Droga donikąd

Ta książka ma klimat.

Ta książka ma klimat.

Pokaż mimo to

Część trzecia, a zarazem powrót do przeszłości.
Opis jak Misza znalazł się w Zonie.
Chyba najlepsza część jaką do tej pory czytałem.
Ten styl pisania trzeba polubić, albo nie czytać.
Plusy:
- pokazanie pierwszych dni młodego i niedoświadczonego stalkera w Zonie;
- człowiek, który ma wszystko, chce poczuć, że żyje;
- nauka przetrwania w strefie przekazywana przez Łysego;
- nie jest łatwo i szybko stać się doświadczonym i ostrożnym stalkerem;
- wiemy w końcu kim był Łysy i jak rolę odegrał w początkach stalkerskiego życia Miszki;
- opis pierwszych dni po katastrofie w 2006 roku;
- postać Pirshinga i jego język doprowadzają do łez;
- duża dawka humoru dodatkowo umila czytanie;
- dialogi ze zgrabnie wplecionym rosyjskim, co jeszcze lepiej podkreśla klimat Zony;
Minusy:
- nie do końca wyjaśnienie, co było powodem ucieczki Miszki z cywilizowanego świata;
- za mało zaskakujących sytuacji, spotkań z mutantami.
Ogółem książka dobra.

Część trzecia, a zarazem powrót do przeszłości.
Opis jak Misza znalazł się w Zonie.
Chyba najlepsza część jaką do tej pory czytałem.
Ten styl pisania trzeba polubić, albo nie czytać.
Plusy:
- pokazanie pierwszych dni młodego i niedoświadczonego stalkera w Zonie;
- człowiek, który ma wszystko, chce poczuć, że żyje;
- nauka przetrwania w strefie przekazywana przez...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na pewno błędem było czytanie "Drogi donikąd" Gołkowskiego bezpośrednio po doskonałym "Pikniku na skraju drogi Strugackich". Z drugiej strony mam tak, że jak polubię jakieś uniwersum, każdy powrót będzie udany, niezależnie od jakości książki. Na szczęście Gołkowski opisuje ZONĘ wystarczająco ciekawie, żeby dało się przeczytać całość bez zbytniego zmęczenia. Choć autor niestety wystawił kilka potykaczy.

Pierwszym potykaczem jest sam główny bohater. Moim zdaniem jego sylwetka jest płytka jak kałuża po niezbyt długim jesiennym deszczu. Ot, jakiś gość, dobrze zarabiający menedżer, pusty jak bęben, rzuca wszystko i wyjeżdża w Bieszcza.. stop; do strefy, która powstała w 2006 roku po jakiejś bliżej nieokreślonej katastrofie nuklearnej niedaleko Czarnobyla. Tego samego Czarnobyla, w którym w 1986 roku była awaria elektrowni atomowej.

Nasz zbuntowany bohater pomimo różnych przygód uparcie zmierza do ZONY. Idzie długo, właściwie idzie cały czas, a wszystkie niebezpieczne sytuacje zawsze się dobrze kończą. Na końcu spotyka nawet przyjaciół. ZONA oszczędza nowicjusza.

Trochę się znęcam, ale to jednak stalker

Brakuje większych zaskoczeń, fabuła jest przewidywalna, a cała książka skupia się na celu, jakim jest dotarcie na miejsce. Nie ma w niej tego czegoś, co sprawia, że przygody czyta się z zapartym tchem. Główny bohater nie intryguje. Właściwie to go jakoś specjalnie nie polubiłam. Myślę, że za mocno wiało od niego sztucznością.

Wyłapałam też małą sprzeczność: Całą książkę Kurwa, czyli nasz główny bohater czule przezwany tak przez innego stalkera, narzeka, że mało co rozumie z rosyjskiego. Ale w jednym momencie jest w stanie rozpoznać Puszkina w oryginale. Drobnostka w sumie, ale jakoś mi się w oczy rzuciła, pewnie przez to częste narzekanie na niemożność zrozumienia kolegów.

