Jak dla mnie największą zaletą tej książki jest próba, niekiedy bardzo skuteczna, wprowadzenia czytelnika w świat Indii – historii, wierzeń i przede wszystkim tradycji, obyczajów. To podstawa, główny trzon tej opowieści. Informacje podane w sposób interesujący, wplecione w fabułę, niejednokrotnie nawet ja przesłaniające. Ciekawe. Nie wiem na ile wpływ na moją ciekawość, miało moje niegdysiejsze zainteresowanie Indiami, ale myślę, że nawet, a może nawet tym bardziej, dla osoby, która ma ograniczoną wiedzę na temat tego kraju, było to atrakcyjne.
A sama fabuła?
Z początku wolna, bardzo wolna. Potem ciekawa. A potem wolna, bardzo wolna. Wśród tego wszystkiego zabrakło mi jakiejś iskry. Czegoś zapalającego. Czegoś co wyrwałoby mnie z marazmu emocjonalnego, pozwoliło uwierzyć w tę opowieść. Być może również dlatego, że zarówno Ian jak i Helena wydawali się zbyt papierowi.
Pomysł konstruowania dwóch związanych ze sobą postaci przez oddzielenie ich od siebie sprawił, że czułam się jakbym czytała dwie różne książki, przy czym w jednej miałam do czynienia z facetem, o którym niewiele wiedziałam, ale nie odczuwałam jakiejś wewnętrznej potrzeby pogłębienia tej wiedzy. W drugiej z kobietą, która wydawała mi się wyjątkowo rozmemłana, a przez to nieciekawa i niezajmująca. Pewnie tez z powodu tego oddzielenia, nie poczułam tej świniowatości „bohatera” o jakiej niejednokrotnie słyszałam.
W układzie Iana i Heleny w historii pojawia się ten trzeci – Richard. Mężczyzna, który po przypadkowym spotkaniu Heleny na balu w Londynie, postanawia wyruszyć do znienawidzonych Indii, w poszukiwaniu kobiety w czerwieni. Pieniądze, układy i odpowiedni czas mu sprzyjają i choć Helena kocha Iana, zaczyna interesować się również tym drugim. Jego obietnicami i pocałunkami. Rozczarowana wybiera go, pewnie tylko po to, aby przekonać się, że powinna wybrać Iana.
Nadchodzą perturbacje, ale jak przystało na literaturę romansową, wszystko kończy się przebaczeniem, wybaczeniem i spokojem. Zagubieni się odnajdują, a pozostali odchodzą szukać szczęścia w innej części świata.
Chyba największy zarzut jaki mogłabym przypisać tej książce to fakt, że zostawiła mnie obojętną na losy trójki głównych bohaterów. Znacznie bardziej wzruszały mnie i obchodziły opowieści o osobach trzecich, ich losy. Część drugą uważam, za najlepszą. Historia Winstona i Sitary wpisana w krwawą historię Indii ma wzruszać i wzrusza. Również doskonale jestem w stanie zrozumieć zemstę Iana – to najbardziej żywa cześć tej opowieści. Tam go czułam, i mogłam w niego uwierzyć.
W losach głównych pozostałych nie umiałam wejść w emocje bohaterów, nie umiałam poczuć ich namiętności, nawet nienawiści. Czytałam jak suchy reportaż. To i to. Tego i tego. Temu i Tej. Końcówka była tak mało umocowana, tak przesadzona, tak niewiarygodna, że chyba nawet podświadomie nie zawracałam sobie nią głowy.
Dla mnie książka ta pozostanie opowieścią o Indiach i miłości Angielskiego żołnierza do hinduskiej księżniczki. Tak postaram się ją zapamiętać.

Jak dla mnie największą zaletą tej książki jest próba, niekiedy bardzo skuteczna, wprowadzenia czytelnika w świat Indii – historii, wierzeń i przede wszystkim tradycji, obyczajów. To podstawa, główny trzon tej opowieści. Informacje podane w sposób interesujący, wplecione w fabułę, niejednokrotnie nawet ja przesłaniające. Ciekawe. Nie wiem na ile wpływ na moją ciekawość,...

Nie jestem fanką miłosnych historii ponieważ często nie trafiająla historia w moje gusta. Ta książka to zdecydowany wyjątek! Czytałam ją oczarowana! Jedna z ulubionych tego gatunku a kupiłam ją przypadkiem w małek księgarni za grosze. Jak myślę o pięknej historii miłosnej to wracam wspomnieniami do scen Nieba nad Indiami.

