Wszystkie szczęśliwe rodziny

Nie jest to łatwa lektura. Dosyć przewrotny tytuł. Nie ma szczęśliwie idealnej rodziny. Taki wniosek nasuwa mi się po przeczytaniu tych opowiadań. Niektóre opowiadania przemawiały do mnie bardziej lub mniej. Autor za pomocą migawek przedstawił dramatyczne losy mieszkańców nie tylko samego Meksyku, którzy padli ofiarą mordów. Nie da się przejść obojętnie wobec tego bestialstwa. Podoba mi się natomiast styl pisarza i na pewno sięgnę po inne jego powieści.

Nie jest to łatwa lektura. Dosyć przewrotny tytuł. Nie ma szczęśliwie idealnej rodziny. Taki wniosek nasuwa mi się po przeczytaniu tych opowiadań. Niektóre opowiadania przemawiały do mnie bardziej lub mniej. Autor za pomocą migawek przedstawił dramatyczne losy mieszkańców nie tylko samego Meksyku, którzy padli ofiarą mordów. Nie da się przejść obojętnie wobec tego...

Nie wiem, czy sięgnęłabym po tę książkę wiedząc, że to opowiadania, a tu taka niespodzianka. Różnorodne, ciekawie napisane. Na szczególną uwagę zasługują Chóry, którymi przeplatane są opowiadania - przerażające, sięgające do najmroczniejszych zakamarków człowieczeństwa.

Nie wiem, czy sięgnęłabym po tę książkę wiedząc, że to opowiadania, a tu taka niespodzianka. Różnorodne, ciekawie napisane. Na szczególną uwagę zasługują Chóry, którymi przeplatane są opowiadania - przerażające, sięgające do najmroczniejszych zakamarków człowieczeństwa.

Iberoamerykańskich pisarzy bardzo cenię. Mimo, że nie przeczytałam wielu książek pochodzących z tej części świata, każda hiszpańska lub iberoamerykańska powieść przypadła mi do gustu. Kiedy wypatrzyłam książkę Carlosa Fuentesa niewiele wiedziałam ani na temat autora, ani na temat samej powieści. Wystarczył mi tytuł i hiszpańsko brzmiące nazwisko. „Wszystkie szczęśliwe rodziny” okazała się książką wymagającą, ale… bardzo satysfakcjonującą.
Tematyką powieści są rodziny i wszystkie możliwe jej oblicza. Autor przytacza dzieje, waśnie i tajemnice ludzkie, odwołując się do najbliższego otoczenia każdego człowieka, jakim jest rodzina. W formie opowiadań zawarł więc historie młodych małżonków, niesfornych synów, żale matek, czy romanse mężów. Carlos Fuentes przedstawia życie, jakie może wieść każdy człowiek i stara się zobrazować problemu rodzin meksykańskich.
Pozornie każdy tekst wydaje się być oddzielną historią, ale pisarz powiązał ze sobą wszystkie opowiadania jednakową tematyką. Mimo tego każda opowieść jest wyjątkowa i jedyna w swoim rodzaju. Autor oczarowuje czytelnika, bawiąc się słowem i tworząc abstrakcyjny styl, w którym nie ma miejsca na znaki interpunkcyjne i dialogi. Opowiadania mają więc różną formę. Niektóre z nich są obrazem korespondencji dwójki ludzi, inne obszernymi monologami, tradycyjnymi opowiadaniami lub nieskładnymi myślami. Każdą historię poprzedza chór, który jest zlepkiem abstrakcyjnych słów: echem sumienia człowieka. Pomimo trudnej metody przekazu, mogę szczerze napisać, że jest to jeden z najlepszych zbiorów opowiadań, jaki czytałam. Ani jedna historia mnie nie nudziła, wszystkie zostały napisane na jednakowo dobrym poziomie. Opisywane wydarzenia wciągają, szokują i zastanawiają do myślenia. Książka Fuentesa jest dowodem na to, że w pisaniu możliwe jest wszystko i nie trzeba się ograniczać do ustalonych przez kogoś reguł. Byłam pozytywnie zaskoczona całą książką, którą nie do końca wiadomo jak traktować: zbiór opowiadań czy chaotycznie ułożoną całość?
Również należy dodać, że w książce jest wiele odniesień do kultury i zwyczajów meksykańskich. Nawet sama tłumaczka, która spisała się moim zdaniem znakomicie, przyznała, że dla obcokrajowców pewne rzeczy mogą być niezrozumiałe, gdyż odnoszą się do Meksyku i ich mieszkańców. Można ten fakt zauważyć po pojawiających się nazwach regionalnych potraw czy meksykańskiego slangu. Nie umniejsza to jednak przyjemności w czytaniu.
Carlos Fuentes udowodnił, że literatura iberoamerykańska jest warta uwagi. Stworzone przez niego historie i bohaterowie są żywi i wiarygodni. Zdecydowanie polecam zapoznać się z tą niezwykłą książką.