Raczej tylko dla fanów gatunku

Kończąc już to małe znęcanko, to dodam tylko, że książka napisana jest w narracji pierwszej osoby. Szedłem (szłem, bo było blisko), zrobiłem, i tak całą książkę. I zasadniczo nic nie mam przeciwko takiej formule, ale w Drodze donikąd mnie jednak zmęczyło. Szczególnie, że do 150 strony właściwie niewiele się działo, dopiero później akcja się jako tako rozkręca i przenosi we “właściwe” miejsce.

Przeczytać można, ale niekoniecznie trzeba, chyba że ktoś bardzo lubi książki drogi. Albo jeśli ktoś bardzo lubi klimat ZONY, to "Droga donikąd" może mu się nawet spodobać, właśnie przez całkiem fajne opisy niesamowitości tego miejsca.

Na pewno błędem było czytanie "Drogi donikąd" Gołkowskiego bezpośrednio po doskonałym "Pikniku na skraju drogi Strugackich". Z drugiej strony mam tak, że jak polubię jakieś uniwersum, każdy powrót będzie udany, niezależnie od jakości książki. Na szczęście Gołkowski opisuje ZONĘ wystarczająco ciekawie, żeby dało się przeczytać całość bez zbytniego zmęczenia. Choć autor...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trzecia część serii, opowiadająca tym razem historię z czasów jeszcze przed "Ołowianym świtem" spotkała się z moimi wysokimi oczekiwaniami, nałożonymi przez poprzednie (a może jednak następne) części. Pozostał bohater, pozostał świetny styl autora, lecz nowość w postaci możliwości poznania początków jakże doświadczonego stalkera jest miłą niespodzianką. Tak samo jak poprzednie tomy, ten także zagwarantował sobie miejsce wśród moich ulubionych książek, lecz muszę przyznać, że początek był dla mnie dosyć nudny, lecz dalsza część książki skutecznie wyciągnęła mnie z tego lekkiego rozczarowania.

Trzecia część serii, opowiadająca tym razem historię z czasów jeszcze przed "Ołowianym świtem" spotkała się z moimi wysokimi oczekiwaniami, nałożonymi przez poprzednie (a może jednak następne) części. Pozostał bohater, pozostał świetny styl autora, lecz nowość w postaci możliwości poznania początków jakże doświadczonego stalkera jest miłą niespodzianką. Tak samo jak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak do tej pory jest to najlepsza część cyklu S.T.A.L.K.E.R.-skiego.

Jak do tej pory jest to najlepsza część cyklu S.T.A.L.K.E.R.-skiego.

Pokaż mimo to

No fajnie. Tego oczekiwałem. Mutanty, wędrówka ,trupy. mało amunicji można sie zakochać

No fajnie. Tego oczekiwałem. Mutanty, wędrówka ,trupy. mało amunicji można sie zakochać

Pokaż mimo to

Dotychczas najlepsza z książek poświęconych Miszce. Wiem już, że pomimo nazwania pierwszych trzech tomów mianem trylogii w piątej także poczytamy o głównym bohaterze. Nie jest to można wybitna literatura, ale też nie sięgam po dzieła Gołkowskiego, by zachwycać się formą itd. Powrót do przeszłości, sam początek Miszy jako Stalkera okazał się najciekawszy. Drugą kwestią jego rola Łysego w życiu Miszki. Jego śmierć nie zrobiła żadnego wrażenia, ot kolejny z wielu. Jednak to nie takie proste, dalsza egzystencja Miszki w Zonie to absolutnie nowy rozdział w życiu. Bez wielkiego mentora, mimo że żyw jest doktor. Jestem bardzo ciekawy co dalej, już rozpocząłem 4 część, która może być.. No własnie, czy rozczarowująca? Czy wręcz odwrotnie, 8, 9 tom dopiero dowali, połączy wątki. ;) Liczę na to, że trzeci tom to dopiero początek lepszej literatury w ramach cyklu rozpoczętego przez autora.

