Pierwsza książka tej autorki. Całkowicie mnie pochłonęła. Przesłuchana w oryginale w formie audiobooka i lektorka na pewno miała duży wpływ na mój odbiór. Niemniej jednak świetnie napisana książka.

Pierwsza książka tej autorki. Całkowicie mnie pochłonęła. Przesłuchana w oryginale w formie audiobooka i lektorka na pewno miała duży wpływ na mój odbiór. Niemniej jednak świetnie napisana książka.

Bardzo klimatyczna książka. Świetnie autorka opisała surowość natury Islandii i pięknie podkreśliła poetyczną duszę Agnes. Historię tę można było napisać również jako mroczny kryminał, ale cieszę się, że Hannah Kent pokazała trudy życia Islandczyków na początku XIXw.

Bardzo klimatyczna książka. Świetnie autorka opisała surowość natury Islandii i pięknie podkreśliła poetyczną duszę Agnes. Historię tę można było napisać również jako mroczny kryminał, ale cieszę się, że Hannah Kent pokazała trudy życia Islandczyków na początku XIXw.

Bardzo klimatyczna, wzruszająca i skłaniająca do przemyśleń książka. Historia w niej opowiedziana to fikcja literacka, choć oparta na prawdziwych wydarzeniach. Autorka w piękny sposób oddaje emocje głównej bohaterki Agnes i wielebnego Totiego. Każde uczucie - strach, ból, odrzucenie, niezrozumienie można wręcz poczuć, niczego nie jest za dużo, niczego za mało. Główna bohaterka Agnes stała się mi w pewien sposób bliska i choć już od początku książki wiadome było jej zakończenie, to i tak czułam wewnętrzny bunt i duży smutek na taki finał. W końcu nic nie jest czarne i białe. Urokiem książki jest też osadzenie jej w surowych krajobrazach XIX-wiecznej Islandii. Wszystko tu gra, wszystko pasuje. Zimno wyspy, chłód jej mieszkańców. Wyrok raz wydany jest wyrokiem ostatecznym, z osądzeniem i piętnowaniem jednostek nikt nie polemizuje. Bardzo się cieszę, że miałam okazję obcować z tą książką. Szczerze polecam

Bardzo klimatyczna, wzruszająca i skłaniająca do przemyśleń książka. Historia w niej opowiedziana to fikcja literacka, choć oparta na prawdziwych wydarzeniach. Autorka w piękny sposób oddaje emocje głównej bohaterki Agnes i wielebnego Totiego. Każde uczucie - strach, ból, odrzucenie, niezrozumienie można wręcz poczuć, niczego nie jest za dużo, niczego za mało. Główna...

