Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O rany... Niesamowita, niezwykła, nie do zapomnienia.
Zaczęłam przygodę z historią Willa i Stelli od filmu. Rzadko chodzę do kina, ale tym razem się nie zawiodłam. Film był zrobiony cudownie, aktorzy dali z siebie wszystko, dając nam przez chwilę możliwość przeniesienia się do szpitala, gdzie wszystko się zaczęło.
Potem sięgnęłam po książkę. I była to jedna z najlepszych decyzji, jakie ostatnio podjęłam. Tak jak film przenosił do ich świata na chwilę, tak ta powieść pozwalała znaleźć się w skórze Willa i Stelli. Pozwalała żyć ich życiem, cierpieć razem z nimi i kochać razem z nimi. Płakać, kiedy i oni płakali. Śmiać się, kiedy i oni się śmieli. Miłość między nimi, płynąca z kartek książki, była wręcz namacalna.
Polecam z czystym sercem każdemu.:)

O rany... Niesamowita, niezwykła, nie do zapomnienia.
Zaczęłam przygodę z historią Willa i Stelli od filmu. Rzadko chodzę do kina, ale tym razem się nie zawiodłam. Film był zrobiony cudownie, aktorzy dali z siebie wszystko, dając nam przez chwilę możliwość przeniesienia się do szpitala, gdzie wszystko się zaczęło.
Potem sięgnęłam po książkę. I była to jedna z najlepszych...

W jednej z opinii na temat tej książki czytałam, iż nie są to wyżyny literatury, ale też i nie jest to dno. Tak, nie jest to dno, to jest daleko niżej niż dno. Strata cennego czasu. Jest tyle dzieł, których nie zdążymy przeczytać, ponieważ nasze życie jest tak krótkie. Nie marnujmy go na nic nie warte książki.
A oto kilka argumentów na poparcie mojej tezy:
-na sam początek autorka serwuje nam bezkarny gwałt dokonany przez naszego "boskiego" Massima;
-wulgarna (erotyk, można było się tego spodziewać, ale tu było tego zbyt dużo i zbyt nachalnie);
-pełna sprzeczności i nieprawdopodobnych wydarzeń (porwana myśli o "ciuszkach" i seksie z porywaczem??);
- język autorki - prosty, że prościej się już nie da;
-obraza dla "Ojca chrzestnego" i Greya - pierwsze to dzieło do którego 365 dni się nie umywa i nic z nim nie ma wspólnego; Grey może nie należy do wyżyn literatury, ale dość przyjemnie się go czytało, czego z pewnością nie można powiedzieć o powieści Lipińskiej, przy której co jakiś czas można było się pośmiać z bezsensownych zachowań bohaterów.
Jedna gwiazdka ode mnie za sam pomysł, który zachęcił mnie do sięgnięcia po tę pozycję, a który został zniszczony przez samą pomysłodawczynię.

W jednej z opinii na temat tej książki czytałam, iż nie są to wyżyny literatury, ale też i nie jest to dno. Tak, nie jest to dno, to jest daleko niżej niż dno. Strata cennego czasu. Jest tyle dzieł, których nie zdążymy przeczytać, ponieważ nasze życie jest tak krótkie. Nie marnujmy go na nic nie warte książki.
A oto kilka argumentów na poparcie mojej tezy:
-na sam początek...

Gdyby była taka możliwość, to dałabym tej powieści 11 gwiazdek. NIESAMOWITA...
Kiedy przeczytałam ostatnie zdanie miałam ochotę płakać. To, co przeżył główny bohater jest straszne i nie do wymazania z pamięci.
Końcówka umacnia wątpliwości pojawiające się w trakcie lektury, choć ostatnie akapity zdają się ukazywać prawdę co do prawdziwych wydarzeń, które rozegrały się w małej szalupie na oceanie w okresie od 2 lipca 1977 do 14 lutego 1978 roku.
Choć już sama nie wiem, czy taka osoba jak Pi Patel i wyprawa przez ocean istniała, czy to jedynie wytwór fikcji literackiej... Powieść cały czas utrzymuje czytelnika w przekonaniu, iż czyta opowieść o czyimś życiu. Jednak poszukiwania informacji w internecie na temat takich wydarzeń spełzły na niczym.
Polecam.:)

Gdyby była taka możliwość, to dałabym tej powieści 11 gwiazdek. NIESAMOWITA...
Kiedy przeczytałam ostatnie zdanie miałam ochotę płakać. To, co przeżył główny bohater jest straszne i nie do wymazania z pamięci.
Końcówka umacnia wątpliwości pojawiające się w trakcie lektury, choć ostatnie akapity zdają się ukazywać prawdę co do prawdziwych wydarzeń, które rozegrały się w...