Rewelacyjna powieść rozgrywająca się w epoce faraonów. Narratorem jest niewolnik , który opisuje historię swojej służby u żony faraona .
W tej książce jest wszystko czego można oczekiwać od takiej historii . Miłość , przyjaźń, zdrada , spiski , bitwy , przygoda , śmierć i narodziny . Wilbur Smith zaskoczył mnie kolejny raz . Zaskoczył pozytywnie . Być może nie ma w tej historii odzwierciedlenia historii , ale czy to jest konieczne ? To nie jest opracowanie historyczne , ale wzruszająca i porywająca historia .

Rewelacyjna powieść rozgrywająca się w epoce faraonów. Narratorem jest niewolnik , który opisuje historię swojej służby u żony faraona .
W tej książce jest wszystko czego można oczekiwać od takiej historii . Miłość , przyjaźń, zdrada , spiski , bitwy , przygoda , śmierć i narodziny . Wilbur Smith zaskoczył mnie kolejny raz . Zaskoczył pozytywnie . Być może nie ma w tej...

Dużo się tutaj dzieje, jednak zabrakło mi tej szczypty magii, tajemniczości i nostalgii jaka jest w Egipcjaninie Sinuhe, Miki Waltariego. Tam i tutaj głównym bohaterem jest eunuch. Tutaj Taito to wszystkowiedzący i znający się na niemal wszystkim Samochwała , uważający się za geniusza. Momentami wydawało mi się, że słucham fragmentów encyklopedii, czy artykułów z Fokusa. Jednym słowem, troszkę się zmęczyłam słuchając nagrania. Całość to fantasy osadzone w starożytnym Egipcie, choć były chwile przykuwające uwagę. Jednym słowem, bardziej podobają mi się utwory Christiana Jac`qa. Czy przeczytam dalsze części, nie wiem.

Dużo się tutaj dzieje, jednak zabrakło mi tej szczypty magii, tajemniczości i nostalgii jaka jest w Egipcjaninie Sinuhe, Miki Waltariego. Tam i tutaj głównym bohaterem jest eunuch. Tutaj Taito to wszystkowiedzący i znający się na niemal wszystkim Samochwała , uważający się za geniusza. Momentami wydawało mi się, że słucham fragmentów encyklopedii, czy artykułów z Fokusa....

Dla tej książki założyłem tutaj konto. Epicka opowieść zamknięta w jednym tomie, zamiast trzech to jak najbardziej słuszny wybór. Momentami można uwierzyć w to że Lostris, Tanus i Taita żyli naprawdę a ich losy ukształtowały dzieje starożytnego Egiptu. Jedyne czego trochę mi brakowało to aury tajemniczości, mistycznych obrzędów kapłanów Horusa i Setha i przeplatania się świata rzeczywistego i mistycznego. Autor zdecydowanie bardziej skupił się na stronie materialnej ziemi i ludu Khemet, niż duchowej.
Myślę że ta książka zostanie ze mną na długo i będzie w jakiś sposób rzutowała na to jak patrzę na Egipt, mimo iż oczywiście jest czystą fikcją (poza paroma wyjątkami: np.: sprowadzeniem do Egiptu koni przez Hyksosów).

Dla tej książki założyłem tutaj konto. Epicka opowieść zamknięta w jednym tomie, zamiast trzech to jak najbardziej słuszny wybór. Momentami można uwierzyć w to że Lostris, Tanus i Taita żyli naprawdę a ich losy ukształtowały dzieje starożytnego Egiptu. Jedyne czego trochę mi brakowało to aury tajemniczości, mistycznych obrzędów kapłanów Horusa i Setha i przeplatania się...

Czytane lata temu.

Czytane lata temu.

Zacząłem od cykl egipski od Czarownika, który ode mnie dostał 10/10.
Niestety, gdy po latach sięgnął po pierwszy tom, srodze się rozczarowałem. Taita był tak potwornie irytujący, narrator w 1 osobie (jeśli mnie pamięć nie myli, bo lata minęły od czytania) także wkurzał (czyli Taita). Cała książka nie miała w sobie grosza magii, która tak mnie pochłonęła w Czarowniku.
Szczerze, gdyby nie wiedza, jakim mędrcem Taita się stał, olałbym książkę po połowie. Jedyne co mnie utrzymało, to ciekawość, co się takiego wydarzyło po drodze, że z takiego irytującego #@%$^% Taita stał się takim wypasionym bohaterem.

Zacząłem od cykl egipski od Czarownika, który ode mnie dostał 10/10.
Niestety, gdy po latach sięgnął po pierwszy tom, srodze się rozczarowałem. Taita był tak potwornie irytujący, narrator w 1 osobie (jeśli mnie pamięć nie myli, bo lata minęły od czytania) także wkurzał (czyli Taita). Cała książka nie miała w sobie grosza magii, która tak mnie pochłonęła w...

Okazało się zbyt męczące.
Za dużo podobieństw do stylu K. Maya.

Okazało się zbyt męczące.
Za dużo podobieństw do stylu K. Maya.

