Dziennik 1939-1944

Według mnie najlepsza część Dzienników. To czysta psychoanaliza, biografia; może nie do końca samej autorki, a głównie jej środowiska, ale wchodząc w świat opisów ludzi i otoczenia oczami Anais, można tym samym zajrzeć do jej wnętrza, z którym to pod koniec tego tomu nieco się rozlicza, dojrzewa. To wspomnienia, ale czyta się je jak powieść. w tej części kilka opowiadań? - opisów postaci w mistrzowskim wydaniu. Plejada osobowości ze świata artystów tamtych lat. Fantastyczna korespondencja.
Szkoda, że poza Dziennikami można w księgarniach znaleźć tylko mało interesujące opowiadania erotyczne, bo myślę, że krótka proza w jej wykonaniu, pozbawiona jednak erotyki pióra Anais byłaby fenomenalna.

Według mnie najlepsza część Dzienników. To czysta psychoanaliza, biografia; może nie do końca samej autorki, a głównie jej środowiska, ale wchodząc w świat opisów ludzi i otoczenia oczami Anais, można tym samym zajrzeć do jej wnętrza, z którym to pod koniec tego tomu nieco się rozlicza, dojrzewa. To wspomnienia, ale czyta się je jak powieść. w tej części kilka opowiadań? -...

Ten tom przeczytałam szybciutko, ale pozostawił mi pewien niedosyt. Anaïs Nin skupia się na analizowaniu swojego otoczenia, bliskich jej ludzi, trochę zapominając o sobie. A to życie wewnętrzne autorki uznaję za najciekawszy aspekt całości, dlatego troszkę żałuję, że pominięto ważne szczegóły. Jednak, i tym razem, pozaznaczałam sobie mnóstwo fragmentów.

Odnoszę wrażenie, iż Nin jest trochę „przykurzoną” postacią. A szkoda — koniecznie trzeba ją poznać. Wspaniała kobieta, o szerokich horyzontach.

Ten tom przeczytałam szybciutko, ale pozostawił mi pewien niedosyt. Anaïs Nin skupia się na analizowaniu swojego otoczenia, bliskich jej ludzi, trochę zapominając o sobie. A to życie wewnętrzne autorki uznaję za najciekawszy aspekt całości, dlatego troszkę żałuję, że pominięto ważne szczegóły. Jednak, i tym razem, pozaznaczałam sobie mnóstwo fragmentów.

Odnoszę wrażenie,...

Miałam wobec pani Nin duże oczekiwania. Zachęcona ciekawym życiorysem pisarki i zachwytem czytelników, którzy wysoko oceniali prywatne zapiski tej autorki, bez namysłu wybrałam lekturę trzeciego tomu dzienników. I co?
Nic mnie nie urzekło.
Ani poetycki język. Ani fragmenty opowiadań i listów. Ani poglądy Anais Nin dotyczące literatury, życia w Europie i Stanach Zjednoczonych. Ani kobiecy sposób postrzegania świata.

Czemu ten dziennik mnie rozczarował? Myślę, że nie przemówiło do mnie rozkładanie rzeczywistości na małe części i czytanie w kółko o tych samych tematach. Wiem, że prywatne zapiski mają to do siebie, że ich autor pisze, co tylko chce. I niech tak zostanie, ale po skończeniu tej lektury nie mam już ochoty na zapoznanie się z twórczością Anais Nin...

Miałam wobec pani Nin duże oczekiwania. Zachęcona ciekawym życiorysem pisarki i zachwytem czytelników, którzy wysoko oceniali prywatne zapiski tej autorki, bez namysłu wybrałam lekturę trzeciego tomu dzienników. I co?
Nic mnie nie urzekło.
Ani poetycki język. Ani fragmenty opowiadań i listów. Ani poglądy Anais Nin dotyczące literatury, życia w Europie i Stanach...

Pierwsze dwa tomy „Dziennika Anais Nin” przeczytałam w 2010 roku.

Tom 3
Jest to bardzo fajna lektura, skłaniająca do przemyśleń. Czyta się bardzo dobrze. Na pewno przeczytam jeszcze raz wszystkie trzy tomy. Polecam każdemu kto tak jak ja lubi tego rodzaju książki.

Pierwsze dwa tomy „Dziennika Anais Nin” przeczytałam w 2010 roku.

Tom 3
Jest to bardzo fajna lektura, skłaniająca do przemyśleń. Czyta się bardzo dobrze. Na pewno przeczytam jeszcze raz wszystkie trzy tomy. Polecam każdemu kto tak jak ja lubi tego rodzaju książki.

Trzeci tom Dziennika nie porywa już tak jak poprzednie. Anais prawie zupełnie rezygnuje z opisywania tego, co się w jej psychice dzieje na rzecz portretu świata zewnętrznego - przyjaciół, znajomych, ludzi przypadkowo poznanych. I nie zawsze to fascynuje - cóż, nie każdy jest Anais Nin.
Jej spostrzeżenia jednak nadal wnikliwe, sposób pisania unikatowy, sporo trafnych myśli do wynotowania i zapisania - mimo wszystko polecam.

Trzeci tom Dziennika nie porywa już tak jak poprzednie. Anais prawie zupełnie rezygnuje z opisywania tego, co się w jej psychice dzieje na rzecz portretu świata zewnętrznego - przyjaciół, znajomych, ludzi przypadkowo poznanych. I nie zawsze to fascynuje - cóż, nie każdy jest Anais Nin.
Jej spostrzeżenia jednak nadal wnikliwe, sposób pisania unikatowy, sporo trafnych myśli...