Dziś proza Bunina, mistrza noweli, noblisty (1933) brzmi dość anachronicznie. Rozterki uczuciowe nadwrażliwych hamletyzujących młodzieńców nie wydają się obecnie wdzięcznym tematem, jednak autor opisuje miłość i pożądanie niezwykle sugestywnie.

Jego skupione spojrzenie na rzeczywistość manifestuje się z wielką siłą w opisach przyrody - pięknej i doskonale obojętnej, a zarazem odzwierciedlającej w oczach bohaterów ich wewnętrzne udręczenia. To największa zaleta tych dwóch niewielkich próz („Nathalie”, „Miłość Miti”),które byłyby jedynie banalnymi historiami miłosnego niespełnienia, gdyby nie znakomity styl - na granicy manii i precyzji – oddający niemal sensualnie odcień wieczornego nieba, kolor drzew w pełnym słońcu i dreszcz wstrząsanego pożądaniem ciała.

To próba takiej intensyfikacji prozy, by doprowadzić czytelnika do poziomu stanu fizycznego odczuwania – i przyjemności i bólu. Wielu autorów - w przeciwieństwie do Bunina - potrafi tylko to ostatnie.

Dziś proza Bunina, mistrza noweli, noblisty (1933) brzmi dość anachronicznie. Rozterki uczuciowe nadwrażliwych hamletyzujących młodzieńców nie wydają się obecnie wdzięcznym tematem, jednak autor opisuje miłość i pożądanie niezwykle sugestywnie.

Jego skupione spojrzenie na rzeczywistość manifestuje się z wielką siłą w opisach przyrody - pięknej i doskonale obojętnej, a...

Ciekawe opowiadania, jednakże co do "Nathalie" czuję pewien niedosyt z powodu zakończenia...

Ciekawe opowiadania, jednakże co do "Nathalie" czuję pewien niedosyt z powodu zakończenia...

Dwa opowiadania, z kórych to drugie "Miłość Miti" jest bardziej znane.
Mnie bardziej podobało się to pierwsze. Drugie było zbyt przewidywalne i infantylne.
Oba jednak bardzo przyjemnie się czytało. Miłość w XIX-wiecznym wydaniu. Nie ma już takiej... :)

Dwa opowiadania, z kórych to drugie "Miłość Miti" jest bardziej znane.
Mnie bardziej podobało się to pierwsze. Drugie było zbyt przewidywalne i infantylne.
Oba jednak bardzo przyjemnie się czytało. Miłość w XIX-wiecznym wydaniu. Nie ma już takiej... :)

1. Nathalie
To pierwsza część książki opowiadająca o, jak się zdaje, nieszczęśliwej miłości.
Książka nic nie wnosi, ale przyjemnie się czyta.
Oceniam na 5/10.
2. Miłość Miti
Ta część jest dla mnie jeszcze bardziej bez sensu niż pierwsza.
Ta książka jest nudna. Zawiera mnóstwo opisów i choć nie jest długa, to miejscami trudno się połapać. Ogólnie mówiąc też jest o nieszczęśliwej miłości.
Oceniam na 3/10

1. Nathalie
To pierwsza część książki opowiadająca o, jak się zdaje, nieszczęśliwej miłości.
Książka nic nie wnosi, ale przyjemnie się czyta.
Oceniam na 5/10.
2. Miłość Miti
Ta część jest dla mnie jeszcze bardziej bez sensu niż pierwsza.
Ta książka jest nudna. Zawiera mnóstwo opisów i choć nie jest długa, to miejscami trudno się połapać. Ogólnie mówiąc też jest o...

