Książka opowiada historię dwóch braci Berreta i Tylera. Tyler jest muzykiem, który wciąż poszukuje weny i... odnajduje ją w narkotykach. Berret jest gejem, któremu właśnie złamano serce, z tego powodu przeprowadza się do brata.. by nie być samotny. Dość ważną postacią jest również Beth, dziewczyna Tylera, która zmaga się ze śmiertelną chorobą. I.... z fabuły to chyba tyle 🤷‍♀️
.
W tak krótkim opisie przedstawiając trzech bohaterów, ukazałam trzy motywy jakie są poruszane przez autora: problemy narkotykowe, śmiertelna choroba, złamane serce (jest ich o wiele wiele więcej) Pomijając to, że każdy z nich traktowany jest po macoszemu to ich rozwiązanie nie ma sensu. Rozmowy braci o tym, dlaczego nie byli molestowani jak byli młodsi przez księży, po czym dochodzą do wniosku, że powodem mogło być to, że byli grubi (mówią o tym z żalem),do tego bohaterka, która ma ponad 50 lat spotykająca się z chłopakiem prawie 20 lat młodszym stwierdza, że On ma prawo ją zdradzać, BO JEST MŁODSZY - nie sprawia, że książka staje się lepsza 🤦‍♀️ Do tego - w zdaniach pojawiają się wyrazy w nawiasach z dopiskami 'jak to się piszę' nie sprawiły lepszego odbioru.. Książka była nudna, pełna absurdów, fabuła do niczego nie prowadziła, a takie wtrącenia w nawiasach wprowadzały chaos.. Ja nie polecam tej pozycji 🤷‍♀️

Książka opowiada historię dwóch braci Berreta i Tylera. Tyler jest muzykiem, który wciąż poszukuje weny i... odnajduje ją w narkotykach. Berret jest gejem, któremu właśnie złamano serce, z tego powodu przeprowadza się do brata.. by nie być samotny. Dość ważną postacią jest również Beth, dziewczyna Tylera, która zmaga się ze śmiertelną chorobą. I.... z fabuły to chyba tyle...

Trochę trudno mi było rozmawiać z bohaterami tej książki, przedzierałam się przez te niecałe trzysta stron, niczym przez śnieżycę i zadymkę wokół pałacu lodowego pewnej Królowej. Może dlatego, że nie lubię ludzi, którzy nie wiedzą, czego mają chcieć i nic z tego nie wynika. Autor zostawił ich na tym jałowym biegu. Ich dywagacje z każdą stroną budzą we mnie irytację.
Ale cóż, i tacy ludzie żyją obok nas. Pociecha dla czytelnika jest może to, ze najbardziej jednak cenią sobie więzi rodzinne, przyjacielskie. To są dla nich, zwłaszcza dla Tylera i Barreta obowiązki, co nie znaczy, że im ciążą. Są naturalne, jak śnieg zimą i upał latem. Nawet je potrafią celebrować i czerpać z tego przyjemność. Być może to ich jeszcze jakoś trzyma przy życiu...
Mimo tego, byłam szczęśliwa, gdy dobrnęłam do końca historii zbudowanej na wątpliwościach, na oczekiwaniach czegoś od życia (pustych, bo życie samo nic nie da). Jedyna konkretna osoba to Liz, niestety, opuściła owe zbłąkane w świecie znaczeń, wartości, pragnień owieczki. Ale pojechała tam, gdzie pozór liczy się najbardziej.
Pozostali są niczym płatki śniegu wirujące na wietrze...

Trochę trudno mi było rozmawiać z bohaterami tej książki, przedzierałam się przez te niecałe trzysta stron, niczym przez śnieżycę i zadymkę wokół pałacu lodowego pewnej Królowej. Może dlatego, że nie lubię ludzi, którzy nie wiedzą, czego mają chcieć i nic z tego nie wynika. Autor zostawił ich na tym jałowym biegu. Ich dywagacje z każdą stroną budzą we mnie irytację.
Ale...

Historia więzi dwóch braci rozgrywająca się na przestrzeni lat 90-tych w Nowym Jorku. W zasadzie nic porywającego się nie wydarza, a opisane relacje ludzi z bohemy artystyczno-hipsterowskiej niczym nie zaskakują.

Historia więzi dwóch braci rozgrywająca się na przestrzeni lat 90-tych w Nowym Jorku. W zasadzie nic porywającego się nie wydarza, a opisane relacje ludzi z bohemy artystyczno-hipsterowskiej niczym nie zaskakują.

