Miłość rano, miłość wieczorem

Byłam wielką fanką prozy Marii Nurowskiej, ale tej z ubiegłego wieku.
Te powieści miały głęboką, poruszająca treść.
Obecnie pisarka dostosowuje się do współczesnych trendów literackich, a te mnie osobiście akurat nie odpowiadają.
Ostatnio skusiłam się na przeczytanie jej dwu nowych książek i o ile "Wariatka z Komańczy" miała w sobie to coś co charakteryzowało niegdysiejsze pisarstwo Marii Nurowskiej, a przede wszystkim wyrazistą, skomplikowaną psychologicznie bohaterkę, to w tej książce kompletnie czegoś zabrakło. "Miłość rano....." czyli Zofii i Jerzego podczas Powstania Warszawskiego jest potraktowana niezwykle pobieżnie. Pobrali się, był seks, gdzieś tam po upadku Powstania mieszkali, później aresztowanie Jerzego i wyjazd Zofii na Zachód. Nic o tęsknocie, poszukiwaniu.... przecież się ponoć bardzo kochali. Sucha relacja. "...miłość wieczorem", czyli Jerzy i poznana w samolocie Barbara. O jakiej tu może być miłości mowa...czysty pociąg fizyczny, który przeradza się w nowoczesny związek dwojga osób w średnim wieku. Może lepiej ukazana jest w książce męska przyjaźń, na której można polegać nawet w sytuacji ekstremalnej jaką jest wyrwanie w latach 70-tych z niemieckiego więzienia skazanej na karę dwudziestu lat terrorystki.

Fabuła książki w sumie jest wciągająca, interesujący a nawet intrygujący jest wątek dotyczący córki bohatera, ale takie to wszystko ogólnikowe i pozbawione głębi, .....może przez to tempo w jakim pisarka przebiega przez czas, w jakim toczy się akcja książki.

Książkę i owszem czyta się szybko, wątków w niej jest ciekawych sporo, jednak być może dla tego, że jest ich zbyt dużo i są zbyt powierzchownie potraktowane nie wyzwalają one emocji w czytającym ani nie pobudzają do refleksji choćby nad losem tych, którzy przeżyli Warszawskie piekło....

A poza tym nie podoba mi się to, że Maria Nurowska, co również w tej książce wybrzmiewa, nie potrafi się odciąć od swych politycznych antypatii.

Byłam wielką fanką prozy Marii Nurowskiej, ale tej z ubiegłego wieku.
Te powieści miały głęboką, poruszająca treść.
Obecnie pisarka dostosowuje się do współczesnych trendów literackich, a te mnie osobiście akurat nie odpowiadają.
Ostatnio skusiłam się na przeczytanie jej dwu nowych książek i o ile "Wariatka z Komańczy" miała w sobie to coś co charakteryzowało niegdysiejsze ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Piękna książka ,o losach ludzi w międzywojennej rzeczywistości,polecam,szybko się czyta.

Piękna książka ,o losach ludzi w międzywojennej rzeczywistości,polecam,szybko się czyta.

Pokaż mimo to

Książkę mogę w skrócie określić jako optymistyczną opowieść o miłości, przyjaźni i więzach rodzinnych, której tłem są lata siedemdziesiąte i okres stanu wojennego, z retrospekcją do czasów wojny.

Historia ta napisana jest jako dosyć zwięzła, czasami wręcz pobieżna relacja jej bohatera o wydarzeniach bieżących i tych przeszłych.
Z początku trochę mi przeszkadzała taka skondensowana treść, bo utrudniała wciągnięcie się w opowieść, zanurzenie się w niej. Na szczęście było to tylko pierwsze wrażenie.
Z każdą przewracaną kartką, pomimo tego muskania piórem wydarzeń, ta historia coraz bardziej mnie poruszała. Do tego stopnia, że kilka razy chusteczka poszła w ruch.
Tak do końca nie wiem co mnie najbardziej wzruszyło - może ogólnie mieszanka wszystkich pozytywnych zachowań - ale w tych momentach, gdy łzy przesłaniały litery byłam wdzięczna autorce za ten jej minimalizm i oszczędność w słowach.