Nie jestem fanką miłosnych historii ponieważ często nie trafiająla historia w moje gusta. Ta książka to zdecydowany wyjątek! Czytałam ją oczarowana! Jedna z ulubionych tego gatunku a kupiłam ją przypadkiem w małek księgarni za grosze. Jak myślę o pięknej historii miłosnej to wracam wspomnieniami do scen Nieba nad Indiami.

Jedna z moich najukochańszych książek. Przeczytałam ją już dwa razy i myślę że jeszcze nie raz do niej wrócę. Niesamowita historia, pełna zawiłości. Autorka tak prowadzi fabułę że do końca nie wiadomo kim jest główny bohater i to jest w tej książce najlepsze. Oprócz tego historia i piękne krajobrazy w tle.

Jedna z moich najukochańszych książek. Przeczytałam ją już dwa razy i myślę że jeszcze nie raz do niej wrócę. Niesamowita historia, pełna zawiłości. Autorka tak prowadzi fabułę że do końca nie wiadomo kim jest główny bohater i to jest w tej książce najlepsze. Oprócz tego historia i piękne krajobrazy w tle.

Ta książka od samego początku wciąga i intryguje. Czytelnik kibicuje Helenie, która dzielnie walczy z przeciwnościami losu. Aż w końcu wyrusza w daleką podróż, czy jednak znajdzie odrobinę szczęścia? Intryguje też postać Iana i jego zagadkowa przeszłość. Wszystko to składa się w bardzo ciekawą całość. Jest co prawda bardzo dużo opisów, głównie dotyczących buddyzmu, topografii terenu i historii Indii. Ale jeżeli ktoś poczuje się tym znużony to spokojnie można sobie te fragmenty pominąć.

Ta książka od samego początku wciąga i intryguje. Czytelnik kibicuje Helenie, która dzielnie walczy z przeciwnościami losu. Aż w końcu wyrusza w daleką podróż, czy jednak znajdzie odrobinę szczęścia? Intryguje też postać Iana i jego zagadkowa przeszłość. Wszystko to składa się w bardzo ciekawą całość. Jest co prawda bardzo dużo opisów, głównie dotyczących buddyzmu,...

Zaczynam czytać "Niebo nad Indiami" i rozkoszuje się sposobem, w jaki zbudowano tło powieści. Język w sposób plastyczny oddaje szczegóły z wnętrz, po których przechadza się bohaterka oraz obrazy rozciągającej się panoramy i jaskrawości natury, ale brakuje mi tej specyficznej nuty oddającej charakter człowieka. Na przykład w Indiach wszyscy wydają się być przesadnie mili, uczynni i zachwyceni przybyszką, każdy ze służących to wspaniały, zatroskany o swoich pracodawców człowiek. Nigdzie nie spotyka się biednych poza drogą, gdzie małżonkowie podróżowali w powozie, a najubożsi wyczekiwali tylko momentu, żeby sypnięto im groszem. To co najbardziej uwiera to większość fragmentów, kiedy narracja dotyczy historii albo obyczajowości kraju. Wątek jest przerywany, żeby oto nadać książce wyjątkowej obudowy upychając w kilku akapitach co ważniejsze fakty. Powoduje to sztuczność, tak samo, jak idealizowanie przestawianych zdarzeń w życiu Iana i Heleny. Od początku do końca mamy do czynienia z baśniową osnową. Następuje projekcja, gdzie idealnie kochający się ludzie odchodzą z tego świata tylko po to, by ich dzieci mogły przeżyć przygodę życia na odległym kontynencie.

Niestety, brak zdecydowanie negatywnego charakteru. A w przypadku bohatera, który ma skazę na honorze i tak jest przedstawiany, jako ten, któremu warto wybaczać. W życiu najważniejsza jest miłość. To ona powinna zwalczyć każde zło tego świata, więc nawet jeśli młoda dziewczyna jest poniżana, winna ofiarować to co najcenniejsze, by zatriumfowało dobro. Można też przyjąć, iż jedną z głównych bohaterek jest zemsta, kierująca życiem męskiej populacji. To w jej imieniu przelewa się krew po obu stronach, co w konsekwencji wszystko tłumaczy i obniża rangę popełnianych przewinień.
Często jest ckliwie, jak w mdłym romansie. Bywa też nudno przez rozciąganie fabuły tam, gdzie to zupełnie zbędne, a przyspieszanie w miejscach, które dzięki rozwinięciu zyskałyby na charakterze.

