Z pewnością autorka ma swój styl, ja go określam klimatyczno-familijnym.
Zawsze akcja dzieje się na zapadłej prowincji, gdzie żyją prości ludzie, choć trafiają się przyjezdni innych prominencji, o złamanych życiorysach. Każda z tych osób jest zazwyczaj wyrazista w swoich obyczajach i poglądach. Okazuje się, że wszyscy łapią właśnie ten rodzinny, ciepły kontakt.
Sielanka trwa, ale żeby nie było nudno, zazwyczaj jest jakaś zbrodnia z przeszłości, bądź inne tajemnicze zdarzenie, które oczywiście się wyjaśnia.
Można polubić autorką, bądź nie, to zależy komu co w duszy gra.

Z pewnością autorka ma swój styl, ja go określam klimatyczno-familijnym.
Zawsze akcja dzieje się na zapadłej prowincji, gdzie żyją prości ludzie, choć trafiają się przyjezdni innych prominencji, o złamanych życiorysach. Każda z tych osób jest zazwyczaj wyrazista w swoich obyczajach i poglądach. Okazuje się, że wszyscy łapią właśnie ten rodzinny, ciepły kontakt.
Sielanka...

Zaskakujące zakończenie, które mnie przygnębiło a prawie do końca zachwycona byłam tą fabułą.
Omijam książki nazbyt wzruszające jak i dołujące w tej zauroczył mnie lektor i dlatego dotarłam do końca.

Zaskakujące zakończenie, które mnie przygnębiło a prawie do końca zachwycona byłam tą fabułą.
Omijam książki nazbyt wzruszające jak i dołujące w tej zauroczył mnie lektor i dlatego dotarłam do końca.

Dobrnęłam do końca , nie bez wysiłku. I nie jestem w stanie zrozumieć co ta książka miała zrobić z czytelnikiem. Mnie okropnie zmęczyła i nic oprócz tego po sobie nie zostawiła.

Dobrnęłam do końca , nie bez wysiłku. I nie jestem w stanie zrozumieć co ta książka miała zrobić z czytelnikiem. Mnie okropnie zmęczyła i nic oprócz tego po sobie nie zostawiła.

W życiu nic nie jest nam dane raz na zawsze. To takie prozaiczne stwierdzenie, ale często zbytnio polegamy na tym, co udało nam się w życiu zgromadzić. Zbieramy i dokładamy skrupulatnie nasze dokonania i nie przyjmujemy do wiadomości, że może coś z tego ubyć. Przekonał się o tym dotkliwie bohater powieści „Magnolia” . Pewnego dnia odkrył, że przespał swoje dotychczasowe życie a przebudzenie było gwałtowne i mało przyjemne. Do tej pory wydawało mu się, że ma wszystko czego do szczęścia potrzeba czterdziestopięcioletniemu mężczyźnie. Prestiżową pracę pilota, idealnie urządzony apartament i żonę, która była pierwszą miłością jego życia. Zaczęło się od tego, że żona odeszła znudzona ciągłym czekaniem na powroty męża z pracy. Kiepskie wyniki i zawał, który przeszedł po utracie ukochanej osoby skreśliły definitywnie jego dalszą karierę pilota. Apartament sprzedał. Został mu jedynie samochód, którym wyruszył przed siebie, zostawiając dotychczasowe życie i nie szukając niczego w zamian. Tak zadziałał jego instynkt obronny. Działał dopóki nie skończyła się droga a stało się to w odległym od cywilizacji zakątku Bieszczad. Los chciał, że na opustoszałej stacji kolejowej Filip Spalski dokonał transakcji swojego życia i odkupił pensjonat od podobnego sobie rozbitka życiowego. Tak zaczął się najbardziej surrealistyczny, intensywny w przeżycia i najbogatszy w emocje rok jego nowego życia.


Intrygujący personel, kontrowersyjni goście, z których każdy wiezie do pensjonatu swój bagaż doświadczeń, przeżyć i trosk a także właściciel z depresją tworzą ciekawą mozaikę, która ściele się przed czytelnikiem niczym jesienny dywan kolorowych liści.

Jest to powieść czasem zabawna, czasem smutna, refleksyjna, poruszająca i zdecydowanie wzruszająca.Grażyna Jeromin -Gałuszka wydobyła z mało zaskakującej fabuły niespotykaną głębię. Temat wydaje się z początku trochę wyeksploatowany, bo na rynku co jakiś czas sukcesywnie pojawiają się powieści o podobnym głównym wątku. Ucieczkę bohatera od zgiełku wielkiego miasta i niepowodzeń życiowych w kierunku natury, ciszy, wsi i w poszukiwaniu własnego „ja” już znamy z innych powieści a czasem ich ekranizacji. A jednak po przeczytaniu tej książki potrzebowałam dobrej chwili by się pozbierać i uciszyć wezbrane emocje, które wywołała lektura „Magnolii”.


Akcja powieści toczy się raczej niespiesznie. Rytm wyznaczają tu głównie pory roku i przybycie gości. Wbrew pozorom jednak dużo się dzieje w tej powolności. Magnolia jest swojego rodzaju terapią dla Filipa. Tutaj musi nastąpić jego całkowity upadek. Musi sięgnąć dna, by odbić się i spróbować płynąć w stronę życia. Na szczęście nie jest sam. Kupił pensjonat razem z dobrodziejstwem inwentarza. Tym dobrodziejstwem okazuje się niezawodna Czesia, dzięki której wszystko funkcjonuje jak w zegarku, Marlena ze swoimi tajemnicami skrywanymi za fasadą pewności siebie i bezgranicznie oddana sparaliżowanemu mężowi Olga. Nie można zapomnieć o barwnej, tajemniczej Doris i Tuśce, która niczym promyk słońca wpada do pensjonatu wraz ze swoim zamiłowaniem do niesamowitych historii. Wszystkie te osoby stanowią dla bohatera niezmiernie irytujący łącznik z prawdziwym życiem. Pozbawionym sielskości, wypełnionym trudnościami, problemami ale i drobnymi przyjemnościami i radościami.

