Magiczne lata

Najpierw czytałem tę książkę w jej pierwszym polskim wydaniu - lata temu. Wtedy miała tytuł "Chłopięce lata". Pamiętam, że "Inwazja z Marsa" (jeden z moich ulubionych SF z lat 50.) jako metafora alkoholizmu mocno do mnie przemówiła. A potem lata całe wróciłem do niej w nowym wydaniu (jak mnie pamięć nie myli na okładce chyba jest mój blurb) i okazało się że wciąż ją wielbię. Czuć tu miłość McCammona do Bradbury'ego, do spokojnej, budującej klimat narracji. Jest zabawa legendami miejskimi, lękami okresu dojrzewania. jest wszystko. Bardzo, bardzo polecam.

Najpierw czytałem tę książkę w jej pierwszym polskim wydaniu - lata temu. Wtedy miała tytuł "Chłopięce lata". Pamiętam, że "Inwazja z Marsa" (jeden z moich ulubionych SF z lat 50.) jako metafora alkoholizmu mocno do mnie przemówiła. A potem lata całe wróciłem do niej w nowym wydaniu (jak mnie pamięć nie myli na okładce chyba jest mój blurb) i okazało się że wciąż ją...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

A.R.C.Y.D.Z.I.E.Ł.O
Każdy powinien ją przeczytać. To jedyna książka, z którą nie mogłam się w ogóle pożegnać. Nie mogę uwierzyć, że to już koniec. Pozostało czytać od nowa (i cały czas).
Polecam wszystkim, i tym starym i tym młodym, którzy chcą przenieść się do niezwykłego świata pełnego magii i uroku. Książka jest po prostu o dojrzewaniu pisana oczami dziecka. Dzięki przeczytaniu tylko tych sześciuset stron mogłam na nowo poczuć się dzieckiem, poczuć magię. Dziękuję bardzo, panie McCammon, że nie poddał się pan i obronił swoje dziecko. Ta książka jest ... aż brak słów. Dziękuję

A.R.C.Y.D.Z.I.E.Ł.O
Każdy powinien ją przeczytać. To jedyna książka, z którą nie mogłam się w ogóle pożegnać. Nie mogę uwierzyć, że to już koniec. Pozostało czytać od nowa (i cały czas).
Polecam wszystkim, i tym starym i tym młodym, którzy chcą przenieść się do niezwykłego świata pełnego magii i uroku. Książka jest po prostu o dojrzewaniu pisana oczami dziecka. Dzięki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Charakterystyka postaci,które występują w tej książce to jak dla mnie światowa liga.Opis młodzieńczych lat.Tutaj cytat.Letnie dni są długie i leniwe,a kiedy słońce ustępuje z nieba śpiewają cykady i wirują w tańcu robaczki świętojańskie , nie trzeba robić lekcji i jest naprawdę cudownie.Rozglądałem się po sali , pełnej pustych ławek pokrytych inicjałami pokoleń,które przeleciały niczym fala tocząca się w przyszłości.W tej powieści jest tyle mądrych myśli że jest to nie tylko powieść obyczajowa.Właśnie do mnie dotarło ,że ta powieść jest kluczem do maszyny czasu.

