Wspaniała nowela, która w niczym nie ustępuje rzutom powieściowym. Piękne kobiety. Jedna lepsza, od drugiej. Test dla zajętego faceta. Niestety, nie zdany. Tymbardziej, że uczucie, które się rozpoczęło, przetrwało próbę czasu. Ach, ten niedojrzały Turgieniew.

Wspaniała nowela, która w niczym nie ustępuje rzutom powieściowym. Piękne kobiety. Jedna lepsza, od drugiej. Test dla zajętego faceta. Niestety, nie zdany. Tymbardziej, że uczucie, które się rozpoczęło, przetrwało próbę czasu. Ach, ten niedojrzały Turgieniew.

Bardzo przyjemna i dobrze napisana opowiastka o miłości od drugiego wejrzenia, namiętności, zdradzie i upadku. W rosyjskim wydaniu sprzed 150 lat. Piszę, że w rosyjskim, ale akcja dzieje się w Niemczech, a główni bohaterowie, to nie tylko Rosjanin - zamożny, przystojny ziemianin, który rozbłysnął jak meteor i spłonął, ale i tradycyjna włoska rodzina cukierników: piękna dziewczyna, jej matka i brat.
Za to z Rosji jest autor, a jego „Wiosenne wody” to proza po rosyjsku szczypiąca duszę.

Nie jest to może arcydzieło, ale ja jestem zauroczona, choć chętnie więcej poczytałabym o głównej męskiej postaci i o rosyjskiej femme fatale.
Świetny pomysł na fabułę, doskonały język, żywe opisy, kilka znakomitych momentów, nieoczekiwanie zakończenie i to coś, co powoduje, że chce się czytać. Do tego kilka uniwersalnych prawd, które się nic a nic nie zestarzały i życiowa, ponadczasowa lekcja dotycząca męskiej niedoskonałej natury. Nam kobietom też się dostało. No cóż, panie igrające z męskimi uczuciami były, są i będą, tak jak i panowie o słabej woli i niestali w uczuciach.
A miłość? Zawsze i wszędzie najważniejsza. Prawdziwa - nie do zapomnienia.

Bardzo przyjemna i dobrze napisana opowiastka o miłości od drugiego wejrzenia, namiętności, zdradzie i upadku. W rosyjskim wydaniu sprzed 150 lat. Piszę, że w rosyjskim, ale akcja dzieje się w Niemczech, a główni bohaterowie, to nie tylko Rosjanin - zamożny, przystojny ziemianin, który rozbłysnął jak meteor i spłonął, ale i tradycyjna włoska rodzina cukierników: piękna...

Taka życiowa, prawdziwa i ponadczasowa miniaturka literacka sprawiająca, że czytelnik chcąc nie chcąc zagłębia się w ukryte zakamarki własnych duchowych i romantycznych doznań.

Czasem niewiele znaczy więcej niż nadmuchany sztucznie nadmiar i tutaj Turgieniew świetnie to pokazał. Pisanie o sprawach ważnych, a jednocześnie w sumie błahych wymaga sporego doświadczenia i kunsztu pisarskiego za co duże uznanie dla autora.

O miłości i zakochaniu i zawirowaniach związanych z tymi uczuciami można wiele i w nieskończoność i na rozmaite sposoby, ważne jest aby zaintrygować, uderzyć w odbiorcę tak, aby poruszenie, którego doświadcza coś mu unaoczniło, by temat utkwił na dłużej w pamięci, by było o czym dumać. I tutaj właśnie to mamy.

Serdecznie polecam

Taka życiowa, prawdziwa i ponadczasowa miniaturka literacka sprawiająca, że czytelnik chcąc nie chcąc zagłębia się w ukryte zakamarki własnych duchowych i romantycznych doznań.

Czasem niewiele znaczy więcej niż nadmuchany sztucznie nadmiar i tutaj Turgieniew świetnie to pokazał. Pisanie o sprawach ważnych, a jednocześnie w sumie błahych wymaga sporego doświadczenia i...