Tego audiobooka wypożyczyłem w mojej lokalnej bibliotece. Zaintrygował mnie opis na tylnej okładce. Akcja książki ma miejsce w Islandii na początku XIX wieku, opowiada o losie młodej kobiety skazanej na karę śmierci. Zagadką było dla mnie jak to się stało iż australijska pisarka napisała powieść, którą można by zakwalifikować jako historyczną o Islandii.
W sieci znalazłem sporo wywiadów i rozmów z Hannah Kent. Książka "Burial Rites" bo tak brzmi oryginalny anglojęzyczny tytuł została nagrodzona, wyróżniona i odniosła spory sukces w świecie anglojęzycznej literatury. Stąd w sieci sporo wywiadów z autorką. Najciekawszy wywiadem był ten który udzieliła amerykańskiej stacji radia publicznego, NPR.
Hannah Kent pisała tą książkę ponad 10 lat. Jako kilkunastoletnia dziewczyna spędziła rok w Islandii w ramach programu wymiany uczniów. Właśnie wtedy poznała historię ostatniej kobiety skazanej na karę śmierci, Agnes Magnusdottir. Hannah Kent przeżywała w pierwszych tygodnia swojego rocznego pobytu w Islandii trudne chwile, doświadczyła silnego szoku kulturowego. Jednak w końcu pokochała Islandię, jej mieszkańców, jej historię. Zainteresowała się również bardzo historią tajemniczej Agnus Magnusdottir. Postanowiła napisać o niej książkę, beletryzowaną biografię.
Bardzo dobrze się udało autorce przedstawić życie Agnes. Z książki dowiadujemy się dlaczego popełniła straszne przestępstwo, jak doszło do skazania jej na śmierć. Autorka pracowała nad książka 10 lat, sporo czasu spędzała w archiwach, szukała wszelkich możliwych śladów z życia Agnus Magnusdottir. Udało jej się sporo informacji znaleźć w księgach urzędowych, kościelnych. Te szczątkowe informacje połączyła ze sobą, luki uzupełniła własną fantazją, stworzyła fikcję literacką.
To bardo interesująca książka. Sporo dowiedziałem się również o samej Islandii. Na początku XIX wieku wyspa ta znajdowała się pod panowaniem duńskim, sądy, administracja państwowa była całkowicie podległa Kopenhadze.
Na podstawie szczątkowych informacji dotyczących Agnes Magnussdottir autorka odtworzyła również dość szczegółowy, bardzo prawdopodobny profil psychologiczny tej kobiety. To kolejna silna strona książki. Postacie, a szczególnie główna postać dość dokładnie zostały opisane, stworzone.
Cieszę się bardzo iż natrafiłem na tą książkę.

Tego audiobooka wypożyczyłem w mojej lokalnej bibliotece. Zaintrygował mnie opis na tylnej okładce. Akcja książki ma miejsce w Islandii na początku XIX wieku, opowiada o losie młodej kobiety skazanej na karę śmierci. Zagadką było dla mnie jak to się stało iż australijska pisarka napisała powieść, którą można by zakwalifikować jako historyczną o Islandii.
W sieci znalazłem...

„Skazana” to opowieść o ostatniej skazanej na śmierć osobie na Islandii. Hannah Kent swoja opowieść oparła o prawdziwe wydarzenia z 1829 roku, gdy Agnes Magnusdottir zostaje skazana za współudział w morderstwie dwóch mężczyzn. Autorka spędziła wiele godzin na przeglądaniu archiwalnych dokumentów procesowych i na ich tłumaczeniu przy współudziale swoich islandzkich przyjaciół, których nazywa swoją „islandzką rodziną”. Już samo to mówi wiele o serdeczności tego narodu.
Na Islandii długo nie było więzień, dlatego skazana za morderstwo Agnes zostaje umiejscowiona w domu urzędnika okręgowego Jona, gdzie będzie mieszkać wraz z jego rodziną, aż do egzekucji. W tych czasach skazanych wysyłano do więzień za granicę, gdzie wykonywano wyroki. Jednak Agnes miała zostać przykładnie ukarana, trochę na pokaz, trochę ku przestrodze innym. Dlatego Agnes pozostaje na wyspie i pod opieką miejscowego urzędnika oraz kapłana, dla duchowego wsparcia i przygotowania jej na śmierć.
Choć Pan domu sprawuje władze lokalną, to są to ludzie dość prości. Ogarnia ich paniczny strach przed przyjęciem do swojego domu morderczyni. Jednak ich oschły, nawet nieco wrogi stosunek do Agnes zmienia się w trakcie długiej, mrocznej zimy, gdy w ludziach wzrasta potrzeba poczucia bliskości, jedności wobec bezwzględnych sił natury. Wówczas z mieszkańców zaczyna wyzwalać się empatia, która na końcu książki pozostawi ich z pytaniem „czy zabiła?”. To piękna opowieść o relacjach międzyludzkich , o poszanowaniu człowieka i jego wolności, ale też i o zaufaniu. Książka niesie również inny przekaz, pokazuje, jak ludzi zbliżają ciężkie warunki, jakie mają poczucie wspólnoty wobec nieustępliwych sił przyrody. To powieść napisana z pasją, z wnikliwością, ale i z fantazją. Pomimo, że autorka sięgnęła po prawdziwe wydarzenia i przedstawiła tu realne osoby to kreuje swoją wersję opowieści, mocno dwuznaczną, poddającą w wątpliwość słuszność wyroku sądu. Główna bohaterka to kobieta, która doświadczyła w życiu dobra i zła, które stale ścierają się w jej życiu. Ta książka wwierca się w świadomość czytelnika, tak bardzo, że w mojej tkwi od wielu lat. Uwielbiam takie klimatyczne opowieści, niosą w sobie czar baśni.