Charakterystyka postaci,które występują w tej książce to jak dla mnie światowa liga.Opis młodzieńczych lat.Tutaj cytat.Letnie dni są długie i leniwe,a kiedy słońce ustępuje z nieba śpiewają cykady i wirują w tańcu robaczki świętojańskie , nie trzeba robić lekcji i jest naprawdę cudownie.Rozglądałem się po sali , pełnej pustych ławek pokrytych inicjałami pokoleń,które...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie ukrywam, że po książkę tą sięgnąłem z dwóch przyczyn: 1) McCammona poleciła mi romyczyta, która ma świetny gust i 2) nagminnie pojawiała się opinia, że to odpowiedź McCammona na TO Kinga. Jak czytam coś takiego (a tu nawet blurb Ziębińskiego tym mówi) to nie mogę sobie darować, choćby dlatego, żeby po raz kolejny przekonać się, że Stefan jest najlepszy. Co poniekąd oznacza, że takie książki mają u mnie ciężko, dlatego zawsze staram się dawać im pewną taryfę ulgową. To moja pierwsza książka tego pisarza. Rozpocznę rzeczowo ale później będzie coraz gorzej :D Ale proszę, wytrzymajcie do końca (czyli do komentarza do postu, bo szybciej się to nie skończy, tak wiem, obiecywałem ale po prostu się nie dało).
1. Stefan (co jest a czego nie ma):
- przedmowa (w nowym wydaniu) - czytając ją odnosiłem często wrażenie, że czytam przedmowę Stefana :) Ten sam gawędziarski styl. I także dlatego przeczytałem ją z przyjemnością (acz nie tylko dlatego 🙂)
- małe zapyziałe miasteczko(1500 osób)będące miejscem akcji, znakomicie opisane, klimatycznie i szczegółowo - no King :)
- dziecięcy bohaterowie. McCammon robi to równie doskonale. Przedstawia Cory'ego, jego przyjaciół, ich problemy i radości. I koszmary.
- klimat - nie jest tak ponuro i mrocznie jak w TO, ale sam klimat powala na kolana.Błysk!
- stanowczo mocniej niż u S.K. zarysowany wątek obyczajowy
- cwaniaczki i frajerzy-a jakże, są, i ci szukający ofiar, znęcający się nad słabszymi i ci słabi, którzy muszą sobie jakoś radzić.
- nadprzyrodzone zło - horror nie jest na pewno istotą tej powieści i to właśnie jest najważniejsza różnica w odniesieniu do TO. Zatem owszem, mamy tu czasem supernaturale i to nie byle jakie (scena pościgu Nocnej Mony wyrywa z butów), jest groza (i to jaka!) ale są to wg mnie sprawy drugorzędne. Zatem pamiętajcie - to nie jest horror w sensie horroru prezentowanego przez TO.
Tak na przekór powyższemu porównaniu moim zdaniem bliżej tej powieści do Letniej nocy Simmonsa (wątek z Diablicą przekonał mnie o tym ostatecznie).
2. Powieść obyczajowa? Na pewno, bez dwóch zdań. To jak autor operuje słowem, zapoznając nas z małym miasteczkiem, jego mieszkańcami, łączącymi ich relacjami, życiem głównego bohatera, jego myślami, pragnieniami, marzeniami, środowiskiem w którym żyje, pierwszym szczeniackim zauroczeniem jest niesamowite. Uwielbiam takie właśnie obyczajówki podszyte grozą. Te krótkie fragmenty niesamowitości podkręcają atmosferę (i kierują akcję często w niespodziewaną stronę) aby później znów powrócić do snucia opowieści. Tylko nie myślcie czasem, że tak książka jest nudna, ona jest absolutną antytezą nudnej literatury. Wątek kryminalny jest tu również, jak najbardziej, w końcu wszystko zaczyna się od morderstwa i historia kryminalna stale się przewija.
3. Emocjonalność: ta książka jest niesamowicie przepełniona emocjami. Uczucia i doznania, głębokie i poruszające wylewają się z jej stron strumieniami w pełnym spektrum. Scena od momentu pojawienia się komety aż do powrotu ojca Bena do domu jest nieomal wstrząsająca. Kolejna scena, dla odmiany komiczna (wierzcie, płakałem ze śmiechu :D ) opisująca mszę wielkanocną - toż to jest genialne, dziadek Jay daje do pieca. A rozdział o Zbóju? Popłaczecie się jak dzieci. A scena w kościele baptystów? Wgniotła mnie w fotel, przeraziła i przypomniała, do czego prowadzi wszelki fanatyzm. Daję wielki, wielki plus za niezwykłe emocje. Nigdy ich nie zapomnę.
4. Vernon - koniecznie zwróćcie uwagę na tą postać, jest niesamowita. Zupełnie mimochodem jest cichym sercem tej powieści.
5. Pojedynek w samo południe - tego nigdy nie zapomnicie. Przeczytałem całą scenę z językiem na brodzie. Jak mi ktoś powie, że ta książka jest nudna, to roześmieję mu się w nos. Ten rozdział to po prostu klasyka westernu umieszczona w latach 60-tych z domieszką voodoo. To arcydzieło.
6. Wycieczka do drugiego miasta - to mnie zabiło. Przypomniało, jaki okrutny jest świat. McCammon nie oszczędził mi niczego, żadnego okrucieństwa, wybrał co najgorsze i skumulował na kilku stronach. Wstrząsające.
7. Podsumowanie
Ta książka to wspaniała opowieść o minionym dzieciństwie. Pełna nostalgii, czasem smutku, częściej radości, przesycona pragnieniem powrotu do tamtych, bezpowrotnie minionych, wspaniałych, momentami strasznych lat. Ze względu na mój wiek (nie przegnę i nie napiszę podeszły :D) sam niejednokrotnie mam takie marzenia i dlatego tym silniej oddziaływują na mnie takie książki i tym łatwiej identyfikować mi się z bohaterami czy nawet autorem, ponieważ sam McCammon wspomina, że to powieść autobiograficzna. Nie spodziewajcie się tu szybkiej akcji, ostrzegam solennie (choć się zdarza). Uważam, że ta książka znakomicie broni się sama, bez okładkowych blurbów porównujących ją do TO (no ale wiadomo, marketing). Ona jest po prostu ŚWIETNA, DOSKONAŁA, wciągnęła mnie bez reszty. Zatopicie się całkowicie w jej nostalgicznym, chwilami pełnym grozy klimacie. Jak ja ubolewam, że to już koniec i że nie spotkam więcej Cory'ego, Vernona i innych mieszkańców Zephyr. Żadnych wad nie stwierdziłem, żadnych! Wiecie co, myślę, że magia tej książki mnie urzekła, magia tej książki trafiła prosto, prościutko do mego serca.
"Jeśli ludzie płaczą na filmach, to dlatego, że w ciemnym kinie przez krótką chwilę dotykają złotego źródła magii" - to o mnie McCammon napisał i życzę Wam, żeby to było i o Was :) Ocena 10/10 i pewny kandydat na książkę roku 2020 u mnie.

