Z ciała i z duszy

Namęczyłam się przy tej lekturze. Nie było w niej światła, nadziei, drobin szczęścia... Znalazłam tylko obraz czegoś, co z nazwy miało być rodziną, choć każdy z członków żył poza nią. Gdybym miała patrzeć na społeczeństwo amerykańskie przez taki pryzmat... Cóż, tak to jest, gdy wyrzuci się z życia staromodne wartości. Nie chodzi o to, że są lekarstwem na całe zło, ale że pozwalają utrzymać człowieczeństwo w pionie: dobro nazywać dobrem a zło złem.Takie proste i takie trudne...

Namęczyłam się przy tej lekturze. Nie było w niej światła, nadziei, drobin szczęścia... Znalazłam tylko obraz czegoś, co z nazwy miało być rodziną, choć każdy z członków żył poza nią. Gdybym miała patrzeć na społeczeństwo amerykańskie przez taki pryzmat... Cóż, tak to jest, gdy wyrzuci się z życia staromodne wartości. Nie chodzi o to, że są lekarstwem na całe zło, ale że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Subiektywne spojrzenie na postać kobiety w powieści: http://www.trendy.royalpoint.pl/inspiracje/kobieta-w-powiesci-cunninghama

Subiektywne spojrzenie na postać kobiety w powieści: http://www.trendy.royalpoint.pl/inspiracje/kobieta-w-powiesci-cunninghama

Pokaż mimo to

Choć wkurza mnie to wszędobylskie gejostwo, to nadal nie potrafię się oderwać od książek Cunninghama.
I nic na to nie poradzę, nawet nie chcę.

Choć wkurza mnie to wszędobylskie gejostwo, to nadal nie potrafię się oderwać od książek Cunninghama.
I nic na to nie poradzę, nawet nie chcę.

Pokaż mimo to

Książka o ludziach ulepionych z tej samej gliny. Każdy członek rodziny ma diametralnie inny życiorys, niemniej jednak są tacy sami - chcą przeżyć swoje życie tak naprawdę nie chcąc w nim uczestniczyć. Każdy ma problem z samym sobą na każdej płaszczyźnie. Dodatkowo książka przydługa, mnie dostatecznie zniechęciła do sięgnięcia po kolejną pozycję tego autora.

Książka o ludziach ulepionych z tej samej gliny. Każdy członek rodziny ma diametralnie inny życiorys, niemniej jednak są tacy sami - chcą przeżyć swoje życie tak naprawdę nie chcąc w nim uczestniczyć. Każdy ma problem z samym sobą na każdej płaszczyźnie. Dodatkowo książka przydługa, mnie dostatecznie zniechęciła do sięgnięcia po kolejną pozycję tego autora.

Pokaż mimo to

Przeczytałam, że powieść “Z ciała i duszy” jest saga rodzinną. Może i tak. Chociaż pamiętam “Sagę rodu Forsythów” czy “Sto lat samotności”, to mam inne wyobrażenie, ale mniejsza o gatunek, bo ta powieść to znacznie coś więcej niż pokazanie wzajemnych rodzinnych relacji. Nie mamy tu dążenia do umocnienia rodzinnej wspólnoty, tu każdy z członków rodziny jest niezależnym bytem. Cunnigham popełnił coś niemalże niewykonalnego, skupił się bowiem na odczuwaniu, bardzo często w oderwaniu od emocji.
Nie sposób też nie wspomnieć o języku jakim posługuje się autor. Jest to pisarz, który nie boi się używania metafor czy frazeologizmu, umieszczonych jakby od niechcenia, które z konfrontacją ze zwyczajnością samej historii sprawiają wrażenie liryczno-surrealistycznych obrazów, a jednak nie ma tu lukrowatości. Bo Cunnigham potrafi trzymać język pod kontrolą, a jednocześnie manipuluje emocjami czytelnika. Przyznam, ze mój związek z tą powieścią był bardzo burzliwy. Najpierw przez długi rząd znaków jawiła mi się jako osobliwy twór, o którym myślałam ze zniechęceniem czy zniesmaczeniem ( zbyt dużo rozdziałów, gdzie penis grał główną rolę) aż do wstydliwej tkliwości, która zalała mi serce.