Plastyczna, w dużej części dziejąca się w głowach bohaterów opowieść o poszukiwaniu miłości, stabilności, dorosłości, sukcesu, boga. Bazę bohaterów stanowią bracia Meeks, Barrett i Tyler. Zbyt rozstrzelony w swych zainteresowaniach, inteligentny gej i piszący nie dość dobre piosenki ćpun. O ich relacji, naznaczonej dawno temu przez matkę chłopców, stygmatyzującą nieporadność młodszego Barretta. Tyler całe swoje życie opiekuje się bratem, jest dla niego wsparciem totalnym i całkowitym. Przepiękna charakterystyka Beth, jej umierania, zatracania się w "treningu śmierci", jej urody i słodkiej kruchości.. majstersztyk w opisie postaci. Warto przeczytać, choćby dla maestrii języka, delikatności w posługiwaniu się opisem, budowaniu postaci i jakby "przeciąganiu" ich losów z wyprzedzeniem, co potrafi uspokoić czytelnika, a niekiedy wręcz przeciwnie. Dla mnie godna polecenia, mimo słabej oceny społeczności Lubimyczytac.

Plastyczna, w dużej części dziejąca się w głowach bohaterów opowieść o poszukiwaniu miłości, stabilności, dorosłości, sukcesu, boga. Bazę bohaterów stanowią bracia Meeks, Barrett i Tyler. Zbyt rozstrzelony w swych zainteresowaniach, inteligentny gej i piszący nie dość dobre piosenki ćpun. O ich relacji, naznaczonej dawno temu przez matkę chłopców, stygmatyzującą...

To moje pierwsze literackie spotkanie z Cunninghanem i wydaje mi się, że nie trafiłem na jego najlepszy tytuł - strasznie tę książkę męczyłem, pomimo faktu, że nie jest najdłuższa.
W sumie to kilkanaście scen z dużą domieszką narkotyków, odrobiną seksu i mocnym akcentem politycznym. I tyle. Szału ni ma.

To moje pierwsze literackie spotkanie z Cunninghanem i wydaje mi się, że nie trafiłem na jego najlepszy tytuł - strasznie tę książkę męczyłem, pomimo faktu, że nie jest najdłuższa.
W sumie to kilkanaście scen z dużą domieszką narkotyków, odrobiną seksu i mocnym akcentem politycznym. I tyle. Szału ni ma.

Bardzo zgrabna obyczajowa powieść. Najlepsza poza Godzinami powieść autora

Bardzo zgrabna obyczajowa powieść. Najlepsza poza Godzinami powieść autora

Dwaj bracia, jeden homoseksualista, drugi narkotyzujący się chłopak umierającej dziewczyny. Związani bardzo silnymi więzami braterstwa, połączeni traumatycznymi przeżyciami znaleźli się w trudnym dla obojga okresie życia. Próbują zmierzyć się z odwiecznymi pytaniami o sens życia, o to czy warto i co na końcu.
Akcja jest nieskomplikowana, toczy się niespiesznie, przemyka jakby gdzieś w oddali, dotykając tylko czasami któregoś z bohaterów lub też błyskając krótkim wspomnieniem, epizodem z przeszłości, teraźniejszości a nawet przyszłości. Najważniejsze są jednak odczucia, gonitwy myśli - zarówno te w książce jak i te będące udziałem zainspirowanego czytelnika.
Lubię czytać Cunninghama, nawet lubię bardzo, choć gdybym miała głosować, to pewnie tej akurat książki nie umieściłabym na czele osiągnięć pisarza. Ale i tak warto.

Dwaj bracia, jeden homoseksualista, drugi narkotyzujący się chłopak umierającej dziewczyny. Związani bardzo silnymi więzami braterstwa, połączeni traumatycznymi przeżyciami znaleźli się w trudnym dla obojga okresie życia. Próbują zmierzyć się z odwiecznymi pytaniami o sens życia, o to czy warto i co na końcu.
Akcja jest nieskomplikowana, toczy się niespiesznie, przemyka...

W końcu ktoś zrobił mi dobrze od czasu Austera. Czytałam na głos, nocą, wyimaginowanym chłopcom.

W końcu ktoś zrobił mi dobrze od czasu Austera. Czytałam na głos, nocą, wyimaginowanym chłopcom.

Być może spodziewałam się czegoś więcej, niestety jest to pierwsza i ostatnia książka tego autora po jaką sięgnę. Przez cały czas miałam wrażenie że na siłę próbuje się we mnie wzbudzić jakieś głębsze przemyślenia, ale niestety bardziej mnie to zraziło niż zachwyciło. Zdecydowanie odradzam.

Być może spodziewałam się czegoś więcej, niestety jest to pierwsza i ostatnia książka tego autora po jaką sięgnę. Przez cały czas miałam wrażenie że na siłę próbuje się we mnie wzbudzić jakieś głębsze przemyślenia, ale niestety bardziej mnie to zraziło niż zachwyciło. Zdecydowanie odradzam.

Świetna.

Świetna.