Na szafocie

„Na szafocie” to druga cześć opowieści o Tomaszu Cromwellu, snuta jest ona na tle wydarzeń, poprzedzających ścięcie Anny Boleyn. autorka dociera do głębi wydarzeń, ich przyczyn i skutków, a nie tylko do sensacyjnej, skandalicznej i powszechnie znanej powierzchni. Szalenie ciekawa jest warstwa psychologiczna . Wszyscy bohaterowie żyją w czasach przełomu , frakcje na dworze zmieniają się, jak w kalejdoskopie i z byle przyczyny, lub nawet bez przyczyny można ze szczytów spaść na sam dół. Ludność też lekko nie ma, każdy musi podjąć decyzję, czy zostaje przy starej wierze, czy składa przysięgę na wierność królowi i ma nową, inną nieco wiarę. Są to idealne warunki do poznania charakterów ludzkich. Sam Cromwell mówi, że przy okazji procesu p-ko Annie więcej dowiedział się o naturze ludzkiej, niż przez całe życie. Tragiczno – humorystyczne zabarwienie miały dla mnie sceny przemalowywania przez ludzi na domostwach herbów królewskich - K. Aragońskiej na herby A. Boelyn, a potem szybko na jeszcze inne – Seymorów . Nie można przy tym wszystkim zapomnieć o szerzącym się donosicielstwie.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2014/02/hilary-mantel-na-szafocie.html

„Na szafocie” to druga cześć opowieści o Tomaszu Cromwellu, snuta jest ona na tle wydarzeń, poprzedzających ścięcie Anny Boleyn. autorka dociera do głębi wydarzeń, ich przyczyn i skutków, a nie tylko do sensacyjnej, skandalicznej i powszechnie znanej powierzchni. Szalenie ciekawa jest warstwa psychologiczna . Wszyscy bohaterowie żyją w czasach przełomu , frakcje na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna wielowymiarowa powieść historyczna. Zręcznie napisana, plastyczna i pouczająca. Może być inspiracją do rozwijania sztuki dyplomacji. Momentami dosadna. Warto przeczytać.

"Życie zakonne jest zbędne, bezużyteczne i niekonieczne w oczach Chrystusa"

"Zakonnicy twierdzą, że wiodą święte życie, cóż jednak świętego jest we wzajemnym macaniu się po jajach?"

"Erazm twierdzi, że władcę należy wychwalać nawet za cechy, jakich ów nie przejawia. Albowiem pochlebstwo zmusza do myślenia. Dzięki czemu król, któremu nie staje pewnych zalet, ma szansę nad sobą pracować"

"Moglibyśmy przenocować w klasztorze - poskarżył się jeden z eskorty - no ale jak przypuszczam w klasztorze nie byłoby dziewek". Aż odwrócił się wtedy w siodle, żeby spytać: "Doprawdy tak myślisz?"

"Nie wierzy, by zmarli potrzebowali modlitw żywych i mogli z nich zrobić użytek. Wszelako każdy, kto rozeznaje się w Biblii tak jak on, wie, że Bóg jest kapryśny i że nie zawadzi się zaasekurować"

"... jestem gotowa ręczyć za nią głową.
- Szastasz swoją głową na lewo i prawo. Dajesz ją za to, ręczysz nią za tamto. Ale umrzeć można tylko raz"

"Z królem można żartować, można się z nim zabawić. Wszelako, jako to ujął Tomasz Morus, takie zachowanie przypomina siłowanie się z oswojonym lwem. Mierzwisz mu grzywę, ciągniesz za uszy, ale przez cały czas myślisz: te pazury, te pazury, te pazury"

"To, co człowiek bierze za życiową katastrofę, wcale nią nie jest. Prawie wszystko można obrócić na swoją korzyść; z każdego dołu wiedzie ścieżka, trzeba tylko umieć ją wypatrzyć"

"Skoro mowa o zwodzeniu, myliłby się ten , kto by uważał, że złapał wszystko w lot. Można zacisnąć dłoń w pięść, a znaczenie i tak prześlizgnie się między palcami"

Świetna wielowymiarowa powieść historyczna. Zręcznie napisana, plastyczna i pouczająca. Może być inspiracją do rozwijania sztuki dyplomacji. Momentami dosadna. Warto przeczytać.