Przeczytałam, że powieść “Z ciała i duszy” jest saga rodzinną. Może i tak. Chociaż pamiętam “Sagę rodu Forsythów” czy “Sto lat samotności”, to mam inne wyobrażenie, ale mniejsza o gatunek, bo ta powieść to znacznie coś więcej niż pokazanie wzajemnych rodzinnych relacji. Nie mamy tu dążenia do umocnienia rodzinnej wspólnoty, tu każdy z członków rodziny jest niezależnym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie wiem, jak ocenić treść tej książki. Przyznaję, że w losy bohaterów wplecione są istotne prawdy życiowe, a jedną z nich jest to, że społeczeństwo jako całość tworzy reguły i schematy, według których ludzie próbują żyć, a które ich ostatecznie unieszczęśliwiają, bo nie pozwalają im być sobą. Przerażające, jak "normalność", która nią nie jest niszczy nam życie, bo zanim się z niej wyzwolimy usilnie próbujemy albo się wcisnąć w jej ramy, albo z nią walczyć. Cokolwiek nie wybierzemy - to droga przez ciernie. Wygrywa jednak ostatecznie ten, kto staje się wolnym, pozostając sobą bez względu na konsekwencje. Sama fabuła jednak niewyszukana.

Nie wiem, jak ocenić treść tej książki. Przyznaję, że w losy bohaterów wplecione są istotne prawdy życiowe, a jedną z nich jest to, że społeczeństwo jako całość tworzy reguły i schematy, według których ludzie próbują żyć, a które ich ostatecznie unieszczęśliwiają, bo nie pozwalają im być sobą. Przerażające, jak "normalność", która nią nie jest niszczy nam życie, bo zanim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Naprawdę poruszająca historia, która przedstawia wszystkie ludzkie mocne i słabe strony osobowości!

Naprawdę poruszająca historia, która przedstawia wszystkie ludzkie mocne i słabe strony osobowości!

Pokaż mimo to

Książka dobra, temat wdzięczny w końcu o rodzinie to można nie jedną książkę napisać.. W każdym razie po przeczytaniu tej można spokojnie się rozluźnić i stwierdzić, że jednak własna rodzina nie jest jeszcze aż tak porąbana. Osobiście bardziej podobał mi się jego Dom na krańcu świata, aczkolwiek tej książce nie za bardzo mam co zarzucić oprócz tego, że jak zwykle w jego książce nie rozumiem bohaterów, ani za bardzo ich nie lubię. Jak by to powiedzieć, bohaterom jest chyba aż tak dobrze, że aż im się w dupach przewraca z nudów :)

Książka dobra, temat wdzięczny w końcu o rodzinie to można nie jedną książkę napisać.. W każdym razie po przeczytaniu tej można spokojnie się rozluźnić i stwierdzić, że jednak własna rodzina nie jest jeszcze aż tak porąbana. Osobiście bardziej podobał mi się jego Dom na krańcu świata, aczkolwiek tej książce nie za bardzo mam co zarzucić oprócz tego, że jak zwykle w jego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Za mało Cunninghama w Cunninghamie.

Za mało Cunninghama w Cunninghamie.

Pokaż mimo to

Większość ludzi spędza życie w pogoni za sukcesem, sławą, bogactwem. Wyobrażają sobie, że osiągnąwszy sukces, osiągną satysfakcję, zadowolenie z tego co zdobyli, statusu społecznego, majątku, czyli ogólnie z życia. Myślą, że w parze z tym zadowoleniem przyjdzie i zadomowi się w nich trwałe szczęście. Niestety jest to błędne myślenie. Można osiągnąć zadowolenie bez pogoni za sukcesem, jak również można osiągnąć sukces i nigdy nie być szczęśliwym...

Michael Cunningham w swojej powieści „Z ciała i z duszy” przedstawia nam dzieje rodziny Stassos. Constantine Stassos jest greckim imigrantem. Przybył w latach 40-tych XX wieku do Stanów Zjednoczonych, w celu poszukiwania pracy, która umożliwiłaby mu lepsze życie. Wraz z żoną Mary Cuccio, Włoszką z pochodzenia, próbował ułożyć sobie rodzinne życie. Początkowe trudności z pracą szybko odeszły w zapomnienie. Con poznał rodaka Kazanzakisa i z nim rozkręcił biznes budowlany. We dwoje stanowili niesamowity duet. Kazanzakis miał doskonałe wyczucie ludzkich pragnień, a Con znał się na tym jak obniżyć koszty budowy. Pieniądze zaczęły napływać na jego konto w przyspieszonym tempie.
Mary rozkwitała, kupując sobie coraz to nowsze ubrania. Dzieci, Billy, Susan i Zoe, mieli wszystko to, czego pragnęli. Patrząc z boku wydawałoby się, że niczego im nie brakuje, że byli najszczęśliwszą rodziną na świecie. Niestety prawda była zupełnie inna.

