Wpisani w ciebie nadzieją : dalsze losy bohaterów książek "Ślady miękkich łap" i "Nikt im iść nie kazał" : historia niejednej rodziny

Od Autora
Minęło już z górą trzydzieści lat od czasu, gdy jako nastoletni chłopiec, słuchając opowieści mojego Ojca Stefana, poznałem historie.Przyrzekłem wówczas, że postaram się tę historię przelać na papier. Danego słowa dotrzymałem i tak powstała książka " Ślady miękkich łap", opisująca losy mojego dziadka Wilchelma Rautszko, przodownika Policji Państwowej, jego żony Tatiany,nauczycielki, oraz czwórki ich dzieci: Haliny,Stefana,Jadwigi i Bolesława.

Wilhelm, jeniec obozu w Ostaszkowie, zostaje zamordowany przez NKWD w kwietniu 1940 roku i spoczywa dziś w masowych mogiłach pod Miednoje. Tatiana,wywieziona wraz z dziećmi do Kazachstanu, zamęczona pracą ponad jej siły,pobita prze brygadzistę kołchozu umiera w Czymkencie jesienią 1944 roku. Czwórka sierot, dzięki Opatrzności Bożej, trafia do Polskiego Domu Dziecka w Sajramie i w maju 1946 roku powraca do Polski.

Kiedy na początku 1980 roku w Duszpasterstwie Akademickim Ojców Dominikanów w Poznaniu poznałem Krysię Więcek, moją żonę, nie przypuszczałem, że losy naszych rodzin splotły się już wcześniej. Okazało się bowiem, że jesienią 1939 roku Ojciec Krystyny - Henryk i mój dziadek Wilhelm spotkali się w sowieckiej niewoli, na wyspie Iłowaja, w ostaszkowskim obozie.

Wkrótce potem poznałem niezwykłe losy Henryka Więcka,które opisałem w książce pt." Nikt im iść nie kazał". Henryk, jako siedemnastoletni harcerz ochotnik, bierze udział w wojnie obronnej 1939 roku. Następnie, wzięty do sowieckiej niewoli po kapitulacji Pińska, jest jeńcem Ostaszkowa, Cudem ocalony,krańcowo wyczerpany trafia do Szpitala Maltańskiego w Warszawie. Wiosną w 1941 roku wpada w ulicznej łapance i zostaje wywieziony na przymusowe roboty do Rzeszy.Kolejne cztery lata w jego życiu to okres niewolniczej pracy,ale również ciągłej walki o zachowanie godności i tożsamości narodowej. Dopiero w 1945 roku Henryk Więcek powraca do rodzinnego Ostrzeszowa.

Wkrótce potem jak do rąk trafiły obie książki, uświadomiłem sobie,że opisane w nich dzieje mają przecież ciąg dalszy i że każda z tych opowieści to przerwana historia, która powinna mieć swoje dokończenie. I tak o to doszło do napisania tej książki.

"W pisani Ciebie Nadzieją" to dalsze losy bohaterów książek " Ślady miękkich łap" i "Nikt im iść nie kazał", to dzieje dwóch rodzin ukazane na tle powojennej historii Polski,to dzieje dwóch rodzin,które połączyły się w jedno,to historia niejednej polskiej rodziny,w którą wpisane są łzy tęsknoty i cierpienia, radość Miłości,potęga Wiary i Nadzieja.