Pierwsze moje skojarzenie związane z tytułem i informacjami na okładce było: coś podobnego do „Downton Abbey”. To był powód, dla którego zainteresowałam się tą książką. Skojarzenie było błędne, ale i tak mi się podobało, bo bardzo lubię takie klimaty.
Znalazłam się w świecie angielskiej arystokracji początku XX wieku z jej rezydencjami, dziedzicznymi tytułami, sezonami towarzyskimi i debiutantkami, aranżowanymi małżeństwami i etykietą. Do tej rzeczywistości zostaje wrzucona 6-letnia osierocona Addie, której rodzice zginęli w wypadku, a ona trafia na wychowanie do ciotki. Tam zaprzyjaźnia się z kuzynką Beą i ta przyjaźń będzie głównym wątkiem powieści Lauren Willig. Najpierw dziewczynki, a później młode kobiety dorastają i wkraczają w świat dorosłych. Bea bardzo burzliwie i z właściwym sobie tupetem, a Addie spokojnie i rozsądnie. Punktem zwrotnym w ich relacji będzie znajomość z Frederickiem, która odmieni życie każdej z nich.
Ta historia o przyjaźni i miłości przedstawiana jest z punktu widzenia Clemmie, młodej prawniczki, wnuczki Addie, która szuka śladów przeszłości swojej babki, zaintrygowana tajemniczym portretem nieznanej krewnej i zaskakującym wyznaniem własnej matki i ciotki. Wyrusza więc z Nowego Jorku do Anglii, by tam szukać śladów swoich dziadków i dowiedzieć się prawdy o swoim pochodzeniu.
Powieść napisana jest bardzo sprawnie. Autorka umiejętnie przenosi nas w różne miejsca (Anglia, Kenia, USA) i w różne okresy (od roku 1906 do 2000),nie tracąc spójności opowieści i nie gubiąc wątków. Odmalowuje sztywny klimat wyższych sfer angielskich, dekadenckiego nastroju lat 20. i typowego dla końca XX wieku wyścigu szczurów. Jednak najciekawsze są zaprezentowane tu portrety trzech kobiet, które walczą o swoje miejsce w świecie, o miłość i możliwość bycia wolnymi. Każda z nich musi podjąć kilka ważnych decyzji, często bardzo dramatycznych i zapłacić za błędy i niefrasobliwość. Wnuczka, poznając losy swojej babki, ma szansę nie powielić jej życiowych błędów i być szczęśliwą kobietą.
Jest w tej powieści wszystko, co potrzebne, by była ona interesująca dla miłośników tego rodzaju prozy: rodzinne tajemnice, pełna zwrotów akcji historia miłosna, dobrze odmalowane tło obyczajowe i ciekawi bohaterowie. Mnie się podobała. Jeśli więc ktoś gustuje w takich klimatach to „Ashford Park” mogę polecić. Nie jest to wielka literatura, ale przyjemna lektura na kilka wieczorów.

Pierwsze moje skojarzenie związane z tytułem i informacjami na okładce było: coś podobnego do „Downton Abbey”. To był powód, dla którego zainteresowałam się tą książką. Skojarzenie było błędne, ale i tak mi się podobało, bo bardzo lubię takie klimaty.
Znalazłam się w świecie angielskiej arystokracji początku XX wieku z jej rezydencjami, dziedzicznymi tytułami, sezonami...

Mocne 6. Skusiła mnie okładka i opis, czyli podobnie jak kilka osób pisało wcześniej. Jest to opowieść o miłości i konsekwencjach naszych decyzji na przełomie lat. Liczyłam na więcej szczegółów z Kenii lub dluzszego wątku życia w Anglii po wojnie, bo historia singielki i prawniczki Clemmie była tak oklepana i przewidywalna, że aż nudna.

Mocne 6. Skusiła mnie okładka i opis, czyli podobnie jak kilka osób pisało wcześniej. Jest to opowieść o miłości i konsekwencjach naszych decyzji na przełomie lat. Liczyłam na więcej szczegółów z Kenii lub dluzszego wątku życia w Anglii po wojnie, bo historia singielki i prawniczki Clemmie była tak oklepana i przewidywalna, że aż nudna.

Na początku srednio wciągnęła mnie treść książki, ale z reguły jak już coś zaczynam czytać to staram się to skończyć. I cieszę się, że się nie wycofalam. Jak dla mnie świetnie opisane losy trzech A nawet czterech pokoleń. Po drodze zagadka do rozwiązania i zaskakujące zakończenie. Polecam przeczytać.