Iwan Siergiejewicz Turgieniew należy do grona moich ulubionych pisarzy, a jego powieść „Wiosenne wody” do dzieł, które wyjątkowo mocno wryły się w moją pamięć, uświadamiając mi kruchość, niestałość oraz zawiłość ludzkich uczuć, zwłaszcza tych występujących w relacjach damsko-męskich.
Przypuszczam, że wielu z czytających tę nowelę byłoby w stanie odnaleźć na jej stronach samego siebie: skrawki własnych przeżyć, tęsknot, zawodów miłosnych, niekiedy wyciągane z zakamarków pamięci celem rozstrzygnięcia, po której stronie była wina, dlaczego wyszło tak, jak wyszło i czy teraz postąpilibyśmy inaczej, aby odwrócić bieg wydarzeń, a może niczego byśmy nie zmieniali i nie odwracali...kto to może wiedzieć -co byśmy uczynili, wracając do minionych chwil.
Czytając powyższą nowelę, miałem nieodparte wrażenie, że Turgieniew włożył w nią wiele z własnych przeżyć, związanych ze swoim pobytem w Niemczech w latach 1838-1841, ale nie drążyłem tego tematu wówczas, dopiero po dwóch latach od przeczytania dowiedziałem się, że w istocie jest to wysoce prawdopodobne, że w dużej mierze „Wiosenne wody” to nowela zawierająca wiele wstawek autobiograficznych.
Tematyka utworu, pomimo iż opisuje wydarzenia sprzed 150 lat- jest wciąż uniwersalna i aktualna i nie ma w tym nic dziwnego, skoro opowiada o uczuciu między kobietą i mężczyzną, czyli zjawisku tak starym, jak sama ludzkość.
Nowela Iwana Siergiejewicza Turgieniewa należy do jednych z bardziej wyróżniających się pozycji w dorobku tego niezwykle płodnego pisarza. Nie jest to, być może sztandarowe dzieło Turgieniewa, ale z pewnością jest ponadprzeciętne i warte przeczytania. Polecam.

Iwan Siergiejewicz Turgieniew należy do grona moich ulubionych pisarzy, a jego powieść „Wiosenne wody” do dzieł, które wyjątkowo mocno wryły się w moją pamięć, uświadamiając mi kruchość, niestałość oraz zawiłość ludzkich uczuć, zwłaszcza tych występujących w relacjach damsko-męskich.
Przypuszczam, że wielu z czytających tę nowelę byłoby w stanie odnaleźć na jej stronach...

Po "Schlacheckim gniazdu" jest to moje 2 opowiadanie Iwana Turgieniewa, którego twórczość Woddy Allen nazwał - "deserem". Tu mamy podany następny: z winogronami. Objawia nam się to co lubimy najbardziej - ognista brunetka, w Ojcu Chrzestnym nazywana - "Sycylijską strzelbą". Zatrzymałem się na momencie, że dwoje się kochają. Mam czytać dalej? ;-)

Po "Schlacheckim gniazdu" jest to moje 2 opowiadanie Iwana Turgieniewa, którego twórczość Woddy Allen nazwał - "deserem". Tu mamy podany następny: z winogronami. Objawia nam się to co lubimy najbardziej - ognista brunetka, w Ojcu Chrzestnym nazywana - "Sycylijską strzelbą". Zatrzymałem się na momencie, że dwoje się kochają. Mam czytać dalej? ;-)