„Skazana” to opowieść o ostatniej skazanej na śmierć osobie na Islandii. Hannah Kent swoja opowieść oparła o prawdziwe wydarzenia z 1829 roku, gdy Agnes Magnusdottir zostaje skazana za współudział w morderstwie dwóch mężczyzn. Autorka spędziła wiele godzin na przeglądaniu archiwalnych dokumentów procesowych i na ich tłumaczeniu przy współudziale swoich islandzkich...

Bardzo dobry debiut.
Niemal przez skórę czujemy przenikające przez skórę zimno panujące w dziewiętnastowiecznej Islandii.
W tytułowej Skazanej dostrzegamy nie tylko zbrodniarkę, ale również kobietę, pełną uczuć, ambicji i marzeń, z którą los już od wczesnych lat dzieciństwa nie obchodził się zbyt łaskawie. Porzucona przez matkę, zmuszona do pracy już jako dziecko, pozbawiona pieniędzy i perspektyw...Los służącej naprawdę nie był do pozazdroszczenia. Ci, którzy wydają na nią wyrok, widzą w niej jedynie zbrodniarkę. Młody wikary, który staje się jej powiernikiem, widzi w niej człowieka- człowieka, dla którego Chrystus umarł na krzyżu, człowieka, który oczekuje pocieszenia i otuchy.
Piękna, poruszajaca, chociaż bardzo smutna książka.

Bardzo dobry debiut.
Niemal przez skórę czujemy przenikające przez skórę zimno panujące w dziewiętnastowiecznej Islandii.
W tytułowej Skazanej dostrzegamy nie tylko zbrodniarkę, ale również kobietę, pełną uczuć, ambicji i marzeń, z którą los już od wczesnych lat dzieciństwa nie obchodził się zbyt łaskawie. Porzucona przez matkę, zmuszona do pracy już jako dziecko,...

Powieść ukazuje historię ostatniej kobiety skazanej w Islandii na śmierć. Fabuła oparta jest na prawdziwych wydarzeniach, które miały miejsce w 1829 roku. I to pytanie: zabiła czy nie?
Jest to debiutancka powieść tej autorki. Jak dla mnie jest bardzo wstrząsająca, realistyczna i do szpiku kości poruszająca. Obawiałam się takiej literatury, ponieważ wydawała mi się bardzo wymagająca. Jestem szczęśliwa, że na nią trafiłam. Powieść jest niezwykłą lekcją dla nas wszystkich. Ukazuje jak często pozory mogą mylić, a człowieka możemy ocenić jedynie po wysłuchaniu historii jego życia, jak silna jest potęga miłości i jak wiele potrafimy zaryzykować dla niej.
Cała historia ukazana została na tle Irlandii, ubóstwa tamtejszej społeczności i wartości każdej rzeczy, która musieli sami dla siebie wytworzyć.
Dla mnie cała postać więźniarki Agnes Magnúsdóttir ukazuje jej słabość wobec kary, która ją czeka jak i również jest to kobieta o silnym charakterze, która symbolizuje wszystko to, co my kobiety mamy w sobie - niesamowitą determinację, chęć walki, zaradność i pragnienie miłości.
Po przeczytaniu tej książki czuję się pusta w środku. Wzbogaciła moje życie o wspaniałe przemyślenia i wartości, jakimi trzeba się kierować w życiu. Ale pozostawiła pustą, wybrakowaną ponieważ za wszelką cenę chciałam pomóc bohaterce a w niektórych momentach nawet ją pokrzepić, że będzie dobrze.
Książkę zaczynałam z przekonaniem: zabiła to powinna ponieść karę, ale tak łatwo zgubiło mnie osądzanie po pozorach.
Bardzo polecam wszystkim tę powieść. Jest niesamowicie bogata w mądrość życiową a jednocześnie prosta.
Na pewno na długo pozostanie w mojej pamięci 🙂