Iberoamerykańskich pisarzy bardzo cenię. Mimo, że nie przeczytałam wielu książek pochodzących z tej części świata, każda hiszpańska lub iberoamerykańska powieść przypadła mi do gustu. Kiedy wypatrzyłam książkę Carlosa Fuentesa niewiele wiedziałam ani na temat autora, ani na temat samej powieści. Wystarczył mi tytuł i hiszpańsko brzmiące nazwisko. „Wszystkie szczęśliwe...

Początkowo sądziłam, że to powieść z jednym wątkiem i określonymi bohaterami. Dopiero potem zorientowałam się, że to jakby zbór opowiadań z przerywnikami Chóru.
Mimo że nie przepadam za krótką formą, to 'pochłonęłam' tę książkę. Nie zawsze lektura niektórych tekstów była łatwa, ale uważam, że warto było się trochę pomęczyć.
Przede wszystkim 'Wszystkie szczęśliwe rodziny' wyróżniają się tym, że Carlos Fuentes bawi się formą i językiem. Prawie każde opowiadanie jest skonstruowane inaczej - od razu zauważyłam, że ulubionym zabiegiem pisarza jest strumień świadomości. Dzięki temu czytelnik nie czuje żądnej monotonii podczas czytania kolejnych opowiadań.
Urzekły też mnie przedstawione przez autora losy bohaterów, którzy są tak różni pod względem pozycji społecznej, wieku, pochodzenia itd. Poruszyć mogą listy matki do zabójcy córki, zaintryguje historia romansu przykładnego pana domu z brzydką kuzynką żony, a opowieść o sadystycznym mężu pozostawia w czytelniku uczucie wściekłości, jak i niedowierzania... A wszystko to w scenerii Meksyku - państwa z niełatwą przeszłością i społeczeństwem, którego niektóre warstwy doskonale przedstawia Chór.
Niestety, jak to bywa ze zbiorem opowiadań, są lepsze i gorsze historie. Niektóre mogą zainteresować, inne nudzić. Jak to bywa w rodzinie - i w cytacie, które stanowi motto: 'Wszystkie szczęśliwe rodziny są do siebie podobne, a każda nieszczęśliwa rodzina jest na swój sposób nieszczęśliwa'.
Dziękuję użytkowniczce allison za to, że zaintrygowała mnie tą książką. Tak samo ja zachęcam resztę - 'Wszystkie szczęśliwe rodziny' Fuentesa to kawał naprawdę dobrej literatury.

Początkowo sądziłam, że to powieść z jednym wątkiem i określonymi bohaterami. Dopiero potem zorientowałam się, że to jakby zbór opowiadań z przerywnikami Chóru.
Mimo że nie przepadam za krótką formą, to 'pochłonęłam' tę książkę. Nie zawsze lektura niektórych tekstów była łatwa, ale uważam, że warto było się trochę pomęczyć.
Przede wszystkim 'Wszystkie szczęśliwe rodziny'...