Nathalie, to tak naprawdę Nathalie i Mitia, czyli dwie odrębne nowele Bunina, które łączy miłość, i to miłość romantycznie tragiczna.
Jest trochę werterowsko (no dobra, jest bardzo werterowsko),ale też trochę pikantnie i dużo opisów przyrody. Rosyjskie dworki, chłopki, namiętności studenckiej młodości, czyli sentymentalnie w czasach, w których za sentymentalizm groziła nieplanowana przeprowadzka (ale Bunin przeprowadził się już wcześniej). Czuć rosyjską duszę, czuć rosyjską prozę, która nie poddała się złemu czasowi rosyjskich przemian kolorystycznych. Morał z tego spotkania taki, że ruscy mężczyźni to wiernie kochliwi są, w co jestem za stara by uwierzyć. Więc jeżeli Bunin - to dla wódki i palących kobiet wyzwolonych, ale nie dla Wertera cyrylicą. Nie lubiłam typa.

Nathalie, to tak naprawdę Nathalie i Mitia, czyli dwie odrębne nowele Bunina, które łączy miłość, i to miłość romantycznie tragiczna.
Jest trochę werterowsko (no dobra, jest bardzo werterowsko),ale też trochę pikantnie i dużo opisów przyrody. Rosyjskie dworki, chłopki, namiętności studenckiej młodości, czyli sentymentalnie w czasach, w których za sentymentalizm groziła...

Iwan Bunin w dwóch opowiadaniach "Nathalie" i "Miłość Miti" urzeka opisami rosyjskiej wsi. Z kart książki emanuje wręcz zapach letniego południa, fale rozgrzanego powietrza przynoszą przez otwarte okna aromaty ogrodu. Znad rzeki dobiegają wesołe odgłosy kąpiących się dziewcząt, które co i rusz ukazują się na kolejnych stronach przelotnie migające w drzwiach, odziane w zwiewne szlafroczki w wyrazistych kolorach lata. Widoki te zasiewają zmysłowy niepokój w duszy młodego mężczyzny, a nocne spacery z tymi pięknymi istotami tylko dolewają oliwy do świeżo wznieconego ognia. Ale w czasach, kiedy nawet zakochani zwracają się do siebie per pan/pani, raczej nie ma mowy o szale namiętności.

Ani pełnia lata ani ciężkie od zapachu kwitnących grusz wiosenne dni nie wydają się być dobrą porą na miłość, a ta rządzi się swoimi pokrętnymi prawami i ukazuje młodym, niedoświadczonym ludziom swoje różne oblicza, nie zawsze te łagodne. Mamy tu rozmaite jej odcienie: oczarowanie, olśnienie, wyczekiwanie, ciekawość, tęsknotę ale także obsesję i rozczarowanie. Miłość jawi się jak nieprzewidywalna pogoda, raz ożywcza i świeża, innym zaś razem przynosząca złe wiatry. A człowiek, zwłaszcza uczący się jej dopiero, jest jak młoda delikatna roślina, łatwo może poddać się niestabilnej aurze, więdnąc i marniejąc.

Bunin po mistrzowsku łączy żywioły - te zewnętrzne jak i wewnętrzne. Bujna, kwitnąca natura i jej fluktuacje stanowią dopełnienie duchowych rozterek bohaterów opowiadań. Portrety psychologiczne są naszkicowane wiarygodnie i tak sugestywnie, że czytelnik śledząc losy postaci, podąża za tokiem odczuwania przez nie emocji i rozważania życiowych dylematów. Nie ma tutaj fałszywych nut, mamy do czynienia z ludźmi z kwi i kości.

Iwan Bunin w dwóch opowiadaniach "Nathalie" i "Miłość Miti" urzeka opisami rosyjskiej wsi. Z kart książki emanuje wręcz zapach letniego południa, fale rozgrzanego powietrza przynoszą przez otwarte okna aromaty ogrodu. Znad rzeki dobiegają wesołe odgłosy kąpiących się dziewcząt, które co i rusz ukazują się na kolejnych stronach przelotnie migające w drzwiach, odziane w...

Jedna z tych książek, która nigdy nie powinna powstac...

Jedna z tych książek, która nigdy nie powinna powstac...