"Życie zakonne jest zbędne, bezużyteczne i niekonieczne w oczach Chrystusa"

"Zakonnicy twierdzą, że wiodą święte życie, cóż jednak świętego jest we wzajemnym macaniu się po jajach?"

"Erazm...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Thomas Cromwell lord sekretarz króla Henryka VIII zmaga się z codziennością niełatwych rządów swego wichrzycielskiego pana. Anna Boleyn niedawno stała się kolejną żoną Henryka, lecz król marzy już o jednej z córek Seymore`a. Śledzenie zawiłych starań o strącenie krnąbrnej królowej z tronu jest frapującym zadaniem dla wielbicieli historii i fanów XVI wiecznej Anglii.

Thomas Cromwell lord sekretarz króla Henryka VIII zmaga się z codziennością niełatwych rządów swego wichrzycielskiego pana. Anna Boleyn niedawno stała się kolejną żoną Henryka, lecz król marzy już o jednej z córek Seymore`a. Śledzenie zawiłych starań o strącenie krnąbrnej królowej z tronu jest frapującym zadaniem dla wielbicieli historii i fanów XVI wiecznej Anglii.

Pokaż mimo to

Urzeka w tej książce "spokój" narracji. Henryk VIII postanawia pozbyć się żony, rozpoczyna się śledztwo, podejrzani trafiają do Tower, za oknem budowany jest szafot, a tymczasem narracja toczy się powoli. To nie sensacja, to spokojna rutyna w jakiej umieściła Thomasa Cromwella Hilary Mantel. Świetny pomysł.

Urzeka w tej książce "spokój" narracji. Henryk VIII postanawia pozbyć się żony, rozpoczyna się śledztwo, podejrzani trafiają do Tower, za oknem budowany jest szafot, a tymczasem narracja toczy się powoli. To nie sensacja, to spokojna rutyna w jakiej umieściła Thomasa Cromwella Hilary Mantel. Świetny pomysł.

Pokaż mimo to

To druga część tryptyku o Tomaszu Cromwellu, doradcy Henryka VIII, który pomógł temu najbardziej serialowemu królowi świata, przejść przez kolejne rozwody. Ta konkretna książka dotyczy czasów, gdy Anna Boleyn była już królową, a Henryk już zdążył się nią zmęczyć.
Wszystko widziane oczyma Cromwella, który pozostaje głównym bohaterem.

Początkowo mi się nieco dłużyła, jednak szybko się wciągnęłam i ochoczo łykałam kilkadziesiąt stron dziennie. Gdyby trzecia część była już napisana (ma kilka lat opóźnienia), to być może natychmiast bym po nią sięgnęła. Polecam (ale najpierw pierwszą część - "W komnatach Wolf Hall").
P.S. Serial też jest bardzo dobry. Dostępny na Showmaxie.

To druga część tryptyku o Tomaszu Cromwellu, doradcy Henryka VIII, który pomógł temu najbardziej serialowemu królowi świata, przejść przez kolejne rozwody. Ta konkretna książka dotyczy czasów, gdy Anna Boleyn była już królową, a Henryk już zdążył się nią zmęczyć.
Wszystko widziane oczyma Cromwella, który pozostaje głównym bohaterem.

Początkowo mi się nieco dłużyła, jednak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Druga część opowieści o Tomaszu Cromwellu to arcydzieło.

Bohater stanął przed nowym wyzwaniem. I choć powieść dotyczyła tylko sprawy Anny Boleyn - to miałam uczucie, że akcja przyspieszyła. Jakby wraz ze wzrostem potęgi Cromwella - bohater myślał coraz szybciej i podejmował decyzje coraz szybciej - przy czym przypominało to balansowanie po linie.

Rozdziały, kiedy Cromwell wydobywa zeznania, przejęły mnie dreszczem. Każdy prawnik waży za i przeciw, waży prawdę i kłamstwa, dobro i zło. I każdy prawnik zna cenę. Cromwell też ją znał.

Cała relacja Cromwella i Joanny Seymour ma w sobie urok i zawiera coś z nieokreślonych uczuć.