Jeśli chodzi o książkę historyczną barwnie opisującą zdarzenia w postaci rebelii Sipajów i przeciwstawienia się Brytyjskiemu Imperium to godna uwagi jest "Zbuntowana królowa" Michelle Moran. Tam opowieść gładko się toczy, bohaterowie są ukazani w ramach przewrotu i krwawych rzezi. Mimo iż odnosi się do krótkiego wycinka rzeczywistości, to jest potraktowana bardziej szczegółowo i zyskuje na autentyczności. Natomiast "Niebo nad Indiami" to przede wszystkim romans historyczny z wstawkami fragmentów z bogatej historii i kultury Indii, co w niektórych miejscach daje odczucie sztuczności i nachalności podawanych informacji. O wiele lepiej autorce udało się te elementy połączyć w drugiej i trzeciej części, gdzie wątki historyczne są po prostu opowiedziane przez bohaterów, jako echo ich przeszłości. Te części nie są też tak nachalnie podporządkowane związkowi dwojga niedobranych ludzi, gdzie ona głównie przelewa łzy i wciąż odczuwa gniew na przemian ze wstydem, a on niemalże na każdą jej wypowiedz odpowiada uśmieszkiem okraszonym ironią bądż agresją cielesną. Staje się to szybko taką rutyną w ich zachowaniu, że domyślamy się kolejnych kroków tej pary na długo przed prezentacją kolejnej ekscytującej wymiany zdań.

Myślałam, że będę mieć przyjemność obcowania z powieścią historyczną, a spędziłam czas jedynie z egzotycznym romansem historycznym. I chociaż Nicole Vosseler podaje do wiadomości czytelnika wiele faktów z bolesnych wydarzeń dziewiętnastowiecznych Indii, to trudno jest w nich uczestniczyć. Uważam, iż to co ważniejsze zostało nieco zepchnięte na bok, a czytelnikowi podsuwa się pod nos stereotypowo zarysowany związek, jako układ, w którym mężczyzna dominuje nad życiem kobiety.

Zaczynam czytać "Niebo nad Indiami" i rozkoszuje się sposobem, w jaki zbudowano tło powieści. Język w sposób plastyczny oddaje szczegóły z wnętrz, po których przechadza się bohaterka oraz obrazy rozciągającej się panoramy i jaskrawości natury, ale brakuje mi tej specyficznej nuty oddającej charakter człowieka. Na przykład w Indiach wszyscy wydają się być przesadnie mili,...

Lekka powieść na samotny wieczór - nic "cieżkiego", nic odkrywczego. Po prostu przyjemny romans na "na poziomie".

Lekka powieść na samotny wieczór - nic "cieżkiego", nic odkrywczego. Po prostu przyjemny romans na "na poziomie".

książka lekka, wciągająca, ciekawa. Dała mi chwilę relaksu po cięższych gatunkach książek :) przeniosła mnie do malowniczych Indii , czułam już prawie zapach rosnącej herbaty i klimat tamtejszych miejsc :)

książka lekka, wciągająca, ciekawa. Dała mi chwilę relaksu po cięższych gatunkach książek :) przeniosła mnie do malowniczych Indii , czułam już prawie zapach rosnącej herbaty i klimat tamtejszych miejsc :)

Bajka dla dużych dziewczynek. Piękne opisy przyrody.można się oderwać od codzienności. Fajnie się czytało-relaksik

Bajka dla dużych dziewczynek. Piękne opisy przyrody.można się oderwać od codzienności. Fajnie się czytało-relaksik

Spodziewałam się czegoś lepszego. Opisy nudne, powtarzające się, ciągle o tym samym. Pierwsze 3/4 książki mało wciągające, dopiero pod koniec jest ciekawie, kiedy przytaczana jest historia z przeszłości.

Spodziewałam się czegoś lepszego. Opisy nudne, powtarzające się, ciągle o tym samym. Pierwsze 3/4 książki mało wciągające, dopiero pod koniec jest ciekawie, kiedy przytaczana jest historia z przeszłości.

Spodziewałam się czegoś więcej. Z początku ok, ciekawa, przyjemna, wciągająca ale później stawała się coraz bardziej nudna, dużo opisów... Za dużo. Przez co ląduje na półce "Niedokończone"

Spodziewałam się czegoś więcej. Z początku ok, ciekawa, przyjemna, wciągająca ale później stawała się coraz bardziej nudna, dużo opisów... Za dużo. Przez co ląduje na półce "Niedokończone"