Tae ekkejr!

Tae ekkejr! Eleonora Ratkiewicz
.
Fantastyka w której dialogi nie raz doprowadzą was do parskania, wybuchów śmiechu, niemożliwego do powstrzymania! Ale zanim przejdę do fabuły, zwrócę uwagę na opisy.. autorka ma tak barwny język, tak pięknie potrafi opisywać przyziemne rzeczy, że aż człowiek sam nie dowierza, jak Pani Ratkiewicz zauważyła i wydobyła to piękno, tę magię kształtów, kolorów, odczuć.. niesamowite! Nawet sznurówki są cudownym tworem, upartość przypomina grzyba przedzierającego się przez ściółkę, a opisy uczuć (tych wymalowanych na twarzach także) to złoto!
.
A opis relacji? Wszystko takie prawdziwe, takie w punkt! Elf i człowiek, Lermett i Enneari, dwóch młodzieńców, którzy trafili na siebie przypadkiem na górskim szlaku. Każdy myśli po swojemu o tym drugim, odbierając wszelkie działania towarzysza na swój rozum, czyli błędnie. Zamiast zapytać, tworzą w głowach historyjki oparte na zwyczajach swojej kultury. Zabawne to, bo takie prawdziwe. Opis prób porozumiewania się także mi się podoba, ten strach przed mówieniem w obcym języku, strach przed popełnieniem gafy - skąd my to znamy! I różnice kulturowe tak wyraźnie i zabawnie pokazane. Ale pomimo tych wszystkich barier, nawiązuje się na naszych oczach piękna męska przyjaźń.
.
Bardzo polecam fanom fantastyki z motywem pięknej męskiej przyjaźni! Jesli chodzi o świat, to na małym terenie rozgrywa się akcja, i nie ma mapki, ale też nie o to w tej fabule chodzi. Są elfy, są ludzie, są krasnoludy, jest szczypta magii.. i jest zagadka do rozwiązania, a jakże!
.

Tae ekkejr! Eleonora Ratkiewicz
.
Fantastyka w której dialogi nie raz doprowadzą was do parskania, wybuchów śmiechu, niemożliwego do powstrzymania! Ale zanim przejdę do fabuły, zwrócę uwagę na opisy.. autorka ma tak barwny język, tak pięknie potrafi opisywać przyziemne rzeczy, że aż człowiek sam nie dowierza, jak Pani Ratkiewicz zauważyła i wydobyła to piękno, tę magię...

Jestem naprawdę pod wrażeniem, z jakimi szczegółami autorka opisuje ubrania bohaterów. Szczytem tej dokładności jest chyba "sznurówka w tonacji sosnowej kory zmoczonej deszczem"... Podobne opisy ciężko mi było przełknąć, ale na szczęście dałem radę. Książka przynosi sporo frajdy, zwłaszcza, gdy obserwujemy wzajemne relacje między głównymi bohaterami - człowiekiem i elfem. Na każdym kroku wychodzą różnice kulturowe, które mogą doprowadzić do poważnej kłótni, pomimo naprawdę dobrych chęci. Pod względem psychologicznym daję sporego plusa dla autorki. Trochę zgrzyta mi zbyt wielka potęga elfów (rozumiana bardzo ogólnie). Po paru światach fantasy przywykłem do ich siły, ale to, co opisuje nam E. Ratkiewicz, to już przesada. Elfy potrafią uleczyć w zasadzie każdą ranę, są prawie niezniszczalne, jeśli tylko potrafią dojrzeć uraz. Z tego powodu każdy elf nosi z sobą lusterko, żeby móc dokładnie obejrzeć ranę i przystąpić do regeneracji.
Muszę przyznać, że przez niemal całą książkę naprzemiennie śmiałem się i narzekałem, ale po lekturze nie mogłem doczekać się kontynuacji. Może z powodu zakończenia? Ciężko powiedzieć. Na pewno jest to książka, która odstaje od innych tego typu. Czy na plus? Zostawiam każdemu do własnej oceny.

Jestem naprawdę pod wrażeniem, z jakimi szczegółami autorka opisuje ubrania bohaterów. Szczytem tej dokładności jest chyba "sznurówka w tonacji sosnowej kory zmoczonej deszczem"... Podobne opisy ciężko mi było przełknąć, ale na szczęście dałem radę. Książka przynosi sporo frajdy, zwłaszcza, gdy obserwujemy wzajemne relacje między głównymi bohaterami - człowiekiem i elfem....

Tego nie da się czytać. Każda strona to zmuszanie się do następnej linijki.

Tego nie da się czytać. Każda strona to zmuszanie się do następnej linijki.