Historia łagodnie obeszła się z Anną Boleyn. Wielu wierzy w to, że była niewinna i że skazano ją bez żadnych dowodów. Myślę, że splendor Elżbiety Tudor jakby spłynął na jej matkę i zamazał ramy, w jakich była widziana przez ówczesnych ludzi. Uważam, że autorka wspaniałe przedstawiła Annę - nie z dzisiejszego punktu widzenia - jako matkę wielkiej władczyni - ale z puntu widzenia ludzi, którzy nie mogli mieć dobrego zdania o zwykłej kochance króla.

Rozumiem zatem punkt widzenia Cromwella i lubię go coraz bardziej. A lubię go tym bardziej, że jemu nikt nie oddał sprawiedliwości - oczywiście z wyjątkiem Hilary Mantel.

Niecierpliwie czekam na część III i zawczasu przygotuję chusteczki.

Druga część opowieści o Tomaszu Cromwellu to arcydzieło.

Bohater stanął przed nowym wyzwaniem. I choć powieść dotyczyła tylko sprawy Anny Boleyn - to miałam uczucie, że akcja przyspieszyła. Jakby wraz ze wzrostem potęgi Cromwella - bohater myślał coraz szybciej i podejmował decyzje coraz szybciej - przy czym przypominało to balansowanie po linie.

Rozdziały, kiedy Cromwell...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W „W komnatach Wolf Hall” trzeba było się wgryźć, zrozumieć styl pisania autorki, pozorny chaos, sposób prowadzenia narracji. Natomiast ciąg dalszy historii w „Na szafocie” jest łatwiejszy w odbiorze, bardziej klarowny. Oczywiście Mantel wciąż ma specyficzny styl opowiadania o Cromwellu oraz wprowadza do bieżącej fabuły wspomnienia. Obrazy tych dwóch światów, przeszłości i teraźniejszości Tomasza, nakładają się na siebie, przenikają, tworząc melancholijną opowieść. Myśli głównego bohatera, jego wspomnienia, działania dla króla, tęsknoty, plany, polityczne zagrywki zlewają się w jeden fascynujący obraz. Cromwell, główny uczestnik wydarzeń jest jakby od tych wydarzeń oddzielony, zdystansowany. I to również czyni z niego ciekawego bohatera – jest jednocześnie w centrum, ale i zupełnie z boku, chowający się głąb siebie samego.

Czy Mantel idealizuje Cromwella? Być może. Nie jest to jednak nachalne. Autorka nie krzyczy do czytelnika: „Patrz! Patrz! Masz przed oczami świętego!”. Główny bohater do świętych nie należy, na swoje grzechy na sumieniu. Nie jest jednoznaczny, dlatego wydaje się tak bardzo pociągający. Czytelnik po prostu ma ochotę zajrzeć w głąb tego tajemniczego człowieka, który wpiął się na sam szczyt. Wersja wydarzeń ukazana przez autorkę trafia do mnie, chociaż wcześniej nie powiedziałabym, że Cromwell miał aż taki wpływ na upadek Anny Boleyn; że kierowały nim takie, a nie inne pobudki. Było to miłe zaskoczenie, bo wydawało mi się, że w tej historii już nic mnie nie zdziwi.

Język powieści jest wciąż piękny, a styl unikatowy. Mantel zachwyca mnie po raz drugi, a ja z niecierpliwością czekam na ostatnią część tej interesującej opowieści. Jako wielka fanka Tudorów wprost nie mogę się tego doczekać! ;)

