Książka pokazująca bolesną prawdę,szczere wyznania i odczucia.

Książka pokazująca bolesną prawdę,szczere wyznania i odczucia.

Książka Barbary Stanisławczyk jest niezwykle ważna. Pokazuje bowiem dobitnie to, czego wielu Polakom trudno przyznać. Otóż, jak podkreśla we wstępie autorka, to nie narody były dobre czy złe, a jednostki, konkretne osoby. W książce znalazło się kilkanaście opowieści o losach Polaków i Żydów w czasach Holokaustu. O tym, jak konkretni Polacy stawiali całe swoje życie na jedną kartę i ratowali przed zagładą bezbronnych ludzi. Autorka wykonała dobrą pracę, bowiem uczciwie pokazuje dwie strony tego samego medalu, to znaczy przedstawia postawy godne najwyższej pochwały, ale także te zasługujące na potępienie. Nikogo jednak nie osądza. Trudno zresztą z dzisiejszej perspektywy, po tylu latach oceniać postępowanie osób, które musiały podejmować decyzję w tak ekstremalnie niebezpiecznych warunkach.

W trakcie lektury można zauważyć, że Barbara Stanisławczyk chciała uwypuklić kilka stron całego przedsięwzięcia udzielania schronienia Żydom, bo w istocie było to przedsięwzięcie wymagające nie lada kombinacji i sprytu. Mianowicie chodzi o relacje, czy też swego rodzaju uzależnienie, łączące ukrywanego Żyda i Polaka, który za wszelką cenę starał się go ratować. Książka pokazuje jeszcze jedną ważną kwestię. Co dzieje się później? To znaczy, jak wybawca i uratowany odnajdują się w nowej sytuacji, już po wojnie. Każdy rozpoczyna jakby nowe życie z tym niełatwym przecież bagażem wojennych doświadczeń. I wybawca, i uratowany z piekła Shoah muszą przecież jakoś odbudować zrujnowaną codzienność. Autorka w bardzo umiejętny sposób, nie wydając żadnego wyroku, ukazuje stosunki panujące pomiędzy uratowanymi Żydami a udzielającymi im schronienia Polakami. Nic tutaj nie jest tylko czarne albo tylko białe.

Publikacja bardzo wyraźnie pokazuje, iż takie pojęcia jak dobro, zło, szlachetność, poświęcenie więcej przynależy poszczególnym osobom, przedstawicielom nardów niż samym narodom. Bo to przecież konkretni ludzie tworzą narodową wspólnotę. I w tej wielomilionowej grupie są osoby, które różnie reagują na wojenny terror jaki zgotowali hitlerowcy. Właśnie dlatego ta książka jest taka cenna. Uzmysławia bowiem, że jesteśmy tylko ludźmi.

Książka Barbary Stanisławczyk jest niezwykle ważna. Pokazuje bowiem dobitnie to, czego wielu Polakom trudno przyznać. Otóż, jak podkreśla we wstępie autorka, to nie narody były dobre czy złe, a jednostki, konkretne osoby. W książce znalazło się kilkanaście opowieści o losach Polaków i Żydów w czasach Holokaustu. O tym, jak konkretni Polacy stawiali całe swoje życie na jedną...

Autorka opisuje sytuacje, w których podczas wojny Polacy ukrywali Żydów narażając własne rodziny na śmierć. Ostatnia historia nie kończy się optymistycznie gdyż jedna z osób uratowanych będąc dzieckiem nie czuje nawet wdzięczności do polskiej rodziny.

Autorka opisuje sytuacje, w których podczas wojny Polacy ukrywali Żydów narażając własne rodziny na śmierć. Ostatnia historia nie kończy się optymistycznie gdyż jedna z osób uratowanych będąc dzieckiem nie czuje nawet wdzięczności do polskiej rodziny.

Bardzo interesująca książka, która ukazuje prawdziwe wojenne losy Polaków i Żydów. Nie ma w niej oskarżania się nawzajem. Jest wyłącznie prawda i gorzkie wspomnienia tamtych chwil.

Bardzo interesująca książka, która ukazuje prawdziwe wojenne losy Polaków i Żydów. Nie ma w niej oskarżania się nawzajem. Jest wyłącznie prawda i gorzkie wspomnienia tamtych chwil.

„Ta wojna zdemaskowała człowieka. Jakiegoś Polaka, jakiegoś Żyda, jakiegoś Niemca, Rosjanina, Ukraińca, Łotysza, Litwina… To nie narody były dobre albo podłe, bohaterskie lub tchórzliwe… tylko konkretni ludzie”*.
 
No, pomyślałem sobie, nareszcie mam okazję poczytać na ten temat coś opartego na faktach i zdrowym rozsądku, a nie tylko, jak dotąd, wynikającego z ksenofobii, uprzedzeń lub braku realizmu. Rzecz jasna zdawałem sobie sprawę, że każdy wybór z natury i założenia jest subiektywny i zależy od przekonań i nastawienia wybierającego, ale zaczynało się dobrze, więc miałem nadzieję i sporo zapału.
 
