytal Angoli, Ewy Winnickiej. Autorka napisala tez blurba do Dionisa ksiazki. Ja przyznam sie szczeze, ze od razu porownalam te dwie ksiazki. nie brak dobrej pracy autorow. Nie brak i narzekan Polakow. Czasem pojawia sie i patologia czasem i przypadki sa zorganizowane.
To co U Ewy Winnickiej wynika, ze ludzie sa zakompleksieni, z problemami, Dionis prostuje a kazda jego opowiesc tchnie optymizmem. Czy tak jest na prawde, tego nie wiem. I nie chce wiedziec, jak bylo tam.
To co wynioslam z Angoli to powszechna prawda- Jesli nie powiodlo Ci, sie w Polsce to nie wyjezdzaj. w Anglii tez Ci sie nie powiedzie. Dionis udowadnia, ze na Man wszystkim sie udaje i nikt nie wytyka, ze jest sie obcym. Do czasu, ja sie pytam w falach komentarzy, ktora przetoczyla sie przez internet. Kilka komentarzy sugeruja, by tak nie afiszowac sie wyspa bo i ja Polacy zasiedla. Czy tak bedzie tego nie wiem. Wiem natomiast jedno, ze manxowie, to narod twardy i bardzo podobny do Szkotow. Tez chlaja na umor i nie chodza do pracy. To nie regula, oczywiscie. Zdarzaja sie i tacy, co niby pochodza z patologii ale tamci wykazuja, ze emigranci maja podwojnie trudno i doceniaja nasz wklad gdziekolwiek sie Polak znajdzie.
Jeden z bohaterow ksiazki, Gdziekolwiek mnie rzucisz. Wyspa Man i Polacy. Historia splatana. Dionisa Sturisa. Jeden z bohaterow obwieszcza znakomicie, pytany o polskosc, kiedy jest oceniany przez *nasz*pryzmat.

- To może irytować w momencie, kiedy jesteś na wyspie długo, czujesz się częścią tej społeczności i nie chcesz odpowiadać ciągle na te same pytania. A jak odpowiadasz, to automatycznie wrzucają cię do tego samego worka: fizol, Polak, przyjezdny. A on już czuje się, jakby był stamtąd. Rodzinne miasto, gdzieś na Śląsku, jest coraz dalej. Ma prawo, żeby z Grzegorza stać się powoli Gregiem. Jeśli mu z tym dobrze. To chyba typowy proces - pozostaje sentyment do przeszłości, do rodziny, która została w Polsce, ale przecież nie można żyć w wiecznym oderwaniu, trzeba gdzieś zapuścić korzenie.
To jest bardzo charakterystyczne dla Polaków, że wracają do domu na każde święta, Wielkanoc, wakacje. Dopiero po kilku latach pobytu na emigracji zdajesz sobie sprawę, że to idiotyczne - bo i te pobyty są krótkie, człowiek nie wypoczywa, bo np. w ciągu pięciu dni musi obskoczyć całą rodzinę i znajomych, a i tak część czasu traci się na podróż... Potem ludzie wolą sobie pojechać na Majorkę, mogą też sobie na to pozwolić. Chociaż niektórzy, tak jak Robert, ciągle jeżdżą do Polski.

http://weekend.gazeta.pl/weekend/1,138262,17326047,Dionisios_Sturis_o_wyspie_Man__Nikt_tam_Polakow_nie.html

Gdziekolwiek mnie rzucisz, to takze ksiazka o Polakach, ktorzy w wyniku dzialan wojennych znalezli sie na wyspie Man. Sa wsrod nich lotnik Stanislaw oraz bard Peter Lebiedzinski. Sa tez niezwykle wazne legendy takie jak powstanie triskelionu czy podania celtyckie.
Gdziekolwiek mnie rzucisz, to takze podanie o milosci syna do matki. Matka Dionisa, Zofia chwilowo zamieszkala na Manx i wyspa ja urzekla.
Gdziekolwiek mnie rzucisz, to takze kawal historii Man w pigulce. Od sprawozdan Rosy Roberts, ktora odwiedzila Polskie w latach powojennych.
Gdziekolwiek mnie rzucisz, to ksiazka powstala z milosci do wyspy Man i jest przedluzeniem pracy magisterskiej Dionisa. Jej tytul byl nastepujacy: System polityczny dependencji Korony Brytyjskiej na przykladzie wyspy Man. To ciezka praca kobiet - sufrazystek, ktore wywalczyly prawo do glosowania w wyborach do parlamentu Tynwald. Jak sam Dionis zaznacza, Man to takze straszna zasciankowosc, z powodu kar cielesnych i ogromnego braku wiedzy w sprawach homoseksualizmu. Gdy doszlo do refendum na zwiazkami partnerskimi na wyspie Man to przeszlo ono gladko.
Wyspa Man to takze ogromne przekrety podatkowe wlacznie z przywozeniem walizek z pieniedzmi. Man jawila sie jako raj podatkowy. Man to, takze raj biznesowy i wykupywanie ziemi przez nieuczciwych kupcow. Man to takze dom dla urzednikow powracajacych z roznych angielskich kolonii. Z Afryki, Azji, takich nowych - starych emigrantow, nazwanych tu Wheniwais, czyli kiedy bylem w Bombaju, Zanzibarze, Johanesburgu.
Wyspa Man to takze walka o swoje korzenie. O przywrocenie tozsamosci narodowej. To walka o swoj jezyk. Rodzacy sie nacjonalizm. Wyspa Man to chyba najgorsze co moze byc- walka z klasowoscia spoleczna, to walka o byt, chocby i walka o dentyste, to walka z ciemnosciami i ciagla walka z woda okalajaca te niesamowita wyspe.
Polecam bardzo, chocby dla porownania z Angolami.

Dzis tylko jedna ksiazka, ktora chcialabym polecic a jednoczesnie porownac do Angoli, Ewy Winnickiej. Tak jeszcze mi *gega* w srodku ta sprawa;-). To literatura *emigracyjna*
Quocunque jeceris stabit (ang. "Whichever way you throw me, I stand" lub "Wherever you throw me, I will stand", pol. "Gdziekolwiek mnie rzucisz, będę stał"). To motto przewodnie wyspy Man. To takze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to