15 minut sławy. Moje lata z Andy Warholem

Opis lat 60 w pigułce wzbogacony o historię Warhola i Ultry. Ciekawie przedstawiona postać artysty, który jak każdy z kręgu sztuki miał w sobie coś z dziwaka.
Brawo za tłumaczenie, piękne wielokrotnie złożone zdania z wyszukanym słownictwem i brak błędów ortograficznych. Opisy przeżyć muzy i dodatek zdjęć tworzą przyjemną do czytania historię bez happy endu.

Opis lat 60 w pigułce wzbogacony o historię Warhola i Ultry. Ciekawie przedstawiona postać artysty, który jak każdy z kręgu sztuki miał w sobie coś z dziwaka.
Brawo za tłumaczenie, piękne wielokrotnie złożone zdania z wyszukanym słownictwem i brak błędów ortograficznych. Opisy przeżyć muzy i dodatek zdjęć tworzą przyjemną do czytania historię bez happy endu.

Tytuł powinien brzmieć -15 minut sławy - moje lata z Andy Warholem z dopiskiem w roli głównej i błyszczącej Ultra Violet. Odniosłam wrażenie, że Andy Warhol był tylko dodatkiem w tej książce. Zauważyłam sporo błędów. Autorka umieszcza informację, że Andy wychowany był wraz z braćmi w "duchu grekokatolickim obrządku prawosławnego". Nie słyszałam o takiej kombinacji - jest się albo grekokatolikiem albo prawosławnym. Wstawki ze słowami z języka rusinskiego, niestety nie przypominają tego języka (oczywiście autorka mogła przekręcić słowa - wystarczyło sprawdzić z braćmi Andy-ego).
Mało wiarygodna wydaje się być abstynencja Ultra Violet od narkotyków w okresie kiedy aktywna była w Fabryce.
"Przebiegły czarodziej , srebrzysty czarownik, który machał swoją różdżką, wypowiadał swoje zaklęcia" zaczarował również i mnie dlatego przeczytałam tę książkę.

Tytuł powinien brzmieć -15 minut sławy - moje lata z Andy Warholem z dopiskiem w roli głównej i błyszczącej Ultra Violet. Odniosłam wrażenie, że Andy Warhol był tylko dodatkiem w tej książce. Zauważyłam sporo błędów. Autorka umieszcza informację, że Andy wychowany był wraz z braćmi w "duchu grekokatolickim obrządku prawosławnego". Nie słyszałam o takiej kombinacji - jest...

wracam do tej książki średnio co 5lat, odkrywam ją wciąż na nowo.

wracam do tej książki średnio co 5lat, odkrywam ją wciąż na nowo.

Klimat Fabryki, warholowski pop art i specyfika Nowego Jorku lat 60 XXw. bardzo mnie fascynują. Dlatego książka Ultra Violet była dla mnie ciekawą lekturą - udało mi się dzięki niej poznać zaplecze wielu nieznanych mi dotychczas sytuacji, ze źródła przecież wiarygodnego, gdyż ona we własnej osobie była gwiazdą Warhola, jego aktorką, członkiem Fabryki oraz muzą dla wielu artystów przez blisko dwie dekady. Miałem jednak wrażenie, że autorka trochę za dużo mówi o swoim życiu przed Fabryką, jak i również o dziwacznym nawróceniu w latach 70. Ciężko też uwierzyć, że stroniła od używek czy była krytyczna wobec tych bywalców Fabryki, którzy przesadzali z ćpaniem. Jednak jak było naprawdę, pewnie już się nie dowiemy. Sugerowałbym jednak odświeżenie książki, ponowne tłumaczenie, a wcześniej może jeszcze dodatkowe zredagowanie. Polecam zainteresowanym.

Klimat Fabryki, warholowski pop art i specyfika Nowego Jorku lat 60 XXw. bardzo mnie fascynują. Dlatego książka Ultra Violet była dla mnie ciekawą lekturą - udało mi się dzięki niej poznać zaplecze wielu nieznanych mi dotychczas sytuacji, ze źródła przecież wiarygodnego, gdyż ona we własnej osobie była gwiazdą Warhola, jego aktorką, członkiem Fabryki oraz muzą dla wielu...

