W przedmowie pada pytanie czy kolejne wspomnienia są potrzebne. Przecież to wszystko zostało już tak dokładnie opisane, że lepiej się nie da. Otrzymujemy również odpowiedź: tak. Każda relacja jest indywidualnym przeżyciem. Były więzień bądź więźniarka przekazuje swoje emocje, przeżycia, spostrzeżenia i wydarzenia, których był/była świadkiem. Każda historia przypomina również, że kilka milionów osób nie miało szansy podzielić się własnymi doświadczeniami.

Józef Matynia opisuje na kilkudziesięciu stronach swoje wojenne przeżycia. Aresztowanie i pobyt w obozie karnym w Działdowie. Najwięcej czasu poświęcił wydarzeniom z Auschwitz. Na początku był „muzułmanem”, czyli osobą skrajnie wycieńczoną. Potem udało mu się dostać bardzo dobrą jak na tamte warunki pracę, przy której mógł dojść do pełni sił. Autor opisuje wiele przejawów życzliwości, podkreśla przyjaźnie zawiązane w tamtych warunkach. Następnie trafił do Buchenwaldu, tutaj są przede wszystkim opisy działalności konspiracyjnej. W ostatnim rozdziale porusza „marsze śmierci” i upragnione wyzwolenie w Dachau. Książka wzbogacona jest o wiele przypisów, które ułatwiają czytanie. Jeśli ktoś dopiero zaczyna interesować się podobną tematyką, to „Młodość utracona za drutami” może być bardzo dobrym wprowadzeniem. Józef Matynia pragnął, żeby oprócz pamięci tych wydarzeń pielęgnować takie wartości jak szacunek i przyjaźń do drugiego człowieka.

W przedmowie pada pytanie czy kolejne wspomnienia są potrzebne. Przecież to wszystko zostało już tak dokładnie opisane, że lepiej się nie da. Otrzymujemy również odpowiedź: tak. Każda relacja jest indywidualnym przeżyciem. Były więzień bądź więźniarka przekazuje swoje emocje, przeżycia, spostrzeżenia i wydarzenia, których był/była świadkiem. Każda historia przypomina...

Krótkie, bo liczące ok. 80 stron (łącznie z ponad setką niekiedy obszernych przypisów Wydawcy) wspomnienia byłego więźnia Auschwitz i Buchenwaldu, spisane grubo ponad 60 lat po przeżyciach obozowych i być może dlatego sprawiających wrażenie niedopowiedzianych czy wręcz powierzchownych. Dwa lata pobytu w Buchenwaldzie Autor streszcza na zaledwie dziesięciu stronach, przytaczając w głównej mierze rozwlekły opis zakonspirowanego, wyraźnie lewicującego, Międzynarodowego Komitetu Obozowego. Znacznie więcej z cenniejszych, osobistych przeżyć znajdziemy w poprzednich rozdziałach - traktujących o aresztowaniu i osadzeniu w Działdowie oraz - przede wszystkim - Oświęcimiu, gdzie, przy udziale życzliwych osób i wyborze dobrych komand pracy, Autorowi udało się przetrwać kacetową gehennę. Wspomnienia napisane są zwięzłym, spójnym i komunikatywnym językiem, niemniej - w mojej opinii - nie wnoszą zbyt wiele do tego specyficznego gatunku literatury.

Krótkie, bo liczące ok. 80 stron (łącznie z ponad setką niekiedy obszernych przypisów Wydawcy) wspomnienia byłego więźnia Auschwitz i Buchenwaldu, spisane grubo ponad 60 lat po przeżyciach obozowych i być może dlatego sprawiających wrażenie niedopowiedzianych czy wręcz powierzchownych. Dwa lata pobytu w Buchenwaldzie Autor streszcza na zaledwie dziesięciu stronach,...

Mnie ujęła, fajne streszczenie losów w obozie. Konkretnie i na temat.

Mnie ujęła, fajne streszczenie losów w obozie. Konkretnie i na temat.