Książkę mogę w skrócie określić jako optymistyczną opowieść o miłości, przyjaźni i więzach rodzinnych, której tłem są lata siedemdziesiąte i okres stanu wojennego, z retrospekcją do czasów wojny.

Historia ta napisana jest jako dosyć zwięzła, czasami wręcz pobieżna relacja jej bohatera o wydarzeniach bieżących i tych przeszłych.
Z początku trochę mi przeszkadzała taka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miło było ją przeczytać i tyle.

Miło było ją przeczytać i tyle.

Pokaż mimo to

Przeczytałam bardzo dużo książek Marii Nurowskiej i jest to jedna z moich ulubionych pisarek, dlatego z przykrością muszę napisać, że jej ostatnie książki są raczej przeciętne. Pisała kiedyś niezwykłe historie o kobietach, teraz raczej słabe opowieści niby trochę o miłości, trochę o życiu, trochę o niczym. Książka dla nie nie ma w ogóle akcji, wszystko dzieje się gdzieś indziej. O wydarzeniach informują suche relacje. O uwolnieniu córki Jerzego jedno zdanie, potem relacja z kolejnych lat, gdzie w zasadzie toczy się po prostu życie, ale w tym życiu nie ma nic niezwykłego, porywającego. No i zakończenie w stylu "i żyli długo i szczęśliwie" nie po mojemu, nie dla mnie. Ja nie polecam, chociaż widzę, że książka ma dużo pozytywnych opinii.

Przeczytałam bardzo dużo książek Marii Nurowskiej i jest to jedna z moich ulubionych pisarek, dlatego z przykrością muszę napisać, że jej ostatnie książki są raczej przeciętne. Pisała kiedyś niezwykłe historie o kobietach, teraz raczej słabe opowieści niby trochę o miłości, trochę o życiu, trochę o niczym. Książka dla nie nie ma w ogóle akcji, wszystko dzieje się gdzieś...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mimo, że bardzo lubię Nurowską i często do niej powracam to pozycja mnie trochę rozczarowała.Te szeŚć gwiazdek trochę na wyrost przez sentyment do autorki.
Książka przypomina o ważnych wydarzeniach z dziejów historii Polski, ale bohaterowie przywołani na łamach powieŚci są wszyscy tacy mało wyraźiŚci, odczuwa się pewną powierzchownoŚć, nie wiem trochę jestem rozczarowana.

Mimo, że bardzo lubię Nurowską i często do niej powracam to pozycja mnie trochę rozczarowała.Te szeŚć gwiazdek trochę na wyrost przez sentyment do autorki.
Książka przypomina o ważnych wydarzeniach z dziejów historii Polski, ale bohaterowie przywołani na łamach powieŚci są wszyscy tacy mało wyraźiŚci, odczuwa się pewną powierzchownoŚć, nie wiem trochę jestem rozczarowana.

Pokaż mimo to

Sam pomysł mnie zachęcił, styl pisania naprawdę przyjemny, czyta się szybko, lecz sama fabuła za szybko też pędzi. Wszystko pisane po łebkach, powierzchownie, nie można nawet przeżywać z bohaterami, bo oni sami wydaje się, że nie przeżywają nic.

Sam pomysł mnie zachęcił, styl pisania naprawdę przyjemny, czyta się szybko, lecz sama fabuła za szybko też pędzi. Wszystko pisane po łebkach, powierzchownie, nie można nawet przeżywać z bohaterami, bo oni sami wydaje się, że nie przeżywają nic.

Pokaż mimo to

Jak to zwykle u Marii Nurowskiej powinna być trudna przeszłość, trudne osobowości i trudna miłość. I w tych tematach by się zgadzało.
Niestety Autorka zafundowała mi powtórkę z obecnie toczących się w mediach gierek politycznych, czyli obrzucanie się nawzajem epitetami. Zagłębiam się w lekturę, a tu bonus dnia codziennego: najsłynniejsi bracia, opozycja, Bolek...
Uciekając w świat książek tego właśnie chcę uniknąć.