Szczere do bólu wspomnienia celebrytki walczącej o swoje "15 minut sławy".
Widać, że Warhol ją fascynował, ale przede wszystkim był trampoliną do zaistnienia w mediach.

Szczere do bólu wspomnienia celebrytki walczącej o swoje "15 minut sławy".

Widać, że Warhol ją fascynował, ale przede wszystkim był trampoliną do zaistnienia w mediach.

Dziwią mnie trochę surowe i negatywne opinie o tej książce. Mimo zbytniej egzaltacji, wątpliwej wiarygodności (wywołanej może stylem pisania Violet - ale czego spodziewać się po tej charyzmatycznej osobie, która łokciami przepychała się do świata sław? Naukowego, formalnego stylu?),ja stwierdzam: NIE JEST TAKA ZŁA. Jest ciekawa, jest dobrym punktem wyjściowym do dowiedzenia się czegoś więcej o Warholu, Salvadorze Dali (który w tytule został pominięty, a odgrywa tu dosyć ważną rolę) czy samej Violet (bądź co bądź, też postaci nietuzinkowej).
Proszę nie zrażać się i czytać! A potem sięgać po więcej książek o podobnym temacie. I to by było na tyle.

Dziwią mnie trochę surowe i negatywne opinie o tej książce. Mimo zbytniej egzaltacji, wątpliwej wiarygodności (wywołanej może stylem pisania Violet - ale czego spodziewać się po tej charyzmatycznej osobie, która łokciami przepychała się do świata sław? Naukowego, formalnego stylu?),ja stwierdzam: NIE JEST TAKA ZŁA. Jest ciekawa, jest dobrym punktem wyjściowym do...

Nie wierzyłam, że książka może być aż tak zła - a jednak. Przede wszystkim, przydałoby się drugie wydanie, lepiej złożone i przetłumaczone przez kogoś, kto zatuszuje niedostatki talentu pisarskiego autorki, bo takiego stylu mógłby się powstydzić polski licealista. Poza tym, rozczarował mnie opis lat życia Ultra Violet z Andym. Niby wszystko jest - Andy, jego klika, lista znanych nazwisk - ale nie układa się to w żadną całość, nie jest poparte ani analizą, ani komentarzem, tak samo bezmyślne, jak i cała książka. Żenujące są wszystkie te ostatnie rozdziały o nawróceniu, odnalezieniu duchowości i czym tam jeszcze po drodze, powierzchowne i mało przekonujące, nijak mające się do Andy'ego. Na dobre by wyszło tej książeczce, gdyby autorka zdecydowała się, czy chce pisać o Andym czy o tym, jaka sama była popularna i rozchwytywana. Plus opis tego, co się działo po tym, jak Valerie Solanes postrzeliła Warhola, a cała Fabryka czekała w szpitalu na wynik operacji: Bockris, który zamieścił w swojej biografii Warhola kapitalny, pozbawiający złudzeń przebieg wydarzeń i atmosferę, w jakiej wszystko się działo, bardzo by się zdziwił głębią uczuć Ultra Violet, zajętą udzielaniem wywiadów w szpitalnym hallu.

Nie wierzyłam, że książka może być aż tak zła - a jednak. Przede wszystkim, przydałoby się drugie wydanie, lepiej złożone i przetłumaczone przez kogoś, kto zatuszuje niedostatki talentu pisarskiego autorki, bo takiego stylu mógłby się powstydzić polski licealista. Poza tym, rozczarował mnie opis lat życia Ultra Violet z Andym. Niby wszystko jest - Andy, jego klika, lista...

średnio dobre. mimo wszystko prawdziwe.

średnio dobre. mimo wszystko prawdziwe.

Miałem do czynienia kilka razy w zyciu z tego typu egzaltowanymi dziewczętami, które skromność umysłu łączyły z krwiożerczym wręcz instynktem do obracania się i podziwiania gdzie trzeba i kogo trzeba.

Miałem do czynienia kilka razy w zyciu z tego typu egzaltowanymi dziewczętami, które skromność umysłu łączyły z krwiożerczym wręcz instynktem do obracania się i podziwiania gdzie trzeba i kogo trzeba.