ok. 100 stron

ok. 100 stron

Fajna książka. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Szybko się czyta. Polecam

Ksiazka która czytało się bardzo przyjemnie - doskonała lektura na zimowe wieczory. Niestety dla mnie końcówka rozczarowująca.

Ksiazka która czytało się bardzo przyjemnie - doskonała lektura na zimowe wieczory. Niestety dla mnie końcówka rozczarowująca.

Książka w formie pamiętnika. Nie wyróżniająca się niczym specjalnym, ale można przeczytać.

Książka w formie pamiętnika. Nie wyróżniająca się niczym specjalnym, ale można przeczytać.

Trudno mi ostatnio trafić na książkę, która porywałaby już od pierwszych stron. "Zdobywam zamek" miałam ochotę odłożyć po pierwszym rozdziale, ale ostatecznie postanowiłam dać tej książce szansę i nie żałuję. Książka okazała się naprawdę dobra. Jak już się przyzwyczaiłam do narracji pierwszoosobowej, przepadłam. Historia może nie jest pełna wartkiej akcji, ale i tak czyta się to z ogromną przyjemnością. No i świetne zakończenie. Osobiście nie lubię przesłodzonych happy endów; tutaj było szczęśliwe zakończenie, ale na odpowiednim poziomie.

Trudno mi ostatnio trafić na książkę, która porywałaby już od pierwszych stron. "Zdobywam zamek" miałam ochotę odłożyć po pierwszym rozdziale, ale ostatecznie postanowiłam dać tej książce szansę i nie żałuję. Książka okazała się naprawdę dobra. Jak już się przyzwyczaiłam do narracji pierwszoosobowej, przepadłam. Historia może nie jest pełna wartkiej akcji, ale i tak czyta...

Nie przepadam za beletrystyką, a romansów nie tykam wcale, bo grozi to u mnie atakiem mdłości. Polecono mi tę lekturę, jako poprawiacz humoru i muszę przyznać, że idealnie trafiła w mój gust.
Angielska wieś, ruiny zamku, typowo angielska pogoda i dwie dorastające w biedzie panienki. Nie wróży to nic szczegolnie dobrego, a jednak ten tytuł to wyśmienita zabawa.
Narratorką jest młodsza z sióstr, a powieść ma formę pamiętnika. I w zasadzie można by uznać, że jest to książka o dorastaniu i miłości.
Chociaż także o dojrzałości ponad wiek, trudnych decyzjach i zdobywaniu życiowej mądrości.
Zastanawiam się czy jest to lektura dla młodszych czytelniczek. Jednak mój przykład pokazuje, że i starszym się spodoba.
Polecam miłośniczkom Jane Austen i sióstr Brontë.

Nie przepadam za beletrystyką, a romansów nie tykam wcale, bo grozi to u mnie atakiem mdłości. Polecono mi tę lekturę, jako poprawiacz humoru i muszę przyznać, że idealnie trafiła w mój gust.
Angielska wieś, ruiny zamku, typowo angielska pogoda i dwie dorastające w biedzie panienki. Nie wróży to nic szczegolnie dobrego, a jednak ten tytuł to wyśmienita zabawa.
Narratorką...

„Być może patrząc na cierpienie kogoś, kogo się kocha, człowiek uczy się więcej, niż gdyby sam cierpiał.”
Na „Zdobywam zamek” ostrzyłam sobie ząbki od trzech lat. Przekonują mnie zawsze powieści w formie pamiętników, mają w sobie ten urok niepowtarzalny, dzięki nim możemy zajrzeć do czyjegoś życia, obserwować czyjeś emocje, przeżycia, skonstatować je z naszymi… W końcu zdecydowałam się na przeczytanie tej powieści, a czy spełniła ona moje oczekiwania?

Cassandra Mortmain mieszka z ojcem, siostrą, macochą i pomocnikiem w zamku. Bieda zagląda im w oczy, odkąd ojciec, sławny pisarz, przestał zajmować się pisarstwem i utknął w martwym punkcie. Pewnego dnia do zamku przyjeżdża właściciel wraz ze swoim bratem, co dla młodych dziewcząt staje się przyczyną do odmian w ich dotychczasowym życiu…

Ten pamiętnik nie był taki, jak inne, z którymi miałam do czynienia. Klimat książki jest niemal dziewiętnastowieczny, choć akcja dzieje się w XX wieku. Cała ta atmosfera zamku, mieszkańców, przywodziła mi na myśl klimat z powieści sióstr Brontę. Cassandra to bardzo inteligentna bohaterka, wnikliwa obserwatorka, ale czy ją polubiłam? Nie do końca. Może dlatego, że nie była ona dla mnie kimś, za kim warto podążać, nie wzbudziła ona mojego zainteresowania. Jej siostra Rose już tym bardziej. Uważam ją za rozpieszczoną panienkę, zimną i wyrachowaną, nie przepadam za takimi postaciami zarówno w książkach jak i w prawdziwym życiu. Perypetie miłosne bohaterów mocno mnie dotykały, opisy ich uczuć były bardzo żywe i dotykające do głębi. Zakończenia nie można było przewidzieć, choć wszystko wydawało się iść w wiadomym kierunku.