W „W komnatach Wolf Hall” trzeba było się wgryźć, zrozumieć styl pisania autorki, pozorny chaos, sposób prowadzenia narracji. Natomiast ciąg dalszy historii w „Na szafocie” jest łatwiejszy w odbiorze, bardziej klarowny. Oczywiście Mantel wciąż ma specyficzny styl opowiadania o Cromwellu oraz wprowadza do bieżącej fabuły wspomnienia. Obrazy tych dwóch światów, przeszłości i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Na szafocie", tom II: Tomasz Cromwell, sługa najjaśniejszego pana, króla Henryka VIII, ma do wykonania misję - uwolnić monarchę od żony, Anny Boleyn, a Hilary Mantel krok po kroku odsłania nam kulisy tego przedsięwzięcia. Fabuła tej historycznej powieści ogniskuje się wokół trzech osobowości. Ich wspólnym mianownikiem jest bezwzględność. Króla Anglii cechuje bezwzględność człowieka, którym rządzi kaprys połączony z pragnieniem posiadania męskiego potomka; bezwzględność jego drugiej żony bierze się z niepohamowanych ambicji i żądzy władzy; zaś bezwzględność lorda kanclerza - z chęci zemsty i wyrachowania w realizacji uprzednio podjętych celów. Hilary Mantel w ponury, bezlitosny sposób opisuje wydarzenia na XVI wiecznej Anglii. Język powieści bardzo mnie urzekł - podziękowania ślę w stronę pani Urszuli Gardner, która ją przetłumaczyła. Wciągnęły mnie zarówno przedstawienia myśli bohaterów, ich dialogi, jak i opisy miejsc, krajobrazów, w których rozgrywa się akcja. To była dobra lektura, trudno mi się z nią było rozstać.

"Na szafocie", tom II: Tomasz Cromwell, sługa najjaśniejszego pana, króla Henryka VIII, ma do wykonania misję - uwolnić monarchę od żony, Anny Boleyn, a Hilary Mantel krok po kroku odsłania nam kulisy tego przedsięwzięcia. Fabuła tej historycznej powieści ogniskuje się wokół trzech osobowości. Ich wspólnym mianownikiem jest bezwzględność. Króla Anglii cechuje bezwzględność...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Historia Anny Boleyn od kilku lat mnie niezmiennie fascynuje. Niestety "Na szafocie" niezbyt przypadło mi do gustu, tak jak i serial "Wolf Hall".
Wolałam Annę z "Dynastii Tudorów", a tutaj za dużo Cromwella...a za mało skupienia się na głównej historii - czyli upadku drugiej żony Henryka VIII. Chociaż zainteresowani mogą poczytać.

Historia Anny Boleyn od kilku lat mnie niezmiennie fascynuje. Niestety "Na szafocie" niezbyt przypadło mi do gustu, tak jak i serial "Wolf Hall".
Wolałam Annę z "Dynastii Tudorów", a tutaj za dużo Cromwella...a za mało skupienia się na głównej historii - czyli upadku drugiej żony Henryka VIII. Chociaż zainteresowani mogą poczytać.

Pokaż mimo to

Równie dobra jak pierwsza. I bardzo do pierwszej podobna. Styl i sposób narracji ten sam. I tematyka właściwie ta sama. Tam mieliśmy wyniesienie na tron Anny Boleyn, tu mamy jej upadek.

Pomijając fakt, że czyta się jak najlepszą powieść kryminalną, to po przeczytaniu naszła mnie refleksja - czemu takich książek nie omawia się w szkole? Dobra literatura i kawal wiedzy historycznej w jednym. Zamiast wkuwać zony Henryka VIII na pamięć i starać się zrozumieć tło historyczne epoki, można to wszystko mieć niejako przy okazji i na pewno z przyjemnością.

Oczywiście, może tak być, że Brytyjczycy są mądrzejsi od Polaków i omawiają w szkole takie książki. Polskie dzieci takiego szczęścia nie mają. A przecież my też mamy świetnych autorów książek historycznych.

A tak na marginesie, kiedy byłam małą dziewczynką bycie królową wydawało mi się być szalenie atrakcyjne. Każda dziewczynka chciała być królową. Hilary Mantel pokazuje jak smutne było to życie i jak niebezpieczne.

Świetna książka. Naprawdę świetna.

Równie dobra jak pierwsza. I bardzo do pierwszej podobna. Styl i sposób narracji ten sam. I tematyka właściwie ta sama. Tam mieliśmy wyniesienie na tron Anny Boleyn, tu mamy jej upadek.

Pomijając fakt, że czyta się jak najlepszą powieść kryminalną, to po przeczytaniu naszła mnie refleksja - czemu takich książek nie omawia się w szkole? Dobra literatura i kawal wiedzy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to