Na początku trudno mi było czytać tę książkę ze względu na przeskoki między właściwa akcją a przemyśleniami, ale po tym jak się już do tego przyzwyczaiłem to wręcz poszło z górki. Czytanie o tym jak to spotkali się i zaprzyjaźnili dwaj książęta Lermett i Arien było dla mnie niewyobrażalnie przyjemne i zabawne. W końcu obserwowanie tego jak nie znając swoich obyczajów i popełniają takie faux paux głównie na samym początku było genialne. Zarazem ukazuje nam to jak nieznanie innych kultur może wpłynąć na zamierzone cele. Powieść ta głównie jest właśnie nastawiona na relację między bohaterami, a nie na jakąś wartką pełną bitew i krwi (nie no krwi akurat troszkę jest...) akcję. Jednak polecam się zapoznać z tą pozycją, w końcu kto nie spróbuje ten się nie przekona ;)

Na początku trudno mi było czytać tę książkę ze względu na przeskoki między właściwa akcją a przemyśleniami, ale po tym jak się już do tego przyzwyczaiłem to wręcz poszło z górki. Czytanie o tym jak to spotkali się i zaprzyjaźnili dwaj książęta Lermett i Arien było dla mnie niewyobrażalnie przyjemne i zabawne. W końcu obserwowanie tego jak nie znając swoich obyczajów i...

Na początku opornie szło mi czytanie tej książki, ze względu na specyficzny język i przeskoki w treści pomiędzy dialogiem, a przemyśleniami bohatera. Są one mało rozgraniczone, co wprowadza pewien chaos. Jednakże, kiedy już przywykniemy do stylu pisania autorki historia okazuje się wciągająca. Także końcówka książki pochłonęła mnie zupełnie.
Lemmetr - królewski syn, poseł i człowiek oraz Enneari - elf i królewski syn. Spotkali się w drodze. Połączyły ich przypadek, próba zabójstwa, a potem dług do spłacenia. Historia dwóch różnych ras, myślących w inny sposób oraz przygody, która doprowadziła do ich przyjaźni.
Jednakże śmierć idzie ich tropem i będą musieli zmierzyć się z nią....
Polecam, a ja zaczynam drugą część.

Na początku opornie szło mi czytanie tej książki, ze względu na specyficzny język i przeskoki w treści pomiędzy dialogiem, a przemyśleniami bohatera. Są one mało rozgraniczone, co wprowadza pewien chaos. Jednakże, kiedy już przywykniemy do stylu pisania autorki historia okazuje się wciągająca. Także końcówka książki pochłonęła mnie zupełnie.
Lemmetr - królewski syn, poseł i...

Długo książka czekała, aż zacznę ją czytać. W końcu się udało. Choć nie porwała mnie od samego początku, moją sympatię mimo wszystko zdobyło.
Męczyły mnie wewnętrzne monologi bohaterów, ale potem już książka nabrała rozpędu ;)
Druga część już czeka na mnie :D

Długo książka czekała, aż zacznę ją czytać. W końcu się udało. Choć nie porwała mnie od samego początku, moją sympatię mimo wszystko zdobyło.
Męczyły mnie wewnętrzne monologi bohaterów, ale potem już książka nabrała rozpędu ;)
Druga część już czeka na mnie :D

Książka jest stosunkowo prosta i nie zachwyciła mnie, tak jak tego oczekiwałam. Fabuła to nie jakaś wartka akcja, a raczej „spokojna bajka” Miałam wrażenie, że jest to bardziej opowieść przedstawiona przy ognisku, aniżeli historia spisana na papierze.

Najważniejsze były tutaj relacje pomiędzy elfami i ludźmi. Fabuła została przez nie zepchnięta na dalszy plan. Nie uważam, aby było to dobre posunięcie. Nie ma tu zawiłych intryg, niepewnych postaci wszystko jest takie ukierunkowane, w jedną stronę, albo w drugą. Nie ma nic pomiędzy.

Autorka w moim przekonaniu bardzo starała się ukryć relacje homoseksualne, nazywając je tylko przyjaźnią...x-D To wzajemne słodzenie sobie, ta niewyobrażalna bliskość bohaterów, nic tylko patrzeć jak na następnych stronach rzucają się sobie do chudych tyłków...jakie to mdłe i nużące po pewnym czasie, już lepiej nazwać niektóre rzeczy po imieniu. Dla mnie to po prostu geje i może fabuła lepiej by na tym wyszła. Bo w taką „przyjaźń” między chłopcami to ja nie wierzę, chyba że ma ono inne podłoże.

Skłonność bohaterów do obrażania się był wręcz śmieszny. Gorzej niż dzieci. Do tego ich zachowanie bardziej przystające pustej dziewczynce, a nie młodym głupkowatym chłopaczkom.

Nie będę was przekonywać, do sięgnięcia po „Tae ekkejr!”, ponieważ książka ta to strata czasu. Nic specjalnego...

Książka jest stosunkowo prosta i nie zachwyciła mnie, tak jak tego oczekiwałam. Fabuła to nie jakaś wartka akcja, a raczej „spokojna bajka” Miałam wrażenie, że jest to bardziej opowieść przedstawiona przy ognisku, aniżeli historia spisana na papierze.