Nie ukrywam, że po książkę tą sięgnąłem z dwóch przyczyn: 1) McCammona poleciła mi romyczyta, która ma świetny gust i 2) nagminnie pojawiała się opinia, że to odpowiedź McCammona na TO Kinga. Jak czytam coś takiego (a tu nawet blurb Ziębińskiego tym mówi) to nie mogę sobie darować, choćby dlatego, żeby po raz kolejny przekonać się, że Stefan jest najlepszy. Co poniekąd...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rewelacyjna książka!
Nie przepadam za horrorami ani za fantastyką, a ta książka przypisywana jest pod te kategorie, ale czytając jej recenzje i opinie wzbudziła moje ogromne zainteresowanie.

Od pierwszej strony przepadłam! Autor jest magikiem! Za sprawą liter zabrał mnie w świat (mojego) dzieciństwa, dziecięcej wyobraźni, marzeń, postrzegania świata i dorosłych oraz dziecięcej wrażliwości. W ogóle nie czułam, że czytam książkę. Dosłownie wchłonęłam w świat małego miasteczka Zephyr niczym główny bohater, Cory.
Niewątpliwie autor ma ogromny literacki talent budując przystępne, proste zdania a jednocześnie pełne głębi i mądrości, tworzy klimat który czuje się wszystkimi zmysłami. Do tego płynnie i naturalnie łączy wątki i gatunki (fantasy, horror, thriller, kryminał).

Książka przypisana jest pod horror, ale czy nim jest? Odpowiadając jako osoba dorosła, powiem, że nie. Jednak myślę, że niejedno dziecko, bądź moje wewnętrzne dziecko odpowiedziałoby, że tak. I to jest kolejny fenomen tej książki.
Dla mnie jest to wyjątkowa i niezwykła książka. Po przeczytaniu ostatniej strony miałam ochotę wrócić do pierwszej i zacząć czytać od początku.