Powieść ukazuje historię ostatniej kobiety skazanej w Islandii na śmierć. Fabuła oparta jest na prawdziwych wydarzeniach, które miały miejsce w 1829 roku. I to pytanie: zabiła czy nie?
Jest to debiutancka powieść tej autorki. Jak dla mnie jest bardzo wstrząsająca, realistyczna i do szpiku kości poruszająca. Obawiałam się takiej literatury, ponieważ wydawała mi się bardzo...

Bardzo ciężkie warunki życia na Islandii w pierwszej połowie XIX wieku, oczekiwanie na wyrok śmierci i egzekucję- to wszystko sprawia, że książka jest mroczna, klimatyczna i pewnie dlatego tak wciągająca. Z okładki dowiemy się, iż powieść oparta jest na prawdziwych wydarzeniach. Tytułowa skazana to autentyczna postać, która była ostatnią kobietą skazaną w historii Islandii na karę śmierci. I pomimo tego, że informacja na okładce nie pozostawia złudzeń, to czytając miałam jednak nadzieję, że los Agnes się odwróci. Bo czy ona naprawdę zasłużyła na śmierć? Według mnie to nie jest takie oczywiste

Bardzo ciężkie warunki życia na Islandii w pierwszej połowie XIX wieku, oczekiwanie na wyrok śmierci i egzekucję- to wszystko sprawia, że książka jest mroczna, klimatyczna i pewnie dlatego tak wciągająca. Z okładki dowiemy się, iż powieść oparta jest na prawdziwych wydarzeniach. Tytułowa skazana to autentyczna postać, która była ostatnią kobietą skazaną w historii Islandii...

Powieść napisana na podstawie prawdziwej historii. Sfabularyzowana i z pewną dozą domysłów, co też naprawdę się wydarzyło w noc zabójstwa, jest też rzetelnym opisem warunków życia panujących na Islandii w XIX wieku. Równocześnie postaci są dość żywo odmalowane, psychika, nawet osoby oczekującej na śmierć, rzetelnie dopracowana. Dobra książka, warta przeczytania.

Powieść napisana na podstawie prawdziwej historii. Sfabularyzowana i z pewną dozą domysłów, co też naprawdę się wydarzyło w noc zabójstwa, jest też rzetelnym opisem warunków życia panujących na Islandii w XIX wieku. Równocześnie postaci są dość żywo odmalowane, psychika, nawet osoby oczekującej na śmierć, rzetelnie dopracowana. Dobra książka, warta przeczytania.

'' Nie ma czegoś takiego jak prawda - odparła Agnes , wstając ''