Wystarczyło jedno nieczyste pragnienie, żebym zaczął poważnie się zastanawiać nad jakością zobowiązań jakie nakładają na siebie ludzie. Jedna myśl, która ma za nic ludzkie słabości i drwi z najczystszych zamiarów. Ona to właśnie przemknęła niczym błyskawica i podpaliła wszystko, co się może kojarzyć z dobrą przyszłością. Niezbadane są zagadki pierwszej miłości, jednak to, co wydarzyło się podczas ostatnich dwóch dni mojej lektury, po raz kolejny ukazało pokusy stojące na drodze młodości. Jedno z medycznych zaleceń pewnego epizodycznie występującego w opowiadaniu Iwana Turgieniewa lekarza mówi, że należy się "wielka ostrożność w doświadczaniu wrażeń". Wydaje mi się, jakby to swoje zalecenie z pierwszych stron książki kierował właśnie do mnie, do czytelnika liczącego na nieudawane emocje, towarzyszące zwykle sercowym sprawom. Jednak zbagatelizowałem wydane przez niego ostrzeżenie, wobec tego pozostaje mi tylko poważnie zadumać się nad mgnieniem, które tak naprawdę zadecydowało o zakończeniu "Wiosennych wód".

Frankfurcka przygoda szlachetnego panicza napełniła atmosferę subtelnym aromatem wysokich uczuć. Jednak na koniec poczułem gorycz piołunu, a to za sprawą dna życia pokazującego mi swoją podszewkę. Wiele zobaczyłem pod spodnią stroną szczęścia, które po włosku określa ten wyjątkowy stan duszy "gemmą". Taki właśnie klejnot spotkał na swojej drodze młody Rosjanin, dla którego akcja opowiadania przemknęła z szybkością błyskawicy i któremu wrażenia z tych perypetii z pewnością dorównywałyby najpotężniejszym huraganowym wichrom, przetaczającym się przez całe życie. Tak, zaraziła go miłość. Słodka na początek i męcząca na koniec. Cóż, skoro Iwan Turgieniew sam z takim zapałem rozpalił tę namiętność, to ma prawo do tego, aby z taką samą kawalerską fantazją przestawić ją na inne tory.

"Wiosenne wody" oznaczają przede wszystkim honor ze schowanym gdzieś pomiędzy nim sercem. To czas mocno osadzonych w halsztukach szyj i szyk nienagannej elegancji nakrochmalonych kołnierzyków. Epoka Frau i Fräulein odznaczająca się jakże prostym w tamtych czasach obowiązkiem szanowania poczucia własnej godności. Wśród tamtych chwil, okraszanych nuceniem modnych weberowskich szlagierów, szczęście miało zupełnie inne znaczenie, niż możemy sobie wyobrazić w naszej nowoczesnej współczesności. Być może cuda pierwszej miłości lat 40-tych XIX wieku różniły się od naszych namiętności, ale błysk w oczach zakochanych pozostał chyba ten sam. Dlatego warto zajrzeć do prozy Turgieniewa dla samego porównania uczuć, towarzyszących nam i naszym przodkom. Mogę jedynie ze swej strony zaręczyć, że ten rosyjski pisarz potrafił wyśmienicie malować miłosne podniecenie.

Wraz z końcem lektury uświadomiłem sobie, że rzadko mam okazję oglądać tak spektakularne spadanie w przepaść. Oczywiście mam tu na myśli metaforyczne ujęcie omroczenia, towarzyszącego gwałtownej namiętności. To niezwykłe doświadczenie, kiedy stojąc razem z bohaterami książki na krawędzi, odczuwam potężne moce, niepozwalające na zakończenie zgodne z zasadami logicznego rozumowania. Tak mało trzeba wykonać ruchów, żeby zepsuć miłość. A Iwan Turgieniew to potrafi. Bez psychologicznego zadęcia, kierując się jedynie czystymi emocjami niewymagającymi budowania skomplikowanej filozofii.

Wystarczyło jedno nieczyste pragnienie, żebym zaczął poważnie się zastanawiać nad jakością zobowiązań jakie nakładają na siebie ludzie. Jedna myśl, która ma za nic ludzkie słabości i drwi z najczystszych zamiarów. Ona to właśnie przemknęła niczym błyskawica i podpaliła wszystko, co się może kojarzyć z dobrą przyszłością. Niezbadane są zagadki pierwszej miłości, jednak to,...

bardzo przyjemna i wciągająca książka ;)

bardzo przyjemna i wciągająca książka ;)