Rewelacyjna książka!
Nie przepadam za horrorami ani za fantastyką, a ta książka przypisywana jest pod te kategorie, ale czytając jej recenzje i opinie wzbudziła moje ogromne zainteresowanie.

Od pierwszej strony przepadłam! Autor jest magikiem! Za sprawą liter zabrał mnie w świat (mojego) dzieciństwa, dziecięcej wyobraźni, marzeń, postrzegania świata i dorosłych oraz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam mieszane uczucia. Pomimo objętości jest to po prawdzie zbiór opowiadań: jedne są lepsze, drugie gorsze, różnią się też de facto gatunkowo - od obyczajowych obrazków przez realizm magiczny po elementy horrotu czy groteski. Głowna oś fabularna snuje się niepewnie jak zapach z grzanego w mikrofali jedzenia z biedronki. Niby fajnie ale nie do końca jest się pewnym czy o to chodziło. Podobnie z bohaterami - niby tam jacyś są ale w zasadzie są pomijalni i dość schematycznie nakreśleni (zazwyczaj jedną cechą). W sumie sympatycznie i z zainteresowaniem się to czytało, ale nie jest to coś, co by przedefiniowało literaturę, czy było czymś wyjątkowym. Dobry materiał na familijny serial Netflixa w stylu retro i chyba nic więcej. Mistrzem takich sytuacji małomiasteczkowo-fantastycznych nadal pozostanie u mnie Stephen King i może spokojnie spać w swym plastikowym tronie.

Mam mieszane uczucia. Pomimo objętości jest to po prawdzie zbiór opowiadań: jedne są lepsze, drugie gorsze, różnią się też de facto gatunkowo - od obyczajowych obrazków przez realizm magiczny po elementy horrotu czy groteski. Głowna oś fabularna snuje się niepewnie jak zapach z grzanego w mikrofali jedzenia z biedronki. Niby fajnie ale nie do końca jest się pewnym czy o to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Z niewielką pomocą moich przyjaciół

Robert McCammon podobno pisze horrory fantasy. Nie wiem, nie znam gościa. Po "Chłopięce lata" sięgnąłem zupełnym przypadkiem, a nie z miłości do tego gatunku. W każdym razie książka ta zawiera jak najbardziej elementy nadprzyrodzone wzięte z horroru - stwora z jeziora, sny, wizje, dość liczne zresztą. Ba - nawet klimaty murzyńskiego voodoo nie są obce autorowi. Ale nie jest to horror. Jest tu też mroczny wątek kryminalny. Właściwie leitmotiv, bo ani on nie dominuje, ani nie stanowi sedna fabuły - jedynie oś konstrukcyjną, obrośniętą innymi historiami. Nie jest więc kryminał.

Natomiast na pewno są "Chłopięce lata" książką o dorastaniu. 12-letni Cory Mackenson, śmigający na rowerze uliczkami małego miasteczka w Alabamie razem z Benem, Davym Rayem i Johnnym - trójką niezastąpionych przyjaciół - i przeżywający najbardziej soczysty okres dzieciństwa latem 1964 roku, odkrywa, że świat ma też swoje poważne strony, a życie to nie nieprzerwana zabawa. Choć z drugiej strony siła dziecięcych emocji, niekiedy przytłaczająco potężnych, i niezachwiana wiara we wpisaną w świat magię, potrafią zakrzywić rzeczywistość poza teoretycznie racjonalne granice. I trudno naprawdę rozstrzygnąć, czy owe nadprzyrodzone elementy naprawdę są nadprzyrodzone, czy to tylko splot okoliczności i dziecięcej wyobraźni. Gdzieś na styku "dorosłego" realizmu i niedorosłego "czucia" świata realizuje się ta opowieść, w której splata się niebywale zmysłowe i emocjonalne postrzeganie świata ze stopniowym pożegnaniem z dzieciństwem. McCammon, oddając na ponad 500 stron głos swojemu bohaterowi, cudownie autentycznie odtworzył nastoletnią perspektywę, a refleksje Cory'ego, choć nasycone mnóstwem niebanalnych prawd o życiu, nie tracą ani na moment dziecięcej spontaniczności. Innymi słowy - młody Cory nie posiada nadświadomości dorosłego autora. Jego poszukiwanie własnego miejsca w świecie jest na wskroś przekonujące i angażujące.