Zdobywam zamek nie spełniła moich oczekiwań, dostałam coś zupełnie innego, niż się spodziewałam. Jednak co nieco dla siebie wyniosłam z tej książki, niekiedy musiałam się boleśnie skonfrontować ze sobą pod wpływem czytania… Taka konfrontacja z samą sobą nie jest przyjemna. Oceny nie podwyższam przez to, jak bardzo mnie ta książka dotknęła, niemniej mogę ją polecić, ponieważ widać, że jest wartościową lekturą.

„Być może patrząc na cierpienie kogoś, kogo się kocha, człowiek uczy się więcej, niż gdyby sam cierpiał.”
Na „Zdobywam zamek” ostrzyłam sobie ząbki od trzech lat. Przekonują mnie zawsze powieści w formie pamiętników, mają w sobie ten urok niepowtarzalny, dzięki nim możemy zajrzeć do czyjegoś życia, obserwować czyjeś emocje, przeżycia, skonstatować je z naszymi… W końcu...

Powieść napisana w 1948 roku doczekała się polskiego przekładu dopiero w 2013 roku. W Anglii doczekała się 28 oficjalnych wydań i dziewięciu w formia audiobooka. Historia to zachwycająca, inteligentnie i dowcipnie napisana. Pamiętnik 17-letniej Cassandry Mortmain, zamieszkującej z rodziną stary dom połączony z ruinami zamku, przepełniony jest młodzieńczą świeżością. Jest w tej opowieści i elegancja Jane Austen, i romantyzm Charlotte Bronte, i wyobraźnia Lucy Maud Montgomery.Pozornie prosty schemat fabularny (historie rodzinne z angielskiej prowincji, pierwsze miłości sióstr Mortmain) został wypełniony mądrą i odkrywczą treścią. I choć Cassandra i jej siostra, Rose, niczym panny Bennett z "Dumy i uprzedzenia" koncentrują swoją uwagę głównie na dwóch bogatych młodzieńcach z sąsiedztwa, autorka sprytnie ucieka od konwencjonalnych, romansowych rozwiązań. Przeuroczy jest "literacki" klimat domu Mortmainów (zgorzkniały ojciec to niespełniony od lat pisarz, po ruinach błąkają się kot Abelard i bulterier...Heloiza!),a obyczajowe obserwacje Cassandry skrzą się inteligentnym humorem. Książka niby "dziewczyńska", a jednak bardzo dojrzała i piękna w opisywaniu delikatności rozkwitających uczuć.

Powieść napisana w 1948 roku doczekała się polskiego przekładu dopiero w 2013 roku. W Anglii doczekała się 28 oficjalnych wydań i dziewięciu w formia audiobooka. Historia to zachwycająca, inteligentnie i dowcipnie napisana. Pamiętnik 17-letniej Cassandry Mortmain, zamieszkującej z rodziną stary dom połączony z ruinami zamku, przepełniony jest młodzieńczą świeżością. Jest w...

Nie dla mnie. Ładnie napisana - bardzo sugestywnie oddany klimat. Irytują mnie jednak bohaterowie opowieści. Przypomina mi "Dumę i uprzedzenie", na której też poległem. Pocałuje, nie pocałuje, kocha, nie kocha, ubrać suknię taką, czy taką, piękna, niepiękna, przystojny, nieprzystojny... no nie dam rady... odkładam po 100 stronach

Nie dla mnie. Ładnie napisana - bardzo sugestywnie oddany klimat. Irytują mnie jednak bohaterowie opowieści. Przypomina mi "Dumę i uprzedzenie", na której też poległem. Pocałuje, nie pocałuje, kocha, nie kocha, ubrać suknię taką, czy taką, piękna, niepiękna, przystojny, nieprzystojny... no nie dam rady... odkładam po 100 stronach

Urocze miejsce – zamek pod Londynem, a właściwie jego ruiny – i żyjąca w nim rodzina uznanego pisarza, który cierpi na niemoc twórczą.
Urocza narratorka – siedemnastolatka, błyskotliwa i wrażliwa pisząca dziennik.
Urocza powieść – ma styl i elegancje, nie ma ckliwości i landrynkowej otoczki.

Urocze miejsce – zamek pod Londynem, a właściwie jego ruiny – i żyjąca w nim rodzina uznanego pisarza, który cierpi na niemoc twórczą.
Urocza narratorka – siedemnastolatka, błyskotliwa i wrażliwa pisząca dziennik.
Urocza powieść – ma styl i elegancje, nie ma ckliwości i landrynkowej otoczki.