Dotychczas najlepsza z książek poświęconych Miszce. Wiem już, że pomimo nazwania pierwszych trzech tomów mianem trylogii w piątej także poczytamy o głównym bohaterze. Nie jest to można wybitna literatura, ale też nie sięgam po dzieła Gołkowskiego, by zachwycać się formą itd. Powrót do przeszłości, sam początek Miszy jako Stalkera okazał się najciekawszy. Drugą kwestią jego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

S.T.A.L.K.E.R zajmuje u mnie - tak w sercu jak i na półce - szczególne miejsce, choć (aż do dzisiejszego dnia) miałam za sobą jedynie dwie z czterech (a w zasadzie to pięciu) książek M. Gołkowskiego w ramach tej serii, to twardo twierdziłam, że jest ona jedna z moich ulubionych.
Chociaż nie powinnam, bo czy można oceniać całą serię na podstawie jedynie jej wycinka?

Na szczęście okazało się, że aż tak bardzo się nie pospieszyłam z osądem. "Droga donikąd" była równie dobra jak poprzednie części. Zona po raz kolejny mnie pochłonęła, złapała w swe szpony i nie chciała wypuścić, ale ja to uwielbiam.
Co ważne, w książkach Gołkowskiego nie tylko o krew i akcję chodzi, jest tu głębszy sens, który okraszony fascynującym mnie miejscem - czarnobylską strefą zamkniętą - sprawia, że z tym większą ochotą wracam z Miszą do Zony, on do swojej, a ja do swojej.
Dlatego cieszę się, że została mi jeszcze jedna książka z Miszką i o zgrozo póki co ostatnia. Pewnie w swoim czasie, z tęsknoty i chęci oderwania się od "Dużej ziemi", sięgnę i po Sztywnego, bo “Człowiek może wyjść z Zony, ale Zona z człowieka – nigdy” M. Gołkowski

S.T.A.L.K.E.R zajmuje u mnie - tak w sercu jak i na półce - szczególne miejsce, choć (aż do dzisiejszego dnia) miałam za sobą jedynie dwie z czterech (a w zasadzie to pięciu) książek M. Gołkowskiego w ramach tej serii, to twardo twierdziłam, że jest ona jedna z moich ulubionych.
Chociaż nie powinnam, bo czy można oceniać całą serię na podstawie jedynie jej wycinka?

Na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po raz kolejny świat Misz...wróć K**wy daje nam czystą rozrywkę, pełną radioaktywności i mutantów. Tym razem, odwrotnie niż w innych częściach, widzimy początku naszego bohatera w Zonie. Żałuję, iż ta część nie jest oznaczona jako pierwsza w cyklu, bo idealnie rozpoczynałaby serię. Widzimy Miszkę w nowej odsłonie-nie pewnego już Stalkera, a młodziaka, który uczy się wszystkiego od nowa, po porzuceniu starego życia.
I jako czytelnik, bawiłam się z nim świetnie!

Po raz kolejny świat Misz...wróć K**wy daje nam czystą rozrywkę, pełną radioaktywności i mutantów. Tym razem, odwrotnie niż w innych częściach, widzimy początku naszego bohatera w Zonie. Żałuję, iż ta część nie jest oznaczona jako pierwsza w cyklu, bo idealnie rozpoczynałaby serię. Widzimy Miszkę w nowej odsłonie-nie pewnego już Stalkera, a młodziaka, który uczy się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna seria, uzależnia jak narkotyk, ciągle chce się więcej i więcej i nigdy nie ma się dość. Ja jej nie przeczytałam ja ją wciągnęłam jak haust świeżego powietrza o poranku.

Świetna seria, uzależnia jak narkotyk, ciągle chce się więcej i więcej i nigdy nie ma się dość. Ja jej nie przeczytałam ja ją wciągnęłam jak haust świeżego powietrza o poranku.

Pokaż mimo to