Ale się porobiło . Zupełnie nie przypuszczałam że się aż tak rozkleję . Poszlochałam sobie za kobietą skazaną na śmierć prawie 200 lat temu . Książka jest naprawdę wzruszająca , chociaż nie ma w sobie niczego z tych pospolitych wyciskaczy łez , których tyle się teraz napleniło na czytelniczym rynku . Jest surowa , zimna i twarda jak klimat Islandii z roku 1829 , bo właśnie wtedy dzieje się akcja tej opowieści . Agnes Magnúsdóttir lat 33 , skazana na karę śmierci za współudział w zabójstwie . Historia bohaterki książki osnuta jest na prawdziwej postaci , prawdziwej Agnes Magnúsdóttir ostatniej skazanej na śmierć kobiecie w Islandii . Autorka pokazuje nam osobę , która od dziecka miała pod przysłowiową górę . Porzucona i pozostawiona samej sobie , mając tylko sześć lat , w tamtych czasach niewiele miała do powiedzenia i często musiała wybierać , nie między złem a dobrem , tylko między mniejszym , a większym złem . Bo jak w pewnym momencie konstatuje Agnes '' co miałam zrobić ? czy NIE odmówić rozłożenia nóg przed panem domu i potem być przez panią skazaną na najgorsze roboty , czy nie rozłożyć tych nóg i zostać przez pana wygnaną na mróz , śnieg i w efekcie śmierć ? '' Trudny wybór , prawda ? . Agnes opowiada o sobie i swoim życiu Tótiemu , młodemu wikariuszowi którego sobie wybrała (zgodnie z ówczesnym prawem) na duchowego doradcę i pomagiera w przygotowaniu się na śmierć . Łącznie z duchownym jej opowieści słucha cała rodzina urzędnika okręgowego Jóna Jónssona i pomału zauważają w Agnes , człowieka , kobietę , nie zabójczynię która z zimną krwią zadawała ciosy nożem . Ja jako czytelnik razem z rodziną Jónssona odkrywałam Agnes , rozumiałam coraz więcej , widziałam coraz więcej i zmieniałam zdanie o naszej głównej bohaterce . Bo jak ona sama mówi '' Wiedzieć , co człowiek zrobił , a wiedzieć , kim jest , to dwie różne sprawy '' . Autorka też czytelnie i przejrzyście opowiada nam jak wyglądały różnice w życiu i dostępie do tak zwanych dóbr , na różnym poziomie społecznej drabiny . (zawsze i wszędzie są równi i równiejsi) . Dla przykładu komisarz okręgowy Björn Blöndal , wielkie domostwo , szklane okna , żeliwne piecyki , wiele służby , boazerie i wszelkie mięsiwo na półmiskach . A chata niższego szczebla urzędnika państwowego w której na ostatnie miesiące swojego życia zamieszkała Agnes , zamiast szyb rybia skóra , suche łajno sypiące się z dziur w dachu , wilgoć suchoty i polewka z mchu . Smutno mi się też zrobiło kiedy przeczytałam jakimi kryteriami kierowali się wtedy ci którzy orzekali o winie karze i ewentualnym ułaskawieniu . Drżyjcie na przykład zbyt inteligentni , czy....rudzi i piegowaci . A na koniec zostawiłam sobie jeszcze jeden cytat , zdanie które czytałam chyba z osiem razy i nie mogłam wyjść z podziwu jakie jest piękne , zwłaszcza na tle tej sprawy i tego surowego klimatu w tej książce . A oto i ów cytat

'' Dopiero później zaczęłam się dusić pod ciężarem jego argumentów , a do głosu doszły jego ciemniejsze myśli . Dopiero później nasze słowa przestały do siebie przylegać i coraz częściej tkwiliśmy w szczelinach między tym , co powiedzieliśmy a tym co chcieliśmy powiedzieć , aż w końcu nie mogliśmy już siebie odnaleźć , nie ufaliśmy słowom w naszych ustach '' .

Bardzo podoba mi się ten cytat jak i zresztą cała książka , polecam ją więc z całego serca . Panią Kent proszę niech dalej pisze , bo ma ku temu wyjątkowy talent , a wy tłumacze tłumaczcie szybciej , bym mogła przeczytać kolejną historię tej jakże obiecującej autorki .

'' Nie ma czegoś takiego jak prawda - odparła Agnes , wstając ''

Ale się porobiło . Zupełnie nie przypuszczałam że się aż tak rozkleję . Poszlochałam sobie za kobietą skazaną na śmierć prawie 200 lat temu . Książka jest naprawdę wzruszająca , chociaż nie ma w sobie niczego z tych pospolitych wyciskaczy łez , których tyle się teraz napleniło na czytelniczym rynku . Jest...