Historie Polaków, Żydów i innych nacji prezentowane w zbiorku pochodzą z różnych źródeł, głównie z ŻIH, ale także rozmaitych pamiętników, artykułów prasowych i innych. Relacje uczestników zdarzeń poddane zostały pewnej obróbce czy redakcji, trudno bowiem zakładać, żeby bohaterowie pisali o sobie i swoich bliskich w trzeciej osobie liczby mnogiej. Zakładam, że korekt tych dokonała Barbara Stanisławczyk, jednak w tym momencie mniej mnie interesuje kto to zrobił, a bardziej zakres ingerencji redaktora w autentyczne opowieści.
 
W książce znalazło się kilkanaście relacji o tym, jak to w czasie wojny Polacy bezinteresownie i z narażeniem własnego życia ratowali Żydów przed śmiercią z rąk niemieckiego okupanta. Jednak, odmiennie niż w większości tego typu publikacji, historie w zbiorku zaprezentowane nie kończą się radością i uściskami w dniu wyzwolenia. Te opowieści mają ciąg dalszy, sięgający nawet kilkudziesięciu lat po wojnie. Chciałoby się powiedzieć, że niestety…
 
Wszystkie, albo prawie wszystkie, zawarte w zbiorze relacje zawierają też niezwykle ciekawy element dotyczący ogromnego rozczarowania, zawodu, a nawet żalu i urazy, ratujących Polaków wobec ratowanych Żydów, a dotyczących ich, to jest Żydów, postawy po wojnie.
Stanowisko Polaków można by podciągnąć pod pewien wzorzec: to my was bezinteresownie (sic!) uratowaliśmy, a teraz wy nie chcecie z tego Izraela nawet głupich dziesięciu tysięcy dolarów wysłać, kiedy wiadomo, że wszystkim tam znakomicie się powodzi.
Te dziesięć tysięcy autentycznie występuje w jednej z relacji.
 
Każda, albo prawie każda, historia kończy się pretensjami Polaków o to, że Żydzi nie wystąpili do Yad Vashem o przyznanie medalu Sprawiedliwego, albo zrobili to za późno, że w paczkach przysyłają niemodne rzeczy, albo, że nie przysyłają paczek, że zbyt rzadko piszą, albo w ogóle nie piszą i w ogóle, że nie chcą nieustanie i w oczekiwanej przez Polaków formie, okazywać swojej dozgonnej wdzięczności, którą przecież czuć mają, powinni i basta! 
 
Lektura na pewno ciekawa, choć uświadomienie sobie, że my, Polacy, tak właśnie wyobrażamy sobie bezinteresowną pomoc jest smutne, krępujące i niebyt przyjemne…
 
 
 
 --
* Barbara Stanisławczyk, „Czterdzieści twardych”, Rebis 2008, wyd. II, str. 7

„Ta wojna zdemaskowała człowieka. Jakiegoś Polaka, jakiegoś Żyda, jakiegoś Niemca, Rosjanina, Ukraińca, Łotysza, Litwina… To nie narody były dobre albo podłe, bohaterskie lub tchórzliwe… tylko konkretni ludzie”*.
 
No, pomyślałem sobie, nareszcie mam okazję poczytać na ten temat coś opartego na faktach i zdrowym rozsądku, a nie tylko, jak dotąd, wynikającego z ksenofobii,...

Holokaust to dla mnie temat szczególny, a książka ta jest bardzo cenną, prawdziwą pozycją.

Holokaust to dla mnie temat szczególny, a książka ta jest bardzo cenną, prawdziwą pozycją.

Ta książka to dowód na to, jakże ciężko niektórym zdobyć się na choćby najprostszą wdzięczność, jakiej wymagałoby bądź co bądź ocalenie życia.

Ta książka to dowód na to, jakże ciężko niektórym zdobyć się na choćby najprostszą wdzięczność, jakiej wymagałoby bądź co bądź ocalenie życia.

W prawie wszystkich historiach przeplata się bezinteresowność Polaków i wyrachowanie Żydów. Wątpię, czy było to zamierzone przez autorkę. Tak wyszło.
Losy bohaterów po wojnie - mocny punkt książki, który przemawia za tym, by jednak sięgnąć po tą pozycje.

W prawie wszystkich historiach przeplata się bezinteresowność Polaków i wyrachowanie Żydów. Wątpię, czy było to zamierzone przez autorkę. Tak wyszło.
Losy bohaterów po wojnie - mocny punkt książki, który przemawia za tym, by jednak sięgnąć po tą pozycje.

w koncu bez cenzury zostalo opisana prawda

w koncu bez cenzury zostalo opisana prawda

Bardzo interesuje sie tematem 2 wojny swiatowej. Ta ksiazka okazala sie kopalnia wiedzy,dla mnie tak waznej...

Bardzo interesuje sie tematem 2 wojny swiatowej. Ta ksiazka okazala sie kopalnia wiedzy,dla mnie tak waznej...