Historia Filipa Spalskiego toczy się równolegle z romantyczną historią z przeszłości opowiadaną przez Tuśkę. Oba wątki przeplatają się wzajemnie. Dzieje Rudolfa i Luizy wprowadzają baśniowy motyw do tej twardo w rzeczywistości osadzonej fabuły.


„Magnolia” to powieść społeczno-obyczajowa, w której autorka porusza problem zmagania się z życiem, stawania twarzą w twarz z problemami, które przecież nikogo nie omijają. Zapewne chętnie przeczytają ją osoby lubiące ciepłe ale nie przesłodzone historie o zwykłych ludziach.

Mimo, że nie słyszałam wcześniej o autorce okazało się, że Grażyna Jeronim-Gałuszka ma na swoim koncie niemały już dorobek literacki. Choć „Magnolia” zaintrygowała mnie piękną, delikatną okładką i tytułem po kolejne książki tej pisarki sięgnę już z większą premedytacją, mając nadzieję na równie emocjonujące przeżycia.

W życiu nic nie jest nam dane raz na zawsze. To takie prozaiczne stwierdzenie, ale często zbytnio polegamy na tym, co udało nam się w życiu zgromadzić. Zbieramy i dokładamy skrupulatnie nasze dokonania i nie przyjmujemy do wiadomości, że może coś z tego ubyć. Przekonał się o tym dotkliwie bohater powieści „Magnolia” . Pewnego dnia odkrył, że przespał swoje dotychczasowe...

Od jakiegoś czasu nie mogłam trafić na książkę współczesnej polskiej autorki, która byłaby napisana naprawdę dobrze.

Jechałam samochodem i usłyszałam w radio wywiad z jakąś pisarką, która stwierdziła, że teraz to mało kto potrafi pisać. Pomyślałam: świetnie, skoro tak mówisz, to cię sprawdzimy.
Nawet nie zapamiętałam nazwiska tylko tytuł książki.

Tak, ta pani potrafi pisać. Ma talent. Książka była dla mnie przedziwna, nie potrafiłam jej sklasyfikować. Czytało się dobrze choć trochę tak jak mijal czas w pensjonacie - niespiesznie.

Nie czuję się poruszona do głębi, ale czuję, że to była dobra lektura. Czytanie dla czytania, które sprawia przyjemność.

Od jakiegoś czasu nie mogłam trafić na książkę współczesnej polskiej autorki, która byłaby napisana naprawdę dobrze.

Jechałam samochodem i usłyszałam w radio wywiad z jakąś pisarką, która stwierdziła, że teraz to mało kto potrafi pisać. Pomyślałam: świetnie, skoro tak mówisz, to cię sprawdzimy.
Nawet nie zapamiętałam nazwiska tylko tytuł książki.

Tak, ta pani potrafi...

Zaskakująca . To druga książka tej autorki, którą czytam i tak jak pierwsza łączy idealnie komedię ze smutkiem.

Zaskakująca . To druga książka tej autorki, którą czytam i tak jak pierwsza łączy idealnie komedię ze smutkiem.

W ostatecznym rozrachunku uznaję tę książkę za smutną i melancholijną. Bo do czegoż nasze życie się sprowadza, jak nie do rachunku sumienia, spisu zysków i strat na pewnym etapie naszego życia. Patrzymy wstecz i nie ważne ile mamy lat, życie okazuje się przemijać, przeciekać przez palce i nie mamy na to żadnego wpływu. Możemy jedynie wysnuwać wnioski, analizować i wspominać na nowo pewne sytuacje. Dziś możemy trwać, coś zmienić, wczoraj już przeminęło a jutro jest nieznaną.

W ostatecznym rozrachunku uznaję tę książkę za smutną i melancholijną. Bo do czegoż nasze życie się sprowadza, jak nie do rachunku sumienia, spisu zysków i strat na pewnym etapie naszego życia. Patrzymy wstecz i nie ważne ile mamy lat, życie okazuje się przemijać, przeciekać przez palce i nie mamy na to żadnego wpływu. Możemy jedynie wysnuwać wnioski, analizować i...

Poddałam się.

Poddałam się.

Pierwszy tom cylku przeczytalam bez zadnej ekscytacji. zwykla opowiesc nie wyróżniajaca sie niczym specjalnym. nawet jakos scpecjalnie nie polubilam bohaterow opowiesci.

Pierwszy tom cylku przeczytalam bez zadnej ekscytacji. zwykla opowiesc nie wyróżniajaca sie niczym specjalnym. nawet jakos scpecjalnie nie polubilam bohaterow opowiesci.

Niby czytadło ale niegłupie i wciąga.
Trochę ckliwe, trochę przesłodzone, sporo nieprawdopodobnych historii. Ale pisane z przymrużeniem oka więc tłumaczę sobie, że to „ku pokrzepieniu serc”.
Brakowało mi opisu wyglądu bohaterów. Poza Doris nie potrafię wyobrazić sobie nikogo innego!:)

Niby czytadło ale niegłupie i wciąga.
Trochę ckliwe, trochę przesłodzone, sporo nieprawdopodobnych historii. Ale pisane z przymrużeniem oka więc tłumaczę sobie, że to „ku pokrzepieniu serc”.
Brakowało mi opisu wyglądu bohaterów. Poza Doris nie potrafię wyobrazić sobie nikogo innego!:)