Con tęsknił. Tęsknił nieubłagalnie za swoją dawną żoną. Tą energiczną, tajemniczą dziewczyną, która „łączyła zdrowy rozsądek z czysto kobiecym optymizmem” Kobietą, która nie wytykała mu na każdym kroku jego wad. Tą opanowaną, bystrą Mary sprzed kilkunastu lat.

Con pragnął. Pragnął „odczuwać szczęście w sposób ciągły, nieprzerwany, godzina po godzinie, a nie w postaci gwałtownych przypływów, które dopadały go nieoczekiwanie, zazwyczaj wtedy, gdy był sam” Po powrocie do domu jego szczęście umykało w czeluść zapomnienia, a w jego miejscu pojawiała się tęsknota, pragnienia, smutek i złość...

Nie znosił momentu, gdy zmęczony powracał do domu, a Mary nie wykazywała ani odrobiny zainteresowania jego osobą. Nie poświęcała mu nawet kilku minut na rozmowę. Była zawsze czymś zajęta. Planowaniem zakupów na jutrzejszy dzień, sprawdzaniem czego jeszcze brakuje im w domu. Ot takimi banalnymi, błahymi sprawami, które mogła wykonać później. Constantin chciał, żeby Mary okazała choć troszkę wdzięczności za jego trud, jaki włożył w osiągnięcie tego co mieli. Chciał, żeby dzieci były dumne z tego, jakiego mają zaradnego ojca. Tymczasem dzieci, a szczególnie najstarszy syn Billy, nie okazywały mu w ogóle szacunku, nie mówiąc już o miłości. A Con tak pragnął, żeby go kochali...

„Poruszające studium ludzkich namiętności” te słowa widnieją na zewnętrznej obwolucie książki. Tylko cztery i aż cztery. Jakie niesamowite, jakie wymowne. „Z ciała i duszy”to doskonała, fascynująca powieść. Książka naszpikowana jest masą problemów. Czytając ją mamy wrażenie, że jest to niemożliwe, żeby wszystkie mogły dotyczyć jednej, pospolitej rodziny. W treści przewija się kwestia kleptomanii, na którą choruje Mary, kwestia przemocy w rodzinie, homoseksualizmu, transwestytyzmu, zakażenia wirusem HIV, rozwodów, śmierci najbliższych w rodzinie, a nawet kryzysu finansowego, który panował w latach 90-tych w Stanach Zjednoczonych. Sami widzicie, że czasu na nudę podczas czytania nie znajdziecie. Z każdą kolejna stroną będziecie zaskoczeni tym, co jeszcze autor jest w stanie wymyślić, żeby zaskoczyć czytelnika. Ponadto Michael Cunningham w niesamowity sposób rozkłada każdą z postaci na czynniki pierwsze. Mamy dokładnie ukazany portret psychologiczny każdego z członków rodziny Stassos. Czujemy jakbyśmy po kolei wkradali się w najciemniejsze zakątki umysłu kolejnych bohaterów i poznawali ich mroczne, skrzętnie ukrywane sekrety.

„Z ciała i z duszy” jest książką napisaną estetycznym językiem. Zawiera mnóstwo porównań, metafor. Podzielona jest na trzy główne działy. W każdym dziale mamy krótkie rozdziały, opatrzone datą, a dokładniej rokiem, w którym akurat toczy się akcja. Początkowo opisywana jest cała rodzina. Później każdy rozdział, to skrót tego co wydarzyło się w życiu dzieci państwa Stassos.

Nie jest to powieść dla każdego. Na pewno nie dla tych, którzy oczekują, że będzie to książka lekka, łatwa i przyjemna, którą można przeczytać w jeden wieczór. O nie! Jest to książka, którą czytając powoli smakujemy i rozkoszujemy się jej treścią. Poznajemy powoli życie każdego z członków rodziny. Ich charaktery, osobowość, które kształtują się pod wpływem kolejnych wydarzeń . Ich wady i zalety.
Musimy przyzwyczaić się do ogromu emocji , które wręcz kipią i wylewają się z treści. Kiedy już to zrobimy, nie będziemy mogli oderwać się od lektury. Wtedy książka, która początkowo wyda się Wam nudna, stanie się bardzo emocjonującą lekturą.

Większość ludzi spędza życie w pogoni za sukcesem, sławą, bogactwem. Wyobrażają sobie, że osiągnąwszy sukces, osiągną satysfakcję, zadowolenie z tego co zdobyli, statusu społecznego, majątku, czyli ogólnie z życia. Myślą, że w parze z tym zadowoleniem przyjdzie i zadomowi się w nich trwałe szczęście. Niestety jest to błędne myślenie. Można osiągnąć zadowolenie bez pogoni za...

więcej

mniej

Pokaż mimo to