Jak to zwykle u Marii Nurowskiej powinna być trudna przeszłość, trudne osobowości i trudna miłość. I w tych tematach by się zgadzało.
Niestety Autorka zafundowała mi powtórkę z obecnie toczących się w mediach gierek politycznych, czyli obrzucanie się nawzajem epitetami. Zagłębiam się w lekturę, a tu bonus dnia codziennego: najsłynniejsi bracia, opozycja, Bolek...
Uciekając...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Akcja powieści rozgrywa się podczas wojennej zawieruchy. Jerzy to powstaniec warszawski zostaje oddzielony od swojej młodej żony. Jednak nie wie, że jego żona ukochana Zofia jest w ciąży spodziewa się dziecka, wkrótce na świat przychodzi ich pierwsze dziecko córka Anna.
Po paru już latach Jerzy i Zofia ponownie się spotykają to przypadkowo. Ona jest sławną, śpiewaczką operową, a on wziętym, doświadczonym, zdolnym architektem.
Małżonkowie z ciężkim trudem udaje się im rozpoznać. A Jerzy jej mąż dowiaduje się, że został ojcem, bo nie wiedział wcześniej o tym. Dopiero teraz wie, że ma córkę o, której nie miał pojęcia.
Lecz Anna sprawia coraz to więcej kłopotów i stale utrzymuje swoje kontakty z terrorystyczną Frakcją Czerwonej Armii zostaje aresztowana trafia do więzienia. Jerzy chce wraz ze swoimi powstańczymi kolegami obić ją i uratować. A akcja kończy się niepowodzeniem, więc nie mają szans jej uwolnić z więzienia.
Jerzy postanawia z całych sił odbudować swą rodzinę. Czy jest możliwość jeszcze? Czy mu się to uda? Czy zdoła odnowić relacje ze swoją jedyną, młodzieńczą miłością i nawiązać szczególną więź, oraz kontakt z nieznaną córką.
"Miłość rano, miłość wieczorem to powieść o uczuciach, miłości, dziejących się w czasach wojny losy Warszawskiego Powstańca, a uczucia które mogą przetrwać długie lata rozłąki, o historii, a także o męskiej przyjaźni, które nie dadzą zniszczyć nawet przeciwności losu.
Jestem zachwycona, zadowolona z książki zachwyciła mnie i urzekła naprawdę łapie za serce głęboko.
Jest to cudowna, mądra, dobra powieść, którą chętnie przeczytałam po prostu z ochotą!!!

Akcja powieści rozgrywa się podczas wojennej zawieruchy. Jerzy to powstaniec warszawski zostaje oddzielony od swojej młodej żony. Jednak nie wie, że jego żona ukochana Zofia jest w ciąży spodziewa się dziecka, wkrótce na świat przychodzi ich pierwsze dziecko córka Anna.
Po paru już latach Jerzy i Zofia ponownie się spotykają to przypadkowo. Ona jest sławną, śpiewaczką...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jurek jest powstancem warszawskim i podczas wojny zostaje rozdzielony z zona ktora o czym nie wie jest w ciazy. Po latach spotykaja sie przypadkiem w teatrze gdyz ona jest spiewaczka operowa a on wzietym architektem. Z trudem sie rozpoznaja i Jurek dowiaduje sie o doroslej corce Annie. Corka utrzymuje kontakty z terorystyczna frakcja czerwonej armii przez co trafia do wiezienia. Ojciec zrobi wszystko by ja uratowac i odbudowac relacje rodzinne. Nie jest to latwe lecz czego sie nie robi dla jedynego dziecka. Ksiazka jest pelna emocji i prawd historycznych.

Jurek jest powstancem warszawskim i podczas wojny zostaje rozdzielony z zona ktora o czym nie wie jest w ciazy. Po latach spotykaja sie przypadkiem w teatrze gdyz ona jest spiewaczka operowa a on wzietym architektem. Z trudem sie rozpoznaja i Jurek dowiaduje sie o doroslej corce Annie. Corka utrzymuje kontakty z terorystyczna frakcja czerwonej armii przez co trafia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to