„Bóg Nilu” to romans historyczny, którego akcja toczy się w starożytnym Egipcie. Trzeba podkreślić, że został napisany z rozmachem, bo czego tam nie ma? Radość i szczęście przewijają się naprzemiennie ze łzami bólu i cierpienia. Opisy zdrad, perfidnych podstępów i okrutnych rozpraw z wrogami, mieszają się z oddaniem, miłością i patriotyzmem. W tej książce wszystko jest wielkie: zarówno nienawiść, jak miłość, zarówno tchórzostwo, jak i bohaterstwo.
Burzliwe losy egipskiej arystokratki Lostris i jej ukochanego Tanusa, niezliczone przygody i przeciwności losu, jakim musieli stawić czoło naprawdę mnie wciągnęły. Nietypowa konwencja książki (jest to rzekomy rękopis autorstwa genialnego, aczkolwiek nieco zarozumiałego niewolnika Taity) również przypadła mi do gustu.
Doceniam też inwencję twórczą autora, który tak zgrabnie wymyślił i opisał historię, będącą wytworem jego wyobraźni, że miejscami trudno uwierzyć, że zarówno bohaterowie, jak i wydarzenia to nic więcej niż fikcja literacka.
Przyjemna, warta polecenia lektura.

„Bóg Nilu” to romans historyczny, którego akcja toczy się w starożytnym Egipcie. Trzeba podkreślić, że został napisany z rozmachem, bo czego tam nie ma? Radość i szczęście przewijają się naprzemiennie ze łzami bólu i cierpienia. Opisy zdrad, perfidnych podstępów i okrutnych rozpraw z wrogami, mieszają się z oddaniem, miłością i patriotyzmem. W tej książce wszystko jest...

Moja opinia będzie subiektywna, bo wychowałem się na na takich autorach jak: Dumas, Verne, Balzac i ta powieść przeniosła mnie w czasy młodości. Pełna emocji i wartkiej akcji historia i to w scenerii starożytnego Egiptu! Można by rzec "miłość szmaragd i krokodyl". Autor dość swobodnie potraktował historię Egiptu, choć wybrał czasy przełomowych dla Egiptu wydarzeń. Trzeba też przymknąć oko na lekki brak realizmu i logiki, ale to w końcu powieść! Dodatkowego smaku dodaje też interpretacja Xawerego Jasieńskiego, której mogłem wysłuchać.

Moja opinia będzie subiektywna, bo wychowałem się na na takich autorach jak: Dumas, Verne, Balzac i ta powieść przeniosła mnie w czasy młodości. Pełna emocji i wartkiej akcji historia i to w scenerii starożytnego Egiptu! Można by rzec "miłość szmaragd i krokodyl". Autor dość swobodnie potraktował historię Egiptu, choć wybrał czasy przełomowych dla Egiptu wydarzeń. Trzeba...

Autor wynalazł nową formę literacką - monolog samochwały. Ciężko się to czyta. Nielogiczna i niedopracowana akcja. Cudowne ozdrowienia przy których współczesna medycyna pozostaje bezradna. Kat Rasfer najpierw zostaje sparaliżowany podczas walki z Tanusem po, której wymaga dodatkowo trepanacji czaszki a potem jak gdyby nigdy nic chodzi po ulicach ale co się dziwić przecież leczył go narrator tego gniota. Po przeczytaniu jakiś 150 stron doszedłem do momentu, że chciało się powiedzieć "a świstak siedzi i zawija w te sreberka" a tak na marginesie czy pomysłodawca sedesu nie powinien się nazywać Toitoi a nie Taito.

Autor wynalazł nową formę literacką - monolog samochwały. Ciężko się to czyta. Nielogiczna i niedopracowana akcja. Cudowne ozdrowienia przy których współczesna medycyna pozostaje bezradna. Kat Rasfer najpierw zostaje sparaliżowany podczas walki z Tanusem po, której wymaga dodatkowo trepanacji czaszki a potem jak gdyby nigdy nic chodzi po ulicach ale co się dziwić przecież...

Jeśli ktoś liczy, że sięgając po "Boga Nilu" zagłębi się w starożytną historię Egiptu zdecydowanie się zawiedzie. Książkę łączy ze starożytnym Egiptem jedynie fakt, że przedstawiona historia dzieje się właśnie w tym okresie. Wszyscy bohaterowie są postaciami fikcyjnymi, odniesień do prawdziwej kultury tamtego okresu jak na lekarstwo i potraktowane są bardzo powierzchownie. Poza tym książkę czyta się dobrze, w miarę szybko, tylko od czasu do czasu pojawiają się dłużyzny. Narracja prowadzona jest w pierwszej osobie, w formie kroniki. Bohater wzbudza sympatię, ale im dłużej czyta się książkę tym bardziej irytuje fakt, że jest on osobą, która przedstawia siebie jako najlepszego architekta w Egipcie, lekarza, konstruktora rydwanów, inżyniera, malarza, rzeźbiarza, najdoskonalszego jeźdźcę oraz woźnicę rydwanów, itd. Jeżeli ktoś lubi nieskomplikowane książki przygodowe, z wielkim romansem w tle to sięgając po "Boga Nilu" nie zawiedzie się.

Jeśli ktoś liczy, że sięgając po "Boga Nilu" zagłębi się w starożytną historię Egiptu zdecydowanie się zawiedzie. Książkę łączy ze starożytnym Egiptem jedynie fakt, że przedstawiona historia dzieje się właśnie w tym okresie. Wszyscy bohaterowie są postaciami fikcyjnymi, odniesień do prawdziwej kultury tamtego okresu jak na lekarstwo i potraktowane są bardzo powierzchownie....