Mimo że książka jest napisana ładnie, ma nowatorską konwencję i porusza istotne tematy to zupełnie mnie nie przekonała. Ani to powieść, ani zbiór opowiadań. Niektóre rozdziały były jakimś dziwnym, niezrozumiałym bełkotem, inne czytało mi się całkiem dobrze. Ogromny plus za chóry po każdej części. Generalnie polecam osobom lubiącym ambitną i trudną literaturę.

Mimo że książka jest napisana ładnie, ma nowatorską konwencję i porusza istotne tematy to zupełnie mnie nie przekonała. Ani to powieść, ani zbiór opowiadań. Niektóre rozdziały były jakimś dziwnym, niezrozumiałym bełkotem, inne czytało mi się całkiem dobrze. Ogromny plus za chóry po każdej części. Generalnie polecam osobom lubiącym ambitną i trudną literaturę.

Tytuł wyraźnie nawiązuje do znanego cytatu z "Anny Kareniny", który autor uczynił również mottem książki ("Wszystkie szczęśliwe rodziny są do siebie podobne, każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób").

W opowieściach Fuentesa nie ma szczęśliwych rodzin. Wszyscy bohaterowie doświadczają negatywnych przeżyć: przemocy, zła, samotności, odrzucenia, cierpienia fizycznego i psychicznego... Niektórym udaje się jedynie otrzeć o namiastkę szczęścia. Nic lepszego im się nie przydarza.

Autor pokazał różne rodziny, wielodzietne i bezdzietne, biedne i bogate, wywodzące się z nizin społecznych i należące do elit społecznych oraz politycznych.
Nie zawsze poznajemy wszystkich członków rodzin, czasem to tylko mąż i żona albo bracia, albo siostry, albo matka... Niekiedy narrator przedstawia nam kilku bohaterów, ale na plan pierwszy wysuwa się jedynie jedna postać.

Można powiedzieć, że każda opowieść jest nieco inna pod względem treści i formy. Całość przypomina zbiór opowiadań powiązanych wspólnym motywem rodziny.
Mimo iż treść często jest przytłaczająca, czyta się tę książkę szybko i trudno się od niej oderwać.

Na uwagę na pewno zasługują forma i język. Można zastanawiać się, czy to eksperymentalna powieść, czy zbiór opowieści przeplatanych tekstami chóru. Jego wypowiedzi można porównać z pieśniami chóru antycznego - napisane są, oczywiście, innym stylem, ale pełnią podobną rolę, gdyż są swoistym komentarzem do opisanych perypetii rodzinnych i pokazują uniwersalne prawdy o życiu w Meksyku. Nie jest to życie przyjemne, wręcz przeciwnie - chór mówi przede wszystkim o patologiach, wynaturzeniach, przestępstwach, zagrożeniach, jakie czyhają ma dzieci i młodych ludzi...
Wypowiedzi te są dosadne, a nawet wulgarne, przerażające i wstrząsające, nie ma w nich nic z piękna antycznej poezji. Język współgra tu z opisywaną rzeczywistością. Robi to piorunujące wrażenie!


Polecam tę książkę tym, którzy lubią i cenią intrygujące historie, opowiedziane żywiołowo, plastycznie i porywająco.
Nie jest to lekka lektura na plażę - i ze względu na treść, i styl, i składnię, która często jest bardzo złożona i skomplikowana. Ale przecież nie wszystkie letnie lektury muszą być łatwe i przyjemne.

Tytuł wyraźnie nawiązuje do znanego cytatu z "Anny Kareniny", który autor uczynił również mottem książki ("Wszystkie szczęśliwe rodziny są do siebie podobne, każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób").

W opowieściach Fuentesa nie ma szczęśliwych rodzin. Wszyscy bohaterowie doświadczają negatywnych przeżyć: przemocy, zła, samotności, odrzucenia,...

rewelacja chóry przejmyjące

rewelacja chóry przejmyjące

Zdecydowanie mój ulubiony zbiór opowiadań. W pierwszej "10".

Zdecydowanie mój ulubiony zbiór opowiadań. W pierwszej "10".