Na początku srednio wciągnęła mnie treść książki, ale z reguły jak już coś zaczynam czytać to staram się to skończyć. I cieszę się, że się nie wycofalam. Jak dla mnie świetnie opisane losy trzech A nawet czterech pokoleń. Po drodze zagadka do rozwiązania i zaskakujące zakończenie. Polecam przeczytać.

Po co pisać takie głupoty?

Po co pisać takie głupoty?

Na ,,Ashford Park” natknęłam się kiedyś przez przypadek w bibliotece i opis na okładce bardzo mnie zaintrygował. Liczyłam głównie na lekturę ze wspaniałym klimatem lat 20-tych XX wieku, jak to zapewnia napis na stronie tytułowej, klimatem podobnym do serialu Downton Abbey. Niestety muszę powiedzieć, że wypadło dosyć nijako, bo autorce przede wszystkim nie udało się stworzyć specyficznej atmosfery. Oprócz tego w czasie lektury miałam wrażenie, że gdzieś już podobną historię czytałam. Bohaterowie byli dla mnie mało wyraziści, szczególnie bohaterowie, których losy śledzimy w roku 1999. Zakończenie trochę ratuje powieść i podwyższa ocenę w moich oczach, jednak całościowo książka nie pozostawia miłego wrażenia.
Gdybym wiedziała, że treść książki mija się z zapewnieniami widocznymi na okładce, raczej bym po nią nie sięgnęła. Powieść miała potencjał na świetną historię, ale wyszło dosyć kiepsko.

Na ,,Ashford Park” natknęłam się kiedyś przez przypadek w bibliotece i opis na okładce bardzo mnie zaintrygował. Liczyłam głównie na lekturę ze wspaniałym klimatem lat 20-tych XX wieku, jak to zapewnia napis na stronie tytułowej, klimatem podobnym do serialu Downton Abbey. Niestety muszę powiedzieć, że wypadło dosyć nijako, bo autorce przede wszystkim nie udało się stworzyć...

Ksiazka wciagajaca fabula. Super. rgoraco polecam

Ksiazka wciagajaca fabula. Super. rgoraco polecam

Nic specjalnego. Historia ciekawa, ale wykonanie... Nędzne

Nic specjalnego. Historia ciekawa, ale wykonanie... Nędzne

Przeszłość i teraźniejszość przeplatają się i splatając, początkowo są jak plaster miodu - mnóstwo dziur, niedomówień, niejasności, powoli jednak dziury się zasklepiają i powstaje jedna spójna całość.
W ten właśnie sposób autorka kreśli koleje życia trzech kobiet z początku i końca XX wieku. Są to Clemmie i Addie - wnuczka i babcia, ale nieoczekiwanie w życiu tej pierwszej pojawia się Beth, przynosząc ze sobą tajemnicę i zagadkę, którą koniecznie trzeba rozwiązać.
Fabuła ciekawa, prowadzona dwutorowo, co uważam za atut powieści. Taki bowiem sposób kreowania świata przedstawionego wpływa na dynamiczny ciąg zdarzeń, choć muszę przyznać, że czasem, zaintrygowana wydarzeniami np. z przeszłości, omijałam współczesny wątek i wracałam do niego później.

Przeszłość i teraźniejszość przeplatają się i splatając, początkowo są jak plaster miodu - mnóstwo dziur, niedomówień, niejasności, powoli jednak dziury się zasklepiają i powstaje jedna spójna całość.
W ten właśnie sposób autorka kreśli koleje życia trzech kobiet z początku i końca XX wieku. Są to Clemmie i Addie - wnuczka i babcia, ale nieoczekiwanie w życiu tej pierwszej...

Taka babska lektura, niezbyt porywająca, ale można przeczytać, choć po recenzjach na okładce spodziewałam się czegoś więcej.

Taka babska lektura, niezbyt porywająca, ale można przeczytać, choć po recenzjach na okładce spodziewałam się czegoś więcej.

Książki o miłości z historią w tle to chyba już za zawsze będzie mój ulubiony typ powieści. Od "Ashford Park" nie mogłam się wprost oderwać. Dlaczego? Bo jest w niej tajemnica i fajne kobiece postaci, które mają odwagę dokonywać w życiu własnych wyborów. Poza tym, naprawdę lubię "Downton Abbey" i klimat tamtej epoki, ten znikający po I wojnie światowej świat wielkich mocarstw i arystokracji był naprawdę fascynujący.

Książki o miłości z historią w tle to chyba już za zawsze będzie mój ulubiony typ powieści. Od "Ashford Park" nie mogłam się wprost oderwać. Dlaczego? Bo jest w niej tajemnica i fajne kobiece postaci, które mają odwagę dokonywać w życiu własnych wyborów. Poza tym, naprawdę lubię "Downton Abbey" i klimat tamtej epoki, ten znikający po I wojnie światowej świat wielkich...