Z dzienników Anais uczyłam się kobiecości i wracam do nich zawsze, gdy potrzebuję na nowo się w niej odnaleźć. Genialna pisarka i myślicielka szczerze, bez wstydu opisuje swoje życie, przyjaźń z Henrym Millerem i co mnie fascynuje najbardziej - przebieg psychoanalizy, której się poddawała.

Anais i jej literatura są mi niezwykle bliskie. Polecam szczególnie poszukującym głębi istnienia, zrozumienia natury człowieka, jego rozterek i kanałów postrzegania rzeczywistości.

Z dzienników Anais uczyłam się kobiecości i wracam do nich zawsze, gdy potrzebuję na nowo się w niej odnaleźć. Genialna pisarka i myślicielka szczerze, bez wstydu opisuje swoje życie, przyjaźń z Henrym Millerem i co mnie fascynuje najbardziej - przebieg psychoanalizy, której się poddawała.

Anais i jej literatura są mi niezwykle bliskie. Polecam szczególnie poszukującym...

Zasugerowałam się pochlebnymi recenzjami i reklamą książki jako arcydzieła diariuszowego. A co się okazało? Nie wiem, czy to dobry pomysł nazywać ją jednym z najwybitniejszych kobiecych piór, bo - na miejscu seksisty - odpowiedziałabym, że w takim razie na tym polu kobiety nigdy nie dorównają mężczyznom. Nazywać kogoś wybitnym tylko dlatego, że jest kobietą; tylko dlatego że jest kochanką znanego pisarza i należy do bohemy? To, że pisarze mają burzliwe i naznaczone szalonymi związkami życie, wcale mnie nie dziwi ani nie szokuje. Ale kolekcja kochanków i osobliwy związek z ojcem, to nie jest synonim 'wyzwolenia'. W tych tekstach widzę tylko egzaltację, pretensjonalność i zaburzone ego. To jest tak egzaltowane, że aż niestrawne. Jakbym czytała pensjonarkę, a nie dojrzałą kobietę i - podobno - wielką pisarkę.

'Henry przyjeżdża do Louveciennes i bierze mnie na stole, a potem na czarnym dywanie. Siada na brzegu łóżka, absolutnie przeobrażony. Przedtem rozproszony, niezdecydowany, teraz zbiera się, by porozmawiać o swojej książce. Jest w tej chwili wielkim człowiekiem. Podziwiam go. Przyjemnie patrzeć, jak się krystalizuje. Najchętniej pieprzyłabym się całe popołudnie. Ale lubię też nasze głębokie rozmowy.'

Zasugerowałam się pochlebnymi recenzjami i reklamą książki jako arcydzieła diariuszowego. A co się okazało? Nie wiem, czy to dobry pomysł nazywać ją jednym z najwybitniejszych kobiecych piór, bo - na miejscu seksisty - odpowiedziałabym, że w takim razie na tym polu kobiety nigdy nie dorównają mężczyznom. Nazywać kogoś wybitnym tylko dlatego, że jest kobietą; tylko dlatego...

Olbrzymi szacunek, jaki żywię względem Anais Nin i jej twórczości, rzutuje z całą pewnością na moją ocenę drugiego tomu Dziennika. Sądzę jednak, że niezależnie od moich osobistych poglądów, dzieło to należy do czołówki najwybitniejszych publikacji powstałych w ubiegłym stuleciu. Pisarstwo było nieodłącznym elementem życia Anais, umożliwiającym jej uporanie się z emocjami wywołanymi utrzymywaniem bliskich relacji z silnymi i ekscentrycznymi postaciami. Dziennik 1934-1939 pozwala poznać nie tylko samą Nin, ale także jej najbliższe otoczenie, co jest dodatkową atrakcją, przede wszystkim dla wielbicieli Henry’ego Millera. Autorka obala mity, utrwalone na kartach jego powieści, konfrontując je z własną oceną przywoływanych wydarzeń. Dziennik 1934-1939 nie jest jednak wyłącznie zbiorem anegdot z życia prywatnego ikon literatury. Lektura dzieła Anais Nin to lekcja historii przedstawionej z perspektywy jednostki, przekazanej na dodatek za pomocą wysublimowanego języka. Wszystko to sprawia, że niespełna 600 stron przestaje być wyzwaniem, a staje się czystą przyjemnością, która kończy się nader szybko.


http://www.obliczakultury.pl/literatura/kultura/biograficzne/3777-dziennik-1934-1939-anais-nin-recenzja

Olbrzymi szacunek, jaki żywię względem Anais Nin i jej twórczości, rzutuje z całą pewnością na moją ocenę drugiego tomu Dziennika. Sądzę jednak, że niezależnie od moich osobistych poglądów, dzieło to należy do czołówki najwybitniejszych publikacji powstałych w ubiegłym stuleciu. Pisarstwo było nieodłącznym elementem życia Anais, umożliwiającym jej uporanie się z emocjami...

Kolejna część dziennika autorki, również rewelacyjna. Jeszcze ciekawsza od pierwszej. W tym tomie również znalazłam kilka fajnych cytatów.


„ Mogę się rozpaść na jakiś czas, ale w końcu znowu zbieram się w sobie”

Kolejna część dziennika autorki, również rewelacyjna. Jeszcze ciekawsza od pierwszej. W tym tomie również znalazłam kilka fajnych cytatów.


„ Mogę się rozpaść na jakiś czas, ale w końcu znowu zbieram się w sobie”