Jednocześnie, mimo tego co powyżej, jest to też książka o pamięci, o tym jak w dzieciństwie tkwią korzenie naszego dorosłego życia. Dzieje się tak też dlatego, że narracja Cory'ego angażuje w szczególny sposób, wyzwalając w czytelniku takiego samego nastolatka, budząc dość zapomniane, na swój sposób atawistyczne i bezwstydne emocje. I uruchamia pamięć o własnych przeżyciach z analogicznego okresu. A mimo bogactwa obyczajowych konkretów, przekaz emocjonalny jest na tyle uniwersalny, że dla zaangażowania odbiorcy nie ma znaczenia, że nie mieszkał nigdy w Alabamie, a w 1964 roku nie było go na świecie.

Bogactwo przeżyć emocjonalnych zapewnia wyjątkowo rozłożysta, bogata w epizody narracja. Opowieść Cory'ego, osnuta teoretycznie woków morderstwa, którego jest świadkiem, w rzeczywistości jest portretem całego mikroświata, w którym chłopiec się obraca, ze szczególnym uwzględnieniem trójki przyjaciół na śmierć i życie. To długi szereg scenek rodzajowych i równie długa galeria malowniczych postaci, z których składa się życie w Zephyr. W tej menażerii szczególne miejsce zajmuje bogaty dziedzic Vernon, którego obecność czyni z Chłopięcych lat także opowieść autotematyczną - o pisaniu. McCammon pisze o nich wszystkich w taki sposób, że Zephyr, mimo jego mrocznych stron, nie chce się porzucać i z lękiem obserwuje się nieuchronne zbliżanie końcowej okładki. Furda otwierające morderstwo i mniejsza o związane z nim śledztwo Cory'ego - rollercoaster emocji jest tu tak intensywny, że niżej podpisany nieraz rechotał w głos, by pół godziny później autentycznie uronić kilka łez, co mu się niebywale rzadko zdarza. Humor sytuacyjny, dziecięca beztroska i upojna moc wyobraźni są zderzane z przemocą (także rówieśniczą), rasizmem (w końcu to amerykańskie Południe), czy po prostu niezrozumieniem dorosłych. A także śmiercią, bo i ona jest częścią życia, o czym z biegiem fabuły coraz intensywniej przypomina, pukając do drzwi domów bohaterów.

Istotnym elementem świata chłopaków z Zephyr jest otaczająca ich popkultura. Stąd wdzięczną materią jest szereg mniej lub bardziej czytelnych nawiązań w ślad za wyobraźnią Cory'ego, z lubością nurzającą się w filmach, książkach i komiksach. Od obrazkowych historii o kosmitach i superbohaterach, przez przepiękny pastisz "W samo południe", aż po bardziej zakamuflowane odwołania do "Zabić drozda" - sieć odwołań jest tu niemal drugoplanową bohaterką.

Postacią wyjątkowo ważną jest Tom Mackenson, ojciec Cory'ego. Mężczyzna boryka się z traumą po tragicznym wypadku, którego ofiary nie zdołał uratować, co wytrąca go na wiele miesięcy z równowagi. Jednocześnie człowiek ten nie przestaje być ojcem - autorytetem i być może najważniejszym gwarantem porządku najbliższej części świata w oczach chłopca, którego oczami go przecież obserwujemy. Pęknięcie, z którego chłopiec zdaje sobie sprawę, i walka o wymierzenie sprawiedliwości, to napięcie między zachwianiem psychiki a wiernością wyznawanym zasadom, opisane z wielką klasą i wyczuciem, czyni z Toma Mackensona najpiękniejszy portret ojca jaki spotkałem w literaturze od czasów Atticusa Fincha. Obaj bohaterowie mają pewne elementy wspólne, i to podobieństwo jest w oczywisty sposób intencjonalne. Ale fakt ten nie odbiera ojcu Cory'ego sugestywności i głębi, a perspektywa z jakiej z nim obcujemy czyni odbiór tej postaci wyjątkowo silnie angażującym.