Najważniejsze były tutaj relacje pomiędzy elfami i ludźmi. Fabuła została przez nie zepchnięta na dalszy plan. Nie uważam,...

"Tae ekkejr" to "nie umrzesz" w języku elfów. Ludzki protagonista spotyka ledwie żywego ostrouchego, po czym za wszelką cenę próbuje uratować mu życie. Elfa nie tak łatwo zabić, więc starania kończą się sukcesem.

A potem zaczynają się schody — bohaterowie, obaj młodzi, niewiele wiedzą o zwyczajach tej drugiej rasy. Co dla jednego jest okazaniem pełnego szacunku dystansu, drugi odbiera jako śmiertelną zniewagę. Ale wyruszyli w tak poważnie misje, że nie ma kiedy kłócić się o drobiazgi. Zamiast tego wykorzystują różnice — gdzie jeden nie daje rady, tam drugi go wyręczy.

Więcej szczegółów tutaj: https://finklaczyta.blogspot.com/2019/01/tae-ekkeir-o-roznicach.html

"Tae ekkejr" to "nie umrzesz" w języku elfów. Ludzki protagonista spotyka ledwie żywego ostrouchego, po czym za wszelką cenę próbuje uratować mu życie. Elfa nie tak łatwo zabić, więc starania kończą się sukcesem.

A potem zaczynają się schody — bohaterowie, obaj młodzi, niewiele wiedzą o zwyczajach tej drugiej rasy. Co dla jednego jest okazaniem pełnego szacunku dystansu,...

Historia dwóch przyjaciół, człowieka i elfa. Opowieść przede wszystkim o pokonywaniu różnic kulturowych. I to jest jeden z plusów tej książki.
Kolejnym jest poczucie humoru autorki. Momentami dialogi między Arienem i Lermettem były naprawdę przezabawne.
Niestety, sam styl pani Ratkiewicz, przydługie monologi bohaterów i dziwne, czasem zupełnie niepotrzebne, spostrzeżenia, niemal zabijają akcję, która płynie jak krew z nosa, co w przypadku fantasy jest naprawdę poważną wadą.
Osobiście nie mam jakoś chęci czytać kontynuacji.

Historia dwóch przyjaciół, człowieka i elfa. Opowieść przede wszystkim o pokonywaniu różnic kulturowych. I to jest jeden z plusów tej książki.
Kolejnym jest poczucie humoru autorki. Momentami dialogi między Arienem i Lermettem były naprawdę przezabawne.
Niestety, sam styl pani Ratkiewicz, przydługie monologi bohaterów i dziwne, czasem zupełnie niepotrzebne, spostrzeżenia,...

Mówią: "Nie oceniaj książki po okładce". Jednak prawda jest taka, że jeśli ktoś nie powie nam "słuchaj, ta książka jest świetna, musisz ją przeczytać", to właśnie okładka jest tym, co jako pierwsze zwraca naszą uwagę. Tak było w tym przypadku. W jakiś sposób zostałam przyciągnięta właśnie przez twarz na okładce. I nie żałuję. Bo za nią znajdował się świat, który mnie pochłonął.
Przedstawiono mi Najliss - piękne królestwo ludzi. I mądrego księcia tegoż miasta zmierzającego z poselstwem do elfów. O tym, jaka sprawa gna go do elfickiej doliny, nie dowiadujemy się od razu. Poznajemy za to nieco bliżej księcia Lermetta.
Z drugiej strony, z doliny elfów do miast ludzi idzie Enneari, elfickie książątko. Idzie przywołać do porządku kilku młokosów, którzy złamali zakaz i "brykają" po ludzkiej krainie, zapewne brojąc, jak to młodzi. Wpada jednak w zasadzkę, zostaje brutalnie pobity, a jakby tego było mało - zasypuje go lawina. Po tym właśnie zdarzeniu znajduje go Lermett.
Jeżeli ktoś szuka wartkiej akcji, pościgów, świszczących strzał - nie znajdzie tu tego. Fabuła rozwija się przed czytelnikiem powoli, a mimo to nie nudzi się ani trochę. Więcej jest tu rozważań, rozmyślań, wspomnień niż pościgów. Większy nacisk postawiono na potrzebę zrozumienia dwóch różnych nacji i poglądów. Na siłę przyjaźni.

Mówią: "Nie oceniaj książki po okładce". Jednak prawda jest taka, że jeśli ktoś nie powie nam "słuchaj, ta książka jest świetna, musisz ją przeczytać", to właśnie okładka jest tym, co jako pierwsze zwraca naszą uwagę. Tak było w tym przypadku. W jakiś sposób zostałam przyciągnięta właśnie przez twarz na okładce. I nie żałuję. Bo za nią znajdował się świat, który mnie...