To samo można odnieść do całej powieści. Niemała w tym zresztą zasługa tłumaczki, bo przekład jest tu niebywale potoczysty, lekki jak piórko, doskonale oddający stan ducha i umysłu 12-letniego, wrażliwego i ciekawego świata chłopaka. Racjonalnie rzecz biorąc "Chłopięce lata" być może nie są arcydziełem literatury, a jedynie kolejną emanacją nostalgicznego nurtu w kulturze. Można tu wymienić kultowy dziś serial "Cudowne lata", głośne opowiadanie Stephena Kinga "Ciało" (do którego powieść McCammona jest nieco podobna w założeniach), oparty na nim film "Stand By Me", czy nowszy, ufundowany na tej samej nostalgii post-spielbergowski film J. J. Abramsa "Super 8" (oba zresztą znakomite). Nie ujmuje to jednak mocy i subtelności dziełu McCammona. Ładunek emocjonalny w nim zawarty jest tak wielki, że mój analizator krytyczny odmówił współpracy. To jedna z tych książek, którym chce się wystawić 7 punktów na 6 możliwych, a przy tym i tak czujemy, że to nie odda stanu rzeczy. Bezapelacyjne zasługuje na dołączenie do mojego prywatnego panteonu - dlatego obok kowbojów z "Na południe od Brazos" i mieszkańców Skiroławek znajdzie się miejsce dla tych czterech chłopaków na rowerach.

___
www.ZaOkladkiPlotem.pl : Rzetelne recenzje od 2011 r.

Z niewielką pomocą moich przyjaciół

Robert McCammon podobno pisze horrory fantasy. Nie wiem, nie znam gościa. Po "Chłopięce lata" sięgnąłem zupełnym przypadkiem, a nie z miłości do tego gatunku. W każdym razie książka ta zawiera jak najbardziej elementy nadprzyrodzone wzięte z horroru - stwora z jeziora, sny, wizje, dość liczne zresztą. Ba - nawet klimaty murzyńskiego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Całkiem ok, ale bez sentymentu to tylko kiepska historia, w której główny bohater odgrywa znikomą rolę

Całkiem ok, ale bez sentymentu to tylko kiepska historia, w której główny bohater odgrywa znikomą rolę

Pokaż mimo to

Nie wiedziałam czego spodziewać się po tej pozycji - dostałam wszystko, a nawet więcej.
Historia prosta, a jednak tak bardzo inna od wszystkich. To, co przyjemnie zaskakuje już od pierwszej strony to język, który może nie jest wyszukany, ale bije od niego przyjemne ciepło. Niewielu autorów jest w stanie stworzyć taki klimat słowem pisanym. Zupełnie jakby opowieść snuł mój dziadek siedząc w bujanym fotelu, z fajką w dłoni. Natomiast jeśli chodzi o samą książkę, to jest w niej wszystko czego oczekuje przeciętny czytelnik. Podążając za rozwiązaniem zagadki,która dynamicznie prowadzi do końca powieści niejednokrotnie uśmiechniesz się pod nosem i z trudem opanujesz wzruszenie. Każdy odnajdzie w niej cząstkę siebie.

Nie wiedziałam czego spodziewać się po tej pozycji - dostałam wszystko, a nawet więcej.
Historia prosta, a jednak tak bardzo inna od wszystkich. To, co przyjemnie zaskakuje już od pierwszej strony to język, który może nie jest wyszukany, ale bije od niego przyjemne ciepło. Niewielu autorów jest w stanie stworzyć taki klimat słowem pisanym. Zupełnie jakby opowieść snuł mój...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po przeczytaniu opisów, spodziewałem się trochę więcej magicznego klimatu. Nie zmienia to faktu, że pozycja ciekawa, oryginalna i dobrze się ją czyta.

Po przeczytaniu opisów, spodziewałem się trochę więcej magicznego klimatu. Nie zmienia to faktu, że pozycja ciekawa, oryginalna i dobrze się ją czyta.

Pokaż mimo to